Droga do Wielkanocy Tytuł drugiej prefacji wielkanocnej (De vita nova in Christo) kieruje nasz wzrok na skutki Paschy Chrystusa w życiu wierzących. Rzeczywiście, dzięki ofierze Chrystusa na krzyżu dzieci światłości rodzą się do życia wiecznego, a bramy królestwa niebieskiego są otwarte dla wierzących.
Wyrażenie dzieci światłości nawiązuje do Łk 16,8, ale przede wszystkim do J 12,36: "Gdy macie światło, wierzcie w światło, abyście byli dziećmi światłości" i wskazuje na tych, którzy wierzą w boskość Chrystusa. W rzeczywistości przytoczony fragment z Jana dotyczy ostatecznego objawienia udzielonego przez głos Ojca z nieba ("Ojcze, uwielbij imię swoje. Wtedy odezwał się głos z nieba: 'Ja Go uwielbiłem i jeszcze raz uwielbię'" (J 12, 28) i objawienia ofiarowanego przez tajemnicę paschalną ("A Ja, gdy zostanę wyniesiony z ziemi, przyciągnę wszystkich ludzi do siebie" (J 12, 32): Chrystus jest światłością świata, ponieważ jest Jednorodzonym Synem Ojca, jak to ukazuje głos z nieba i krzyż; tylko wierząc w Niego, człowiek staje się dzieckiem światłości i rodzi się nowy świat, charakteryzujący się życiem wiecznym.
Wyrażenie "życie wieczne" nie odnosi się przede wszystkim do życia po śmierci, ale do nowego życia w Chrystusie: tylko Bóg jest wieczny i dlatego tylko życie Boże jest wieczne; w tym sensie "życie wieczne" jest synonimem życia Bożego. Rzeczywiście, wiara w Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały oraz życie sakramentalne pozwalają Bogu zamieszkać w wierzącym; w ten sposób objawia się życie łaski, które nie jest niczym innym jak życiem Bożym w nas. W ten sposób rozumiemy, co Jezus ma na myśli, gdy mówi: "Kto wierzy, ma życie wieczne (...) Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym" (J 6, 47-54): jest to świt nowego świata, co podkreśla czasownik "narodzić się na nowo". oriunturco odnosi się właśnie do początku nowego dnia.
Ponadto bramy raju, które zostały zamknięte na skutek grzechu pierworodnego (Rdz 3, 23-24), zostały ponownie otwarte dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa: komunia z Bogiem jest ponownie możliwa, a pierwotny plan zbawienia jest ponownie dostępny dla wszystkich. W prefacji podkreśla się jednak, że jest to możliwe dla wiernych (fidelibus): dzięki chrztowi jesteśmy zanurzeni w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa i dlatego możemy wejść w komunię z Nim i cieszyć się życiem wiecznym, które przekazuje nam Bóg.
Wreszcie prefacja przytacza Pawłową naukę o śmierci Chrystusa jako przyczynie naszego odkupienia i Jego zmartwychwstaniu jako przyczynie naszego odkupienia. Mówi o tym św. Paweł w Rom 5, 10-17 i 2 Kor 5, 14-15: "Albowiem miłość Chrystusa opanowała nas; a wiemy, że jeden umarł za wszystkich, dlatego wszyscy umarli. A on umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, nie żyli już dla siebie, lecz dla tego, który za nich umarł i zmartwychwstał".
Trzecia prefacja: Ciągłe pośrednictwo Chrystusa
Trzecia prefacja skupia się na ciągłym pośrednictwie Chrystusa, na skutkach Jego zmartwychwstania. W rzeczywistości tytuł (De Christo vivente et semper interpellante pro nobis) cytuje Hbr 7,25: "Dlatego jest w stanie zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, ponieważ zawsze żyje, aby się za nimi wstawiać". Jest to właściwy stan Chrystusa, który na mocy zmartwychwstania przede wszystkim nie może już umrzeć, śmierć nie ma już nad nim władzy (Rz 6,9); jest Żyjącym, tym, który żyje wiecznie, zgodnie z wizją Apokalipsy: "Ja jestem Pierwszy i Ostatni, i Żyjący. Byłem umarły, lecz teraz jestem żywy na wieki".
Jednak ten Jego stan nie oddala Go od nas, jak mogłoby się wydawać, ponieważ charakteryzuje nas właśnie skończoność. Jego życie wieczne jest w istocie życiem nieustannie oddawanym za nas, Jego braci i siostry: jest Barankiem ofiarowanym dla naszego zbawienia. Jest Barankiem ofiarowanym dla naszego zbawienia, ofiarowanym raz na zawsze, ale jednocześnie nieustannie wstawiającym się za nami.
Rzeczywiście, siedząc po prawicy Ojca, nie wyrzekł się roli pośrednika: kapłaństwo Chrystusa jest kapłaństwem wiecznym i jest On jedynym pośrednikiem nowego i wiecznego przymierza. Jest to jedna z najbardziej znaczących cech kapłaństwa Chrystusa: podczas gdy w Starym Testamencie ofiara i kapłan były z konieczności odrębne, w Nowym Przymierzu zbiegają się.
Wieczne kapłaństwo Chrystusa
Chrystus jest bowiem kapłanem nie w dziedzicznej linii kapłaństwa Aarona, ale "według porządku Melchizedeka" (Hbr 5, 4-6). Właśnie dlatego, że jest pochodzenia Bożego, kapłaństwo to jest wyjątkowe i wieczne; przez swoją ofiarę bowiem doskonale i ostatecznie dokonuje pośrednictwa, które w dawnych ofiarach było jedynie zapowiedziane. Od Misterium Paschalnego jest więc tylko jeden kapłan, jedna ofiara i jedno poświęcenie.
Wyjaśnia to również inne wyrażenie znajdujące się w tej prefacji: semper vivit occisusco nawiązuje również do Apokalipsy, gdzie Baranek jest przedstawiony jako zabity, ale jednocześnie stojący w pozycji pionowej: jest to pozornie paradoksalny stan umarłego i zmartwychwstałego Chrystusa, który żyje w wieczności.
Św. Piotr Chryzolog, komentując List do Rzymian 12,1, na temat ofiary, jaką musi stać się każdy wierzący, mówi: "Bracia, ta ofiara zstępuje ze wzoru Chrystusa, który za życie świata unieruchomił żywotnie własne ciało. I On rzeczywiście uczynił z własnego ciała żywą ofiarę, która, będąc złożona w ofierze, żyje".
Papieski Uniwersytet Świętego Krzyża (Rzym)
Droga do Wielkanocy 
