Jakich księży potrzebujemy? Formowanie pastorów misyjnych"Wszystko dla Ciebie" - świadectwo młodego seminarzystyJoan Enric Vives, arcybiskup i przewodniczący Komisji Episkopatu ds. Duchowieństwa i Seminariów Konferencji Episkopatu Hiszpanii, oraz dr Carlos Chiclana, psychiatra i autor książki "Retos, zagrożenia i szanse w życiu afektywnym księdza", byli prelegentami ostatniego Forum Omnes, którego tematem było Życie afektywne i osobowość kapłańska. Keys to Formation, zorganizowanym wspólnie z. Fundacja CARF i przy współpracy z bankiem Sabadell.
Kilkadziesiąt osób zebrało się w siedzibie Fundacja Carlosa de Amberes (Madryt, Hiszpania), w środę 15 marca na to Forum, które podkreśliło potrzebę jasnej i adekwatnej formacji w czasie seminarium i w czasie życia kapłańskiego, a także główne wnioski, jakie zespół dr Chiclana wyciągnął ze swojego studium ".Wyzwania, zagrożenia i szanse w życiu afektywnym księdza", w którym wzięło udział ponad stu księży i kleryków.
Dyrektor Omnes, Alfonso Riobó, powitał prelegentów i uczestników, podkreślając, że "afektywność i szczęście są ściśle powiązane", ponieważ dzięki dobremu treningowi możliwe jest zintegrowanie "afektywności z osobowością jako całością", co jest niezbędnym aspektem dla spełnienia każdej osoby.
"Formacja kapłańska jest jedną wielką drogą".
Jako pierwszy głos zabrał Joan Enric Vives, arcybiskup i przewodniczący Komisji Episkopatu ds. Duchowieństwa i Seminariów Konferencji Episkopatu Hiszpanii oraz biskup Urgell. W swoim wystąpieniu odniósł się do "Formowanie pastorów misyjnychPlan formacji kapłańskiej Kościoła w Hiszpanii, dokument, który uzyskał całkowitą jednomyślność wszystkich biskupów hiszpańskich", niezbędny do zrozumienia procesu formacji kapłanów i seminarzystów. W tekście tym można zauważyć, że "formacja kapłańska jest jedną wielką drogą".
Vives chciał wyjść od idei, że sakrament święceń polega na "niesieniu wszystkim łaski ojcostwa Bożego". Kapłan, wyjaśnił biskup, jest "nosicielem 24 godziny na dobę, przez całe swoje życie, aż do śmierci, łaski święceń kapłańskich dla Kościoła i świata". Właśnie z tego powodu ważne jest, aby "proces formacji trwał przez całe życie, nie tylko w okresie seminaryjnym".
W tym sensie biskup Urgell podkreślił, że "psychiatria i formacja kapłańska muszą iść razem, muszą razem szukać dobra naszych księży i seminarzystów". Szczególnie ważna jest "współpraca z psychiatrią i psychologią w okresie rozeznawania powołania".
Wszystko to bez zapominania, że "formuje się również siebie, przyjmując dar Boży, pozwalając, by Duch Święty formował cię w Kościele i na drogach, które otwiera przed nami życie".
Znaczenie dbania o serce
Vives podkreślił, że "księża, jako ludzie, którymi są, nie przestają mieć potrzeb i braków". Z tego powodu dobrze, że "mają jako motto życiowe znaczenie pozwalania sobie na pomoc".
Pomoc, jaką mogą uzyskać, jest ukierunkowana na troskę o serce, co wielokrotnie powtarzał papież Franciszek i - jak podkreślił arcybiskup - "w Pisanie rola serca" jest stale podkreślana.
Dlaczego jednak ważna jest troska o serce? Jak stwierdził Vives, ponieważ taka troska pozwala "uformować serce człowieka, aby mógł on kochać tak, jak Chrystus kocha swój Kościół".
Klucze do kształcenia w zakresie duszpasterstwa charytatywnego
Joan Enric Vives zakończył swoje wystąpienie wyszczególniając pięć kluczy do formacji w miłości pastoralnej, aby pomóc zarówno seminarzystom jak i kapłanom. Punkty wymienione przez biskupa to:
- Nabycie uczuć Syna Bożego
- Czuć się z Ludem Bożym, czuć go jako swój własny
- Nadanie spójności osobowości
- Żywe braterstwo
- Przyjęcie prostoty życia, ubóstwa i duchowego niemowlęctwa
- Rozbudzanie ducha ewangelizacyjnego lub misyjnego
Życie duchowe w centrum wszystkiego
Drugim prelegentem był psychiatra Carlos Chiclana, który w swojej prezentacji skupił się na wynikach wspomnianego wcześniej badania. W badaniu tym wzięło udział 128 księży i seminarzystów, o średniej wieku około 50 lat i 20-letnim stażu kapłańskim.
Dr Chiclana wyjaśnił, że badanie opierało się na "pięciu otwartych pytaniach o to, jakie wyzwania wydawały się najbardziej znaczące dla życia afektywnego księdza, jakie ryzyko doceniali, jakie możliwości dostrzegali, co szczególnie pomagało im w formacji na temat afektywności i czego im w tej formacji brakowało".
Wyniki pokazały, że "obszary największego zainteresowania to życie duchowe, samotność, relacje interpersonalne i trening", jednak Chiclana wyjaśniła, że wśród uczestników "nie ma dowodów na to, że brakowało im treningu w odniesieniu do samotności, zarówno fizycznej, jak i emocjonalnej".
Wnioski z badania
Carlos Chiclana stwierdził, że biorąc pod uwagę dane dostarczone przez studium, ważne jest, aby "wzmocnić w księżach to wszystko, co jest relacyjne, przyjaźń", tak aby "mogli żyć relacjami ludzkimi z normalnością, intymnością, wolnością afektywną i zaangażowaniem".
Ponadto psychiatra zaproponował, "aby wszyscy seminarzyści zostali poddani ocenie psychologicznej, aby im pomóc". Aby lepiej ich poznać i pomóc im "wprowadzić w życie wszystkie środki niezbędne do dojrzewania w ich osobistym powołaniu". A także, wraz z tym wszystkim, wzmocnić ideę, że "księża muszą zadbać o siebie, aby móc zadbać o innych".
Antidotum na samotność
Dr Chiclana, podobnie jak Vives, chciał sprecyzować pewne kwestie i w jego przypadku odnosiły się one do walki z samotnością, która może dotknąć księży i seminarzystów:
- Uporządkowane umocowanie, które zapewnia bezpieczeństwo i ochronę
- Integracja społeczna
- Pielęgnowanie relacji z innymi
- Potwierdzenie wartości
- Rzetelne partnerstwo z innymi
- Poradnictwo przez kogoś zaufanego i doświadczonego
Odpowiedzialność i integracja
Po prezentacjach odbyła się sesja pytań i odpowiedzi, w której pojawiły się takie kwestie jak towarzyszenie kapłanów rodzinom we wspólnotach chrześcijańskich. Na co dr Chiclana odpowiedział, że "pierwszą i najprostszą rzeczą jest sprawa materialna". Jeśli kapłani otrzymują pomoc w codziennych sprawach, duszpasterze mogą poświęcić więcej czasu na sprawowanie sakramentów i na życie duchowe.
Ze swej strony Vives wyjaśnił, że "istnieje wzajemna odpowiedzialność", która powinna prowadzić nas do "wspierania różnych form braterstwa", aby troszczyć się o siebie nawzajem.
Dyskutowali również o wykluczeniu jednej drogi, czy to duchowej, czy psychologicznej, gdy ksiądz lub seminarzysta ma jakiś dyskomfort, co powoduje, że problem próbuje się rozwiązać z bardzo ograniczonego punktu widzenia. W związku z tym dr Chiclana podkreślił znaczenie pielęgnowania integralności we wszystkich aspektach osoby, tak aby nad każdą kwestią pracować w najbardziej odpowiedni sposób, w ten sposób "integrując zarówno aspekty duchowe, jak i ludzkie".
