Jak napisał Arnord Bennett o Williamie Butlerze Yeatsie: ".Jest jednym z wielkich poetów naszego wieku, ponieważ pół tuzina czytelników wie, że nim jest".. Z tego rodu wywodzi się Marcela Duque, kobieta, której nie odmówiono daru poezji.
W przeciwieństwie do naszego najsłynniejszego hiszpańskiego autora, Cervantesa, twórczość poetycka jest dla tej Kolumbijki łaską daną jej przez niebiosa, co widać w dwóch zbiorach wierszy, które opublikowała do tej pory: Piękne jest ryzyko y Zagadka na twoich oczach, oba oparte na książkach.
Pierwszy, rozwiązany jako hołd dla Sokratesa, mistrza egzystencji, którego ostatnie dni znajdują odzwierciedlenie w platońskim dialogu Phaedogdzie poetka jest zainspirowana do nadania tytułu swojej książce i śpiewania o radości i zachęcie płynącej ze świadomości, że żyje; drugi, motywowany przez Wyznania Augustyna, zasłużony hołd dla afrykańskiego pisarza i teologa, z którego czerpie, by odnieść się do konkretnych epizodów autobiograficznych.
Nauka miłości
W swojej krótkiej karierze poetyckiej Marcela Duque bardzo jasno mówi o tym, co napędza ją zarówno do filozofii, jak i do poezji: "W obu działaniach, różnymi ścieżkami, nie pragnę niczego więcej niż wyostrzyć wzrok i przyjąć radość i piękno - które nie są obce bólowi - zwykłego życia i spotkań z okolicznościami i ludźmi. Poezja to sposób na bycie uważnym, umiejętność patrzenia i, w tym zakresie, uczenia się miłości: Ubi amor, ibi oculus", napisał wieki temu średniowieczny filozof i mistyk: "Tam, gdzie jest miłość, tam jest wizja". Jest to nie tylko wyraz prawdziwego faktu, ale także program na całe życie: nauka patrzenia i nauka miłości, z poezją jako promiennym towarzyszem w drodze"..
W wyniku takiego sposobu rozumienia twórczości literackiej czytelnik zauważa, że jej twórczość liryczna jest olśniewająco poruszająca, czasami o korzeniach kulturowych i klasycznych, powiązana z lekturami filozoficznymi i niektórymi współczesnymi poetami, dla których czuje pewną preferencję, ale przede wszystkim o wielkiej intymnej sile, która nadaje jej świeży powiew, z wyraźną, zamaszystą linią, bardzo skłonną do muzyki. Jest naznaczona poszukiwaniem sensu, dlatego jest pełna niepokoju, pragnienia piękna, liryzmu i, jak sama wyraża, uwagi na rzeczywistość, zarówno zewnętrzną, jak i wewnętrzną.
Piękne jest ryzyko
Jury 72. edycji Adonáis Prize jednogłośnie przyznało mu nagrodę za jego pierwszy zbiór wierszy, Piękne jest ryzyko, "za pozorną łatwość przekształcania solidnego klasycznego wykształcenia filozoficznego w ekscytującą i świeżą poezję, dzięki stałemu instynktowi językowemu i nieomylnemu poetyckiemu uchu".W ten sposób staje się jasne, że jest to poezja, w której tradycja i osobisty głos łączą się, dając początek, w pierwszej z trzech części książki, różnym rozważaniom na temat zdumienia i radości z natury, naznaczonej upływem czasu, oraz pełnym wdzięczności relacjom z babciami, rodzicami i nauczycielami; w drugiej, jako łącznik między pozostałymi dwiema częściami, do Boga, dawcy sensu istnienia i stworzenia; aw trzeciej do ruchów lub tęsknot duszy, takich jak odkrycie miłości, poezji lub radości z możliwości zapamiętania raju dzieciństwa. W tym tematycznym splocie poetka jest świadoma, że jej działalność poetycka jest "w międzyczasie"Jest to również poszukiwanie, czyli sposób radzenia sobie z egzystencją, dopóki nie nastąpi upragnione i kluczowe przejście do ich ostatecznej ojczyzny, cokolwiek by to nie było.
Twój wiersz A także (poetycka) poezja doskonale wyraża to rozumowanie, bardzo zbliżone do alegorycznego mitu Platona o jaskini, w którym dostrzega się przeplatanie się świata zmysłowego, pojmowanego zmysłami, ze światem idei, doświadczanym poprzez wiedzę, rzeczywistość i sens życia: "I znów znalazłem się w obcym kraju, / Żadne miejsce nie jest domem, to zawsze poszukiwanie, / Nie wiem, czym jest dom, ale to nie to, / Ale wiem, że to prawda, bo tęsknię, / I że jeszcze go nie ma, bo wciąż boli, / Chcę kiedyś wrócić do domu, / Dlatego - w międzyczasie - poezja".
Zagadka na twoich oczach
Jak wspomniałem powyżej, jego drugi zbiór wierszy zawiera Wyznania Augustyna jako tło. W rzeczywistości Marcela Duque stwierdziła w wywiadzie: "Augustyn jest czymś w rodzaju pierwszej miłości i mistrza. Nawet moje podejście do Platona jest bardzo augustyńskie, a moim "domem" w historii filozofii jest augustyńska tradycja niespokojnego serca: Platon, Pascal, Kierkegaard, Simone Weil".. To powiedziawszy, łatwo jest odkryć dość często żywy dialog między poetą a świętym. Augustyńskie ustępy, takie jak ten dobrze znany: "Późno cię pokochałem, piękności tak stara i tak nowa, późno cię pokochałem! I oto byłaś we mnie, a ja byłem na zewnątrz, a na zewnątrz szukałem cię, a na te piękności, które stworzyłaś, rzuciłem się zdeformowany". (por. Wyznania10, 27, 38) są łatwo widoczne u kolumbijskiego autora poprzez te białe hendekasylaby: "...".Szukałem cię na zewnątrz i zgubiłem cię, / Nie mogłem cię znaleźć ani znaleźć mnie, / Pusty od piękna rzuciłem się / W całe inne piękno, tylko echo / Tego starożytnego i zawsze nowego piękna / Które podbiło wszystkie moje zmysły [...] I pokochałem cię za późno! Chodź, uciekajmy". (por. wiersz Moja spóźniona radość).
Jednakże złożenie Zagadka na twoich oczach z tego drobnego rozważania byłoby tak samo, jak powiedzieć na przykład, że Nieużytki autorstwa T. S. Eliota to chaotyczna lista cytatów z różnych autorów.
W przypadku naszej poetki, liryczne i pełne napięcia bogactwo jej kompozycji, wykraczające poza dowcipne przybliżenie różnych epizodów z życia, które ujawniają Wyznaniasą dla niej punktem wyjścia do głębokich refleksji, skupionych po pierwsze na poznaniu boskiej Miłości, a z tej perspektywy na sobie i swoim otoczeniu. Od tego momentu tomik wart jest odkrycia jako wnikliwy, dociekliwy zbiór wierszy, bardzo zbliżony do tych, w których wykorzystywany jest literacki zasób dystansu i w których punktem wyjścia jest konkretna postać poetycka, na którą tym razem poetka, uwiedziona odkryciem i spotkaniem z Bogiem - biorąc pod uwagę, podkreślam, życie świętego Augustyna jako źródło inspiracji - wylewa swoje własne doświadczenie.
Uwaga, brama do cudowności
Jako młoda autorka, której nie można przeoczyć, poezja Marceli Duque zaprasza nas do spojrzenia na transcendencję, do ostatecznego znaczenia istoty ludzkiej. W tym celu przypomina nam, że aby osiągnąć "do intymnej / duszy". (por. wiersz Port w Ostiiw Zagadka na twoich oczach), "uwaga jest bramą do zachwytu". (por. wiersz Rozmowa z tajemnicą, ibidem) i że ten, uwaga, zawiera: "...".Pytanie, na które odpowiada piękno". (por. wiersz Rozmowa z tajemnicą, ibidem), stopniowo ujawniając, że jego twórczość poetycka, która wciąż znajduje się na linii startu i od której oczekuje się znacznie więcej, stanowi fascynującą introspektywną przygodę w obliczu ekscytującego ryzyka związanego z zagadką piękna.
Każdy czytelnik, który zagłębi się w jego poezję, z łatwością to dostrzeże, jednocześnie doceniając jego umiejętności liryczne, odzwierciedlone w spojrzeniu zdumienia, które ukazuje w każdej ze swoich kompozycji, tak pełnej życia i umiejętności literackich.
