Ostrzegano mnie, że jest to film trudny, niekomercyjny, powolny. Takie były moje oczekiwania, gdy miałem zamiar zobaczyć NomadlandFilm zdobył jedne z najcenniejszych statuetek podczas ostatniej edycji Oscarów: za najlepszą reżyserię, najlepszy film i najlepszą aktorkę pierwszoplanową.
W miarę trwania seansu czułam się coraz bardziej poruszona historią Fern, nie tylko ze względu na znakomitą kreację Frances McDormand, ujęcia omiatające piękne krajobrazy czy ścieżkę dźwiękową Ludovico Einaudiego. Nomadland jest znacznie bogatszy niż się wydaje, co widać w subtelnych dialogach między bohaterami.
Film stawia widza twarzą w twarz z ludźmi, którzy w wyniku różnych bolesnych okoliczności, odcięci od amerykańskiego systemu ekonomicznego i społecznego, wędrują z jednej części kraju do drugiej w poszukiwaniu środków do życia, utrzymując się na czterech kołach swoich rozklekotanych furgonetek. Dobrzy i bezbronni bezpaństwowcy, którzy noszą w sobie ciężar niezagojonych ran i którzy każą myśleć o odrzuconych, którzy tak często są na ustach papieża Franciszka.
Z pewnością gdyby nie Chloé Zhao, reżyserka i scenarzystka filmu, która zainteresowała się książką non-fiction na ten temat - napisaną w 2017 roku przez dziennikarkę Jessicę Bruder - i chciała przełożyć tę historię na duży ekran, wielu z nas nie podejrzewałoby, że w najbardziej rozwiniętym narodzie świata żyje w niepewnych warunkach milion osób poruszających się na czterech kółkach.
Niektóre z filmów nominowanych do tegorocznych nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej dotyczą kwestii, które głęboko rezonują w sercu Kościoła. Od społecznych wyrzutków Nomadlandstaruszek, który schodzi na drogę zapomnienia, grany przez Anthony'ego Hopkinsa w Ojciec.
