Jezus naucza w świątyni i "ogromny tłum słuchał go z przyjemnością". (Mk 12, 37). Aby pomóc swoim słuchaczom uciec od obłudy fałszywych zachowań, które nie odpowiadają sercu, zwłaszcza w relacji z Bogiem, mówi o uczonych w Piśmie. Kilku można było zobaczyć spacerujących w długich szatach po dziedzińcu świątyni. Portretuje ich zewnętrznie i wewnętrznie: uwielbiają być witani na placach, mieć pierwsze miejsca w synagogach i na bankietach. Ale pożerają domy wdów, które należały do najbiedniejszych i najbardziej bezbronnych ludzi. Modlą się długo tylko po to, by być widzianym. Nie szukają Boga, ale własnej sławy i władzy. Trzymaj się od nich z daleka, nie naśladuj ich.
Wtedy Jezus siada. Jest to gest króla na swoim tronie i sędziego wykonującego swój wyrok. I patrzy na ludzi wrzucających monety do świątyni. Na pierwszym dużym dziedzińcu, zwanym "dziedzińcem kobiet", znajdowało się trzynaście lóż do zbierania różnego rodzaju podatków należnych za sanktuarium. Jezus obserwuje, "jak" tłum rzuca pieniądze, mówi Marek. Obserwuje modalność zewnętrzną, a także wewnętrzną, wczytując się w serce i poznając życie każdego z nich. Wewnętrzne "jak": czy rzuca pieniądze, by być widzianym, czy z prawdziwej miłości do Boga i Jego uwielbienia? Do "jak" należy również "ile". Widzi, że wielu bogatych ludzi wrzuca do niej mnóstwo pieniędzy. Następnie widzi kobietę, która niemal potajemnie, może ze wstydu, wrzuca tylko dwie monety.
Marek wyjaśnia swoim rzymskim czytelnikom, że te dwa centymy to równowartość "quadrante", małej rzymskiej monety z brązu o niewielkiej wartości, bez podobizn cesarzy: nazywano ją tak, ponieważ odpowiadała ćwiartce "asa". Z cennika w tawernach Pompejów wiemy, że za asa można było kupić pół kilograma chleba: mógł on mieć dziś wartość półtora euro. Zatem dwie monety wdowy odpowiadają dwóm dwudziestocentowym monetom dzisiejszego euro.
Wzywa swoich uczniów, rozproszonych, aby wskazać im tę biedną kobietę i wyjaśnić wartość jej ofiary. Ona, Jezus mówi dosłownie w grece Marka, "ze swojej biedy rzucił wszystko, co miał, całe swoje życie".. Jezus spotkał wdowę z Nain i oddał jej syna, który był całym jej życiem. Maryja, jego owdowiała matka, na Kalwarii ofiaruje Bogu Ojcu życie swojego syna, który był całym jej życiem. A Ojciec odda jej zmartwychwstałego Syna. Wdowa z Sarepty oddała ostatnią oliwę i ostatnią mąkę, całe swoje życie, prorokowi Eliaszowi, a Bóg pomnożył je jej aż do końca głodu. Jezus musiał też zrobić coś dla wdowy w świątyni. Bóg chce, aby każdy z nas, Jego uczniów, uczył się od wdowy dawać całe swoje życie, a od Jezusa wartościować gesty stworzeń według Jego spojrzenia.
Homilia na temat czytań z niedzieli 33.
Ksiądz Luis Herrera Campo oferuje swój nanomiliakrótkie jednominutowe refleksje do tych lektur.
