Kochając "ten" świat namiętnie (ja)8 października 1967 roku, kiedy to św. Josemaría wygłosił na kampusie Uniwersytetu Nawarry przed tysiącami ludzi znaną homilię, opublikowaną później pod tytułem Pasja kochania świataRok 1968 był kluczowy w historii współczesnego świata. Rzeczywiście, rok 1968 stał się symbolem zmiany, młodzieżowej rewolucji, która miała być polityczna, ale w końcu miała przede wszystkim wpływ na kulturę".
Tak pisze Santiago de Pablo, wykładowca na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Kraju Basków, który badał kontekst historyczny tych słów w Scripta TheologicaTego samego dnia, 50 lat po ich wygłoszeniu, z okazji II Zgromadzenia Przyjaciół Uniwersytetu w Nawarze, św. Josemaría udzielił wywiadu. W tych samych dniach św. Josemaría udzielił wywiadu dla Gazeta Uniwersytecka, przez Andrés Garrigó. W tamtych latach uniwersytet w Hiszpanii "pełnił rolę katalizatora dla rosnącego w społeczeństwie pragnienia wolności" - mówi De Pablo.
Bogactwo teologiczne
Teolog Pedro Rodríguez, pierwszy dyrektor czasopisma "Palabra" w chwili jego powstania (1965), a po latach dziekan Wydziału Teologicznego (1992-1998), nawiązał do "bogactwo teologiczne tego tekstu, w którym badacze myśli i doktryny św. Josemaríi zdają się "odnajdywać, w sposób szczególnie syntetyczny i streszczony, najbardziej centralne aspekty duchowego przesłania Założyciela Kościoła". Opus Dei".
Teolog odwołuje się do następujących tez, w linii wstępującej: 1) "zwykłe życie pośród świata - tego świata, a nie innego - jest prawdziwym 'miejscem' chrześcijańskiej egzystencji świeckiej"; 2) "sytuacje, które wydają się najbardziej wulgarne, począwszy od samej materii, są wartościowe metafizycznie i teologicznie": 3) "nie ma dwóch żyć, jednego dla relacji z Bogiem i drugiego, odrębnego i oddzielnego, dla rzeczywistości świeckiej"; ale "jest tylko jedno życie, z ciała i ducha, i to jest to, które musi być, w duszy i ciele, święte i pełne Boga" - słowami homilii św. Josemaríi.
Tezy prowadzą do "szczytu: żyć zwyczajnym życiem w sposób święty", który Pedro Rodriguez podsumowuje następująco Scripta Theologica w ten sposób: "Strukturę homilii określam jako proces zmierzania ku szczytowi orędzia (uświęcenie świata, uświęcenie zwykłego życia), z którego w kontekście Soboru Watykańskiego II i kryzysu posoborowego kontempluje się główne aspekty uświęconego życia świeckiego."
Tekstowe zdanie św. Josemaríi było następujące: "Na linii horyzontu, moje dzieci, niebo i ziemia wydają się spotykać. Ale nie, tam, gdzie one naprawdę się łączą, jest w waszych sercach, kiedy żyjecie swoim zwykłym życiem w świętości...".
Prof. José Luis Illanes, dziekan Wydziału Teologicznego w latach 1980-1992 i dyrektor Instytutu Historycznego św. Josemarii Escrivá, zwrócił uwagę, że ta homilia z 1967 r. otwiera drzwi do gatunku, jakim jest homiletyka, której św. Josemaría poświęcił znaczną część swojego czasu od 1968 r. aż do śmierci. Owocem tej pracy było 36 homilii, które składają się na dwa najbardziej znane jego dzieła: To Chrystus, który przechodzi obok y Przyjaciele Boga.
Przyjaciele, wolność
Profesor De Pablo wyjaśnia w swoim artykule kilka trudności, z którymi musiał się zmierzyć Uniwersytet Nawarry. Być może dlatego w swojej homilii św. Josemaría wyraził wdzięczność za pomoc udzieloną uniwersytetowi przez jego Stowarzyszenie Przyjaciół, którego część stanowią "ludzie z innych części świata, w tym katolicy i niechrześcijanie". Założyciel Uniwersytetu wyraził również życzenie, aby państwo hiszpańskie, jak to miało miejsce w niektórych innych krajach posiadających podobne ośrodki, również w znaczący sposób współpracowało z Uniwersytetem, łagodząc "ciężary zadania, które nie dąży do żadnych prywatnych korzyści"".
De Pablo podsumowuje: "Ci, którzy słuchali go w 1967 roku, lub ci, którzy czytają go teraz, zdadzą sobie sprawę, że mówił z myślą o tamtych wydarzeniach, z chęcią naświetlenia ich z poziomu oceny Uniwersytetu, która z kolei wykraczała poza konkretne problemy tamtego czasu".
