Jezus opowiada przypowieść o szafarzu, który jest oskarżony przed swoim panem (w grece Łukasza nazywa się go "kurios", pan, to samo imię nadane Bogu) o roztrwonienie swoich dóbr. W końcu jednak sam pan chwali swojego szafarza za to, że rozdzielił swoje dobra między dłużników, trwoniąc je.
podobnie. Punktem nawrócenia szafarza jest wezwanie pana do rozliczenia się ze swojego szafarstwa, bo zostanie mu ono odebrane. Przypomina nam się przypowieść o głupim bogaczu, który gromadził swoje zbiory w stodołach, ale tej samej nocy straciłby życie. Jest w działaniu stewarda niezwykły pośpiech: "Usiądź, napisz, zmień kwotę swojego długu". Jest chwalony przez swojego mistrza, którego nie interesuje gromadzenie dóbr, ale ich wykorzystanie dla dobra, dla ulżenia w bólu i cierpieniu. Wcześniej ów zarządca zaniedbał te dobra, albo używał ich dla siebie, dla rozrywki, dla spekulacji, dla egoizmu. Po ogłoszeniu mu zwolnienia, choć kierowany chęcią zdobycia przyjaciół, którzy by go potem przyjęli, odgadł serce swego pana: chciał, by jego dobra służyły dobru wszystkich.
Tego właśnie chce Bóg dla dóbr materialnych i duchowych stworzonych przez Niego i pozostawionych ludziom jako szafarzom. Tego chce dla dóbr pozostawionych jako dziedzictwo swojemu Kościołowi: skarbu Jego Słowa, mocy sakramentów, łaski zbawienia, prawdy, która nas wyzwala, nowego przykazania miłości. Te dobra nie mają być skonfiskowane i włożone do kasy: są dla zbawienia wszystkich, bo Bóg chce, aby "wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy", wyjaśnia Paweł Tymoteuszowi, i dlatego chce, abyśmy modlili się za wszystkich, nawet za cesarza, który zabija chrześcijan, lub za tych, którzy wzbogacają się nieuczciwie.
"Zaprzyjaźnijcie się z nieuczciwymi bogaczami, aby gdy zawiodą, przyjęli was do wiecznych siedlisk". Nieuczciwe, ponieważ zostały zgromadzone przez oszustwo, jak w przypadku adresatów inwektyw proroka Amosa, którzy depczą ubogich i nie zniosą odpoczynku nowiu księżyca i szabatu, ponieważ to ogranicza ich chciwość, aby zarabiać pieniądze nieuczciwie, przez fałszywe środki, przez sprzedawanie resztek, przez kupowanie niewolnika za parę sandałów. Albo nieuczciwe, bo oszukują ludzi, bo obiecują szczęście, którego nigdy nie dadzą. Ale jeśli są używane do pomocy, do sukursowania, to te bogactwa tworzą przyjaźń i wdzięczność u wszystkich biednych i wydziedziczonych wszelkiego rodzaju, którzy w życiu będą nam bliscy, a w chwili naszej śmierci dadzą świadectwo, że daliśmy im pieniądze, uwagę, czas, naukę, życie, miłość.
Homilia na czytania z 25. niedzieli miesiąca
Ksiądz Luis Herrera Campo oferuje swój nanomiliakrótkie jednominutowe refleksje do tych lektur.
