Duch Pana Jezusa, odwieczne źródło życia i misji Kościoła, rozdziela członkom Ludu Bożego dary, dzięki którym każdy na różne sposoby może przyczyniać się do budowania Kościoła i głoszenia Ewangelii. Charyzmaty te, zwane ministerstwa za bycie publicznie uznane i ustanowione przez Kościół, są oddane do dyspozycji wspólnoty i jej misji na trwałych zasadach.
W niektórych przypadkach ten wkład ministerialny ma swoje źródło w konkretnym sakramencie - święceniach. Inne zadania, na przestrzeni dziejów, zostały ustanowione w Kościele i powierzone poprzez niesakramentalny obrzęd liturgiczny wiernym, na mocy szczególnej formy sprawowania kapłaństwa chrzcielnego oraz w pomocy specyficznej posługi biskupów, kapłanów i diakonów.
Zgodnie z czcigodną tradycją, przyjęcie "świeckich posług", które Święty Paweł VI uregulowane w Motu Proprio Ministeria quaedam (17 sierpnia 1972 r.), poprzedzone jako przygotowanie do przyjęcia sakramentu święceń, chociaż takie posługi były udzielane innym odpowiednim męskim członkom wiernych.
Niektóre zgromadzenia Synodu Biskupów zwróciły uwagę na konieczność pogłębienia tego tematu pod względem doktrynalnym, tak aby odpowiadał on naturze tych charyzmatów i potrzebom czasu oraz oferował aktualne wsparcie dla roli ewangelizacji, która dotyczy wspólnoty kościelnej.
Przyjmując te zalecenia, w ostatnich latach nastąpił rozwój doktrynalny, który podkreślił, że niektóre posługi ustanowione przez Kościół mają za podstawę wspólny warunek bycia ochrzczonym i królewskie kapłaństwo otrzymane w sakramencie chrztu; są one zasadniczo różne od posługi święceń otrzymanych w sakramencie święceń. Rzeczywiście, utrwalona praktyka w Kościele łacińskim potwierdziła również, że te świeckie posługi, opierając się na sakramencie chrztu, mogą być powierzone wszystkim odpowiednim członkom wiernych, zarówno mężczyznom, jak i kobietom, jak to już pośrednio przewiduje kanon 230 § 2.
W związku z tym, po zapoznaniu się z opinią kompetentnych dykasterii, postanowiłem przystąpić do modyfikacji kanonu 230 § 1 KPK. Kodeks Prawa Kanonicznego. W związku z tym dekretuję, że kanon 230 § 1 z. Kodeks Prawa Kanonicznego w przyszłości powinny być sformułowane w następujący sposób:
"Osoby świeckie w wieku i warunkach określonych dekretem Konferencji Episkopatu mogą być powołane do stabilnej posługi lektora i akolity, przez przepisany obrzęd liturgiczny; kolacjonowanie tych posług nie uprawnia jednak do wsparcia lub wynagrodzenia ze strony Kościoła"..
Przewiduję również zmianę innych elementów, mających moc prawną, które odnoszą się do tego kanonu.
Rozważania zawarte w niniejszym liście apostolskim w formie Motu Proprio, zarządzam, że będą miały mocną i stałą moc, bez względu na wszystko, co by było przeciwne, nawet jeśli zasługuje na specjalne wyróżnienie, i że zostaną ogłoszone przez publikację w L'Osservatore RomanoKomisja publikuje w oficjalnym komentarzu Parlamentu Europejskiego i Rady, ze skutkiem od tego samego dnia, a następnie publikuje w oficjalnym komentarzu Parlamentu Europejskiego i Rady. Acta Apostolicae Sedis.
Piotra w Rzymie, 10 stycznia 2021 roku, w święto Chrztu Pańskiego, w ósmym roku mojego Pontyfikatu.
Francisco
