Relikwie naszego Pana: Całun Turyński i Całun z OviedoRelikwie naszego Pana: Święta szata JezusaRelikwie naszego Pana: miejsca święteObrus Ostatniej Wieczerzy to relikwia, która według tradycji przykrywała stół, przy którym odbyła się Ostatnia Wieczerza naszego Pana i apostołów. Był to moment, w którym Chrystus ustanowił sakrament Eucharystii.
Od końca XIV wieku mieści się w katedrze Santa María de la Asunción w Coria, w prowincji Extremadura, w Hiszpanii.
Biorąc pod uwagę pobożność i zainteresowanie religijne, jakie obrus zawsze wzbudzał, należało odnowić katedrę, aby umieścić relikwię w widocznym miejscu, aby wierni mogli ją wygodnie kontemplować i w ten sposób przyczynić się do swojej pobożności.
Nie ma o niej żadnej wzmianki w dokumentach aż do początku XV wieku, kiedy to Benedykt XIII - papież Luna - wydał bullę uznającą jej autentyczność i zezwalającą na oddawanie jej czci każdego 3 maja. W tym dniu tkanina została zawieszona na balkonie katedry w celu oddania jej czci.
Takie było nabożeństwo do relikwii, że przez wieki odbywały się ogromne ilości procesji, aby prosić Pana o zakończenie plag, suszy, powodzi lub innych klęsk żywiołowych lub zamiarów. Tkanina była wystawiana podczas niektórych uroczystości do publicznej czci przez cały rok liturgiczny.
Przywilej ten został zniesiony pod koniec XVIII wieku, gdy uznano, że ze strony czcicieli relikwii dochodzi do pewnych nadużyć. W rzeczywistości brali kawałki materiału i pozornie go psuli. Postanowiono usunąć ją z balkonu i umieścić w urnie, gdzie pozostaje do dziś.
Decyzja ta doprowadziła do zapomnienia relikwii i dopiero niedawno postanowiono ożywić popularny kult obrusu z Ostatniej Wieczerzy.
Związek obrusu z Całunem Turyńskim
Uczeni zajmujący się obiema relikwiami, obrusem Ostatniej Wieczerzy i Całunem Turyńskim - do których odnosiliśmy się w poprzednim faszyku - stwierdzili szereg zbieżności, które pozwalają sądzić, że oba obrusy mogą się dobrze pokrywać jako obrusy ze stołu, przy którym odbyła się Święta Wieczerza Jezusa z apostołami.
Wśród innych zbiegów okoliczności jest nić tworząca wątek obrusu, która jest skręcona w kształt litery "Z", co pokrywa się z kształtem Świętego Całunu.
Wymiary obrusu - długość 4,32 m, szerokość 0,90 m - prawie pokrywają się z wymiarami całunu - długość 4,40 m, szerokość 1,10 m -.
Pasma obrusu ozdobione są niebieskimi, barwionymi wstążkami, które według badaczy pochodzą z indygo naturalny, barwnik powszechnie stosowany w starożytności i wprowadzony w Europie w XVI wieku, dwa wieki po odkryciu relikwii Coria. Niektórzy twierdzą też, że relikwia to obrus, który Leonardo Da Vinci uwiecznił w swoim dziele "Ostatnia Wieczerza", gdyż w obu przypadkach jest on ozdobiony niebieskimi pasami.
Wiemy, że podczas wielkich uroczystości - a Pascha była jedną z nich - Żydzi używali dwóch obrusów, jednego, na którym kładziono jedzenie i drugiego, który miał je chronić. Nasz Pan został pochowany szybko, bo jak możemy wnioskować z lektury świętej Ewangelii, w ciągu trzech godzin Józef z Arymatei musiał upomnieć się o martwe ciało u Piłata, uzyskać zgodę na pochówek, przenieść je do grobu, owinąć całunem i zapieczętować grób. Dlaczego w tak naglącej sytuacji nie wziął obrusu? Obrus, który zresztą byłby pod ręką. Pan umarł około godziny trzeciej i musiał być pochowany przed godziną szóstą tego samego dnia, ponieważ o tej porze rozpoczynał się szabat, święto żydowskie, podczas którego nie można było wykonywać żadnej pracy fizycznej.
