Przez całe średniowiecze istniały kobiety, które umacniały swoją pozycję w świecie zdominowanym przez mężczyzn i wywierały trwały wpływ na społeczeństwo i Kościół. Co ważne, u zarania (Świętego) Cesarstwa Rzymsko-Germańskiego, przez prawie cały X wiek, pojawiły się cztery postacie kobiece, które odegrały kluczową rolę w konsolidacji królestwa.
W 919 r. Henryk I został wybrany na króla "królestwa wschodnich Franków", stając się pierwszym królem, który nie należał do dynastii Franków, ale do dynastii Liudolfingerów. Oznaczało to początek dynastii "Othonidów" lub "Sasów", ponieważ przed wyborem był księciem Saksonii. To przejście wyznaczyło początek historii Niemiec, konsolidując podział Imperium Karolingów na trzy części pod rządami wnuków Karola Wielkiego. Wschodnia część, rządzona od 843 r. przez Ludwika, zwanego "germańskim", miała być kolebką Niemiec.
Młoda wdowa
Adelajda, synowa św. Matyldy z Ringelheim, byłej żony Henryka I, była córką króla Burgundii Rudolfa II i Berthy ze Szwabii. Wczesne lata jej życia naznaczone są perypetiami, które ujawniają bliskie relacje między różnymi królestwami i to, jak zostały one przypieczętowane bardziej przez małżeństwa niż przez
traktaty. Po śmierci ojca w 937 r. jej matka poślubiła Hugona z Arles, króla "Włoch" (praktycznie dawnych posiadłości Lombardów), podczas gdy Adelajda była zaręczona z synem Hugona, Lotario. Pobrali się w 947 r. po śmierci Hugona.
Jednak Lotario, który został królem Włoch po śmierci ojca, został otruty w 950 roku. Choć Berengariusz z Ivrei, następca Lotariusza (i domniemany morderca), nalegał, by Adelajda poślubiła jego syna Adalberta, ta odmówiła. Młoda wdowa została uwięziona w zamku, ale udało jej się uciec z pomocą księdza.
Małżeństwo z Ottonem I
Adelajda pozyskała pomoc młodego niemieckiego króla Ottona I, który pokonał Berengariusza, podbił Pawię i poślubił młodą wdowę w 951 roku. W 962 r. Otton I został koronowany na cesarza, jednocząc tak zwane "Królestwo Włoch" (północna część półwyspu) z Imperium Romano-Germańskim.
Adelajda była zaznajomiona z reformą kluniacką ze względu na swoje burgundzkie pochodzenie. Jako cesarzowa promowała ekspansję zakonu kluniackiego na ziemiach germańskich. Po śmierci męża Adelajda objęła regencję nad swoim synem, młodym Ottonem II, a jej głównym doradcą był Majolus z Cluny. Po przedwczesnej śmierci Ottona II w 983 r. Adelajda ponownie objęła regencję, tym razem wraz ze swoją synową Teofanesą. Wraz z arcybiskupem Moguncji Willigisem zarządzali losami imperium.
Adelajda, cesarzowa
Po śmierci Teofana w 991 r. Adelajda podjęła się samodzielnego rządzenia imperium. Wybito nawet srebrne monety z imieniem młodego Ottona III po jednej stronie i imieniem jego babki "Athalhet" po drugiej. Po osiągnięciu pełnoletności przez jej wnuka Ottona III w 994 r., Adelajda poświęciła się działalności charytatywnej i promowała zakładanie klasztorów.
W końcu przeszła na emeryturę do klasztoru, który założyła w Seltz w północnej Alzacji, gdzie zmarła w 999 roku. Jej grób stał się celem pielgrzymek, a kluniacy promowali jej kult. Została kanonizowana przez papieża Urbana II w 1054 roku.
