Relikwie naszego Pana: obrus z Ostatniej WieczerzyRelikwie naszego Pana: Całun Turyński i Całun z OviedoNa stronie Święty Graal, o Święty kielichKielich, o którym tak wiele napisano i powiedziano, jest kielichem, w którym Jezus Chrystus pił ze swoimi uczniami podczas Ostatniej Wieczerzy i z tego powodu jest uważany za wyjątkową relikwię. W ten sposób został on wykorzystany do ustanowienia sakramentu św. Eucharystia.
Jest on przywoływany w różnych legendach, a czasami przypisuje się mu właściwości lecznicze a w innych moc wskrzeszania zmarłych o karmienie tysięcy żołnierzy. Legendy ukazują Świętego Graala w postaci kielicha lub fontanny.
Przez około dziesięć wieków legendy te uważały templariuszy za strażników Świętego Graala, choć w żadnym momencie nie sprecyzowano, na czym dokładnie polegała ta relikwia.
Są tacy, którzy łączą Świętego Graala z Józef z ArymateiAutorzy twierdzą, że Jezus, teraz zmartwychwstały, miał ukazać się Józefowi, by przekazać mu ją i nakazać, by zabrał ją na wyspę Brytania. Autorzy utrzymują, że ten Józef używał kielicha do zbierania krwi i wody wypływającej z rany otwartej przez włócznię centuriona w boku Chrystusa, i że później, w Brytanii, założył dynastię opiekunów, którzy mieli go chronić i ukrywać.
Należy zauważyć, że Pismo Święte nie wspomina o Świętym Graalu. Najwcześniejsza wzmianka, jaką dysponujemy, pochodzi z XII wieku.
Pochodzenie legendy o Świętym Graalu
Poszukiwanie Świętego Graala to temat związany z historią króla Artura, łączący tradycję chrześcijańską ze starożytnymi celtyckimi mitami o boskim kociołku. Ponadto istnieją inne legendy o Świętym Kielichu, które są związane z legendami dotyczącymi różnych starożytnych kielichów, które są uważane za autentyczną relikwię.
Po raz pierwszy w historii została wymieniona na początku XII wieku przez francuskiego autora Chrétien de Troyes w swojej narracji Percevalzwany również Le Conte du Graal (opowieść o Graalu).
W sztuce ojciec króla Artura - znany jako Fisher King - był chory. Ponieważ kraj był uważany za słaby z powodu choroby ich przywódcy, kilku rycerzy udało się do zamku króla, aby spróbować go wyleczyć, ale tylko jeden z nich mógł być tym wybranym, który doprowadzi do wyleczenia.
Perceval
Wybrańcem został Perceval, a król wydał mu ucztę, na której odbył się tajemniczy orszak panny niosącej Świętego Graala. Ponieważ radzono mu, by nie mówił zbyt wiele, Perceval, choć zdumiony orszakiem, postanowił milczeć, a po zakończeniu uczty udał się na spoczynek, podobnie jak król.
Kiedy Perceval się obudził, stwierdził, że cały zamek jest opuszczony. Ruszył w drogę, a wchodząc do lasu spotkał pannę, której opowiedział, co się stało. Powiedziała mu, że gdyby zapytał o sens procesji, przywróciłby królowi zdrowie, bo kielich, który widział, to święty Kielich i to król go strzegł. Na wieść o tym wszystkim Perceval przyrzekł odnaleźć Świętego Graala i zamknąć poszukiwania.
Dzieło Chrétiena de Troyes stanowiło początek legendy, ale to inni autorzy rozwinęli tę wersję, tak jak stała się znana w średniowiecznej Europie, uduchawiając ją i podkreślając, że był to kielich z Ostatniej Wieczerzy; ten sam kielich, którego według różnych źródeł Józef z Arymatei użył później do zebrania krwi z ran podczas ukrzyżowania Chrystusa.
Kilka Świętych Graali?
Jak już powiedzieliśmy, istnieje kilka wersji świętych Graala, które są uznawane za autentyczne relikwie. Zwracamy uwagę na następujące kwestie:
Święty kielich w katedrze w Walencji, Hiszpania
Uważany za kielich przywieziony z Rzymu do Hiszpanii dzięki świętemu Wawrzyńcowi Męczennikowi w III wieku. Przed złożeniem w Walencji znajdował się w różnych miejscach w Aragonii, m.in. w klasztorze San Pedro de Siresa, katedrze w Jaca i klasztorze San Juan de la Peña. Po krótkim pobycie w Barcelonie dotarł do Walencji.
Składa się z agatowego kubka o wysokości 7 cm i średnicy 9,5 cm, ze stopką z uchwytami dodaną w późniejszym czasie. Datowany przez specjalistów na I wiek i uważany za autentyczny hebrajski puchar, zważywszy na stosowane wówczas wymiary tego typu naczyń. Wykonane na kamieniu sklasyfikowanym jako sardiusJest on reprezentatywny dla plemienia Judy, plemienia, do którego należał nasz Pan. Na dole znajduje się również napis w języku hebrajskim nawiązujący do Jezusa.
Papieże, którzy odwiedzili Walencję - św. Jan Paweł II i papież emeryt Benedykt XVI - używali jej w mszalnych Eucharystiach, które sprawowali podczas swoich wizyt. Ten gest dotyczący tradycji, która nas dotyczy - że jest to rzeczywiście Święty Kielich - oraz fakt, że w Walencji w 2015 roku ogłoszono święty rok jubileuszowy, wzmacniają jego autentyczność.
Kielich Doña Urraca
Jest to kielich złożony z dwóch onyksowych pucharów pochodzenia rzymskiego, który Doña Urraca - hiszpańska królowa z XI wieku - wzbogaciła, twierdząc, że jest to Święty Graal. Otrzymała ją od swojego ojca, Ferdynanda I Wielkiego, który z kolei wziął ją od muzułmańskich kalifów, którzy jej ją podarowali.
Trzeba powiedzieć, że tej rozprawie brakuje wartości akademickiej, a pewne błędy przyznaje się ze szkodą dla jej prawdziwości.
Święty Graal O'Cebreiro
Na środku Camino de Santiago mamy kielich przechowywany w klasztorze Santa María de O'Cebreiro od połowy XII wieku, który uważa się za Świętego Graala.
Tradycja utrzymuje, że w takim kielichu miał miejsce cud eucharystyczny, polegający na przemianie opłatka i wina, których celebrans używał w Eucharystii, w wrażliwe ciało i krew, które zabarwiły korporały. Później, w XV wieku, katoliccy monarchowie, podczas wizyty w klasztorze, ofiarowali lampiony, które miały strzec relikwii, czyniąc ten gest bardziej pewnym co do autentyczności Świętego Kielicha.
Są jednak tacy, którzy utrzymują, że kielich ten nie jest Świętym Graalem, gdyż jego asymilacja wynikała z prostej pomyłki językowej, biorąc pod uwagę, że pensjonat O'Cebreiro był poświęcony Świętemu Geraldo de Aurillac, wymawianemu jako "Guiral", co prowadziłoby do pomyłki posiadania go za Świętego "Graala".
Puchar Hawkstone Park
Ta wersja Świętego Graala nawiązuje do kielicha, który został przywieziony do Anglii po złupieniu Rzymu przez Wizygotów. O niewielkich wymiarach - ledwie 6 cm - wykonany z kamienia półszlachetnego, najprawdopodobniej datowany jest na czasy rzymskie.
Znaleziony w XIII wieku w rękach brytyjskiej rodziny, ukryty w jaskini w Hawkstone Park, w pobliżu zamku Whittington w północno-zachodniej Anglii, odnalazł się na początku XX wieku, kiedy to na mocy dziedziczenia należał do Victorii Palmer.
Achatschale
Jest to misa z IV wieku z Konstantynopola lub Trewiru, z napisem, który brzmi "XRIST", przypisywany Jezusowi Chrystusowi.
Tym, co sugeruje, że może to być prawdziwy Święty Graal, jest fakt, że stanowił on część cesarskich relikwii Świętego Cesarstwa Rzymskiego, do których należała również włócznia Longinusa, rzymskiego żołnierza, który przebił bok naszego Pana po tym, jak zawisł na krzyżu tuż przed swoją śmiercią.
Jak widać, kilka wersji może być autentycznym Świętym Graalem. W każdym razie ciekawe jest to, że każda z nich służy zwiększeniu pobożności i kultu Eucharystii z miejsca, w którym została znaleziona, ponieważ autentyczny sens zachowania relikwii polega na przyczynieniu się do tej pobożności lub pobożności ludowej.
