Eucharystia: osobiste spotkanie z ChrystusemŚwiętokradztwo to zbezczeszczenie rzeczy, miejsca lub osoby świętej, czyli świętokradztwo polega na naruszeniu świętości rzeczy, miejsc i osób przeznaczonych do kultu Bożego.
Świętokradztwo może mieć zatem trzy rodzaje: lokalne, osobiste lub królewskie.
Należy pamiętać, że prawdziwe świętokradztwo ma miejsce wtedy, gdy te święte rzeczywistości są niszczone lub profanowane jako takie, z naruszeniem szacunku i czci należnej Bogu i temu, co jest Bogu poświęcone.
Na stronie królewskie świętokradztwo przejawia się przede wszystkim w braku szacunku dla sakramentów, świętych naczyń, obrazów oraz w kradzieży świętych rzeczy lub dóbr.
Z drugiej strony. osobiste świętokradztwo Ma to miejsce głównie wtedy, gdy wobec świętej osoby stosowana jest przemoc, zwłaszcza w czynach, a nie tylko w słowach. Występuje również w przypadku grzechu przeciwko ślubowi czystości, w którym grzeszy nie tylko osoba, która złożyła ślub lub wyznaje celibat, ale również współuczestnik.
Po trzecie. lokalne świętokradztwo jest tym, co ma miejsce, gdy osoba zostaje zabita w świętym miejscu lub święte miejsce zostaje przeznaczone do profanum, lub gdy w takim miejscu zostaje popełniona kradzież.
Sakcydensy
Najczęstsze świętokradztwo występuje przeciwko Najświętszej Eucharystii, przez niegodne jej przyjęcie lub profanację konsekrowanych postaci. Jest to najcięższe świętokradztwo, ponieważ Święta Eucharystia jest najświętszą rzeczywistością Kościoła.
Konieczne jest również unikanie bezczeszczenia sakrament pokuty, gdy penitent idzie do spowiedzi bez należytej skruchy, albo gdy spowiednik jest poruszony niezdrową ciekawością lub prowokuje penitenta do grzechu. Dla kapłanów i zakonników, powołanych do życia przede wszystkim dla kultu Bożego, fundamentalne znaczenie ma ukazywanie świętości sakramentów w sposobie ich sprawowania lub przyjmowania. Osoby konsekrowane manifestują w sposobie życia to, co noszą lub nie noszą w sobie.
Świętokradztwo to specyficzny grzech przeciwko cnocie religii, która sprzyja chwale Bożej i uświęceniu człowieka. Ten grzech należy wyznać określając, czy chodzi o rzecz, miejsce czy osobę. Konkretnie rzecz ujmując, świętokradztwo pogłębia konkretny grzech, dodaje nową przyczynę grzechu i będzie mniej lub bardziej ciężkie w stosunku do stopnia świętości rzeczy, miejsca lub osoby.
Na przykład zabicie księdza byłoby podwójnie ciężkim grzechem, zarówno za to, że go zabił, jak i za to, że jest księdzem. Natomiast nie jest świętokradztwem kradzież pieniędzy księdzu, chyba że są to pieniądze otrzymane na cel kultowy. Zawsze jednak byłby to grzech z obowiązkiem restytucji, zwłaszcza gdyby kwota była znaczna. Karą za ciężkie świętokradztwo może być ekskomunika, która uniemożliwia ponowne popadnięcie w taki grzech, lub inna kara doczesna, gdy zlekceważono kary duchowe.
Co zrobić po świętokradztwie?
Gdy dojdzie do świętokradztwa i zostanie ono upublicznione, pierwszą i najpilniejszą rzeczą, w przypadku rzeczy świętych, takich jak konsekrowane formularze, obrazy, święte naczynia itp. jest próba odzyskania tych sprofanowanych świętych rzeczywistości.
W przypadku miejsc świętych, takich jak świątynie, powinny one zostać przywrócone, jeśli jest to możliwe i właściwe.
Jeżeli czyn świętokradczy został dokonany wobec osoby, w tym przypadku należy ją zrehabilitować przez oczyszczenie w jakiś sposób i w miarę możliwości przestrzeni, w których się znalazła lub stanu, w którym znajdują się święte osoby i miejsca. Te święte rzeczywistości muszą wtedy wrócić na swoje właściwe miejsca. Jeśli jednak stan konsekrowanych form lub obrazów uniemożliwia dalsze pełnienie ich funkcji, należy je umieścić w godnych miejscach, gdzie dalsza profanacja jest niemożliwa.
Główną odpowiedzią Kościoła na świętokradztwo jest. zadośćuczynienieczyli zadośćuczynienie za wyrządzoną krzywdę, oparte na wymogu cnoty sprawiedliwości, która zobowiązuje do oddania każdemu tego, co mu się należy.
Nie zapominajmy, że obok miłosierdzia zawsze jest sprawiedliwość, w Bogu i w nas. W związku z tym fundamentalne w życiu Kościoła i w życiu chrześcijan jest zadośćuczynienie lub odszkodowanie za nasze grzechy, dopełnienie tego, czego brakuje w Męce Jezusa Chrystusa, nie tyle w odniesieniu do Chrystusa, co jest oczywiste, ale w odniesieniu do nas. Właściwą rzeczą w zadośćuczynieniu jest manifestacja boskiej świętości, która przejawia się również w świętości rzeczy, osób i miejsc świętych.
Zadośćuczynienie jest zawsze wewnętrzne, ale zewnętrzność jest koniecznym elementem tego sprawiedliwego zadośćuczynienia należnego świętym. Sakramentalne jest samo w sobie czymś zewnętrznym, co prowadzi do czegoś wewnętrznego.
Głównym aktem zadośćuczynienia jest oczywiście. godne i pobożne sprawowanie Mszy św. czyli adoracji Najświętszego Sakramentu; w rzeczywistości jest to normalna pokuta, gdy chodzi o odpowiedź na świętokradztwo popełnione wobec Świętej Eucharystii, która jest wielkim skarbem Kościoła.
Świętokradztwo popełnione wobec świętych obrazów, świętych naczyń, relikwii świętych, świętych szat liturgicznych itp. zostaje odpokutowane czynami, które w jakiś sposób przywracają im świętą wartość.
Dbałość o sacrum
Tę krótką refleksję kończę zachętą dla kapłanów i wspólnot chrześcijańskich do właściwego stosowania klasycznej zasady: rzeczy święte należy traktować w sposób święty.
Pobożny kapłan odprawia pobożnie, natomiast światowy kapłan zajmuje centralne miejsce, chowając Pana. W celebracji Mszy Świętej są trzy główne momenty, a mianowicie offertorium, konsekracja i komunia. Ofiarowany chleb i wino są w pewien sposób święte. Konsekrowany chleb i wino zawierają obecność ciała, duszy i boskości Chrystusa; otrzymany chleb jest samym ciałem Jezusa Chrystusa.
Dopilnujmy, aby nigdy nie zginęła nawet najmniejsza cząstka, zawsze stosując najbardziej pobożny sposób jej przyjmowania. Kapłan w sposobie odprawiania, a nawet w sposobie ubierania się, musi pokazać swoją świętość.
Zakład karny w Santa Maria Maggiore, Rzym
