Czy w przyszłości konieczna będzie redystrybucja duchowieństwa? Niektóre propozycje"Słudzy głoszenia", obrzęd ustanowienia katechety przybywaW Kościele istnieje rzeczywistość, być może jeszcze mało znana, która stale wzrasta w świecie: rzeczywistość diakonat. "W ostatnich latach na wszystkich kontynentach obecnych jest ponad 48 tys. diakonów, a ich liczba stale rośnie. Na przykład z roku 2018 na 2019 wzrosły one o 1 tys. Prawdziwy dar Ducha Świętego - mówi Enzo Petrolino, lat 73, diakon stały i przewodniczący Wspólnoty Diakonatu we Włoszech.
Ale kim są diakoni? Enzo Petrolino, który jest także mężem i szczęśliwym ojcem trójki dzieci, odpowiada na to pytanie, wplatając wątek historii: "Aby dobrze je zrozumieć, musimy zacząć od Dziejów Apostolskich, w których ewangelista Łukasz opowiada o instytucji pierwszych siedmiu diakonów, którzy zostali wybrani, aby odpowiedzieć na potrzebę pierwszych wspólnot chrześcijańskich: opiekować się wdowami po Hellenach, które wcześniej zostały porzucone. Diakoni, w istocie, urodzili się, aby służyć".
Czy diakonia, która w języku greckim oznacza służbę, jest zarezerwowana dla kogoś konkretnego?
- Jest to powołanie, które dotyczy wszystkich ochrzczonych i może być uznane za serce misji Kościoła, ponieważ sam Jezus powiedział: "Nie przyszedłem, aby mi służono, lecz aby służyć", być diakonią Ojca. Historia uczy nas, że diakoni zniknęli wtedy na 1500 lat i dopiero Sobór Watykański IIKonstytucją dogmatyczną Lumen Gentium ponownie wprowadził do Kościoła tę postać, powołaną nie do posługi, ale do służby.
Jakie jest znaczenie diakonatu w dzisiejszym Kościele?
- Magisterium papieża Franciszka jest najbardziej aktualne. Od początku swojego pontyfikatu Ojciec Święty mówił, że chce Kościoła ubogiego dla ubogich i dlatego musi być on diakonijny, wychodzący: uważny na ostatnich i na peryferie, nie tylko fizyczne, ale i egzystencjalne.
Jakie są obszary kompetencji diakonów?
- Obszary kompetencji obejmują kilka frontów: są diakonie, które pracują w lokalnych Caritasach lub w duszpasterstwie zdrowia; są tacy, którzy pracują w więzieniach lub ci, którzy poświęcają się służbie liturgii i ewangelizacji. Innym ważnym frontem jest front rodziny: tutaj diakonie mają więcej możliwości pomocy, ponieważ 98% z nich jest żonaty.
Jak wygląda tendencja powołań diakonijnych w porównaniu do powołań kapłańskich?
- Niestety, powołania kapłańskie zmniejszają się w krajach zachodnich, podczas gdy nadal obserwuje się gwałtowny spadek liczby seminarzystów, których większość można znaleźć w Azji, Afryce i Ameryce: Europa znajduje się na samym dole listy. Inaczej jest w przypadku powołań diakonijnych, które systematycznie rosną we wszystkich krajach świata. Największą liczbę diakonów znajdziemy w Stanach Zjednoczonych, Brazylii i we Włoszech, trzecich na świecie, ale pierwszych w Europie.
Rola żon w diakonijnej drodze powołania jest fundamentalna: jeśli żona aspirującego żonatego diakona nie wyraża zgody, mąż nie może zostać wyświęcony. Jak żony uczestniczą w tej drodze?
- Zaangażowanie żon to aspekt, na który nasza wspólnota kładzie duży nacisk, starając się uświadomić żonom, z czym przyjdzie im się zmierzyć, gdy ich mąż zostanie diakonem. Skupiamy się na ich formacji, równoległej do formacji aspirujących diakonów.
Jak widzi Ksiądz najbliższą przyszłość diakonatu w świecie?
- Wyobrażam sobie, że będzie to bardzo ciekawa przyszłość i będzie ona związana z coraz bardziej ekstrawertycznym Kościołem. Diakonie będą musiały nauczyć się być bardziej synodalne, iść razem, stawiając czoła nowym potrzebom świata i Kościoła. Naszym wyzwaniem będzie uniknięcie diakonatu działającego, który nie służy żadnemu celowi.
