Po co się żenić? Małżeństwo chrześcijańskie w XXI wiekuMałżeństwo chrześcijańskie: wielka nadziejaMałżeństwo: "Mission PossibleNa stronie Rok Rodziny "Amoris laetitia".Kilka dni wcześniej zostały opublikowane itineraria katechumenalne dla życia małżeńskiego. Kilka dni wcześniej zostały opublikowane itineraria katechumenalne dla życia małżeńskiego. Są to wytyczne duszpasterskie, które mając na uwadze bogactwo sytuacji, jakie przeżywają obecnie rodziny, proponują poważną rewizję formacji dla małżeństwa katolickiego. itineraria są zaangażowane w praktyczny i prawdziwy katechumenat, oparty na towarzyszeniu małżonkom i rodzinom przez całe ich życie.
1.Vademecum o duszpasterstwie małżeństw
15 czerwca 2022 roku watykańska Dykasteria ds. Świeckich, Rodziny i Życia opublikowała ważny dokument zatytułowany: Itineraria katechumenalne dla życia małżeńskiego. Jest to terminowe vademecum lub podręcznik z wytycznymi lub wytyczne dla właściwej posługi przygotowania małżeńskiego na nasze czasy.
W ciągłości z magisterium Jana Pawła II i Benedykta XVI Ojciec Święty Franciszek przy różnych okazjach wyjaśniał potrzebę tego katechumenatu małżeńskiego, który jest "antidotum, aby uniknąć mnożenia się nieważnych lub niespójnych celebracji małżeńskich" (Przemówienie do Roty Rzymskiej, 21-1-2017).
Rzeczywiście, z negatywnego punktu widzenia, potrzeba przygotowania jest dziś tym bardziej nagląca, biorąc pod uwagę opłakane wskaźniki niepowodzeń małżeńskich. Nie możemy stać bezczynnie i patrzeć, jak tkanka rodzinna kruszy się w kontrkulturze rozpadu i rozwodów, które powodują tak wiele ludzkich zniszczeń.
Kościół, jako matka i nauczycielka, uznaje obowiązek, jaki ma wobec "towarzyszyć odpowiedzialnie wobec tych, którzy wyrażają zamiar zawarcia małżeństwa, aby mogli być zachowani od traumy rozstania i nigdy nie tracić wiary w miłość" (Przedmowa).
Pozytywnym aspektem jest oryginalność i celowość propozycji dot. katechumenat małżeński jest decydująca: "zmierza do tego, aby między małżonkami rozbrzmiewała tajemnica łaski sakramentalnej, która odpowiada im na mocy sakramentu: aby żywa obecność Chrystusa z nimi i między sobą"; do czego niezbędne jest "podążanie wraz z nimi drogą, która prowadzi ich do spotkania z Chrystusem lub do pogłębienia tej relacji oraz do autentycznego rozeznania własnego powołania zaślubinowego" (n. 6). Aby dar Ducha Świętego wydał owoce świętości i ewangelizacji, musi być właściwie przyjęty.
2) Formacja do świętości małżeńskiej
W związku z tym należy uznać, że. pewna niespójność Kościół poświęca wiele czasu, kilka lat, na przygotowanie kandydatów do kapłaństwa lub życia zakonnego, ale niewiele czasu, zaledwie kilka tygodni, tym, którzy przygotowują się do małżeństwa" (Prefacja). Dlatego konieczne jest ponowne docenienie powołania do małżeństwa, zgodnie z powszechnym wezwaniem do świętości i misji - obejmującym wiernych świeckich z ich specyfiką - ogłoszonym z naciskiem przez Sobór Watykański II. Należy stwierdzić, że "sakrament święceń, konsekracja zakonna i sakrament małżeństwa zasługują na taką samą opiekęPan bowiem z taką samą intensywnością i miłością powołuje mężczyzn i kobiety do jednego lub drugiego powołania" (n. 7). Dlatego małżonkowie chrześcijańscy potrzebują integralnej, głębokiej i stałej formacji, aby mogli wypełnić swoje zadanie dla dobra całej wspólnoty ludzkiej.
Należy zauważyć, że ten watykański dokument ma ograniczone pretensje, gdyż nie jest podręcznikiem do kursu przedmałżeńskiego, ani nie rozważa wszystkich tematów duszpasterstwa rodzin, a jedynie proponuje najważniejsze wskazania dotyczące przygotowania do życia w małżeństwie. P
W związku z tym istnieje wiele narzędzi doktrynalnych i duszpasterskich, które należy wyartykułować, jak określono w Katalogi duszpasterstwa rodzin konferencji biskupów i diecezji.
I tak na przykład Franciszek wskazuje, że dokument ten będzie musiał być uzupełniony "innym dokumentem wskazującym konkretne metody duszpasterskie i możliwe trasy towarzyszenia, dedykowanym szczególnie tym parom, które doświadczyły porażki swojego małżeństwa i żyją w nowym związku lub zawarły ponownie ślub cywilny" (Prefacja).
3. mainstreaming, synodalność, ciągłość
Musimy pamiętać, że nie jest tekstem normatywnym, lecz duszpasterskimotwartość na uwzględnienie zróżnicowanej rzeczywistości podmiotów i środowisk, które mają być ewangelizowane. Z tego powodu te "wytyczne którzy proszą o przyjęcie, dostosowany i wprowadzać w życie w konkretnych sytuacjach społecznych, kulturowych i kościelnych" (Przedmowa), w roztropnym wykonywaniu przez duszpasterzy i innych przedstawicieli delikatnego zadania przygotowania do chrześcijańskiego życia małżeńskiego.
Wskazuje się trzy główne ogólne zasady działania duszpasterskiego. Po pierwsze. włączanie do głównego nurtu polityki, co "oznacza, że duszpasterstwo małżeństw nie ogranicza się do ograniczonej sfery spotkań zaangażowanych par, ale przekracza wiele innych obszarów duszpasterskich i jest w nich zawsze obecne" (n. 12). W rzeczywistości to właśnie życie pary (zaręczonej lub małżeńskiej) jest uważnie śledzone przez Kościół, aby powołanie wydało wszystkie owoce świętości, które są w nim zawarte jako kiełki, zdolne opromienić i zapłodnić społeczeństwo Ewangelią małżeństwa i rodziny.
Po drugie. synodalnośćdla "Kościół jest komunią i konkretnie urzeczywistnia swoją komunię we wspólnym chodzeniu, w koordynacji wszystkich dziedzin duszpasterskich i w aktywnym udziale wszystkich jego członków w jego misji ewangelizacyjnej" (n. 13). W tej dziedzinie działań kościelnych, podobnie jak w innych, musimy unikać redukcjonizmu klerykalnego lub tego, że wielu odrywa się od mandatu Pana, zaniedbując swoje obowiązki: wszyscy jesteśmy odpowiedzialni - każdy zgodnie ze swoim powołaniem, zdolnościami i charyzmatami - za ewangelizację społeczeństwa, kultur i ludzi.
Trzecim kryterium jest. ciągłość, że "to odnosi się do nieepizodycznego, ale przedłużającego się w czasie charakteru, m.in. trwała. Dzięki temu możliwe jest ustalenie itinerarium pedagogicznego, które na różnych etapach wzrostu towarzyszy zakorzenieniu powołania do małżeństwa w drodze inicjacji chrześcijańskiej w wierze" (n. 14). Następuje coś analogicznego do procesów kształcenia lub dojrzewania człowieka: ich przerwanie lub zaniedbanie przynosi efekt przeciwny do zamierzonego, a często szkodliwy. Należy rozważyć różne sposoby, dostosowane w odpowiedni sposób do etapów i sytuacji życiowych, ale nigdy nie wolno zaniechać zadania formacji ludzkiej i chrześcijańskiej. W tym sensie należy pamiętać, aby unikać "długich okresów zaniedbanie duszpasterskie pewnych faz w życiu jednostek i rodzin, które niestety prowadzą do wyobcowania ze wspólnoty, a często także z wiary" (n. 15). Jeśli formacja jest zaniedbana, to nieodwracalnie postępuje dezorientacja i narażenie na deformacje ideologiczne, takie jak namiętny emocjonalizm czy materialistyczny panseksualizm. Natomiast odpowiednia i nieprzerwana formacja sprzyja rozwojowi osób zdolnych do oceny, solidnie zakorzenionych w prawdzie Ewangelii oraz w cnotach ludzkich i chrześcijańskich.
4. Katechumenat
Dodajmy, że chociaż sposoby i adaptacje mogą być bardzo różnorodne, katechumenat małżeński nie jest byle jaki: ma swoją spójność i pewne elementarne cechy, które są uwydatnione w tym dokumencie. Ponadto instytucja ta inspirowana jest piękną i wielowiekową tradycją kościelną przygotowania do chrztu dorosłych. "The Rytuał inicjacji chrześcijańskiej dla dorosłych może być ramy odniesienia czerpać inspirację" (n. 19).
Z tego powodu "przy opracowywaniu tego projektu konieczne jest uwzględnienie pewnych wymaganiana czas wystarczająco dużo czasu umożliwić małżeństwom refleksję i dojrzewanie; że wychodząc od konkretnego doświadczenia ludzkiej miłości, wiary i spotkanie z Chrystusem być umieszczony w centrum przygotowania do małżeństwa; że jest organizowany przez etapyoznaczone - tam, gdzie to możliwe i właściwe - przez obrzędy przejścia, które są obchodzone w społeczności; obejmujące wszystkie te elementy elementy: formacja, refleksja, dialog, konfrontacja, liturgia, wspólnota, modlitwa, święto" (n. 16).
Dokument uważa, że konkretną propozycją rozpoczęcia tej drogi mogłoby być wprowadzenie w diecezjach, tam gdzie to możliwe, "projekt pilotażowy". (n. 17). Jednak "to narzędzie duszpasterskie nie może być po prostu narzucony jako jedyny sposób przygotowania do małżeństwa, ale musi być stosowany z rozeznaniem i zdrowym rozsądkiem" (n. 16). W istocie, bezkrytyczny obowiązek mógłby wywołać skutki przeciwne do zamierzonych, takie jak zrażenie wielu do sakramentu małżeństwa lub zewnętrznego i formalnego przestrzegania, jako narzuconego wymogu, który należy znosić i wypełniać "niechętnie". Jest to raczej spójna sugestia, którą trzeba pokazać kandydatom jako wiarygodną ofertę formacji integralnej. Aby to narzędzie formacyjne było naprawdę skuteczne, musi być przedstawione w odpowiedni i atrakcyjny sposób, tak aby kandydaci do sakramentu małżeństwa sami odkrywali, tęsknili i przyjąć wiodącą rolę w projekcie.
5. Prowadzenie, pomoc, towarzyszenie
W charakterystyce tego sposobu kształcenia dokument uwzględnia pewne cechy ogólne i metodologiczne: jego intencją ma być "...zapewnienie jak najlepszego szkolenia dla uczniów i ich rodzin".prowadzenie, pomoc i bliskość par na wspólnej drodze, którą trzeba przebyć"Nie jest to przygotowanie do egzaminu, który należy zdać, ale do życia, które należy przeżyć"; należy unikać moralizatorstwa, a zamiast tego zwracać uwagę na "...".proaktywne, przekonujące, zachęcające, a wszystko ukierunkowane na dobro i piękno, które jest możliwe do przeżycia. w małżeństwie"; musi też brać pod uwagę ".stopniowość, powitanie i wsparcieale także zeznanie innych chrześcijańskich małżonków, którzy są gościnni i obecni na tej drodze", ponieważ pomoże to "stworzyć klimat przyjaźni i zaufanie" (n. 20), tak potrzebnych dla skuteczności tej drogi ku chrześcijańskiemu małżeństwu.
Każdej osobie i każdej parze będziemy towarzyszyć na drodze refleksji, nawrócenia i zrozumienia ludzkiego i chrześcijańskiego sensu życia małżeńskiego, "zawsze zgodnie z logiką szacunekthe cierpliwość i miłosierdzie. Nigdy jednak nie prowadzi to do przesłonięcia wymagań prawda i dobroczynność Ewangelii proponowanej przez Kościół i nigdy nie wolno dopuścić do tego, by przesłoniła ona Boży plan dla ludzkiej miłości i małżeństwa w jego pełni. piękno i wspaniałość" (n. 56).
Zazwyczaj "the zespół osób towarzyszących który kieruje drogą, może być ukształtowany przez małżeństwa wspomagane przez księdza i innych ekspertów w duszpasterstwie rodzin" (n. 21). Obecność małżeństw nie wynika tylko z braku duchownych, ale jest odpowiedzią na powołanie małżonków jako ewangelizatorów oraz na konnaturalność formy życia, którą chcą podjąć.
Ponadto należy pamiętać, że "niektóre złożone kwestie związane z seksualnością małżeńską lub otwartością na życie (np. odpowiedzialne rodzicielstwo, sztuczne zapłodnienie, diagnostyka prenatalna i inne kwestie bioetyczne) mają silne implikacje etyczne, relacyjne i duchowe dla małżonków i wymagają dzisiaj szkolenie specjalistyczne i klarowność idei" (n. 22). Dokument przypomina również o "pilnej potrzebie bardziej adekwatnej formacji kapłanów, seminarzystów i świeckich (w tym małżeństw) w posłudze towarzyszenia młodym ludziom do małżeństwa" (n. 86).
6. Oceniać sytuacje i postawy
Konieczne jest również rozważać, rozróżniać i towarzyszyć różnym sytuacjom egzystencjalnym w sposób właściwy i we właściwym czasie osób zbliżających się do sakramentu małżeństwa w naszych czasach. Wielka liczba osób, które żyją w mniejszym lub większym oddaleniu od wiary i od Kościoła, wymaga troskliwej i aktualnej propozycji: "Doświadczenie duszpasterskie w dużej części świata wskazuje obecnie na stałą i powszechną obecność nowych próśb o przygotowanie do małżeństwa sakramentalnego ze strony par, które już mieszkają razem, zawarły małżeństwo cywilne i mają dzieci. Takie prośby nie mogą być już dłużej omijane przez Kościół, ani nie mogą być spłaszczone do ścieżek wytyczonych dla tych, którzy przychodzą z minimalnej drogi wiary; wymagają one raczej form osobistego towarzyszenia" (n. 25).
Często spotykamy "pary, które zdecydowały się na wspólne życie bez ślubu, ale mimo to pozostają otwarte na religię i chętnie zbliżają się do Kościoła. Z przychylnym okiem, powinny być przyjmowani z serdecznością i bez legalizmudoceniając jego pragnienie posiadania rodziny" (n. 40). Adekwatne działanie duszpasterskie nie zamyka się w teoretycznych schematach, ale umieszcza się w miejscach żywotnych - postawach, dyspozycjach, sytuacjach itp. - w których znajdują się ludzie, aby im pomagać mądrością ludzką i nadprzyrodzoną zgodnie z etapami uzdrawiania i wzrostu w ciągłym nawracaniu się i w wznoszeniu się ku ludzkiej pełni, jaką jest świętość.
7. Znaczące rytuały
W dokumencie proponuje się niektóre symboliczne obrzędy lub quasi-liturgiczne gesty inicjacji lub kulminacji poszczególnych etapów lub faz tego formacyjnego procesu lub podróży. "Wśród obrzędów, które należy rozważyć, zanim dojdzie się do właściwego obrzędu zawarcia małżeństwa, mogą być: wręczenie Biblii narzeczonym, przedstawienie wspólnocie, pobłogosławienie pierścionków zaręczynowych, przekazanie modlitwy pary, która będzie im towarzyszyć w drodze. Stosowność tego będzie oceniana w zależności od lokalnej rzeczywistości kościelnej. Każdemu z tych obrzędów mogą towarzyszyć rekolekcje" (n. 23).
Inicjatywa ta jest realizowana z dużym uwagaZ jednej strony należy unikać tworzenia nadmiernych oczekiwań, które wymuszają wolność kandydatów, a z drugiej strony należy również unikać pomyłek lub utożsamiania się z obrzędami właściwymi dla danego sakramentu. Dlatego tekst zachęca do "koniecznej roztropności i uważnej oceny sposobu proponowania tych obrzędów, w zależności od kontekstu społecznego, w którym się działa. W niektórych przypadkach, na przykład, może być preferowane, aby te obrzędy były celebrowane tylko w grupie par podążających za podróżą, bez angażowania rodzin lub innych osób. W innych jednak przypadkach lepiej jest ich całkowicie unikać" (n. 26). Dlatego te obrzędy są propozycje do uwzględnienia i wykorzystania ostrożnie wykorzystać jego bodziec wytrwać z entuzjazmem na ścieżce treningowej i uniknąć ewentualnych efektów odwrotnych do zamierzonych.
8. Kroki. Przygotowanie na odległość
Ponieważ celem jest towarzyszenie wzrostowi wewnętrznemu, proces ten lub wyartykułowana ścieżka musi uwzględniać różne etapy rozwoju formacyjnego oraz dojrzałości ludzkiej i chrześcijańskiej. Dlatego dokument sugeruje, że "w długoterminowej perspektywie duszpasterskiej byłoby dobrze, gdyby właściwą drogę katechumenalną poprzedziła faza prekatechumenalna: zbiegłaby się ona praktycznie z długim okresem przygotowanie na odległość do małżeństwa, które zaczyna się w dzieciństwie. Na stronie właściwa faza katechumenalna składa się z trzech odrębnych etapów: nadchodzące przygotowaniethe natychmiastowe przygotowanie i akompaniamentem pierwsze lata życia małżeńskiego" (n. 24).
W rodzinnym i kościelnym wychowaniu do prawdziwej miłości w okresie dzieciństwa i młodości cele przygotowania na odległość są: "a) wychowanie dzieci w poczuciu własnej wartości i szacunku dla innych, w znajomości własnej godności i w szacunku dla innych; b) przedstawienie dzieciom antropologii chrześcijańskiej i perspektywy powołaniowej zawartej w chrzcie, która będzie prowadzić do małżeństwa lub życia konsekrowanego; c) wychowanie nastolatków w zakresie uczuciowości i seksualności w perspektywie przyszłego powołania do miłości wielkodusznej, wyłącznej i wiernej (w małżeństwie, w kapłaństwie lub w życiu konsekrowanym); d) zaproponowanie młodym ludziom drogi wzrostu ludzkiego i duchowego, aby przezwyciężyć niedojrzałość, lęki i opory, aby otworzyć się na relacje przyjaźni i miłości, nie zaborczej czy narcystycznej, ale wolnej, wielkodusznej i dającej siebie" (n. 36). 36).
9. Przyjęcie: zapowiedź i dojrzewanie projektu małżeńskiego
W faza pośrednia lub odbioru kandydatów do katechumenatu małżeńskiego, "decydujący będzie styl relacji i powitania realizowany przez zespół duszpasterski"; bowiem "ważne jest, aby moment powitania stał się proklamacją kerigmaaby zapewnić, że miłość miłosierna Chrystusa stanowi autentyczny miejsce duchowe w którym para jest przyjmowana" (n. 38).
W tym miejscu dokument podkreśla niektóre cechy stylu ewangelizacyjnego co jest szczególnie ważne dla Młodej Pary: "Duszpasterstwo małżeńskie powinno mieć zawsze charakter radosny i kerygmatyczny -sam sakrament małżeństwa musi być przedmiotem prawdziwego przepowiadania ze strony Kościoła; wierność, niepowtarzalność, definitywność, owocność i całość to przecież istotne wymiary każdej więzi autentycznej miłości, rozumianej, pożądanej i spójnie przeżywanej przez mężczyznę i kobietę" (n. 39).
Trzeba pomóc w przezwyciężeniu powierzchownych postaw, które - często nieświadomie i nieumyślnie - mają ci, którzy proszą Kościół o sakrament zaślubin, bo "ważne jest, aby istniała wewnętrzna wola rozpoczęcia drogi nawrócenia wiary poprzez katechumenat małżeński" (n. 42). W rozeznaniu zamiar małżeński Doktryna Kościoła rozróżnia cnotę wiary u kandydatów i wolę chcąc prawdziwego małżeństwa. "Obecność żywej i wyraźnej wiary w małżeństwach jest oczywiście idealną sytuacją, aby przychodzić do małżeństwa z jasną i świadomą intencją celebrowania prawdziwego małżeństwa. Jednakże warunkiem koniecznym dostępu do sakramentu małżeństwa i jego ważności pozostaje ich zamiar czynienia tego, co Kościół ma na myśli, celebrując małżeństwo między ochrzczonymi" (n. 44).
Zatem "jeśli wyraźnie i formalnie odrzucają to, co Kościół chce wprowadzić w celebrację małżeństwa, narzeczeni nie mogą być dopuszczeni do celebracji sakramentalnej" (n. 45). Duszpasterze nie mogą zaniedbywać formacji i nawrócenia dusz, gdyż mają poważny obowiązek "ukazywania woli Kościoła w celebracji małżeństwa" (n. 45). aby wydobyć prawdziwe intencje W zamyśle Kościoła przygotowanie i celebracja małżeństwa nie powinny być sprowadzone do aktów czysto zewnętrznych, ale powinny być uświadomione przez samych narzeczonych. Jeśli natomiast, nie negując tego, co Kościół chce osiągnąć, istnieje niedoskonała dyspozycja ze strony tych, którzy chcą zawrzeć małżeństwo, nie należy wykluczać ich dopuszczenia do celebracji sakramentu" (n. 45).
Na tym etapie należy "wykorzystać tę sytuację jako sprzyjający czas, aby na nowo odkryli swoją wiarę i doprowadzili ją do większej dojrzałości.Projekt jest powrotem do korzeni jego chrztu, rozpalanie nasion życia Bożego, które już zostało w nich zasiane, i zapraszając ich do refleksji nad wyborem sakramentalnego małżeństwa jako utrwalenia, uświęcenia i pełnej realizacji ich miłości" (n. 45). Dlatego z cierpliwością i gorliwością duszpasterze i inni, którym powierzono to zadanie, mają sprzyjać rozwojowi właściwych warunków wewnętrznych, aby w jak najlepszych warunkach dojść do prawdziwego i przygotowanego małżeństwa.
Często jednak zdarzy się, że obie strony lub "jedna z nich odmówi pójścia drogą katechumenalną. We wszystkich tych przypadkach do prezbitera będzie należała ocena najlepszego sposobu postępowania w przygotowaniu do małżeństwa" (n. 46), w celu zapewnić nie tylko ważność sakramentu, ale także, że nie jest on marnowany i wydać owoce życia Chrześcijanin.
10. Zbliżające się przygotowanie: powołaniowa droga wiary
Jeśli chodzi o główny czas katechumenatu, "ogólnie sugeruje się, że. nadchodzące przygotowanie trwa około jednego rokuw zależności od wcześniejszego doświadczenia pary w wierze i zaangażowania w kościele. Gdy decyzja o ślubie została już podjęta, można było rozpocząć natychmiastowe przygotowania. do małżeństwa, trwające kilka miesięcy, aby stały się prawdziwą i właściwą inicjacją do sakramentu małżeństwa" (n. 48).
Aby osiągnąć ten cel, należy radykalnie zmienić sposób, w jaki mentalność duszpasterzy, a następnie ludu Bożego, aby wszyscy uświadomili sobie, że przygotowanie do małżeństwa jest czymś poważny i intensywnyNie powinno to pozostać powierzchowną okleiną krótkiego kursu. W tym względzie przydatne może być rozważenie analogii z rygor w kształcenie akademickie i zawodowe które są tak wymagające w naszych czasach. Bowiem w podobny sposób jak umiejętności techniczne, artystyczne czy sportowe, przygotowanie cnotliwych poddanychFormacja tych, którzy są naprawdę zdolni do prawdziwej miłości oblubieńczej, którzy osiągnęli dojrzałość wolności daru z siebie, wymaga wysiłku formacyjnego o wielkim zasięgu, intensywności i czasie trwania.
"Katechumenat małżeński na tym etapie nabierze charakteru prawdziwego katechumenatu. podróż w wierzePodczas którego chrześcijańskie przesłanie zostanie na nowo odkryte i odtworzone w swojej odwiecznej nowości i świeżości. Kandydaci do małżeństwa będą też stopniowo wtajemniczani w modlitwę chrześcijańską" (n. 49). W tym okresie "małżeństwa mają otrzymać pomoc w zbliżenie się do życia kościelnego oraz do udziału w nim. Z łagodnością i ludzkim ciepłem będą zapraszani do udziału w chwilach modlitwy, w niedzielnej Eucharystii, w spowiedzi, w rekolekcjach, ale także w chwilach świętowania i konwentualności" (n. 50).
Istotne będzie również "przygotowanie planu podróży refleksja na temat majątku małżeńskiegoi w ten sposób być gotowym na przyjęcie tych łask i przyjęcie tych dóbr jako daru" (n. 51). "Będzie to ważne na tym etapie aby zagłębić się we wszystko, co ma związek ze związkiem pary. i dynamiki interpersonalnej z jej zasadami, prawami wzrostu, elementami, które ją wzmacniają i tymi, które ją osłabiają" (n. 52). W tym celu konieczne jest oparcie się na wkładzie nauk o człowieku.
One również "wymagają odpowiedniego zbadania: ludzka dynamika seksualność małżeńskaPrawidłowa koncepcja odpowiedzialnego rodzicielstwa, wychowanie dzieci" (n. 53). I wreszcie, konieczne jest "uświadomienie sobie możliwe braki psychologiczne lub afektywnektóre mogą osłabić lub nawet całkowicie zniweczyć zobowiązanie do daru z siebie i wzajemnej miłości, które małżonkowie sobie obiecują. Mogą one jednak być bodźcem do rozpoczęcia poważniejszego procesu wzrostu, który przygotowuje do wystarczającego stanu wewnętrznej wolności i dojrzałości" (n. 54).
Celem szczegółowym tego centralnego etapu katechumenatu małżeńskiego jest "dopełnienie rozeznanie każdej pary na temat ich powołania do małżeństwa. Może to prowadzić do wolnej, odpowiedzialnej i przemyślanej decyzji o zawarciu małżeństwa, albo do równie wolnej i przemyślanej decyzji o zakończeniu związku i nie zawarciu małżeństwa. To rozeznanie, które musi odbywać się także w ramach dialogu duchowego" (n. 55).
11. Nauka czystości, sprzymierzeńcem miłości
Jednym z głównych tematów na tym etapie formacyjnym musi być właściwe zrozumienie i żywotna praktyka w ludzkiej i chrześcijańskiej cnocie czystościMusi ona "być przedstawiona jako prawdziwy sprzymierzeniec miłości, a nie jako jej zaprzeczenie. Jest to bowiem uprzywilejowany sposób uczenia się szacunku dla indywidualności i godności drugiego człowieka, bez podporządkowywania go własnym pragnieniom. Ma ona podstawowe znaczenie w kierowaniu i pielęgnowaniu miłości małżeńskiej, zachowując ją od wszelkich manipulacji. Uczy, w każdym stanie życia, wierności prawdzie o miłości własnej.
Będzie to oznaczało dla narzeczonych życie w czystości w kontinuum, a po ślubie przeżywanie intymności małżeńskiej z moralną prostotą. Czystość ułatwia wzajemną znajomość między panną młodą a panem młodym, ponieważ zapobiegając zafiksowaniu się związku na fizycznej instrumentalizacji drugiej osoby, pozwala na głębszy dialoga swobodniejsze przejawianie się serca i wyłonienie wszystkich aspektów swojej osobowości - ludzkich i duchowych, intelektualnych i afektywnych - w taki sposób, aby umożliwić prawdziwy wzrost w związku, w komunii osobistej, w odkryciu bogactwa i granic drugiego człowieka: i to jest prawdziwy cel okresu narzeczeństwa.
Są różnorodne i piękne wartości i uwagi, których uczy cnota czystości. szacunek drugiego, dbałość o to, by nigdy nie podporządkować go własnym pragnieniom cierpliwość i przysmak z małżonkiem w trudnych chwilach, fizycznie i duchowo, siłę i samokontrola konieczne w czasie nieobecności lub choroby jednego z małżonków itp." (n. 57).
12. Dbałość o substancję i formę
W odniesieniu do metodologia tej centralnej fazy, należy podkreślić, że "konieczne jest, aby. przekazywanie treści Podejściom teoretycznym powinna towarzyszyć propozycja drogi duchowej, która obejmuje doświadczenia modlitwa (osobistych, wspólnotowych i par), obchody sakramentów, rekolekcje duchowe, czas adoracji eucharystycznej, doświadczenia misyjne, działalność charytatywna" (n. 58). Nie zaniedbując tonu referencje z zaufanie która umożliwia autentyczną otwartość i wewnętrzną odnowę.
W skrócie. cele przyszłego przygotowania są: "a) ponowne zaproponowanie katechezy wtajemniczającej w wiarę chrześcijańską i podejście do życia Kościoła; b) przeżycie specyficznego wtajemniczenia w sakrament małżeństwa i wyraźne uświadomienie sobie jego istotnych nut; c) pogłębienie tematów związanych z relacją pary i uświadomienie sobie własnych braków psychologicznych i afektywnych; d) zakończenie pierwszej fazy rozeznania pary na temat powołania małżeńskiego; e) kontynuowanie drogi duchowej z większą ilością decyzji" (n. 63).
13. Natychmiastowe przygotowanie do zaangażowania
W poprzednie miesiące Bezpośrednie przygotowanie do zaślubin odbywa się przed celebracją małżeństwa. "Będzie to stosowne, aby pamiętać główne treści drogi przygotowania realizowanej do tej pory: nacisk zostanie położony na niezbędne warunki wolności i pełnej świadomości zobowiązań podjętych w dokonywanym wyborze, związanych z istotnymi cechami małżeństwa" (n. 65).
Cele przygotowania przy bramach celebracji sakramentu są: "(a) przypomnienie doktrynalnych, moralnych i duchowych aspektów małżeństwa; (b) duchowe doświadczenia spotkania z Panem; (c) przygotowanie do świadomego i owocnego uczestnictwa w liturgii zaślubin" (n. 73).
14. Wypełnianie luk i zachęcanie do eklezjalnego wtajemniczenia
Chociaż ścieżka ta przedstawia idealne i kompletne ramy szkolenia, to jednak jest ona realistyczna częsty i regularny "że niektóre małżeństwa dopiero teraz są wprowadzane w itinerarium katechumenalne i że natychmiastowe przygotowanie jest jedyną konkretną możliwością, aby otrzymali minimum szkolenia. w związku z zawarciem sakramentu małżeństwa. Dla nich byłoby stosowne zorganizowanie kilku zindywidualizowanych spotkań z zespołem duszpasterstwa przygotowującego do małżeństwa, aby mogli odczuć troskę i uwagę, pogłębić wspólnie niektóre bardziej osobiste aspekty wyboru małżeństwa, zgodnie z sytuacją pary, oraz nawiązać relację zaufania, serdeczności i przyjaźni z osobami towarzyszącymi" (n. 65).
Chodzi o to, by braki nadrabiać dobroczynnością, ale bez uznania, że ta wyjątkowa sytuacja, jakkolwiek powszechna, jest normą czy dobrem. Z cierpliwością i roztropnością duszpasterze i inni członkowie wspólnoty chrześcijańskiej powinni starać się o włączenie w życie Kościoła do tych, którzy są daleko i zaprosić wszystkich do udziału w odpowiednich procesach formacji wiary.
W tej fazie należy ponadto "zawsze stawiać w centrum spotkanie z Panem jako źródło całego życia chrześcijańskiego. Rzeczywiście, zawsze trzeba wyjść poza zwykłe wizja socjologiczna małżeństwa, aby małżonkowie rozumieli tajemnica łaski co jest w niej ukryte" (n. 66). W tym ostatnim etapie przed celebracją małżeństwa "przydatne będzie przeformułowanie zapowiedzi kerygmatyczny wykupu Chrystusa, który wybawia nas od rzeczywistości grzechu, który zawsze wisi nad życiem człowieka"; jak również "odwołanie się do przebaczenia Boga, który w sakrament pojednaniaOn obdarza swoją miłością mocniej niż jakikolwiek grzech" (n. 67).
15. Katecheza liturgiczna
Celebracja sakramentu zawiera w sobie transcendentne bogactwo Boże, którego nie należy redukować do jakichś aspektów czysto ludzkich, takich jak społeczne, świąteczne czy sentymentalne. Zadaniem szafarzy sakralnych i innych katechetów jest otwieranie umysłów małżonków na te sakramentalne i misyjne wymiary - transcendentne i fascynujące - które mogą ledwo dostrzegać. "Pary powinny być oświecone o. niezwykłą wartość, jako sakramentalny znak, którego nabierze ich życie małżeńskie.Obrzęd ślubu stanie się trwałym sakramentem Chrystusa, który kocha Kościół. Małżonkowie chrześcijańscy są powołani do tego, by stać się trwałym sakramentem. żywe ikony Chrystusa Oblubieńca. To właśnie sposób, w jaki małżonkowie żyją i odnoszą się do siebie, powinien uobecniać światu wielkoduszną i całkowitą miłość, jaką Chrystus kocha Kościół i całą ludzkość. Oto bowiem niezwykłe świadectwo, jakie daje światu tak wielu chrześcijańskich małżonków: ich zdolność do wzajemnego oddania się i poświęcenia dla swoich dzieci, zdolność do wierności, cierpliwości, przebaczenia i współczucia są takie, że dają wyobrażenie o tym, iż u podstaw ich związku istnieje nadprzyrodzone źródło, coś więcej.niewytłumaczalne po ludzku, co nieustannie karmi Jego miłość" (n. 68).
W całym procesie przygotowania do małżeństwa chrześcijańskiego, a później w życiu małżeństwa, trzeba liczyć na potężną i decydującą pomoc Bożą: "Świadomość nowego wylania Ducha Świętego podczas obrzędu zaślubin, który wstawiając się w dynamizm łaski zapoczątkowana w chrzcie, nadaje nową konotację Bożej miłości zaszczepionej w nas od samego chrztu, która teraz nabiera cech dobroczynność małżeńska. Jest bardzo na czasie wzywajcie świętych/beaty cKościół zwraca się także do wiernych naszych czasów, którzy przeżyli już doświadczenie bycia mężem i żoną, ojcem i matką, a także do świętych orędowników, aby podnieśli godność stanu życia małżeńskiego we wspólnocie kościelnej i pomogli im zrozumieć piękno i moc tego sakramentu w ekonomii zbawienia" (n. 69).
16. Wstępne rekolekcje i spowiedź
Dokument kładzie nacisk na bardzo stosowną propozycję: "na kilka dni przed ślubem,... rekolekcje duchowe jednego lub dwóch dni będzie bardzo korzystne. Choć może się to wydawać nierealne, biorąc pod uwagę liczne zobowiązania wynikające z planowania ślubu, to trzeba powiedzieć, że właśnie zgiełk i natłok wielu praktycznych zadań związanych ze zbliżającą się uroczystością może odciągnąć Parę Młodą od tego, co najważniejsze: celebracji sakramentu i spotkania z Pan, który przychodzi, aby zamieszkać w swojej miłości człowieka, wypełniając go swoją Boską miłością. Jeśli prawdziwe rekolekcje są niemożliwe, jako alternatywa może służyć krótszy czas modlitwy (na przykład wieczorne spotkanie, takie jak czuwanie modlitewne)" (n. 70). "Zaangażuj rodziców, świadków i członków bliskiej rodziny w chwili modlitwy przed ślubem, może być bardzo piękną okazją dla wszystkich" (n. 72).
Dodaje jeszcze jeden istotny element: przystąpienie do sakramentu pokuty, aby jak najlepiej przyjąć łaskę małżeństwa, oczyszczonego z grzechu ciężkiego i oczyszczonego także z drobnych wad. "W okresie poprzedzającym ślub - w ramach wspomnianych rekolekcji duchowych lub czuwania modlitewnego, a nawet w innym kontekście - odprawianie sakrament pojednania ma ogromne znaczenie" (n. 71). W ten sposób mogą godnie przyjąć Komunię Świętą - źródło wszelkich Bożych błogosławieństw i uobecnienie zaślubin Chrystusa - podczas uroczystości weselnej.
17. Duszpasterstwo nowożeńców
Trzeci etap tego procesu dotyczy. wczesne życie małżeńskie. Rzeczywiście, "droga katechumenalna nie kończy się na celebracji małżeństwa. W rzeczywistości, zamiast jako odosobniony akt, musi być traktowany jako wejście w stan permanentny, co wymaga zatem uczenie się przez całe życie specyficzne, składające się z refleksji, dialogu i wsparcia ze strony Kościoła. W tym celu trzeba towarzyszyć przynajmniej przez pierwsze lata życia małżeńskiego i nie pozostawiać nowożeńców w samotności" (n. 74).
Nie jest dobrze, aby małżeństwo było samo, możemy powiedzieć, naśladując wypowiedź Pana w opowieści o stworzeniu kobiety. "Nowożeńcy powinni mieć świadomość, że uroczystość zawarcia małżeństwa to początek drogi, i że para jest nadal projekt otwartynie jest dziełem skończonym" (n. 75). W tym celu "zostanie zaproponowane pary kontynuujące drogę katechumenalną, z regularnymi spotkaniami" (n. 76). W naszym społeczeństwie, o mentalności tak sprzecznej z prawdziwą antropologią małżeństwa, jest bardzo potrzebne, aby pary małżeńskie znalazły towarzystwo wspólnoty chrześcijańskiej, która umacnia i podtrzymuje motywacje ich drogi.
Często zdarza się, że uwaga młodych małżeństw skupia się na potrzebie zarabiania pieniędzy i na swoich dzieciach, zaniedbując jakość ich wzajemnych relacji i zapominając o obecności Boga w ich miłości. "Warto pomóc młodym parom, aby wiedziały jak znaleźć czas na pogłębienie przyjaźni i przyjęcie łaski Boga" (n. 77).
18. Żyć darem
Dokument przypomina, w jaki sposób znaczenie sakramentu ma być rozwijane w całym jego pięknie: "jest to stosowna chwila dla autentycznego mistagogia matrymonialna, czyli wprowadzenie do tajemnicy. Przegląd poszczególnych momentów obrzędu ślubnego, można by się rozwodzić nad jego bogatą symboliką i duchowym znaczeniem oraz konkretnymi konsekwencjami w życiu małżeńskim: wymieniona zgoda (wola zjednoczenia, a nie przelotne uczucie, u podstaw małżeństwa, wola, którą zawsze trzeba umacniać); błogosławieństwo znaków przypominających o małżeństwie, np. obrączek (obietnica wierności, którą zawsze trzeba odnawiać); uroczyste błogosławieństwo małżonków (łaska Boża, która zstępuje na związek ludzki, przyjmuje go i uświęca, na którą zawsze musimy być otwarci); pamięć o małżeństwie w modlitwie eucharystycznej (zawsze zanurzanie miłości małżeńskiej w paschalnym misterium Chrystusa, aby ją ożywiać i coraz bardziej pogłębiać)" (n. 77).
Ostatecznie w przypadku mistagogicznej katechezy małżeńskiej, podobnie jak w przypadku katechezy chrzcielnej, zaproszenie brzmi: Stań się tym, czym jesteś! Jesteście teraz małżeństwem, więc żyjcie coraz bardziej jak małżeństwo! Pan pobłogosławił i napełnił wasz związek łaską, więc!spraw, by ta łaska przyniosła owoce!
19. nowe zagadnienia i zainteresowania
Od samego początku życia małżeńskiego ważne jest, aby otrzymać pomoc w sprawie betonu przeżywać relacje interpersonalne ze spokojem. Trzeba nauczyć się wielu nowych rzeczy: "zaakceptować odmienność drugiego, która objawia się natychmiast; nie mieć nierealistycznych oczekiwań wobec wspólnego życia i widzieć je jako drogę wzrostu; radzić sobie z konfliktami, które nieuchronnie się pojawiają; poznać różne etapy, przez które przechodzi każda kochająca się relacja; prowadzić dialog, aby szukać równowagi między potrzebami osobistymi a potrzebami pary i rodziny; nabyć zdrowe codzienne nawyki; od początku nawiązać właściwe relacje z rodzinami pochodzenia; zacząć pielęgnować wspólną duchowość małżeńską (n. 78).
Jest wiele aspektów życia małżeńskiego i rodzinnego, które mogą być przedmiotem dialogu i katechezy w ostatnich latach. "Niezbędna jest na przykład edukacja par w zakresie delikatnej kwestii seksualności w małżeństwie. i zagadnień pokrewnych, tj. przekazywania życia i regulacji urodzeń, a także na inne kwestie moralne i bioetyczne. Inną dziedziną, o której nie należy zapominać, jest wychowanie ludzkie i chrześcijańskie dzieci, które stanowi poważną odpowiedzialność rodziców i co do którego małżeństwa powinny być uwrażliwione i odpowiednio przygotowane" (n. 79). Nauka Kościoła oferuje małżonkom skarb mądrości w różnych kwestiach życia małżeńskiego i rodzinnego.
Te wczesne lata małżeństwa to "faza uczenia się w którym bliskość i konkretne propozycje dojrzałych małżeństwktórzy dzielą się z młodszymi tym, czego się po drodze nauczyli, będą wielką pomocą" (n. 80).
20) Duszpasterstwo ogniw i różnych zasobów
Duszpasterstwo małżeństw będzie przede wszystkim "a duszpasterstwo związkuPomoże małżonkom, ilekroć staną wobec nowych trudności, mieć na uwadze przede wszystkim obronę i umocnienie związku małżeńskiego, dla dobra ich samych i dla dobra ich dzieci" (n. 81). "Zasadnicze znaczenie ma ukierunkowanie drogi małżeństwa na spotkanie z Chrystusem: małżeństwo musi nieustannie spotykać Chrystusa. i karmione Jego obecnością" (n. 82). On jest wzorem, źródłem i podporą obiecanej wierności: tylko dzięki Jego łasce, w komunii eklezjalnej, może umocnić się komunia małżeńskiego "my".
Stała i permanentna troska Kościoła o małżeństwa może być realizowana przez różne media duszpasterskie: "słuchanie Słowa Bożego; spotkania służące refleksji nad aktualnymi zagadnieniami dotyczącymi życia małżeńskiego i rodzinnego; udział małżeństw w celebracjach liturgicznych specjalnie dla nich przygotowanych; regularne rekolekcje duchowe dla małżeństw; adoracja eucharystyczna organizowana dla małżeństw; rozmowa i towarzyszenie duchowe; udział w grupach rodzinnych w celu dzielenia się doświadczeniami z innymi rodzinami; udział w działalności charytatywnej i misyjnej. Bo małżonkowie muszą rozwinąć prawdziwą duchowość małżeńska odżywiać i podtrzymywać specyficzną drogę świętości, którą podążają w życiu małżeńskim" (n. 83).
Duchowość ta obejmuje współcierpienie małżeńskie, życie i zaangażowanie w świętość świeckich, a także ewangelizację kultury rodzinnej. W miarę rozwoju tożsamości małżeńskiej, " poczucie misjiktóra płynie z sakramentu, może wzrastać. Jest rzeczą stosowną zaprosić małżeństwa do zaangażowania się w zwyczajne duszpasterstwo rodzin w ich parafiach lub innych rzeczywistościach kościelnych" (n. 84).
W skrócie. cele towarzyszenia w pierwszych latach życia małżeńskiego są: "a) przedstawić w mistagogicznej katechezie małżeńskiej duchowe i egzystencjalne konsekwencje celebrowanego sakramentu w konkretnym życiu; b) pomóc małżeństwom od początku we właściwym ułożeniu relacji interpersonalnej; c) pogłębić tematykę seksualności w życiu małżeńskim, przekazywania życia i wychowania dzieci"; d) zaszczepić w małżeństwach zdecydowaną wolę obrony więzi małżeńskiej w każdej sytuacji kryzysowej, jaka może się pojawić; e) zaproponować spotkanie z Chrystusem jako nieodzowne źródło odnowienia łaski małżeńskiej i nabycia duchowości małżeńskiej; f) przypomnieć znaczenie specyficznej misji małżeństw chrześcijańskich" (n. 85).
21. Towarzyszenie w trudnych sytuacjach małżeńskich
Na koniec rozważa się eklezjalne towarzyszenie małżeństwom w sytuacjach kryzysowych. "W historii każdego małżeństwa mogą pojawić się okresy, w których komunia małżeńska słabnie, a małżonkowie znajdują się w okresach, niekiedy długich, cierpienia, zmęczenia i niezrozumienia, przechodząc przez prawdziwe kryzysy małżeńskie. Stanowią one część historii rodzin: są fazami, których przezwyciężenie może pomóc parze w osiągnięciu szczęścia w nowy sposób, w oparciu o możliwości, jakie otwiera nowy etap, sprawiając, że wina związku dojrzewa jeszcze bardziej. Aby jednak sytuacja kryzysowa nie stała się nienaprawialna, wskazane jest, aby parafia lub wspólnota zapewniła duszpasterstwo towarzyszące małżeństwom w kryzysie" (n. 87). Na stronie poradnie rodzinne (COF) są w tym względzie kluczowym punktem odniesienia.
Rzeczywiście, doświadczenie pokazuje, że w sytuacjach trudnych lub krytycznych większość osób nie zwraca się do towarzyszenia duszpasterskiego, być może "dlatego, że nie odczuwa go jako rozumiejącego, bliskiego, realistycznego, wcielonego". Oto dlaczego, "Ważne jest, aby - oprócz duszpasterza - to właśnie małżonkowie, zwłaszcza ci, którzy doświadczyli kryzysu po jego przezwyciężeniu, stali się towarzyszenie parom w trudnej sytuacji lub już podzielone" (n. 88). "Chodzi o zagwarantowanie nie tylko towarzyszenia psychologicznego, ale także duchowyodzyskanie, poprzez stopniową i zindywidualizowaną drogę mistagogiczną oraz sakramenty, głębokiego znaczenia więzi i świadomości obecności Chrystusa między małżonkami" (n. 90). Te opiekunowie lub mentorzy Poradnia małżeńska może być decydującą pomocą w ratowaniu i uświęcaniu zwłaszcza tych, którzy przeżywają trudności.
Zwraca się uwagę, że niestety "zdarzają się sytuacje, w których. rozdzielanie jest nie do uniknięcia. W tych przypadkach niezbędne jest szczególne rozeznanie, aby towarzyszenie duszpasterskie rozdzielonych, rozwiedzionych, porzuconych. Należy szczególnie przyjąć i docenić ból tych, którzy niesprawiedliwie doznali separacji, rozwodu lub porzucenia, albo którzy zostali zmuszeni do zerwania konkubinatu z powodu znęcania się nad nimi przez współmałżonka. Przebaczenie za doznaną krzywdę nie jest łatwe, ale jest to droga, którą umożliwia łaska. Stąd potrzeba duszpasterstwo pojednania i mediacjipoprzez wyspecjalizowane centra słuchania, które zostaną utworzone w diecezjach" (n. 93).
Uważa się, że "osoby rozwiedzione, które nie zawarły ponownie związku małżeńskiego - będące często świadkowie wierności małżeńskiej- znaleźć w Eucharystii pokarm, który podtrzymuje je w ich stanie. Społeczność lokalna i duszpasterze powinni towarzyszyć tym ludziom z troską, zwłaszcza gdy są dzieci lub gdy ich sytuacja ubóstwa jest poważna". (n. 94).
22. Budowanie rodziny na skale
Konkluzja przypomina, że dokument ten odpowiada na głębokie "pragnienie zaoferowania małżonkom lepszego i głębszego przygotowania do małżeństwa, poprzez wystarczająco szerokie itinerarium, inspirowane katechumenatem chrzcielnymCelem jest zapewnienie im odpowiedniej formacji do chrześcijańskiego życia małżeńskiego, opartej na doświadczeniu wiary i spotkaniu z Jezusem, która nie ogranicza się zatem do kilku spotkań w pobliżu uroczystości, ale pozwala dostrzec quasi-trwały charakter duszpasterstwa małżeństw które Kościół zamierza realizować". W misję towarzyszenia małżeństwom musi być zaangażowana cała wspólnota kościelna. W zadaniach formacyjnych i aktualizacyjnych konieczna jest praca z wyczuciem komplementarność i współodpowiedzialność.
Na tej drodze formacji integralnej "nie tylko metoda katechezaale również dialog z partnerami,... spotkania indywidualne, liturgiczne momenty modlitwa i świętowanie sakramenty, obrzędy, rekolekcje i współdziałanie z całą wspólnotą kościelną". W trakcie tego procesu należy wziąć pod uwagę znak kerygmatyczny propozycji chrześcijańskiej, czyli jej siły, piękna i nowości. Sakrament małżeństwa jest przedstawiany jako dobre wieściJest to dar Boga dla małżeństw, które pragną żyć pełnią swojej miłości". Dzięki unikaniu dychotomii "droga wzrostu człowieka i proces wzrostu duchowego są zawsze utrzymywane razem".
Formacja chrześcijańskich małżeństw musi być "osadzona w konkretnej rzeczywistości dnia dzisiejszego i nie powinna obawiać się podejmowania kwestii i pytań stanowiących wyzwania społeczne i kulturowe", m.in.kształtowanie się świadomości morale osobiste a formułowanie projektu życia rodzinnego".
Towarzyszenie duszpasterskie musi być spersonalizowanaoparty głównie na. zeznania osób towarzyszących i innych par biorących udział w podróży. W każdym przypadku jest to kwestia doprowadzenia do poważnego rozeznanie Celem jest przygotowanie par do tego, aby uroczystość zawarcia związku małżeńskiego i życie małżeńskie było owocem świadomej, wolnej i radosnej decyzji. Przygotowując pary do sakramentu małżeństwa, przygotowuje również do sakramentu małżeństwa. inicjacja w życie Kościoła i pomaga im znaleźć w Kościele miejsce, w którym będą mogli pielęgnować więź małżeńską i wzrastać przez całe życie w powołaniu i służbie innym, rozwijając w ten sposób w pełni swoją tożsamość oblubieńczą i misję eklezjalną. Ponadto należy zwrócić szczególną uwagę na towarzyszenie małżeństwom w kryzysie.
Proponując nowym pokoleniom katechumenalne drogi wzrostu w kierunku małżeństwa, odpowiadamy na jedną z najpilniejszych potrzeb dzisiejszego społeczeństwa: towarzyszyć młodym ludziom w pełnej realizacji tego, co pozostaje jednym z ich największych "marzeń" i jednym z głównych celów w życiu, jakim jest stworzenie trwałego związku z osobą, którą kochają i budować święte i ewangelizacyjne małżeństwo na bazie sakramentu.
