Wzorce zachowań w pracy z osobami doświadczającymi takiej przemocy można podsumować następująco:
- Natychmiastowe wsparcie. Wspieraj go w pierwszej kolejności. Nie podważaj prawdziwości ich historii, ich doświadczeń czy uczuć. Nie do ciebie należy ocena, sędzia będzie oceniał. Masz możliwość wsparcia, pomocy i walidacji emocji. To już jest istotna pomoc, aby uświadomić sobie problem, nie minimalizować go i jak najszybciej interweniować.
- Nie przeszkadzaj. Bardzo potrzebne jest zachowanie granic w relacji z tą osobą, danie jej czasu na podjęcie decyzji i uszanowanie decyzji, które podejmuje. Słuchaj, nie naciskając na nich, aby odpowiedzieli lub ujawnili informacje. Być może powiedziała ci tylko część tego, co się dzieje. Nie musisz decydować o niczym za nią, chyba że wyraźnie cię o to poprosi lub jeśli ludzie są poważnie zagrożeni.
- Posłuchaj, co chcą ci powiedzieć. Nie jest konieczne, abyś znał wszystkie szczegóły historii; zainteresowani specjaliści wysłuchają ich. Posłuchaj, jak się czują, jak to przeżyli, jak się czują. Zaoferuj komfort i pomoc w złagodzeniu lub zmniejszeniu ich niepokoju.
- Podaj informacje. Konkretne szczegóły dotyczące usług, do których mogą się zwrócić oraz informacje o zasobach i wsparciu społecznym: 016, sąd dyżurny, lekarze specjaliści, schroniska, domy schronienia itp. Jeśli chce, możesz mu towarzyszyć, aby ułatwić procedury i pomóc mu. Nie rób tego, co powinien zrobić pracownik służby zdrowia.
- Ocenić, czy oni sami lub inne osoby są narażone na ryzyko napaści z użyciem przemocy lub nadużycia. Będą przypadki, w których konieczna będzie pilna interwencja, aby uniknąć bardzo prawdopodobnej szkody, zwłaszcza jeśli są to osoby niepełnoletnie. Konieczne będzie złożenie pilnych sprawozdań, a jednocześnie znalezienie wystarczających środków, aby zapewnić ludziom bezpieczeństwo i aby próba pomocy nie sprzyjała jeszcze bardziej gwałtownym sytuacjom. Nadanie priorytetu bezpieczeństwu i niepowodowaniu dalszych szkód: ocena stosunku ryzyka do korzyści dla każdego z podejmowanych kroków.
- Poufność. Zapewnij ich, że będziesz dyskretny, że jeśli z kimś to omówisz, powiesz mu o tym, że będziesz rozważny w wykorzystywaniu informacji, tak aby ta osoba była chroniona i aby nie zepsuć żadnych planów, które może mieć.
- Wsparcie. Postaraj się, aby relacja była wspierająca, współpracująca, promująca autonomię kobiety. Nawet jeśli potrzebuje pomocy, nie unieważniaj jej ani nie powtarzaj schematu sprawiania, że czuje się niezdolna. Postaraj się, aby to ona podejmowała decyzje, aby to ona stała się bohaterką swojego powrotu do zdrowia.
- Plan działania. Jeśli masz zamiar towarzyszyć mu w procesie rozwiązywania sytuacji, postaraj się zaprojektować skuteczny plan, z realistycznymi krótkoterminowymi celami i oczekiwaniami, z nadzieją na długoterminową wolność.
- Kontynuacja. Pytaj dalej tę osobę o to, co ci powiedziała, aby miała szansę pójść do przodu. Spraw, by czuli się naprawdę zadbani. Nie jest to przyjemne i możemy mieć tendencję do nieświadomego ignorowania lub poddawania się.
- Zwróć szczególną uwagę. Zwłaszcza osobom niepełnosprawnym lub o ograniczonych środkach finansowych, które mogą zostać napadnięte. Występuje również w wyższych klasach społecznych, z odpowiednimi środkami finansowymi i wykształceniem; nie należy go z tych powodów wykluczać.
- Pytaj pod nieobecność sprawcy. Jeśli jesteś partnerem i podejrzewasz przemoc, daj partnerowi możliwość porozmawiania o tym w cztery oczy, być może z inną osobą towarzyszącą i pełniącą rolę świadka, aby mógł o tym porozmawiać bez ponoszenia złych konsekwencji.
Tekst - Inés Bárcenas, María Martín-Vivar i Carlos Chiclana
