Pierwsza niedziela Wielkiego Postu przynosi nam słowo o przymierzu Boga z Noem i wszystkimi stworzeniami po potopie oraz pewność, że nie będzie kolejnego potopu, który spustoszy ziemię. Przynosi nam tęczę jako boski znak tego przymierza.
Pełne nadziei i ufności słowa z pierwszego listu Piotra: "Umiłowani, Chrystus raz na zawsze poniósł mękę za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przyprowadzić do Boga. Umarł w ciele, lecz został ożywiony w Duchu; w Duchu poszedł głosić nawet duchom w więzieniu, nieposłusznym w innym wieku".
Klimat ufnej nadziei, który przenika także narrację o pokusach, jakie Jezus przeżywa na pustyni, z pokojem zwycięstwa nad kusicielem. Marek nie wyszczególnia pokus jak Mateusz i Łukasz, dając nam do zrozumienia, że wszystkie zostały przez Jezusa pokonane. Pisze dla wiernych zanurzonych w pogańskim społeczeństwie i łatwo mógł użyć tonów potępienia lub strachu przed pokusami wroga.
Zamiast tego opowieść jest pogodna. Jezus jest prowadzony na pustynię przez Ducha, który na nim spoczywa. Jest kuszony przez szatana, ale widzimy go na pustyni z dzikimi zwierzętami i służącymi mu aniołami, co przypomina nam o proroctwach mesjańskich i harmonii w stworzeniu, takiej jak przed grzechem Adama, a nawet większej. Jezus, nowy Adam, harmonizuje kilka wymiarów ludzkiego życia: relację z Duchem Świętym, zwycięską walkę z kusicielem, dialog ze stworzeniami ziemskimi i z aniołami.
Początkowy kerygmat Jezusa, przedstawiony jako "Ewangelia Boża", składa się z czterech krótkich zdań: "Czas się wypełnił i nastało królestwo Boże. Nawróćcie się i uwierzcie w Ewangelię".
Pierwsze dwa zdania mówią o Bogu: czas wypełnił się wraz z Wcieleniem Słowa, a królestwo Boże jest bliskie, już jest, ale jeszcze się nie wypełniło. Potrzebuje ona korespondencji człowieka, określonej przez dwa pozostałe zwroty: nawrócić się i uwierzyć w Ewangelię.
Nawrócić się, zmienić sposób myślenia, orientację, powrócić do Boga, porzucić bożki, zmienić swoje życie. Innymi słowy, wiara w głoszenie Ewangelii wymaga zaangażowania nie tylko umysłu, ale całego człowieka. Jeśli chcemy naśladować Jezusa, słuchać Go i wprowadzać w życie to, czego naucza, jesteśmy wezwani do tego, by pozwolić się prowadzić na pustynię Duchowi Świętemu, by oprzeć się pokusom szatana, by żyć w harmonii ze stworzeniami całego wszechświata, także ze stworzeniami anielskimi.
Wezwani także do odwrócenia się od bożków i uwierzenia, że czas się wypełnił, że bliskie jest królestwo Boże, i do życia według Ewangelii Jezusa.
