Zefaniasz odsłania nam najgłębszą przyczynę radości: miłość Boga do człowieka. "Śpiewaj na wesoło, o córko Syjonu, ciesz się, o Izraelu, raduj się i wesel z całego serca, o córko Jerozolimy... Pan, Król Izraela, jest pośród ciebie. Słowa te znajdują echo w zapowiedzi anioła skierowanej do Maryi i tłumaczą jej zakłopotanie.
Kolejne zaproszenie Gabriela skierowane do Maryi, by "nie lękała się", bo znalazła łaskę u Boga, oraz Jej "tak" na Wcielenie Słowa, przypominają nam to, co dodaje Zefaniasz: "Nie bój się, o Syjonie... Pan, Bóg twój, jest pośród ciebie jako potężny wybawca. Będzie się cieszył tobą z radością, odnowi cię swoją miłością, będzie się nad tobą radował okrzykami radości". Bóg przemawiał w Biblii na wiele sposobów, ale tutaj po raz pierwszy krzyczy z radości.
Do tej pory wołania te były wołaniami człowieka zwracającego się do Boga, teraz są wołaniami Boga cieszącego się ze swego stworzenia. "Pan, Bóg twój, pośród ciebie".Te słowa proroka, które odbijają się echem w Maryi, mówią Jej: Pan zamieszka w Tobie, w Twoim łonie, gdzie rodzi się Twoje tchnienie, gdzie rodzi się życie. Źródło odwiecznej radości, do której i my jesteśmy powołani. Jak w słowach Pawła do Filipian: "Radujcie się w Panu zawsze"..
Łukasz mówi o Janie, który po prorokowaniu przechodzi do katechezy. "Tłumy (3,10) niewyraźne i zmieszane słuchają go i pytają. Ich odpowiedzi napominają do miłości przez dawanie ubrań i jedzenia tym, którzy ich nie mają, i oferują dobre rady dla każdej kategorii, aby czynić dobro w swojej pracy.
Dzięki otrzymanym radom, mnogość staje się "ludzie (3, 15), który oczekuje na Chrystusa. "Co mamy czynić", to to samo pytanie, które według Łukasza w Dziejach Apostolskich zadają nawróceni po początkowym głoszeniu Jezusa Chrystusa w dniu Pięćdziesiątnicy i otrzymują odpowiedź Piotra: przyjąć chrzest. A więzień Pawła i Sylasa, który przyjmuje chrzest z całą rodziną, zadaje to samo pytanie.
Jan również kieruje lud na chrzest Jezusa, przepowiada go i sprawia, że lud go pragnie: "On was ochrzci w Duchu Świętym i ogniu".. Nie wymienia ona Jezusa, ale ukazuje jego boską wielkość: przymiotnik "mocny" należy do Boga, a ten nie jest godzien rozwiązać sznurówki Jego sandałów.
Jan nie wie jednak, że Jezus sam będzie obmywał nogi swoim uczniom, i że nie zacznie od oczyszczenia podwórka i spalenia słomy, ale że będzie starał się kochać i zbawiać każdego z nich. Dlatego w więzieniu nie rozumie działania Jezusa i zostanie zapytany: czy Ty naprawdę jesteś Chrystusem? Jezus odpowie mu znakami uzdrowień i dobrem, które czyni: błogosławiony jesteś, Janie, jeśli nie jesteś zgorszony przeze mnie, jeśli przeżywasz swoje uwięzienie i swoje skazanie na śmierć jako przedsmak mojego krzyża.
Homilia na czytania na III niedzielę Adwentu
Ksiądz Luis Herrera Campo oferuje swój nanomiliakrótkie jednominutowe refleksje do tych lektur.
