Oczekiwanie na przyjście Chrystusa: Przedmowa do Adwentu IW dniach od 17 do 24 grudnia, w pobliżu liturgicznego święta Boże NarodzenieKościół zaprasza nas do modlitwy specjalną prefacją, Prefacją II Adwentu, która podkreśla kontemplację wydarzeń towarzyszących pierwszemu przyjściu Chrystusa, zapraszając lud Boży do radosnego czuwania i uniesienia w uwielbieniu.
"Quem prædixérunt cunctórum præcónia prophetárum, Virgo Mater ineffábili dilectióne sustínuit, Ioánnes cécinit affutúrum et adésse monstrávit. Qui suæ nativitátis mystérium tríbuit nos præveníre gaudéntes, ut et in oratióne pervígiles et in suis invéniat láudibus exsultántes".
"Tego, którego zapowiadali wszyscy prorocy, Dziewica oczekiwała z niewysłowioną matczyną miłością; Jan ogłosił, że jest już blisko, a następnie wskazał Go wśród ludzi. Sam Pan pozwala nam teraz radośnie przygotować się na tajemnicę Jego narodzin, abyśmy, gdy przyjdzie, czuwali na modlitwie i śpiewali Mu chwałę".
Jest to nowo skomponowany tekst, oparty na bardzo starej prefacji, pochodzącej z IV-V wieku i zachowanej w Sakramentarzu Veronese. Niektóre elementy tego starożytnego tekstu zostały dodane do innych z innych źródeł, tworząc bardzo piękny i zrównoważony tekst.
Składa się z dwóch części; pierwsza ma za przedmiot Chrystusa, który jest przedmiotem zapowiedzi proroków ("cunctorum praeconia prophetarum"), przedmiotem niewysłowionej miłości Dziewicy, która Go oczekuje i nosi w sobie, oraz przedmiotem przepowiadania Jana Chrzciciela, który miał również za zadanie wskazać Go jako Baranka, który gładzi grzech świata (por. J 1, 29).
Kompendium historii zbawienia
Również tutaj, podobnie jak w pierwszej adwentowej prefacji, znajdujemy się przed swego rodzaju kompendium historii zbawienia, która jest podsumowana w kilku szczególnie pouczających punktach.
Przygotowanie na przyjście Chrystusa w ciele zaczyna się od proroków, jak przypomina nam List do Hebrajczyków: "Na wiele różnych sposobów przemawiał Bóg dawniej do ojców przez proroków. Na tym ostatnim etapie przemówił do nas przez Syna" (Hbr 1, 1-2). Pierwsze czytania mszalne w dniach od 17 do 24 grudnia zawierają perykopy prorockie, takie jak słynne proroctwo z Iz 7, 14 ("Oto Dziewica brzemienna porodzi Syna i nazwie imię Jego Emmanuel"), ale także narodziny postaci, które są typami Chrystusa, takich jak Samson, Samuel itp. Ludzka historia Syna Bożego jest częścią starożytnej historii charakteryzującej się oczekiwaniem na Mesjasza.
W tej historii oczekiwania poczesne miejsce zajmuje Dziewica Matka: nie trzeba nawet wypowiadać Jej imienia, ponieważ w tej istocie zawsze Dziewica Matka Boga jest figurą wielkości Maryi, która z niewypowiedzianą miłością była gotowa ponieść słodki ciężar ciąży, aby urodzić Mesjasza.
Wreszcie, na ostatnim miejscu wśród proroków Starego Przymierza wymienia się Jana Chrzciciela, który swoim proroctwem (por. Mt 3,11) i wskazaniem na Chrystusa obecnego w świecie (por. J 1,29-31.34) zamyka jednocześnie stary czas i inauguruje nowy.
Natomiast druga część prefacji charakteryzuje się Chrystusem jako podmiotem, a dominującym tematem jest przygotowanie na przyjęcie Chrystusa przez Jego lud. W ten sposób przechodzi od kontemplacji historycznego oczekiwania na Mesjasza do wskazania postawy właściwej tym, którzy oczekują dziś liturgicznej celebracji przyjścia Zbawiciela. Temat czuwania powraca tutaj, podobnie jak w Prefacji na I Adwent, ale tutaj nacisk położony jest na modlitwę, która musi towarzyszyć oczekiwaniu (por. 1 P 4, 7), a temat radości, typowy dla okresu Bożego Narodzenia (por. Łk 2, 10), jest również obecny.
Papieski Uniwersytet Świętego Krzyża (Rzym)
