Rozbita rodzina
"Dealings under the firm of Dombey and son: wholesale, retail and for export" (Dombey & son): to pełny i wymowny tytuł jednego z najsmutniejszych opowiadań genialnego powieściopisarza Karola Dickensa. Pan Paul Dombey żyje z obsesyjną pretensją do prestiżu opartego na jego społecznej renomie i sukcesie jego firmy. Temu egomańskiemu zamiarowi podporządkowuje wszystkich członków swojej rodziny, do tego stopnia, że staje się żałośnie niezdolny do miłości, powodując poważne rany u osób z jego otoczenia - u córki Florence, u żony Edith - i u siebie.
Dopiero gdy jego życie i rodzina zostaną złamane i zrujnowane, uzna swoje poważne błędy. W końcu, po wielu cierpieniach, współczucie i bezgraniczna czułość jego córki będą w stanie zaoferować pocieszenie i pokój jej ojcu i jego żonie.
Dombey i syn
Sztuka akompaniowania
Papież Franciszek w adhortacji stwierdza. Amoris laetitiae że "Kościół musi towarzyszyć z uwagą i troską swoim najbardziej kruchym dzieciom, naznaczonym zranioną i utraconą miłością, dając im na nowo pewność i nadzieję, jak światło latarni w porcie lub pochodnia niesiona wśród ludzi, aby oświecić tych, którzy zgubili drogę lub znaleźli się pośród burzy". (AL, n. 291).
Kościół jest matką, nauczycielką i wychowawczynią, a także pełni rolę domu zdrowia i "szpital polowy. Akcja ewangelizacyjna zajmuje się przede wszystkim budowaniem i rehabilitacją osób i wspólnot, wieloma narzędziami, które Pan nam zostawił, abyśmy mieli życie obfite.
Na stronie akompaniament osobisty i eklezjalny stanowi sztuka i cnota. Wymaga ona nabycia zestawu ludzkich i chrześcijańskich umiejętności: wiedzy, mądrości, miłości, roztropności, zaufania, pokory, wiary, nadziei, cierpliwości itd. Jak każda relacja pomocowa, duszpasterstwo wymaga uznania godności każdej osoby, gdyż nikt nie powinien być dyskryminowany ze względu na swój stan lub zachowanie. Towarzyszyć oznacza. by stać troskliwie u boku cierpiącego.Sytuacja dzieci, ich rozstania, tęsknoty, pragnienia.
Należy wziąć pod uwagę normalne gradualizm w etapy wzrostu, uzdrawiania i odbudowy. W tym stopniowym procesie dojrzewania człowieka i chrześcijanina, jest to sprawa ludzi odkryć i zaakceptować -samodzielnie, z pomocą Ducha Świętego. światło prawdy objawionejCelem towarzyszenia duszpasterskiego jest pomoc w zrozumieniu znaczenia daru z siebie i wierności jako czegoś, co jest w każdym z nich: wymarzonej realizacji ich projektu małżeńskiego i rodzinnego, Bożej obietnicy ukrytej w ich najgłębszych pragnieniach. Cel towarzyszenia duszpasterskiego polega na. integrować w pełnym życiu Jezusa i Jego Kościoła, poprzez. ścieżka lub proces oczyszczenia, formacji i uświęcenia.
Muszą zapewnienie konkretnego i skutecznego wsparcia. Konieczne jest, aby ludzie znaleźli wszelkie wsparcie kościelne, którego potrzebują, aby odbudować swoje życie zgodnie z Ewangelią: różne grupy wyznaniowe i duszpasterze, którzy są przystępni, przyjaźni, ludzcy i nadprzyrodzeni; rodziny chrześcijańskie, które są gościnne i otwarte; ośrodki kościelne specjalizujące się w opiece nad rodziną. Jest to kwestia iść ścieżkąOsoba potrzebująca pomocy ludzkiej i eklezjalnej, krok po kroku, włączając w to - w razie potrzeby - specjalistyczną uwagę specjalistów z dziedziny psychologii, prawa, medycyny, pracy socjalnej, itp. posiadających właściwe kryterium eklezjalne.
Na stronie prawdziwa miłość, opisany w pięknym Pawłowym hymnie o miłości (por. 1 Kor 12,31-13,13), pojawia się jako fundamentalny klucz do interpretacji działań ewangelizacyjnych w obszarze małżeństwa i rodziny (por. AL89-119). Na stronie prawdziwe miłosierdzie prowadzi do życie według przymierza chrześcijańskiegoPrawo do edukacji, zgodnie ze sprawiedliwością więzi i zobowiązań, praw i obowiązków wynikających z tożsamości i statusu osobistego i rodzinnego.
Pedagogika łaski
Na stronie prawo moralne, wpisana w sumienie, nauczana w Ewangelii i przekazywana przez Kościół, jest don Boga, który wskazuje drogę do pełni życia. Rzeczywiście, z pomocą łaski można przestrzegać przykazań, którego szczytem jest nowy mandat miłości chrześcijańskiej. Ewangelizacja musi objąć wielkość człowieka odkupionego w Chrystusie, powołanego do świętości we wszystkich stanach i okolicznościach życia. Z tego powodu konieczne jest stwierdzenie: "Możliwe jestbo tego wymaga Ewangelia" (por. AL, 102).
Franciszek proponuje formułę dawania "małe kroki"w "droga łaski i wzrostu". Osoba, która modli się, słucha Słowa Bożego, żyje we wspólnocie chrześcijańskiej, spełnia uczynki miłosierdzia, formuje się w wierze Kościoła itd. stopniowo pojmuje prawdę Ewangelii jako dobrą nowinę, staje się zdolna do jej przeżywania, wzrasta w niej pragnienie komunii i dostraja się do umysłu i serca Chrystusa.
Proces ten polega na łagodnym prowadzeniu, jak na pochyłej płaszczyźnie, w kierunku cnotliwej konnaturalności z dobrem. Należy wziąć pod uwagę sytuację konkretnej osoby; należy jej towarzyszyć - używając pewnego porównania - przy wchodzeniu po stopniach do wyższego życia; należy uprzyjemnić drogę chrześcijanina; ukazać atrakcyjność i radość życia ewangelicznego. Ta forma duszpasterska stanowi autentyczny pedagogika ludzka i chrześcijańska.
Ewangelizacja rodzin, nosicieli nadziei
To jest cały Kościół to, co towarzyszy ludziom w niepewnych sytuacjach rodzinnych. Zawsze aktualna formuła duszpasterska zaproponowana przez św. Pawła polega na sprawowaniu "Miłosierdzie w prawdzie". (por. Ef 4, 15). Osobom, które przeżyły rozpad rodziny, należy pomóc w przekonaniu, że ich życie, wraz z jego konkretnymi okolicznościami, jest także przestrzenią łaski, historią miłości i zbawienia: że mogą uczynić wiele dobrego, trwając mocno w wierze w pozycji, którą zajmują; że ich wytrwałość jest punktem odniesienia i skarbem dla ich dzieci i dla całego Kościoła; że ich ból jest zbawienny i owocny; że mogą się poprawić; że nadzieja ludzkie i nadprzyrodzone zawsze można się odrodzić.
