Juan José Silvestre: "Traditionis Custodes wraca do sytuacji z 1970 roku".W sobotę 18 grudnia zostały opublikowane odpowiedzi udzielone przez Kongregację Kultu Bożego na różne pytania. dubbia które powstały po opublikowaniu w dniu 16 lipca 2021 r. motu proprio Traditionis custodes w sprawie stosowania liturgii rzymskiej przed reformą z 1970 roku. Kongregacja uważnie przeanalizowała pytania płynące z różnych stron, poinformowała Ojca Świętego i po otrzymaniu jego zgody publikuje teraz odpowiedzi na najczęściej powtarzające się pytania.
W rzeczywistości odpowiedzi nie czynią nic więcej, jak tylko przypominają i konkretyzują dwa punkty, które są jasno wyrażone w motu proprio papieża Franciszka i towarzyszącym mu liście:
Jedynym wyrazem lex orandi
Po pierwsze, że księgi liturgiczne promulgowane przez świętych papieży Pawła VI i Jana Pawła II, zgodnie z dekretami Soboru Watykańskiego II, są jedynym wyrazem lex orandi Rytu Rzymskiego (por. Franciszek motu proprio Traditionis custodesart. 1). W rzeczywistości motu proprio Traditionis custodes, ma na celu przywrócenie w całym Kościele Rytu Rzymskiego jednej i identycznej modlitwy wyrażającej jego jedność, wzorując się na książkach wydanych po Soborze Watykańskim II, które są zgodne z całą tradycją Kościoła. Jak przypomina Ojciec Święty: ponieważ czynności liturgiczne nie są czynnościami prywatnymi, lecz celebracjami Kościoła, który jest sakramentem jedności, należy je sprawować w komunii z Kościołem (por. Sacrosanctum concilium, n. 26). Komunia, która zakłada trwanie w Kościele nie tylko ciałem, ale i sercem. To jest kierunek, w którym - jak przypomina nam Zgromadzenie - chcemy iść i taki jest sens publikowanych tu odpowiedzi. Dlatego też zawierają one konkretne wskazówki w odniesieniu do tego pierwszego punktu. Zwracamy uwagę na następujące kwestie:
Księgi liturgiczne promulgowane przez świętych papieży Pawła VI i Jana Pawła II, zgodnie z dekretami Soboru Watykańskiego II, są jedynym wyrazem lex orandi Rytu Rzymskiego.
Juan José Silvestre. Profesor Liturgiki na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie
Tylko w kanonicznie erygowanych parafiach personalnych biskup jest upoważniony do udzielenia, według swojego rozeznania, licencji na korzystanie tylko z Rituale romanum (ostatni editio typica 1952), a nie. Pontificale romanum poprzedzająca reformę liturgiczną Soboru Watykańskiego II. Zatem bierzmowanie nie może być odprawiane nawet w parafiach personalnych wg. Pontificale romanum Formuła sakramentu bierzmowania została zmodyfikowana dla całego Kościoła łacińskiego przez św. Pawła VI.
W uroczystości, w której wykorzystuje się m.in. Missale Romanum 1962 roku czytania będą głoszone w języku wernakularnym (por. Motu proprio Traditionis custodesart. 3 & 3). W celu realizacji tego wskazania oraz biorąc pod uwagę, że Mszał z 1962 r. zawiera teksty Mszy św. i czytań w jednej księdze, te ostatnie mają być wykonane przy użyciu tłumaczeń Pisma Świętego do użytku liturgicznego, zatwierdzonych przez odpowiednie Konferencje Episkopatu. Ponadto zabrania się wydawania lekcjonarza w języku wulgarnym odpowiadającego czytaniom z Mszału z 1962 roku. W ten sposób chroniony jest jeden z najcenniejszych owoców reformy liturgicznej Soboru Watykańskiego II, czyli lekcjonarz. Będzie tylko jeden Lekcjonarz, czyli ten wydany po soborowej reformie liturgicznej.
Aby udzielić pozwolenia na odprawianie z Mszałem z 1962 r. kapłanowi wyświęconemu po opublikowaniu motu proprio, biskupi muszą zwrócić się do Kongregacji Kultu Bożego o upoważnienie. Powód jest jasno określony w odpowiedzi: jedynym wyrazem lex orandi Rytu Rzymskiego są księgi promulgowane przez Pawła VI i Jana Pawła II zgodnie z dekretami Soboru Watykańskiego II: jest zatem absolutnie pożądane, aby kapłani wyświęceni po publikacji Motu Proprio podzielali to życzenie Ojca Świętego.
Zapewnienie dobra osobom zakorzenionym w powyższy sposób
Druga sprawa, którą należy przypomnieć i skonkretyzować, to fakt, że wskazania dotyczące postępowania w diecezjach są podyktowane przede wszystkim zasadą zapewnienia dobra tym, którzy są zakorzenieni w poprzedniej formie celebracji i potrzebują czasu na powrót do Rytu Rzymskiego promulgowanego przez świętych Pawła VI i Jana Pawła II (por. Traditionis custodes). Zgodnie z powyższym stwierdzeniem, w odpowiedziach czytamy:
Wskazania dotyczące postępowania w diecezjach podyktowane są głównie zasadą zapewnienia dobra tym, którzy są zakorzenieni w poprzedniej formie celebracji.
Juan José Silvestre.Profesor Liturgiki na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie
"Musimy starać się towarzyszyć wszystkim zaangażowanym w poprzednią formę celebracji w kierunku pełnego zrozumienia wartości celebracji w formie rytualnej, jaką dała nam reforma Soboru Watykańskiego II, poprzez odpowiednią formację, która pozwoli im odkryć, w jaki sposób jest ona świadectwem niezmiennej wiary, wyrazem odnowionej eklezjologii, podstawowym źródłem duchowości dla życia chrześcijańskiego".
"W normalnych warunkach kościół parafialny jest wyłączony jako miejsce, w którym celebracja z Missale romanum Mszał z 1962 r., ponieważ potwierdza on, że sprawowanie Eucharystii według poprzedniego obrządku, będąc koncesją ograniczoną do takich grup, nie należy do zwyczajnego życia wspólnoty parafialnej. Jeśli nie można znaleźć innego niż parafia miejsca na celebrację z Mszałem z 1962 r., biskup diecezjalny może poprosić Kongregację o pozwolenie, by odbyła się ona w kościele parafialnym. Jeżeli ze skrupulatnością zostanie stwierdzona niemożność skorzystania z innego kościoła, oratorium lub kaplicy, zezwolenie może zostać udzielone. W tym ostatnim przypadku nie wydaje się właściwe, aby ta uroczystość była włączona do planu Mszy św. w parafii, ponieważ uczestniczą w niej tylko wierni należący do grupy. Wierni ci nie są w żaden sposób marginalizowani przez te przepisy, gdyż przypomina się im jedynie, że ustępstwo to następuje z uwagi na powszechne używanie jedynego lex orandi Rytu Rzymskiego, a nie okazją do promowania obrządku poprzedzającego".
"W odniesieniu do kapłanów, diakonów i ministrantów, którzy uczestniczą w celebracji, korzystając z Missale Romanum z 1962 r. musi mieć zawsze upoważnienie biskupa diecezjalnego. Upoważnienie, które w przypadku kapłana jest ważne tylko na terenie diecezji, w której sprawuje on swoją posługę, i o które będzie musiał poprosić dla siebie, jeśli zastępuje innego upoważnionego kapłana".
Godne i gorliwe sprawowanie odnowionej liturgii
Uważamy, że motu proprio Traditionis custodeslist, który mu towarzyszył, a teraz odpowiedzi na te dubbia są zgodne ze słowami św. Pawła VI: "To w imię Tradycji prosimy wszystkie nasze dzieci, wszystkie wspólnoty katolickie, aby godnie i z zapałem sprawowały odnowioną liturgię". Przyjęcie nowych Ordo missae Instrukcja z 14 czerwca 1971 r. przewidywała odprawianie Mszy św. w starej formie, za zgodą ordynariusza, tylko dla kapłanów starszych lub chorych, którzy składają Boską Ofiarę. sine populo. Nowy Ordo został promulgowany w celu zastąpienia starego, po dojrzałym namyśle, zgodnie ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II".
Jak przypomina ten ostatni dokument Kongregacji Kultu Bożego, "jeden fakt jest niezaprzeczalny, Ojcowie soborowi odczuwali pilną potrzebę reformy, aby prawda celebrowanej wiary ukazywała się coraz bardziej w całym swoim pięknie, a lud Boży wzrastał w pełnym, aktywnym i świadomym uczestnictwie w celebracji liturgicznej", dlatego - kontynuuje dokument - "wszyscy jesteśmy wezwani do ponownego odkrycia wartości reformy liturgicznej, przy jednoczesnym zachowaniu prawdy i piękna danego nam obrzędu". Jesteśmy świadomi potrzeby odnowionej i stałej formacji liturgicznej, zarówno dla kapłanów, jak i wiernych świeckich".
Publikacja motu proprio Traditionis custodesPismo towarzyszące, a teraz odpowiedzi na dubbing, jasno wyraził życzenie Ojca Świętego, aby jedynym wyrazem lex orandi Rytu Rzymskiego zawarte są w księgach liturgicznych promulgowanych przez świętych papieży Pawła VI i Jana Pawła II, zgodnie z dekretami Soboru Watykańskiego II. Dlatego zachęca się do formacji liturgicznej, aby towarzyszyła zrozumieniu i doświadczeniu bogactwa reformy liturgicznej pożądanej przez Sobór Watykański II, która potrafiła dowartościować wszystkie elementy Rytu Rzymskiego i sprzyjała uczestnictwu całego Ludu Bożego w liturgii, będącej podstawowym źródłem autentycznej duchowości chrześcijańskiej.
