Wielebny SOS

Wyzwania, zagrożenia i szanse życia afektywnego księdza

Kapłani, jak wszyscy inni, muszą zintegrować wszystkie wymiary swojego życia, ze szczególnym uwzględnieniem afektywności, i ukierunkować je na dobro własne.

Carlos Chiclana-16 grudnia 2022-Czas czytania: 3 minuty
ksiądz

W celu lepszego zrozumienia afektywnych aspektów życie kapłańskie i jego integracji z innymi wymiarami osoby, przeprowadziliśmy badania jakościowe z ankietą na temat wyzwań, zagrożeń, możliwości, tego co pomogło, a czego zabrakło w rozwoju ich życia afektywnego. Wzięło w nim udział 128 księży, diakonów i seminarzystów, którzy udzielili 605 odpowiedzi otwartych i 1039 różnych pomysłów, które zostały skategoryzowane w tematy.

Głównymi wyzwaniami były: życie duchowe, samotność, misja, trudności psychologiczne oraz dawanie/otrzymywanie uczuć. Zagrożenia: samotność, ograniczenia psychiczne, uzależnienia emocjonalne, wady moralne i życie duchowe. Możliwości: postępowanie z ludźmi, życie duchowe i przyjaźń kapłańska. Co pomogło: życie duchowe, przyjaźnie kapłańskie, świadectwo innych księży i zdrowa rodzina pochodzenia. Znacznemu odsetkowi niczego nie brakowało, a inni chcieliby przejść lepsze szkolenie, zwrócić większą uwagę na duchowość i psychologię.

Różnorodność odpowiedzi z różnymi niuansami, wraz z obecnością wspólnych kategorii, wskazuje na osobistą różnorodność wśród kapłanów, wraz z dzieleniem tej samej posługi Chrystusa, i pokazuje, jak ważne jest, aby formacja początkowa i ciągła odnosiła się zarówno do zasadniczych i centralnych elementów kapłaństwa, jak i do szczególnych potrzeb w zależności od formacji, wykształcenia, pochodzenia społecznego, systemu rodzinnego i doświadczeń życiowych.

Pozwoli to na: wzbogacające podejście do ich prawdziwego życia; opracowanie indywidualnego programu; dostosowanie do osobistego cyklu ewolucyjnego w zależności od wieku, wcześniejszych doświadczeń, motywacji lub osobowości; uważność na potrzeby, które pojawiają się w zależności od zadań, zmian społecznych, wieku, kryzysów normatywnych i zwykłego rozwoju życia duchowego, z jego pustyniami i oazami.

Stwierdziliśmy, że obszarami największego zainteresowania były: życie duchowe, samotność, relacje interpersonalne i formacja. Posiadanie formacji kierowanej przez siebie, z dobrym towarzyszeniem duchowym i we wspólnocie, może być jednym z wniosków z tego badania, które pokazuje, że chcieliby oni więcej formacji, lepszego towarzyszenia i bardziej kochającego, a mniej normatywnego rozwoju życia duchowego.

Jednym z powtarzających się pytań jest samotność, choć nie mówią, że brakowało im szkoleń na ten temat. Czy chodzi o pierwotną samotność każdego człowieka, samotność fizyczną, której może doświadczyć ksiądz na wsi, samotność emocjonalną tych, którzy poświęcają się opiece nad ludźmi? Czy może samotność jest właśnie miejscem, w którym Bóg czeka na spotkanie z tą duszą? Czy może chodzi o samotność, o której mówią ludzie, którzy na skutek złych doświadczeń wykształcili w sobie niepewne przywiązanie?

Na stronie samotność społeczna to brak bliskich przyjaźni, przez co osoba czuje się pusta, nieakceptowana, znudzona i wyizolowana. Samotność emocjonalna to brak znaczących i bezpiecznych relacji. Ta ostatnia wynika z nieadekwatnego rozwoju naszych przywiązań w dzieciństwie i tego, jak skonfigurowane są wczesne relacje w pierwszych latach życia, z główną figurą przywiązania, i warunkuje doświadczenia w życiu dorosłym w konfiguracji relacji interpersonalnych; wiąże się z uczuciami pustki i może być złagodzona jedynie poprzez odbudowę z główną figurą przywiązania lub "substytutem".

Samotność jest związana z niepewnymi stylami przywiązania. Jeśli te przejawy uczuć nie są dostrzegane, osoba jest niezaspokojona w swoich potrzebach emocjonalnych, jest niepewna siebie, społecznie lub emocjonalnie samotna. Osoby bezpieczne mają niski poziom samotności, pozytywne spojrzenie na siebie, niski lęk przed porzuceniem, komfort z intymnością interpersonalną i satysfakcjonującymi związkami osobistymi oraz pozytywny schemat innych.

Jeśli ksiądz czuje się samotny, oceni, czy ma to związek z brakami z dzieciństwa, które ukształtowały niepewne przywiązanie. Jeśli tak, to przyda mu się konkretne towarzyszenie duchowe w celu uzdrowienia przywiązania lub profesjonalna pomoc psychoterapeutyczna. Jeśli nie, będzie musiał rozeznać, czy cierpi na samotność społeczną - której można zaradzić poprzez rozwój sieci przyjaźni ogólnych, kapłańskich i rodzinnych - czy też właśnie ta samotność jest miejscem, w którym może intensywniej rozwijać doświadczenie celibatu i swojej więzi z Bogiem.

Z badań wynika, że istnieje osiem wymiarów wzbogacenia życia afektywnego kapłana: relacja z Bogiem, przyjaźń, towarzyszenie, braterstwo kapłańskie, formacja, opieka osobista, wiedza psychologiczna i misja.

Niektóre aspekty, nad którymi można pracować, to: pozytywne i stabilne poczucie męskiej tożsamości; dojrzałość w relacjach z innymi; silne poczucie przynależności; wolność do entuzjazmu wobec wysokich ideałów oraz konsekwencja i siła do ich realizacji; podejmowanie decyzji i wierność decyzjom; samoświadomość; zdolność do korygowania siebie; smak piękna; pewność siebie; zdolność do zintegrowania swojej seksualności z perspektywą chrześcijańską.

Biuletyn informacyjny La Brújula Zostaw nam swój e-mail i otrzymuj co tydzień najnowsze wiadomości z katolickim punktem widzenia.