Bycie w celibacie to nie to samo, co bycie singlem lub nie dzielenie życia z inną osobą. Celibat jest darem od Boga, darem, dzięki któremu człowiek oddaje swoje serce Bogu całkowicie, bez ludzkiego pośrednictwa. Dotyczy to zarówno ludzi świeckich, jak i osób konsekrowanych i kapłanów.
Czym jest celibat?
Przede wszystkim mówimy o darze - darze - od Boga, poprzez który wzywa On do miłości niepodzielnego serca, bez pośrednictwa jakiejkolwiek ziemskiej miłości. Jest to wezwanie do szczególnej współpracy w przekazywaniu życia nadprzyrodzonego innym.
Ten, kto otrzymuje to powołanie, wykonuje kapłaństwo wspólne - w przypadku świeckich - lub kapłaństwo wspólne i służebne - w przypadku szafarzy konsekrowanych. Dlatego dar ten rodzi głębokie duchowe ojcostwo lub macierzyństwo w celibatariuszu, który w pewien sposób oddaje się lub poświęca całemu światu.
Dar ten, jak widzimy, jest udzielany przez Boga zarówno osobom świeckim, jak i zakonnikom czy kapłanom, choć w każdym przypadku ma on specyficzne znaczenie.
Czy istnieją zatem różne sposoby życia w celibacie w Kościele katolickim?
Świeccy, którzy otrzymują celibat są zjednoczeni z Chrystusem "na wyłączność" i z miejsca, w którym żyją, nie odwracając się od świata, odpowiadają temu darowi.
Równi swoim równym, jako równi swoim równym, z lub bez zewnętrznego rozróżnienia, ale bez tego rozróżnienia od innych, które jest nieodłączną częścią ich stanu celibatu.
W przypadku zakonników celibat służy ich szczególnej misji, którą jest dawanie świadectwa, że celem chrześcijanina jest Królestwo Niebieskie. Czynią to, żyjąc w stanie życia konsekrowanego poprzez śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, poświęcając się Bogu i pomagając innym. Wiąże się to z pewnym oderwaniem od rzeczywistości zawodowej, rodzinnej i społecznej.
Zakonnicy, chociaż mogą rozwijać niektóre z tych rzeczywistości - na przykład w dziedzinie edukacji lub pomocy - ich misją nie jest uświęcanie świata z ich wnętrza - tak jest w przypadku świeckich - ale z ich konsekracji zakonnej.
Tak więc celibat nie oddziela od innych ludzi, ale jest im poświęcony. I oddziela lub nie od ziemskiego świata, jak widzieliśmy, w zależności od tego, czy celibatariusz jest zakonnikiem - poza nim - czy osobą świecką - nie poza nim -. Kapłani niereligijni, dla naszych celów, również żyliby w celibacie pośród świata.
Należy zauważyć, że nie mówimy o kawalerstwie, ponieważ są tacy, którzy nawet jeśli należą do wiary, nie zawierają małżeństwa, ale nie robią tego z powodów wymienionych powyżej, ale z innych, również szlachetnych powodów, takich jak opieka nad rodzicami, poświęcenie się zadaniom społecznym itp.
Co oznacza przyjęcie celibatu lub "bycie w celibacie"?
Bycie w celibacie nie oznacza bycia dyspozycyjnym w tym sensie, że ponieważ nie wiąże się z nim żadne ludzkie zobowiązanie ani miłość, ma się ilościowo więcej czasu i możliwości na prowadzenie dzieł apostolskich lub samego Kościoła powszechnego.
Jest to raczej postawa: mieć serce dostępne, aby żyć tylko dla Boga, a przez Niego dla innych.
I okazuje się, że ktokolwiek żyje celibat osiąga pełne i owocne życie, nie tracąc nic z tego, co ludzkie. Cieszy się bogatą uczuciowością, ponieważ bezżenne poświęcenie się Bogu nie tylko nie pozbawia, ale zwiększa zdolność do ludzkiej miłości.
Celibatariusz, przez fakt bycia celibatariuszem, nie musi poświęcać ani oddawać swojego potencjału afektywnego. Jedyną rzeczą, jaką robi, jest ukierunkowanie tej afektywności zgodnie z otrzymanym darem, a jeśli wiąże się to z rezygnacją z jej przejawów - takich jak seksualność wykonywana w sferze małżeńskiej - zrobi to chętnie i z miłości do korespondencji. Byłoby redukcjonizmem uważać, że osoba musi dopełnić swoją afektywność z drugą płcią, aby osiągnąć pełnię miłości.
Jeden jest kompletny jako taki. Prawdą jest, że potrzebujemy Boga i innych - jesteśmy warunkowi, potrzebujemy siebie nawzajem - aby osiągnąć szczęście. Aby relacja afektywna była kompletna, nie musi mieć charakteru seksualnego.
Ten, kto otrzymuje dar celibatu, pozwala się całkowicie kochać Bogu, a dzięki temu darowi może dawać innym miłość, którą otrzymuje. Stara się wypełnić świat Bożą miłością, ale w takim stopniu, w jakim to odpowiada, oddając się wyłącznie Panu. To samo czynią ci, którzy otrzymują dar - również dar - małżeństwa, ale w tym przypadku poprzez relacje małżeńskie i rodzinne, ponieważ afektywność będzie zależeć od miłości między mężczyzną i kobietą, którzy są otwarci na rodzinę.
Czy zawsze musimy mówić o celibacie "apostolskim", nawet gdy odnosimy się do celibatu "kapłańskiego" lub "konsekrowanego"?
Dar celibatu jest zawsze apostolski, w każdym przypadku. Dzieje się tak, że ta apostolskość będzie tłumaczona na różne sposoby, zgodnie z misją każdego, czy to świeckiego, zakonnika czy kapłana.
Bez tej nuty "apostolskiej" celibat straciłby swoje znaczenie.
Świeccy będą sprawować swój apostolat poprzez uświęcanie świata w swoim życiu zawodowym, w swoich rodzinach i w środowiskach społecznych, w których działają.
Zakonnicy, którzy są przypisani do celibatu "konsekrowanego", również włączają wymiar apostolski do swojego daru. A kapłani, z celibatu "kapłańskiego".
Wreszcie, choć może się to wydawać oczywiste, należy podkreślić, że każdy katolik, niezależnie od tego, czy otrzymał dar celibatu, czy nie, jest powołany do tego apostolatu, który jest niczym innym jak przekazywaniem miłości Boga - która dociera do wszystkich Jego dzieci - poprzez przykład Jego życia i Jego słowa. Tak jak wszyscy jesteśmy powołani do świętości, a nie tylko ci, którzy dzięki łasce Bożej otrzymali dar celibatu.
