Carlos Manuel, pierwszy portorykański błogosławiony, urodził się 22 listopada 1918 r. w Caguas, P.R. Jest drugim z pięciorga dzieci małżeństwa Manuela Baudilio Rodrígueza Rodrígueza i Herminy Santiago Esterás.
Kilka miesięcy po jego narodzinach spłonął dom i firma jego ojca. W wyniku tego incydentu rodzina przeprowadza się do domu dziadków ze strony matki.
Jego babcia ze strony matki, Alejandrina, miała wielki wpływ na jego życie w wierze i pobożności, dziedzicząc ołtarz w swoim domu, gdzie spędzał czas na modlitwie.
Jego codzienne życie, od dzieciństwa, ponieważ tak się nauczył, koncentrowało się na życiu liturgicznym i Eucharystii, która stała się centrum jego życia. Udając się do swojej parafii w mieście Caguas, zaczął angażować się w życie duszpasterskie.
Jako ministrant miał bardziej bezpośredni kontakt z liturgią i zakochał się w niej, zwłaszcza w Wigilii Paschalnej. Obchody Wielkanocy i niedzieli darzył wielkim szacunkiem, odkrywając centralne miejsce Chrystusa Zmartwychwstałego w życiu chrześcijańskim. Można powiedzieć, że rozwija i żyje duchowością liturgiczno-paschalną.
Duchowość liturgiczna
Duchowość liturgiczna jest lub powinna stać się duchowością wielkanocną, ponieważ liturgia celebruje Misterium Paschalne. Wielkanoc dla bł. Karola stała się istotnym doświadczeniem dla chrześcijanina, ale w tym celu trzeba było "wejść w to". Jest to ważne doświadczenie dla chrześcijanina, w zależności od jego koncepcji życia chrześcijańskiego lub katolickiego.
Karol Emmanuel zdefiniował życie katolickie następującymi słowami: "Życie katolickie jest czymś wyjątkowym, jest ogromnym uczestnictwem w nowym porządku zainaugurowanym przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa; jest to życie w najgłębszym, najprawdziwszym i najpełniejszym znaczeniu tego słowa; Chrystus żyjący w nas". Sposobem, w jaki to życie jest karmione i pogłębiane, jest liturgia.
Świadomy, że "liturgia jest dla ludzi, a nie dla wybranej grupy uczonych", poświęcił się promowaniu życia liturgicznego w Puerto Rico. Aby promować właściwe przeżywanie liturgii, stał się samoukiem. Z powodu problemów zdrowotnych nie był w stanie ukończyć studiów uniwersyteckich, ale nie przeszkodziło mu to w zdobywaniu wiedzy o Kościele, zwłaszcza na temat, który tak bardzo go pasjonował. Czytał i studiował pisma swoich czasów na ten temat, promował stosowanie reform liturgicznych Piusa XII i prenumerował czasopisma i opracowania z tamtych czasów. To, czego się nauczył, rozpowszechniał poprzez swój apostolat.
Krąg kultury chrześcijańskiej
Carlos Manuel prowadził swój apostolat poprzez przyjaźń i towarzyszenie, zwłaszcza osobom odwiedzającym Katolickie Centrum Uniwersyteckie, oraz korespondencję. Zapisał się do różnych osób, aby otrzymywać artykuły na temat liturgii i formacji religijnej w ogóle. Ponadto, będąc w Centrum Uniwersyteckim, założył biuletyn Liturgia, Koło Kultury Chrześcijańskiej i "Dni Życia Chrześcijańskiego".
Círculo de Cultura Cristiana zostało opisane przez samego Carlosa Manuela w liście na ten temat: "Círculo de Cultura Cristiana to grupa profesjonalnych studentów, która działa w ramach Centro Universitario Católico Puertorriqueño. Ogólnymi celami Koła są:
Umożliwienie swoim członkom stania się katolickimi i apostolskimi intelektualistami.
Pracować na rzecz odbudowy i odnowy prawdziwie chrześcijańskiej kultury.
Praca na rzecz realizacji ideałów Ruchu Liturgicznego".
"Dni Życia Chrześcijańskiego" były okazją do spotkań, dzielenia się i formacji. Czas był podzielony na modlitwę, zabawę, formację i rozmowę. Każde spotkanie koncentrowało się wokół jakiegoś tematu, czy to związanego z przeżywanym okresem liturgicznym, czy z aktualnymi kwestiami, takimi jak sekularyzm. Chodziło o to, aby pomóc ludziom zrozumieć, jak żyć każdą tajemnicą Kościoła.
Wigilia Paschalna
Wreszcie, propagował znaczenie celebrowania Wigilii Paschalnej z poszanowaniem jej czasu i struktury. W liście zatytułowanym "Nie psujmy Wigilii Paschalnej" Charles Emmanuel potwierdza centralne znaczenie tej nocy, znaczenie obchodzenia jej zgodnie z zasadami, aby nie tworzyć między innymi niewłaściwej mentalności wśród wiernych.
Jego obrona Wigilii Paschalnej wynika z przekonania, że liturgia jest dla Świętego Ludu Bożego, że wszyscy mogą ją zrozumieć i że jako centrum życia chrześcijańskiego powinna być promowana jako środek apostolstwa.
Charles Emmanuel zmarł 13 lipca 1963 roku, przeżywając swoją osobistą Wielkanoc. Szuka żywego Boga, doświadczając ciemnej nocy duszy i odzyskuje spokój, gdy na nowo odkrywa słowo, które ma dla niego wielkie znaczenie: Bóg. Spotyka żywego Boga, Zmartwychwstałego, po wielu latach cierpienia z powodu choroby przewodu pokarmowego: wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, którego nie wykazywał. Przeżył swoje życie, próbując sprawić, by inni zakochali się w radości Zmartwychwstałego i centralnym znaczeniu liturgii dla życia chrześcijańskiego.
