"Podczas gdy oni jedli". Wspólne jedzenie jest naprawdę ważne dla naszego Boga. Jezus robi ważne rzeczy przy stole, najbardziej poruszające przemówienia, najbardziej ukochane cuda. W chwili jedności, intymności, swojskości miłości. "Wziął chleb". Każdy gest utrwala się na zawsze w pamięci uczniów, przechodzi do pamięci Kościoła i liturgii. Jezus bierze chleb z siłą swojej boskiej woli, która od tysiącleci czeka na tę chwilę, z pragnieniem swojej ludzkiej woli, która tęskni za tą godziną. Dąży do tego, aby być jednym z nami, na przestrzeni dziejów. Na równi z każdym z nas. Bierze swoje życie w swoje ręce, by ofiarować je nam w całości.
"Rozdzielił ją". Łamał chleb swoimi rękami. Chce, aby jego ofiarowane ciało stało się boskim pokarmem dla wszystkich. Niech będzie pomnażany i rozpowszechniany. Abyśmy przez jeden chleb stali się jednym ciałem. "On jej to dał". Jezus daje chleb swoim: dawanie siebie jest najwyższym gestem.
Zawsze był dawany, nigdy się nie wycofywał. Dostępne, aby przejść z jednej części tej ziemi, tego jeziora na drugą. Słuchać i wyjaśniać. Teraz daje siebie ponownie, w nowy sposób. Dar Jezusa wyprasza nam i przygotowuje do daru z siebie. "Take".. Oferuje i oddaje siebie, ale prosi nas o przyjęcie. Idą do przodu zamyśleni, poruszeni. Jest to dar Boga, Jego łaska, ale konieczna jest ludzka korespondencja. Przyjąć pokarm, który ofiaruje nam Jezus, Jego chleb, który jest dla nas Jego ciałem, by stać się z Nim jednym.
W uroczystość Bożego Ciała zwracamy większą uwagę na drugą część zdania Jezusa: to jest moje ciało", "to jest moja krew", "to jest moja krew".Eucharystii, w realnej obecności Jezusa w Eucharystii, ale uderza nas to, że uwaga Jezusa jest zamiast tego na pierwszej części zdania, czyli na nas. Skłania się ku nam, chce z nami żyć, być w komunii z nami. W jego sercu jesteśmy przede wszystkim my: "Weź to!". Według Marka najpierw ofiarowuje kielich i oni piją, a dopiero potem mówi: to jest moja krew.
Pragnienie Jezusa, aby dać siebie i przyjść do nas jest wielkie: bierzcie, pijcie. Niezwykły cud Transsubstancjacji jest niemal drugorzędny. Liczy się miłość i chęć zjednoczenia, reszta jest konsekwencją dla tego, który może wszystko. Dziś i przy innych okazjach w Kościele oddajemy cześć, modlimy się, niesiemy w procesji Ciało Chrystusa, czynimy to z radością i wiarą, z wdzięcznością.
Ale dla Niego, On przychodzi przede wszystkim po to, aby nas karmić sobą, aby stać się częścią nas, pokarmem, który nas podtrzymuje, gdy żyjemy Jego życiem pośród świata, a zatem, który możemy wnieść, wraz z naszym życiem, w świat.
