Bóg, który może dokonać absolutnie nowatorskiego i niezwykłego aktu przeprowadzenia Izraela przez Morze Czerwone, może również dokonywać niezwykłych aktów miłosierdzia, jak widzimy w dzisiejszej Ewangelii. I to nadaje dzisiejszym czytaniom mszalnym bardzo wyjątkowy temat: zaskakujący i nieoczekiwany charakter Bożego miłosierdzia.
"Spójrz, robię coś nowego".Bóg ogłasza to przez Izajasza w dzisiejszym pierwszym czytaniu. Może otworzyć morze, by przeprowadzić Izrael przez nie i zamknąć je nad ich prześladowcami. Może sprawić, że rzeki popłyną na pustyni, by dać Izraelowi wodę.
"Pan był z nami wielki i radujemy się".wykrzykujemy zdumieni odpowiedzią psalmu.
Jan pokazuje coś innego, ale podobnego w swojej ewangelii. Pośród sztywnej i opustoszałej interpretacji prawa, która opanowała Izrael, Jezus czyni coś zupełnie nowego, sprawiając, że płyną wody miłosierdzia. Kobieta zostaje przyłapana na cudzołóstwie: wrogowie Chrystusa prawdopodobnie czekali na okazję, aby złapać ją "na gorącym uczynku" w jej grzechu, aby wykorzystać ją jako pułapkę do usidlenia Jezusa. Prawo Mojżeszowe było jasne: cudzołożną kobietę należało ukamienować. W praktyce jednak rzadko się to zdarzało. Jeśli Jezus zgodziłby się na ukamienowanie, mógłby okazać się nieczułym. Gdyby się sprzeciwił, mogłoby się wydawać, że sprzeciwia się Prawu Mojżeszowemu. Jezus pochylił się, aby pisać na ziemi, ponieważ w swojej ludzkiej naturze potrzebował czasu do namysłu, ale także dlatego, że jako Bóg zapisuje boskie prawo w ludzkich sercach.
Jezus "pisał" nową i lepszą interpretację prawa: ani jego sztywne stosowanie, ani pobłażliwe zaniedbywanie, ale coś zupełnie nowego w tamtym czasie, przezwyciężenie naszego ograniczonego rozumienia prawa przez boskie miłosierdzie. Chrystus chciał przeprowadzić Izraelitów przez "morze" ich ograniczonej interpretacji do nowej i lepszej krainy miłosierdzia. Chciał przynieść miłosierdzie na pustynię ich serc.
Przyznając, że kobieta zasługiwała na potępienie - prawo nadal obowiązuje - nie potępiaj jej, przebacz jej, mówi Jezus, uznając również, że przed Bogiem wszyscy jesteśmy winni: "Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem"..
Gdy oskarżyciele odeszli, Jezus odprawił kobietę: jej wina została uznana ("Idź i odtąd już nie grzesz".), ale jest wybaczone, a nie potępione ("ani ja ciebie nie potępiam".). W ten Wielki Post jesteśmy zaproszeni do wyjścia poza sterylne potępienie przez "morze" miłosierdzia, pozwalając jego rzekom płynąć coraz bardziej w naszych sercach.
