Rozszyfrować Boże NarodzenieCały tekst prefacji na Boże Narodzenie jest przeplatany antytetycznymi paralelami. Ukazują one relację między Bogiem a człowiekiem, między czasem a wiecznością, między tym, co zostało zniszczone przez grzech, a tym, co zostało przywrócone przez Syna w tajemnicy Bożego Narodzenia. Bóg stworzył człowieka.
"Qui, in huius venerándi festivitáte mystérii, invisíbilis in suis, visíbilis in nostris appáruit, et ante témpora génitus esse coepit in témpore; ut, in se érigens cuncta deiécta, in íntegrum restitúeret univérsa, et hóminem pérditum ad cæléstia regna revocáret".
W świętej tajemnicy, którą dzisiaj celebrujemy, On, niewidzialne Słowo, ukazał się w sposób widzialny w naszym ciele, aby wziąć na siebie całe stworzenie i podnieść je z upadku. Stworzony przed wiekami, zaistniał w czasie, aby odnowić wszechświat zgodnie z Twoim planem, Ojcze, i przywrócić Ci rozproszoną ludzkość.
Przedmowa świąteczna II
Przedmowa rozpoczyna się od spojrzenia na celebrację tajemnica Bożego Narodzenia. Natychmiast zauważamy związek między liturgią a tajemnicą, który jest wpleciony w każdą manifestację liturgiczną. W rzeczywistości wszystkie czasowniki w pierwszej części tekstu są w czasie doskonałym ("apparuit... coepit"), ale pierwsze odniesienie dotyczy obecnej uroczystości ("festivitate"). W ten sposób ujawnia się związek między faktem z przeszłości - narodzinami Chrystusa w ciele - a liturgiczną celebracją tego faktu, która właśnie poprzez obrzęd uobecnia tu i teraz to, co zostało dane raz na zawsze.
Hodie liturgiczne pokonuje bariery czasu w Chrystusie. Pozwala nawet nam, którzy nie jesteśmy współcześni Jezusowi, kontemplować Tajemnicę, abyśmy mogli ją adorować ("huius venerandi mysterii").
Historia zbawienia i naszego odkupienia
Tajemnica ta jest następnie opisana poprzez dwie bardzo gęste i bogate paralele: Bóg, który jest zasadniczo niewidzialny, ponieważ jest czystym duchem ("invisibilis in suis"), stał się widzialny poprzez Wcielenie ("in nostris"); Bóg, który jest zasadniczo niewidzialny, ponieważ jest czystym duchem ("invisibilis in suis"), stał się widzialny poprzez Wcielenie ("in nostris"). SynŚwiat, zrodzony w wieczności, zaczął istnieć w czasie.
Widzimy już tutaj obecność w znaku wodnym tekstu z Kol 1, 15-20Pawłowy hymn, który podsumowuje historię zbawienia i naszego odkupienia.
Rzeczywiście, celem Wcielenia, jak pokazuje tekst Prefacji, jest przywrócenie wszystkim rzeczom ich integralności ("in integrum restituiret universa"). Prawie tak, jakby pokazać dzieło odnowy całego kosmosu dokonane przez Odkupiciela. A w tym dziele, które obejmuje wszechświat, uprzywilejowane miejsce zajmuje człowiek upadły z powodu grzechu ("hominem perditum"), którego Chrystus wzywa do ponownego udziału w niebiańskich siedzibach ("ad caelestia regna revocaret").
Boskość odkupuje wszystko, co ludzkie
Cały ten cudowny proces zbawienia dokonuje się dzięki temu, że Syn podnosi w swojej osobie wszystko to, co upadło ("erigens cuncta deiecta"). Obrazem jest właśnie ten, który odbudowuje ruiny, co samo w sobie podkreśla, że boska natura przyjmuje wszystko, co ludzkie i odkupuje to.
Powodem dziękczynienia w prefacji bożonarodzeniowej jest zatem Odkupienie, zarówno w aspekcie kosmicznym, jak i ludzkim.
Papieski Uniwersytet Świętego Krzyża (Rzym)
Rozszyfrować Boże Narodzenie
