Oczekiwanie na przyjście Chrystusa: Przedmowa do Adwentu ITutaj również, podobnie jak w Przedmowa do Adwentu IEschatologiczny charakter tej części czasu przygotowań do Bożego Narodzenia jest dominujący.
To naprawdę sprawiedliwe, aby ci podziękować,
naszym obowiązkiem jest śpiewać na twoją cześć
hymny błogosławieństwa i uwielbienia,
Ojcze Wszechmogący, początku i końcu wszelkiego stworzenia.
Ukryłeś przed nami dzień i godzinę
w którym Chrystus, Twój Syn,
Pan i sędzia historii,
pojawi się, odziany w moc i chwałę
ponad chmurami na niebie.
W tym strasznym i chwalebnym dniu
postać tego świata przeminie
i narodzą się nowe niebiosa i nowa ziemia.
Ten sam Pan, który wtedy ukaże się nam w pełni chwały
nadchodzi, by się z nami spotkać
w każdym człowieku i w każdym wydarzeniu
abyśmy mogli przyjąć Go w wierze
i przez miłość dajmy świadectwo
błogiego oczekiwania na Jego królestwo.
Dlatego w oczekiwaniu na Jego ostateczne przyjście,
zjednoczony z aniołami i świętymi,
śpiewamy hymn Twojej chwały:
Święty, Święty, Święty...
Tekst stanowi pewną nowość od samego początku, ponieważ pokazuje protokół początkowy inny niż większość innych prefacji. Od pierwszych wyrażeń kieruje kontemplacyjne spojrzenie wiernych na Boga Ojca Wszechmogącego, początek i koniec wszystkich rzeczy: w ten sposób wprowadza nas natychmiast w perspektywę zarówno kosmiczną, jak i historyczno-eschatologiczną.
Embolizm prefacji składa się z trzech części, wskazanych również graficznie w tekście Mszału. Pierwsza sekcja przywołuje tekst Mateusza 2436, w którym sam Jezus potwierdza, że nikt nie zna dnia ani godziny ostatecznego objawienia się Syna; słowa te same w sobie są zaproszeniem do czujności, typowym tematem tego czasu Adwentu.
Następnie przechodzimy do proroczej wizji powtórnego przyjścia Chrystusa, kiedy to "ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach niebieskich z wielką mocą i chwałą" (Mt 24:30). Przyjdzie jako Pan (por. Dzieje Apostolskie 2:36) - co tłumaczy się z greckiego Kyriosi Sędzia (por. Dz 10:42), tj. ten, któremu powierzono ustanowienie sprawiedliwości raz na zawsze (por. Ap 20:11-12).
Od "czasów ostatecznych" do codziennego życia
Druga sekcja kontynuuje opis tego ostatniego dnia i określa go jako wspaniały (por. Gl 2:11) i chwalebny (por. Ez 39:13 i Dz 2:20), przymiotniki, które pokazują niezwykłość chwili, która wzbudza podziw, a jednocześnie objawia majestat Boga (chwalebny to przymiotnik, który zwykle odnosi się do Boga). Wizja jednak nie zatrzymuje się tutaj, ale otwiera się na wspaniałą kontemplację nowych niebios i nowej ziemi: postać tego świata przemija (por. 1 Kor 7:31) i rozpoczyna się nowa era, charakteryzująca się już nie kruchością, ale pełnią i ostatecznością, o czym świadczą proroctwa Izajasza (por. Iz 65:17 i 66:22), podjęte później przez 2 P 3:13 i Ap 21:5.
W Liście do Rzymian Paweł również spogląda ku tej pełni, gdy mówi: "Stworzenie bowiem zostało poddane upadkowi (...) w nadziei, że i ono zostanie wyzwolone z niewoli skażenia ku wolności chwały dzieci Bożych" (Rz 8, 20-21). Pięknie jest obserwować, jak w tym fresku tego, co będzie, wymiar materialny nie tylko nie jest pogardzany, ale wręcz przeciwnie, jest wywyższony, w tym podsumowaniu wszystkich rzeczy, które obejmuje nie tylko człowieka, ale cały kosmos.
Wreszcie, trzecia część prefacji proponuje przejście od tej wspaniałej kontemplacji wydarzeń "czasów ostatecznych" do codziennego życia: przygotowanie na przyjście Pana oznacza przede wszystkim otwarcie naszych serc na bliźniego i przyjęcie każdej osoby i każdego wydarzenia; w ludziach, których Pan stawia u naszego boku i w wydarzeniach, które nam się przytrafiają, przemawia Bóg. Pobrzmiewa tu echo słów Gaudium et Spes 22: "Przez wcielenie Syn Boży w pewien sposób zjednoczył się z każdym człowiekiem".
Tekst kończy się trójdzielnym zdaniem, które podkreśla konieczność cnót teologicznych w codziennym życiu: wiara jest konieczna, aby móc rozpoznać Chrystusa, który staje się obecny w wydarzeniach życia i aby móc przyjąć tę Jego obecność; miłość jest niezbędna, aby dawać świadectwo życia chrześcijańskiego, które jest otwarte na nadzieję, to znaczy na ufne oczekiwanie wypełnienia się Bożych planów zbawienia dla nas.
Wreszcie, właśnie poprzez podsycanie oczekiwania na powtórne przyjście, jesteśmy zaproszeni do przyłączenia się do aniołów i świętych w śpiewie Sanctus.
Papieski Uniwersytet Świętego Krzyża (Rzym)
