Szopka i święty Franciszek z AsyżuMszał Rzymski przedstawia trzy prefacje na okres Bożego Narodzenia, niezwiązane z konkretnymi dniami, ale do wykorzystania w całym tym okresie liturgicznym. Pierwsza z nich już od tytułu -De Christo luce- skupia uwagę wierzącego na świetle, którym jest Chrystus.
Jest to tekst pierwszej prefacji bożonarodzeniowej. W kolejnych dniach przyjrzymy się dwóm pozostałym:
W tajemnicy Słowa, które stało się ciałem, nowe światło Twojego blasku ukazało się oczom naszego umysłu, ponieważ przez widzialne poznanie Boga przez Niego zostaliśmy pozyskani dla miłości niewidzialnych rzeczywistości.
"Quia per incarnáti Verbi mystérium nova mentis nostræ oculis lux tuæ claritátis infúlsit: ut, dum visibíliter Deum cognóscimus, per hunc in invisibílium amórem rapiámur".
Pierwsza przedmowa bożonarodzeniowa w języku hiszpańskim i łacińskim
Temat światła jest bardzo obecny w formularzy na obchody Bożego Narodzenia. Aby przytoczyć tylko kilka przykładów, w formularzu Mszy wigilijnej modlitwa kolekty rozpoczyna się od odniesienia do prawdziwego światła ("veri luminis illustratione"); to samo dotyczy modlitwy kolekty na Mszę o świcie, w której wspomina się o nowym świetle Słowa Wcielonego.
Pierwsze czytanie Mszy wieczornej cytuje wyrocznię IsaiahLud, który chodził w ciemności, ujrzał światłość wielką; światło zabłysło nad tymi, którzy mieszkają w krainie mroku" (Iz 9, 1); a także psalm responsoryjny Mszy o świcie, zaczerpnięty z Ps 96 (97): "Zajaśniało światło dla sprawiedliwych".
Nowe światło, mówi Prefacja, ponieważ nigdy wcześniej nie było widziane: jest to prawdziwe światło, które oświeca każdego człowieka i które ostatecznie przyszło na świat (por. J 1, 9); jest nowe, ponieważ jest nosicielem nowości: tylko we wcielonym Słowie człowiek zostaje ostatecznie odnowiony; ten, kto się rodzi, jest nowym człowiekiem, którego natura jest od tego momentu całkowicie odnowiona, ponieważ przyjął boską naturę.
Wszystko zaczyna się w Boże Narodzenie
Odniesienie do światła prowadzi nas bezpośrednio do Wigilii Paschalnej, z jej świetlikiem, obrzędem, w którym światło Chrystusa ("Lumen Christi") przebija ciemność świata i otwiera drogę do zbawienia.
Wszystko zaczyna się tutaj, w tym Bożym Narodzeniu, które objawia claritas Boga ("nova lux tuae claritatis"). Nie jest to zwykła poświata czy blask, ale prawdziwe odniesienie do boskości Chrystusa: rzeczywiście, claritas jest tłumaczeniem greckiego doxa, które samo w sobie jest tłumaczeniem hebrajskiego kabod, co wskazuje na chwałę Boga objawiającą się w szczególny sposób w wydarzeniach zbawienia. W ten sposób potwierdza się, że w tę najświętszą noc objawiła się sama chwała Najwyższego: Jezus Chrystus jest "blaskiem Jego chwały ("dóxes autoû") i odciskiem Jego istoty" (Hbr 1:3).
Widzialna manifestacja Boga
Taka wielkość zajaśniała przed oczami naszego umysłu ("mentis nostræ oculis... infúlsit") poprzez tajemnicę Incarnate Word ("per incarnáti Verbi mystérium"). Określenie "oculis mentis" wskazuje, że tajemnica Słowa może być poznana w swej głębi jedynie przez wiarę; w rzeczywistości wskazuje na oczy duszy i otwiera grę wzajemnych odniesień w drugiej części embolizmu prefacji, a wszystko to rozgrywa się na antytetycznym paralelizmie widzialne-niewidzialne.
Rzeczywiście, tajemnica Słowa Wcielonego jest widzialną manifestacją Boga. Bóg ("Kto Mnie zobaczył, zobaczył i Ojca" (J 14, 9): w Chrystusie i dzięki Chrystusowi mamy ostateczne objawienie samej istoty Boga. I właśnie dzięki poznaniu Boga przez Jezusa Chrystusa możemy zachwycić się miłością niewidzialnych rzeczywistości, to znaczy samego Boga. Wyraża to moc objawienia, które nie jest zwykłą wiedzą intelektualną, ale relacją z Osobą, która stała się ciałem, która stała się dzieckiem, abyśmy mogli Go poznać i pokochać.
Papieski Uniwersytet Świętego Krzyża (Rzym)
