Poprzez proroka Ozeasza - dzisiejsze pierwsze czytanie - Bóg używa dramatycznego języka, aby pokazać swoje wewnętrzne odrzucenie idei porzucenia Izraela. Mówi, że jego serce, jego wewnętrzne ja, "obraca się" w nim: jest to czasownik haphakco oznacza "obrócić", "przewrócić" lub "obalić". W ten sposób laska Mojżesza "stała się" wężem, a miecz cherubinów, który uniemożliwiał wejście do raju, "obrócił się w każdą stronę". Podobnie Bóg obiecał Lotowi, że nie "obali" pewnego miasta, czyli nie zniszczy go. Stąd czasownik ten można przetłumaczyć jako "obraca się" lub "zawraca", ale niezależnie od tłumaczenia, wyraża on intensywną aktywność wewnętrzną, znaczącą zmianę kierunku. Istnieje poczucie, że Bóg jest zraniony samą ideą wydania Izraela na zniszczenie.
Następnie Bóg mówi, że jego "serce jest zmartwione"to drugie słowo, kamarTo samo słowo jest używane do opisania Józefa w Egipcie "tęskniącego" za swoim młodszym bratem Benjaminem po jego przybyciu. To samo słowo jest używane do opisania Józefa w Egipcie "tęskniącego" za swoim młodszym bratem Benjaminem po jego przybyciu.
Antropomorficzny język ma na celu ukazanie głębi Bożej miłości do Izraela i Jego czułego miłosierdzia wobec niego. Ale to, co w Starym Testamencie było tylko metaforą - duchowy Bóg nie ma fizycznego serca - staje się dosłowną rzeczywistością w Jezusie. Nasz Pan przyjmuje serce z ciała. I zostaje zraniony nie tylko metaforycznie, ale faktycznie na krzyżu. Dzisiejsza Ewangelia pokazuje nam żołnierza przebijającego Jego bok, a z rany wypływa krew i woda. Ewangelista Jan przypomina nam słowa proroka Zachariasza: "...rana jest nie tylko metaforyczna, ale rzeczywista.Będą patrzeć na Tego, którego przebili".
To pięknie łączy się z dzisiejszym drugim czytaniem, w którym św. Paweł modli się za Efezjan i za nas, abyśmy "Niech Chrystus zamieszka w waszych sercach przez wiarę; niech miłość będzie waszym korzeniem i fundamentem."abyśmy mogli zrozumieć".miłość Chrystusa, która przewyższa wszelką wiedzę". Bóg jest zraniony, abyśmy i my mogli być zranieni. Kiedy ludzie stali się zatwardziali, z sercem z kamienia, Bóg założył serce z ciała, aby nasze serca zmiękły. Naturą miłości jest to, że szuka ona miłości w zamian. To cudowne święto Najświętszego Serca Pana Jezusa mówi nam o Bożej miłości, która jest tak wielka, że pragnie miłości swojego stworzenia, ludzkości, a w szczególności miłości każdego z nas. Serce Chrystusa zostało przebite, aby otworzyć w naszych sercach wyłom miłości, przez który On mógłby do nich wejść. A woda i krew, które zostały przelane, są również jak kanał dla nas, abyśmy mogli wejść do Jego serca.
