Codziennie w katedrze św. Szczepana w Wiedniu wiele osób modli się przed prosto namalowaną ikoną Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Chodzi o cudowny obraz z małego miasteczka Máriapócs na Węgrzech, który w 1696 roku wyciskał łzy. Ikona została wówczas natychmiast przeniesiona do stolicy Imperium Habsburgów, ale to nie był koniec niezwykłych wydarzeń w małej węgierskiej wiosce, w której doszło do łaski.

Węgry, koniec XVII w. Znaczna część kraju została właśnie wyzwolona spod panowania tureckiego, a duże jego części po 150 latach nieustannych działań wojennych wciąż były niezamieszkane. Kraj jest teraz własnością austriackich Habsburgów, ale wielu szlachciców i duża część ludzi jest niezadowolona, że król Węgier nie rezyduje już w królewskim zamku w Budzie (część dzisiejszego Budapesztu), ale w odległym Wiedniu.

W małej drewnianej cerkwi obrządku greckokatolickiego we wsi Pócs - dziś położonej w północno-wschodniej części kraju - znajdowała się wówczas prosta ikona św. Marii namalowana przez brata księdza. Należy do typu "Hodegetria" ("ta, która wskazuje drogę") i przedstawia Maryję wskazującą palcem na Dzieciątko Jezus na swoim ramieniu. Pewnego dnia, 4 listopada 1696 roku, chłop obecny podczas Świętej Liturgii zauważył, że z oczu ikony płyną łzy. Zjawisko, które trwało z przerwami do 8 grudnia, zostało natychmiast zbadane przez władze kościelne i cywilne. Węgry są bardzo rozdrobnione konfesyjnie, ale ta okoliczność jest opatrznościowa w odniesieniu do badania cudu: nie tylko katolicy, ale także liczni chrześcijanie luterańscy i kalwińscy poświadczają autentyczność wydarzenia.

O wydarzeniu dowiedział się również cesarz Leopold I, a przede wszystkim jego żona Eleonora Magdalena. Wkrótce zapadła decyzja: cudowny obraz miał zostać przewieziony do centrum imperium, do siedziby cesarskiej w Wiedniu! 1 marca 1697 roku ikona została wbrew woli ludności zdemontowana w Pocs i przeniesiona do Wiednia, gdzie przez wiele miesięcy była czczona licznymi uroczystymi mszami i procesjami. Ostatecznie otrzymał on stałe miejsce w katedrze św. Szczepana. Czczenie cudownego obrazu w Cesarstwie wzrosło jeszcze bardziej, gdy zaledwie kilka miesięcy później, 11 września 1697 roku, książę Eugeniusz Sabaudzki odniósł zwycięstwo nad Osmanami w bitwie pod Zentą (wówczas na Węgrzech, dziś w Serbii). Ówczesna rodzina cesarska i kaznodzieje przypisywali triumf wstawiennictwu Matki Boskiej z Pötsch, jak po niemiecku nazywane jest węgierskie miasto.

Mieszkańcy wsi są początkowo rozczarowani, że "ich" cudowna ikona została im odebrana. Po nie mniej niż dziesięciu latach Pócs otrzymał kopię cudownego obrazu. O ile jednak oryginał z Wiednia nie uronił od tego czasu łzy, o tyle 1 sierpnia 1715 roku w Pocs nastąpił kolejny cud łez, tym razem w oczach kopii. Wspomniany biskup kazał ponownie zbadać to wydarzenie i po bardzo krótkim czasie zatwierdził czczenie drugiej cudownej ikony w Pocs, którą tym razem pozwolono pozostawić we wsi.

Wieś wkrótce przyjęła imię Matki Bożej i od tego czasu nazywa się Máriapócs. W połowie XVIII wieku wybudowano barokowy kościół sanktuaryjny, aby pomieścić duże rzesze pielgrzymów, a dla opieki duszpasterskiej wzniesiono klasztor greckokatolickiego zakonu bazylianów. Cudowne zachowanie ikony sięga nawet czasów współczesnych: od 3 grudnia 1905 r. obraz po raz drugi zaczął płakać; cud trwał do końca miesiąca i po badaniach ponownie został potwierdzony jako autentyczny.

W 1991 roku papież św. Jan Paweł II odwiedził Máriapócs i odprawił tam liturgię według tradycji Kościoła Wschodniego. Dziś do tego miejsca łaski w północno-wschodnich Węgrzech przybywa co roku kilkaset tysięcy wiernych, co czyni je jednym z najważniejszych miejsc kultu w regionie.

Choć oryginalna ikona katedry św. Szczepana nie płacze od 1696 roku, to jej późniejsza historia jest nie mniej znacząca. W ostatnich dniach II wojny światowej, gdy zapaliła się 400-letnia więźba dachowa katedry św. Szczepana i zawaliło się sklepienie kościoła, ikona pozostała nietknięta. W 1948 roku umieszczono ją na własnym ołtarzu po prawej stronie nawy pod wspaniałym "baldachimem Öchsel" z początku XVI wieku.

Cudowny obraz zyskał później międzynarodową sławę dzięki wizycie świętego: 4 grudnia 1955 roku przed "Matką Bożą z Pötsch" modlił się św. Josemaría Escrivá, założyciel Opus Dei. Ten obraz Matki Bożej, pochodzący z miejscowości, która znajdowała się wówczas za "żelazną kurtyną", poruszył go w szczególny sposób. Była to dla niego brama do szerzenia wiary na tych terenach pod rządami komunistów. "Sancta Maria, Stella Orientis, filios tuos adiuva!" (Święta Maryjo, Gwiazdo Wschodu, pomóż swoim dzieciom!), błagał ją. Modlitwa ta w kolejnych dekadach rozprzestrzeniła się na cały świat. Prośba św. Josemarii została wysłuchana w latach 1989-1980, w Europie Wschodniej upadł komunizm. 9 stycznia 2002 roku, w setną rocznicę urodzin Escrivá, kardynał Christoph Schönborn, arcybiskup Wiednia, poświęcił tablicę pamiątkową obok ołtarza. Dziś Matka Boża z Máriapócs jednoczy chrześcijan ze Wschodu i Zachodu, z Europy Środkowej i z całego świata.

Ungarn w końcu XVII wieku. Kraj ten był w dużej mierze okupowany przez Turków, a niektóre jego części zostały zniszczone podczas trwającej od 150 lat wojny. Nad krajem panują już austriaccy Habsburgowie, ale wielu z Adel i Volk jest niezadowolonych z tego, że król Węgier nie rezyduje już w Królewskiej Budzie (część obecnego Budapesztu), tylko w Wiedniu.

W małej greckokatolickiej cerkwi we wsi Pocs - dziś na północnym wschodzie kraju - stoi obecnie prosty Marienikone, zbudowany przez Brudera pewnego rolnika. Należy on do typu "Hodegetrii" (Wegweiserin) i przedstawia Marię, jak palcem dotyka Jezusa Chrystusa na swoim ramieniu. Eines Tages, am 4. November 1696, merkt während der Heiligen Liturgie ein anwesender Bauer, dass aus den Augen der Ikone Tränen fließen. Zjawisko, które do 8 grudnia upłynie pod znakiem wydarzeń religijnych i światopoglądowych. Ungarn ist konfessionell stark zersplittert, doch dies dieser Umstand erweist sich im Fall der Prüfung des Wunders als Glücksfall: Nicht nur Katholiken, sondern auch auchas zahlreiche lutherische und calvinistische Christen bezeugen die Authentizität des Ereignisses.

Auch Kaiser Leopold I. und vor allem seine Gattin Eleonore Magdalena werden aufmerksam auf das Ereignis. Decyzja jest jasna: wspaniały obraz musi zostać wykorzystany w centrum Królestwa, w Residenzstadt Wien! 1 marca 1697 roku zmontowano Ikone in Pocs i wysłano do Wiednia, gdzie miała być montowana przy okazji licznych festiwali i imprez. Twój ostatni przystanek to Ikone w Stephansdom, katedrze miasta. Nadejście Gnadenbildes w Rzeszy zostało dodatkowo wzmocnione, gdy 11 września 1697 roku książę Eugen z Savoy w Schlacht Zenta (wówczas Ungarn, obecnie Serbien) dokonał oblężenia nad Osmanen. Triumf będzie świętowany przez Kaiserhaus i poprzedników z przeklętych czasów Muttergottes z Pötsch - jak będzie nazywać się to wyjątkowe miejsce w języku niemieckim -.

Właściciele gospodarstwa są przede wszystkim przejęci tym, że otrzymali "swoje" wspaniałe Ikone. Erst nach zehn Jahren erhält Pócs eine Kopie des Gnadenbildes. Ale oto: podczas gdy oryginał w Wiedniu nie był już w użyciu, kolejne trzy lata rozpoczęły się w Pócs już 1 sierpnia 1715 roku, i to tym razem od dni kopii. Prawy bischof jako pierwszy zajął się ideą nowego roku, a po krótkim czasie zrobił już użytek z drugiego, słynnego na cały świat Ikone z Pócs, który pozostał w tym miejscu na długo. Miasto wkrótce straciło nazwę Gottesmutter i znane jest jako Máriapócs. W połowie XVIII wieku, aby wypełnić dużą liczbę pielgrzymów, zbudowano barokowy kościół ścienny, a na miejscu wzniesiono kościół zakonu greckokatolickich bazylianów.Wspaniałe dziedzictwo Ikone sięga czasów nowożytnych: od 3. Grudzień 1905 roku, obraz rozpoczął nową erę - tajemnica świata był wciąż żywy do końca roku i został po raz pierwszy opublikowany jako autentyczny dowód.W 1991 roku nastąpiła wizyta znakomitego papieża Johannesa Pawła II. Máriapócs i feierte dort die Liturgie nach ostkirchlicher Tradition. Heute kommen jährlich mehrere Hunderttausend Gläubige in den nordostungarischen Gnadenort, der dadurch zu den bedeutendsten in der Region zählt.

Jeśli oryginalna ikona w Stephansdom nie istnieje już od 1696 roku, jej dalsza historia jest nie mniej ważna. In den letzten Tagen des Zweiten Weltkriegs, als der 400 Jahre alte hölzerne Dachstuhl des Stephansdoms Feuer fing und das Gewölbe der Kirche einstürzte, blieb sie unversehrt. W 1948 roku umieszczono go wówczas na ołtarzu po prawej stronie Langhausów, pod oryginalnym "Öchsel-Baldachin" z XVI wieku.

Internationale Berühmtheit erhielt das Gnadenbild dann durch den Besuch eines Heiligen: Am 4. W grudniu 1955 roku syn Josemaríi Escrivá, założyciela Opus Dei, odwiedził "Madonnę z Pötsch". Ważną pamiątką po nim jest portret księdza z kościoła, który to obraz widzi w tle Eisernen Vorhang. Es ist für ihn das Tor zur Ausbreitung des Glaubens in jene Gebiete, die unter kommunistischer Herrschaft stehen. "Sancta Maria, Stella Orientis, filios tuos adiuva!" (Heilige Maria, Stern des Ostens, hilf deinen Kindern!), fleht er zu ihr. Dieses Stoßgebet verbreitet sich in den darauffolgenden Jahrzehnten in der ganzen Welt. W latach 1989/90 nastąpiła śmierć dawnego Josemaríi i rozprzestrzenianie się komunizmu w Europie Wschodniej. 9 stycznia 1902 r., w setną rocznicę śmierci Escrivása, wiedeński kardynał Erzbischof Christoph Schönborn złożył obok ołtarza darowiznę. Dziś Muttergottes z Máriapócs chrystianizują się ze Wschodu i Zachodu, z Europy Środkowej i całego świata.

Antonio López, mistrz hiszpańskiego realizmu, jest jednym z najbardziej znanych malarzy i rzeźbiarzy na hiszpańskiej scenie artystycznej. Jest rodowitym mieszkańcem Tomelloso, gdzie urodził się w 1936 roku. Wraz z przyjaciółmi, współpracownikami i osobami bliskimi Omnesowi, w ubiegły piątek w Madrycie odbył się obiad i żywa dyskusja.

Spotkanie rozpoczęło się od wprowadzenia i powitania przez Jorge Latorre, Profesor historii sztuki na Universidad Rey Juan Carlos w Madrycie, który podczas spotkania w naturalny sposób łączył wspomnienia malarza z licznymi pytaniami publiczności.

"Mój wujek zmienił moje życie".

Jednym z najważniejszych nazwisk w życiu Antonio Lópeza, jak sam wyjaśnił, był jego wuj, malarz Antonio López Torres, którego określił jako "naprawdę niezwykłego malarza". To właśnie López Torres zmienił bieg życia chłopca z Tomelloso, gdy "w wieku 13 lat przekonał mojego ojca i przyjechałem do Madrytu, aby przygotować się do wstąpienia na studia plastyczne. W tym czasie przygotowywałam się do pracy w biurze... To zmieniło moje życie. Po tym, to jak bycie bratankiem Mozarta, to była siła, obecność i przykład, który cię podtrzymuje".

"Dotarłem na miejsce".

Przyjazd do Madrytu oznaczał radykalną zmianę w życiu malarza, który w wieku 14 lat przybył do wielkiego miasta "pełnego samochodów, z wieloma księżmi" i gdzie zaczął malować, przygotowując się do przyjęcia na studia plastyczne. W Madrycie "poznałem ludzi, którzy tak jak ja chcieli być malarzami lub rzeźbiarzami, poznałem też swoją rodzinę. Pomyślałem "dotarłem do swojego miejsca".

Okres spędzony w Madrycie i studia w zakresie sztuk pięknych były, według słów Lópeza, "najwspanialszym czasem w moim życiu". W Madrycie poznał Mari, swoją żonę, i zafascynował się sztuką klasyczną, którą malował i kopiował dzięki reprodukcjom, które można było wówczas oglądać w Casón del Buen Retiro.

Z pewną ironią malarz wspominał, że "chociaż wiedziałem bardzo mało o sztuce, miałem wielki instynkt, by wiedzieć, który z moich kolegów z klasy wie najwięcej". Nie ufaliśmy zbytnio nauczycielom. Przydałoby się, żeby porozmawiali z nami o sztuce współczesnej. Kiedy zacząłem wiedzieć więcej, zrozumiałem, że sztuka jest tajemnicą i jak się tam dostać, kto daje ci klucz? Ówcześni nauczyciele nie byli na to gotowi, przerosły ich czasy. Nie było Picassa, Paula Klee, Chagalla... O tym właśnie marzyliśmy.

Zrozumiałam, że sztuka jest tajemnicą i jak się tam dostać, kto daje ci klucz?

Antonio López. Malarz

"Dla mnie na przykład nie miałem problemów ze zrozumieniem sztuki nowoczesnej, ale miałem duże problemy ze zrozumieniem Velázqueza, czy wielkiej hiszpańskiej sztuki baroku. Kiedy rozumiałem sztukę nowoczesną, rozumiałem sztukę Muzeum Prado, a nie odwrotnie. Dlatego uważam, że w szkołach plastycznych trzeba uczyć najpierw tego, co się robi w chwili, w której się żyje".

W związku z otrzymanym darem, dziękuj

Zróżnicowane pytania publiczności były dla malarza okazją do podzielenia się wspomnieniami, refleksjami i opiniami na temat tendencji piktorialnych, roli artysty, znaczenia widza i jego doświadczeń wiary poprzez sztukę.

W odpowiedzi na pytanie o ekspresjonizm czy wizerunek "udręczonego artysty" Antonio López stwierdził, że "klisza, że artyści to smutni ludzie jest przerażająca, musimy powiedzieć nie. Myślę, że inni ludzie żyją gorzej niż my, ponieważ my artyści jesteśmy motywowani przez pracę, którą lubimy. Myślę, że inni ludzie żyją gorzej od nas, bo my artyści mamy motywację w postaci pracy, którą lubimy. Jeśli można się z tego utrzymać, oczywiście. Widzę wiadomości i zaczynam się bać. Uważam, że życie jest gorsze od sztuki. Sztuka wydaje mi się być pięknem dla życia". W tym sensie podkreślał, że "doświadczyłem sztuki jako wyzwolenia. Ci, którzy zaczynają z chęcią nauki, znajdują to, co najlepsze w życiu. Myślę, że jest to tortura w przypadku malarza, muzyka, filmowca..., który nie znajduje publiczności, ale czasami to, co widzę, na wydziale czy na warsztatach, to ludzie, którzy są tam błędnie i nie powinni tam być".

Antonio López chciał też przypomnieć, że trzeba mieć siłę, by poświęcić się dziedzinie artystycznej, bo "w sztuce każdy ma wątpliwości, ale teraz na przykład malarze mają wolność robienia tego, co lubią". Do czasu Goyi malarze dostawali zlecenia, żyli z prowizji. Nie teraz. Wcześniej artysta był sługą społeczeństwa, teraz też nim jest, ale robi pierwszy krok".

Jeśli chodzi o przekazywanie tego, co jest religijne, to potrzebne jest odczuwanie tego. Jeśli to czujesz, to przekazujesz.

Antonio López. Malarz

"Jestem człowiekiem wiary"

"Jestem człowiekiem wiary" - powtarzał wielokrotnie Antonio López. W związku z tym mówił o swoich wizytach w Prado i kontemplacji tej "wielkiej sztuki religijnej", którą trudno mu było zrozumieć. Antonio López zapytany o obraz, który odzwierciedlał jego wiarę, stwierdził kategorycznie: "Ukrzyżowany Chrystus Velázqueza". Dzieło to - podkreślił - "jest cudownym odzwierciedleniem sztuki religijnej". Uważam, że na tym poziomie nie ma innej postaci Chrystusa ukrzyżowanego. Tak ogromna, tak prawdziwa i tak nadprzyrodzona. Velázquez spojrzał na ciało i nie wiem co zrobił, ale stworzył Boga. To cud.

Malarz chciał w tej dziedzinie zaznaczyć, że sztuka religijna musi prowadzić do modlitwy i z tego powodu podziwia "sztukę popularną, rzeźby dziewic: Rocío, Macarena... Te ubrane dziewice, które lud ozdabia i nakłada na nie klejnoty, wszystko to wydaje mi się ujarzmiające, ponieważ nie jest rozproszone przez tworzenie sztuki. Idzie prosto do zakonnika i dobrze mu to wychodzi. Jeśli próbujesz przekazać to, co zakonne, to co trzeba, to poczuć. Jeśli to czujesz, to przekazujesz. Velázquez osiąga to w tym Chrystusie w sposób imponujący".

Emocje stworzyły sztukę

Kto tworzy sztukę? Historyk sztuki Ernst Gombrich powiedział, że nie ma czegoś takiego jak sztuka, są tylko artyści. Antonio López wysuwa podobny argument, podkreślając, że twórcą sztuki są emocje: "kiedy jestem na obrazie Puerta del Sol, oczekuje się ode mnie, i mam nadzieję, że jest tam coś więcej niż reprodukcja Puerta del Sol, bo po to mamy zdjęcie". To więcej, zaznaczył López, to "uchwycenie emocji, ważna jest emocja". Emocje są tym, co uzasadnia sztukę. Gdy są emocje, język nie ma znaczenia". "Emocje są tym, co stworzyło sztukę. Uważam, że malarze z Altamiry tworzyli te obrazy, ponieważ coś w naturze przykuło ich uwagę... i nie jest to emocja malarza, ale emocja patrzącego".

Będąc na obrazie Puerta del Sol oczekuje się, i mam nadzieję, że jest tam coś więcej niż tylko reprodukcja Puerta del Sol.

Antonio López. Malarz

"Sztuka powstała z potrzeby człowieka, podobnie jak religia, myślę, że idą w parze. Moim punktem wyjścia jest precyzja. Mierzę rzeczy, żeby proporcje były dokładne... na początku robię rzeczy jako rzemieślnik, a potem przychodzi moment, kiedy to obraz przemawia, sprawia, że ma coś, czego nie ma fotografia, coś, co należy do mnie. Jeśli tego nie ma, będzie to pokaz umiejętności, ale nie jest to sztuka, która przekazuje emocje, jak wielka sztuka od Bacha do flamenco".

Kolacja, która trwała przez cały wieczór, zakończyła się przedstawieniem obecnym projektu multiplatformowego Omnes i kilkoma słowami Jorge Beltrána, członka zarządu, a także małą loterią.

Jak powszechnie wiadomo, uruchomienie omnesmag.comPierwsza edycja kościelnego portalu informacyjno-analitycznego została uruchomiona na początku roku przez. Fundacja Centro Academico Romano (CARF). Ponadto kontynuowane jest comiesięczne wydawanie czasopisma "Omnes", a także różnego rodzaju fora i spotkania tematyczne z osobistościami z różnych dziedzin oraz wydawanie okresowych biuletynów, np. Kompas.