Czy późne powołania naprawdę istnieją?Od początku chrześcijaństwa opieka i pomoc Maryi Dziewicy dla chrześcijan była stałym elementem historii. Pobożność maryjna, humus ufnej i synowskiej wiary, często opiera się na objawieniach Matki Bożej różnym ludziom w różnych czasach i miejscach.
Objawienia Matki Bożej są jednym z tematów, którym Kościół poświęca najwięcej uwagi i badań przed ustaleniem prawdziwości tych objawień, które, gdy się pojawiają, są epicentrum wiary w Boga.
Pojęcie "objawienia maryjnego".
Dla Kościoła katolickiego Objawienie - objawienie Boga przez człowieka - zakończyło się wraz ze śmiercią ostatniego z Apostołów. W ten sposób depozyt wiary zawierał już wszystko, w co należy koniecznie wierzyć lub praktykować, aby dusze mogły dostąpić wiecznego zbawienia lub osiągnąć niebo.
Ale to w żaden sposób nie zapobiega prywatnym objawieniom - objawieniom, wizjom, przesłaniom... - od Boga, świętych, a także od Dziewicy Maryi.
Oczywiście Kościół zastrzega sobie prawo do autentycznej oceny wizji lub objawień, do ich zatwierdzenia lub odrzucenia, pamiętając, że chociaż pomagają one chrześcijanom w zwiększeniu ich religijności, nie są one kwestiami niezbędnej wiary.
Objawienia maryjne to manifestacje Maryi Dziewicy jednej lub kilku osobom, w określonym miejscu i czasie w historii, które Kościół katolicki ogłasza w celu ustalenia ich prawdziwości, fałszywości lub możliwości.
Niektóre z objawień dały początek miejscom kultu lub pielgrzymek o wielkim znaczeniu religijnym, takim jak bazylika w Guadalupe lub sanktuaria w Fatimie i Lourdes. Inne objawienia zainspirowały narodziny zakonów, takich jak karmelici, mercedarianie czy koncepcjoniści.
W odniesieniu do ewentualnych objawień Kościół jest niezwykle ostrożny, roztropny i miłosierny, a przede wszystkim podkreśla różnicę między objawieniem publicznym, zawartym w Piśmie Świętym i Tradycji, które stanowi "depositum fidei", a objawieniami prywatnymi, do których odnosimy się w tym rozdziale. Objawienie publiczne, jak już powiedzieliśmy, jest kompletne, ale nie do końca jasne, a do Magisterium - nauczycielskiego zadania Kościoła - należy pogłębianie bogactwa jego treści w czasie, pod kierunkiem Magisterium.
Nie możemy twierdzić, że zatwierdzenie objawienia maryjnego gwarantuje, że słowa, które przekazują wizjonerzy, zostały wypowiedziane przez Maryję. Nie jest to kwestia Pisma Świętego lub boskiego natchnienia, ale czegoś, co Matka Boża chciała przekazać w określonym czasie, w określonym celu i za pośrednictwem określonych wizjonerów.
Tak więc Katechizm stwierdza w punkcie 67, że ".Na przestrzeni dziejów miały miejsce tak zwane "prywatne" objawienia, z których część została uznana przez autorytet Kościoła. Nie należą one jednak do depozytu wiary. Ich funkcją nie jest "ulepszanie" lub "uzupełnianie" ostatecznego Objawienia Chrystusa, ale pomoc w pełniejszym przeżywaniu go w określonej epoce historii.".
Czy niektóre pozory są prawdziwe, a niektóre fałszywe?
Jeśli chodzi o objawienia - które byłyby objawieniami prywatnymi - możemy je również sklasyfikować jako publiczne lub prywatne.
Spośród objawień publicznych lub tych, które mają znaczenie zewnętrzne, Kościół uznał do tej pory prawie trzydzieści za mające nadprzyrodzone pochodzenie. Oto niektóre z najbardziej znanych:
Pierwszą z nich jest Virgen del Pilar, która ukazała się apostołowi Santiago w Saragossie, w Hiszpanii, około roku 40.
Później, w XIII wieku, Dziewica Różańcowa we Francji i Dziewica z Góry Karmel w Ziemi Świętej.
W XVI wieku Dziewica z Guadalupe w Meksyku, Matka Boża z Velankanni w Indiach - dziś Bharat -. W XVII wieku Matka Boża z Laus we Francji.
Pod koniec XVIII wieku Matka Boża z La Vang w Wietnamie.
W XIX wieku we Francji Cudowny Medalik, Matka Boża Zwycięska, Matka Boża z La Salette, Matka Boża z Lourdes, Matka Nadziei i Matka Boża Miłosierdzia; także w XIX wieku Matka Boża z Knock w Irlandii.
A w XX wieku Matka Boża Fatimska w Portugalii; Matka Boża i Matka Boża Ubogich w Belgii; Matka Boża Wszystkich Narodów w Holandii; we Włoszech Matka Boża Objawienia i Matka Boża Łez; Matka Boża Modlitwy we Francji; Matka Boża Amerykańska w USA; Matka Boża z Akita w Japonii; Matka Boża i Matka Pojednawczyni w Wenezueli; Matka Boża z Kapui w Nikaragui; Matka Słowa w Rwandzie; Matka Boża Soufanieh w Syrii; Matka Boża Różańcowa św. Mikołaja w Argentynie; Strażniczka Wiary w Ekwadorze.
Kościół ogłosił również fałszywość niektórych objawień, w tym Bayside w USA, Belluno we Włoszech i Palmar de Troya w Hiszpanii.
Na koniec odniesiemy się do niektórych objawień o wątpliwej prawdziwości, co nie oznacza, że są one koniecznie uważane za fałszywe, ponieważ w przyszłości można oczekiwać, że zostaną uznane: Garabandal w Hiszpanii, Matka Boża z Zeitun w Egipcie i Królowa Pokoju w Medziugorju w Bośni.
W jaki sposób Kościół zatwierdza objawienie maryjne?
Przede wszystkim należy zauważyć, że zjawisko to nie jest w żaden sposób regulowane, ani w Kodeks Prawa Kanonicznego lub jakikolwiek inny instrument. Mamy Obserwatorium objawień i zjawisk mistycznych związane z postacią Maryi Dziewicy w świecie, stworzoną przez Papieska Międzynarodowa Akademia Maryjna w celu przeanalizowania i zinterpretowania różnych przypadków objawień maryjnych oczekujących na orzeczenie władzy kościelnej w sprawie ich autentyczności.
Kościół uznaje, że Bóg - osobiście lub poprzez, na przykład, swoją Matkę - może przemawiać bezpośrednio do niektórych dusz i przekazywać im jakieś dobro, dla nich samych lub dla społeczeństwa. Ale, jak już powiedziano, objawienia te nie dodają niczego do doktryny chrześcijańskiej, już objawionej przez Chrystusa i zawsze w procesie studiowania i rozeznawania przez Magisterium. Celem tych objawień byłaby pomoc udzielona przez Matkę Bożą w przeżywaniu wiary zgodnie z nauczaniem Kościoła.
Aby zweryfikować autentyczność objawień, Kościół zasadniczo oceni następujące elementy: równowagę psychiczną osoby podającej się za wizjonera; jej poziom wykształcenia kulturowego i doktrynalnego, a także jej łączność z Kościołem; jej uczciwość życiową lub cnotliwe życie, ponieważ chociaż Maryja może objawić się każdemu, nie wydaje się dopuszczalne, aby objawiła się tym, którzy wydają się być grzesznikami lub daleko od Boga; czy z objawień płynie chęć zysku finansowego; przejrzystość i naturalność objawień, aby wykluczyć możliwość, że jakieś objawienie jest ukierunkowane na osobę, która twierdzi, że jest wizjonerem; liczba objawień i treść otrzymanego orędzia; nadzwyczajne znaki związane z objawieniami, takie jak uzdrowienia, cuda, zjawiska kosmiczne itp.; owoce duchowe, takie jak uzdrowienia, cuda, zjawiska kosmiczne itp.owoce duchowe, takie jak nawrócenia lub, ogólnie rzecz biorąc, owoce w duszach tych, którzy cieszą się objawieniami; oraz zgodność domniemanych wizjonerów z dyspozycjami miejscowego ordynariusza, zazwyczaj biskupa.
Jeśli po takiej weryfikacji władza kościelna - lokalny biskup lub Stolica Apostolska - zatwierdzi badane objawienie, można w nie wierzyć wyłącznie ludzką wiarą, pod warunkiem, że w objawieniu nie pojawi się nic sprzecznego z wiarą i moralnością oraz zostanie udowodnione, że jest ono spowodowane przyczynami nadprzyrodzonymi.
Krótko mówiąc, aspekty, które należy wziąć pod uwagę, aby móc zatwierdzić domniemane objawienie maryjne, to osoba widzącego, treść wizji lub objawienia, jego natura, forma i cel.
Jeśli chodzi o proces zatwierdzania, istnieje kilka etapów: pozytywna deklaracja biskupa, gdy oświadcza on, że domniemane objawienia nie zawierają niczego sprzecznego z wiarą lub moralnością; zezwolenie na celebrację liturgii, gdy zezwala się na odprawianie Mszy Świętej w miejscu objawień; uznanie papieskie, gdy objawienie ma notoryczny wpływ na cały świat; i wreszcie uznanie liturgiczne, gdy objawienie staje się częścią kalendarza liturgicznego.
Zatwierdzenia może dokonać sam biskup, przy założeniu, że jeśli Stolica Apostolska nie interweniowała w sprawie zatwierdzenia, nie oznacza to, że je odrzuca.
Uwagi wspólne dla objawień maryjnych zatwierdzonych przez Kościół.
Z różnych objawień zatwierdzonych przez Kościół możemy wywnioskować szereg aspektów, które są ogólnie wspólne dla nich wszystkich i które w pewien sposób weryfikują ich autentyczność:
Jasnowidze są psychicznie zdrowymi i prostymi ludźmi. Nie przejawiają odchyleń emocjonalnych i unikają skupiania uwagi na swoich osobach. Przed objawieniem, w kilku przypadkach, nie byli szczególnie uduchowieni i nie twierdzili, że mają wizje.
Pokora, unikanie autoreferencyjności i przyznanie, że może to być coś iluzorycznego, jeśli tak zarządzi władza kościelna, są cechami wspólnymi dla wizjonerów. Co więcej, inną oznaką ich pokory jest to, że są w stanie być posłuszni autorytetowi, gdy ten tak postanowi.
Objawienie pociąga za sobą szereg prób i trudności w życiu widzących, które będą normalne lub nie i zawsze będą wymagały nadprzyrodzonych faktów lub znaków.
Zazwyczaj odbywają się one w odosobnionych, cichych miejscach, które zachęcają do skupienia i modlitwy.
Przesłanie Matki Bożej do nich zwykle zachęca ich do życia Ewangelią, do zwiększenia pobożności i uczynków miłosierdzia oraz do pamiętania o zapomnianych aspektach wiary lub tych, które są w trakcie zapominania.
Krótko mówiąc, znajdujemy wydarzenia, które, choć nie stanowią części depozytu wiary, mogą pomóc wzmocnić tę wiarę i poznać, czego Bóg, przez Maryję Dziewicę, chce dla swoich dzieci ludzkości w określonym momencie historii ich zbawienia.
