Pandemia Covid-19 okazuje się być długa i wielowymiarowa: dotknęła nas globalnie i wystawiła na próbę na poziomie osobistym i rodzinnym. Dla zdecydowanej większości ludzi pandemia stanowi zagrożenie w wielu dziedzinach życia, takich jak zdrowie, gospodarka, styl życia (osobisty, rodzinny i społeczny) itd. A to skutkuje zwiększonym stresem i zmartwieniami, co ma istotne konsekwencje dla zdrowia.
Stoimy w obliczu pełnego kryzysu, który zagraża najbliższej przyszłości całego naszego społeczeństwa i z którym należy się zmierzyć przy użyciu wszystkich dostępnych środków. Nie powinno dziwić, że najbardziej użytecznymi i skutecznymi środkami w takich okolicznościach jak te nie są właśnie środki materialne. W kontekstach kryzysowych często używa się terminu "zarządzanie kryzysowe". odpornośćZdolność do pozytywnej adaptacji do kontekstu przeciwności, definiowana przez ekspertów jako zdolność do pozytywnej adaptacji do kontekstu przeciwności, wychodząc z niego silniejszym.
Jak jednak rozwijać tę postawę, by wyjść z tego kryzysu lepiej niż dotychczas? Ostatnie badania wykazały, że religijność odgrywa bardzo pozytywną rolę w rozwoju i utrzymaniu zachowań prężnych, co sprzyja także jakości życia ludzi. Wiemy, że duchowość jest potrzebą człowieka, ale może nie zdajemy sobie sprawy, że w sytuacjach niekorzystnych staje się ona zasobem sprzyjającym dobremu samopoczuciu emocjonalnemu i pomaga czerpać siłę z bezpośredniego kontaktu z cierpieniem. Przekonania religijne zapewniają wsparcie i stabilność, a także ostateczne znaczenie, które wnosi spójność i bezpieczeństwo do życia ludzi. W badaniu przeprowadzonym na początku pandemii COVID-19, Instytut Wyższych Studiów nad Rodziną w UIC Barcelona stwierdził, że ten pozytywny związek między religijnością a odpornością ludzi wystąpił również w kontekście kryzysu zdrowotnego w Hiszpanii. Z badania wynika również, że pewnymi antecedencjami sprzyjającymi tej pozytywnej reakcji na kryzys są dobre relacje rodzinne.
W obliczu postmodernistycznej panoramy kulturowej, charakteryzującej się wysokim rozwojem technologicznym oraz narastającą pustką egzystencjalną i indywidualizmem, który prowadzi do izolacji, po raz kolejny potwierdza się, że duchowość jest największym buntem człowieka, jak potwierdził św. Josemaría Escrivá. Pomaga nam przezwyciężyć ograniczenia, porażki i kryzysy nieodłącznie związane z egzystencją oraz przywraca prawdziwy sens życiu osobistemu i rodzinnemu.
Profesor na Wydziale Prawa Międzynarodowego Uniwersytetu Katalonii i dyrektor Instytutu Wyższych Studiów nad Rodziną. Kieruje Katedrą Solidarności Międzypokoleniowej w Rodzinie (IsFamily Santander Chair) oraz Katedrą Opieki nad Dzieckiem i Polityki Rodzinnej w Fundacji Joaquima Molinsa Figuerasa. Jest również prodziekanem Wydziału Prawa na UIC Barcelona.
