Testo originale del articolo in inglese qui
Traduzione: Monica Ríos de Juan

In che consiste la virtù della fortezza?

Każdy z nas jest bezbronny od momentu poczęcia. Stan ten oznacza, że jesteśmy podatni na zranienie, co nie oznacza, że nie jesteśmy w stanie się temu przeciwstawić i skonfrontować.
To właśnie ta bezbronność pozwala nam rozwijać cnotę siły.

Ta cnota jest przydatna pośród trudności. Osoba silna to ktoś, kto oprócz akceptacji i konfrontacji z bólem, dąży do osiągnięcia trudnego dobra, pokonując pojawiające się w tym procesie trudności i wytrwale działając pomimo nich.

W ten sposób, w miarę jak rezygnujemy z małych rzeczy, które sprawiają nam przyjemność, ale nie wymagają szczególnego wysiłku, a przygotowujemy się do tych, które sprawiają większe trudności, wzrastamy w samokontroli, wytrwałości i radości, czyli w cnotach bezpośrednio skorelowanych z siłą.

obecny problem

Trigo (2002) uważa, że wychowanie do tej cnoty jest fundamentalne, jeśli chcemy mieć uporządkowany i zdrowy wzrost we wszystkich jego wymiarach, ponieważ twierdzi, że cztery cnoty kardynalne, wśród których znajdujemy cnotę siły, odgrywają fundamentalną rolę w dojrzałości osoby i stwierdza, że nic tak nie zabija jak ból czy trudności.

W społeczeństwie konsumpcyjnym, w którym ludzie działają raczej na zasadzie "mi piace" niż "lo voglio, anche se mi costa" lub "devo, anche se mi costa", ta samokontrola pojawia się w stopniu, w jakim ludzie pozwalają się zdominować przez świat zewnętrzny. W ten sposób, gdy wola nie działa, zostaje odblokowana, co jest akcentowane przez potrzebę natychmiastowości, gdy chodzi o chęć osiągnięcia jakiegoś celu.

Sytuacja ta w połączeniu z faktem, że w dzisiejszych rodzinach dominuje nieprotekcyjny styl wychowawczy, charakteryzujący się dążeniem do unikania wszelkich stresów i wyrafinowania u dzieci, wpływa negatywnie na rozwój cnoty siły u samych dzieci.

Biorąc pod uwagę cechy społeczeństwa XXI wieku, dziś edukacja siłą szkół stanowi wielkie wyzwanie, ponieważ pierwszym środowiskiem wychowawczym jest rodzina, podstawowa komórka społeczeństwa, a dla prawidłowego wzrostu i rozwoju dziecka konieczne jest współistnienie szkoły i rodziny.

Czy można rozpocząć tę operę od momentu narodzin dziecka?

Wiemy, że korzystny okres dla rozwoju tej cnoty wynosi od 6 do 12 lat. Uważamy jednak, że z różnych powodów należy zacząć wprowadzać ją w życie już pod koniec pierwszych lat życia.
Po pierwsze dlatego, że im dziecko jest młodsze i im mniej ma środków, tym bardziej jest bezbronne, a więc tym bardziej potrzebuje ćwiczyć tę cnotę, aby pokonać trudności. I wreszcie dlatego, że cnota siły jest podstawą wszystkich innych cnót, gdyż bez wysiłku nie można nabyć żadnej innej cnoty.

Jak można pracować rozpoczynając edukację od wczesnego dzieciństwa?

W edukacji wczesnoszkolnej filary można ustanowić poprzez pracę nad każdą z cnót wskazanych powyżej:

Dall'ordine: silna osoba musi umieć mieć program i trzymać się go, planować wszystko, co trzeba zrobić, i dawać pierwszeństwo temu, co ważne, a nie temu, co pilne.
Kiedy ustalisz porządek w swoich priorytetach, jeśli nie pozwolisz sobie na przejście od "będę" do "muszę", zbudujesz silną i solidną osobowość. Delikatny okres pracy nad porządkowaniem trwa od 3 do 6 lat; dlatego nauczenie dzieci, by wracały wszystko na swoje miejsce, stworzy podstawy, by mogły uporządkować swoje priorytety i pracować na to, co naprawdę ważne.

Dall'autocontrollo: Dzięki tej cnocie możemy nauczyć się mówić "nie" wszystkiemu, co mogłoby być przeszkodą w osiągnięciu naszego celu, a także cieszyć się czasem, który poświęcamy na wyrabianie sobie własnych standardów i nie podejmować decyzji o porzuceniu siebie w chwilach zmęczenia.
Dziecku można pomóc oprzeć się i opanować impulsy, które objawiają się w chwili obecnej, jeśli jesteśmy w stanie opóźnić nagrodę. Na przykład, jeśli chcą żelki przed obiadem, możemy pomóc im nauczyć się oczekiwać i rozumieć, że najpierw muszą zjeść obiad, a potem zjeść żelki.

Dalla pazienza e dalla tolleranza di fronte alla frustrazione. Św. Tomasz powiązał cnotę siły z pokojem, pokazując, że cnota ta pozwala zaakceptować rzeczywistość trudnej sytuacji, w której pomaga osobie kontynuować walkę i dążenie, nie poddając się rozpaczy czy smutkowi.
Ad esempio, no comprare un giocattolo che il bambino desidera in quel momento senza che ce ne sia un motivo, ma attendere il suo compleanno o l'Epifania.

Dalla wytrwałość. Cnota ta zakłada bycie stałym w naszych wysiłkach zmierzających do osiągnięcia celu. Na przykład zachęcanie dziecka, by próbowało zakładać buty tak często, jak to konieczne.

Dalla hojność. Dzieci w tym wieku charakteryzują się tym, że są skoncentrowane na sobie, a stawienie czoła trudnej sytuacji, w której muszą zabiegać o dobro innych, może pomóc im rosnąć w siłę. Na przykład uleganie i dawanie bratu ostatniego drinka.

Praca nad tą cnotą nieuchronnie prowadzi do wzrostu innych cnót, takich jak radość, ponieważ człowiek, który pracuje na rzecz czegoś dobrego, jest zawsze szczęśliwy. Ta satysfakcja bierze się ze świadomości, że pracuje się na coś, co jest naprawdę wartościowe.

Krótko mówiąc, pomagając dzieciom od najmłodszych lat w tworzeniu podstaw rozwoju tej cnoty, zapewnimy wzmocnienie ich woli w kolejnych latach, co będzie miało pozytywny wpływ na ich wzrost i rozwój jako osób, a tym samym na ich szczęście. Pamiętamy słowa Seneki ".per aspera ad astra".

Tłumaczenie artykułu na język włoski

Co to jest cnota męstwa?

Ludzie są wrażliwi od momentu poczęcia. Stan ten oznacza, że jesteśmy podatni na zranienia, ale nie oznacza, że nie jesteśmy w stanie się im przeciwstawić i przezwyciężyć. To właśnie ta bezbronność pozwala nam rozwinąć cnotę siły.

Ta cnota wypracowywana jest pośród trudności. Osoba silna to taka, która oprócz akceptacji i radzenia sobie z bólem, dąży do osiągnięcia trudnego dobra poprzez pokonywanie pojawiających się w tym procesie trudności i wytrwanie pomimo nich.

Tak więc w takim stopniu, w jakim wyrzekamy się małych rzeczy, na które mamy ochotę, ale które nie wymagają od nas żadnego wysiłku, a wybieramy inne rzeczy, które mają większą wartość, wzrastamy w samokontroli, wytrwałości i radości, cnotach bezpośrednio związanych z siłą.

Aktualne problemy

Trigo (2002) uważa wychowanie w tej cnocie za fundamentalne, jeśli szukamy uporządkowanego i zdrowego wzrostu we wszystkich wymiarach, gdyż stwierdza, że cztery cnoty kardynalne, w tym męstwo, odgrywają fundamentalną rolę w dojrzałości osoby, a nic tak nie czyni człowieka dojrzałym jak ból czy trudności.

W społeczeństwie konsumpcyjnym, w którym ludzie działają na zasadzie "mam ochotę", a nie "chcę, nawet jeśli to mnie kosztuje" lub "muszę, nawet jeśli to mnie kosztuje", ta samokontrola wchodzi w grę o tyle, o ile ludzie pozwalają się zdominować przez to, co zewnętrzne. W ten sposób, gdy wola nie działa, jest osłabiona, co potęguje się przez potrzebę natychmiastowości, gdy chce się osiągnąć jakikolwiek cel.

Sytuacja ta w połączeniu z faktem, że w dzisiejszych rodzinach dominuje styl wychowawczy nadopiekuńczyPostawa "bez wysiłku, bez cierpienia", charakteryzująca się dążeniem do unikania wszelkiego wysiłku i cierpienia u dzieci, ma negatywny wpływ na rozwój cnoty męstwa u dzieci.

Biorąc pod uwagę charakterystykę społeczeństwa XXI wieku, dziś kształcenie cnoty męstwa w szkołach jest dużym wyzwaniem, gdyż pierwszym środowiskiem wychowawczym jest rodzina, podstawowa komórka społeczeństwa, a dla prawidłowego wzrostu i rozwoju dziecka konieczne jest, aby szkoła i rodzina szły ze sobą w parze.

Czy można zacząć pracować od urodzenia?

Wiemy, że okres wrażliwy na rozwój tej cnoty to 6-12 lat. Jednak za kluczowe uważa się rozpoczęcie wprowadzania jej w życie od najwcześniejszych lat życia z kilku powodów.

Po pierwsze dlatego, że im dziecko jest młodsze i im mniej zasobów posiada, tym bardziej jest bezbronne, a zatem tym bardziej potrzebuje ćwiczyć tę cnotę, aby pokonać trudności. I wreszcie dlatego, że cnota męstwa jest podstawą wszystkich innych cnót, bo bez wysiłku nie można nabyć żadnej innej cnoty.

Jak możemy nad nim pracować w edukacji wczesnoszkolnej?

W edukacji wczesnoszkolnej filary można ustanowić poprzez pracę nad każdą z cnót przedstawionych powyżej:

Z. zamówienie. Silna osoba musi umieć mieć harmonogram i trzymać się go, planować wszystko, co trzeba zrobić i nadawać priorytety temu, co ważne, a nie temu, co pilne. Kiedy człowiek ustanawia porządek w swoich priorytetach, nie kieruje się "mam ochotę", ale "muszę" i w ten sposób buduje solidną i silną osobowość. Newralgicznym okresem do pracy nad porządkiem jest wiek 3-6 lat, dlatego uczenie dzieci odkładania wszystkiego na swoje miejsce stworzy fundamenty, dzięki którym jutro będą miały porządek w swoich priorytetach i będą walczyć o to, co naprawdę ważne.

Z. samokontrolaDzięki tej cnocie możemy nauczyć się mówić "nie" wszystkiemu, co mogłoby być przeszkodą w osiągnięciu naszego celu, a także jak najlepiej wykorzystać swój czas, panując nad sobą i nie podejmując decyzji o poddaniu się w chwilach zmęczenia. Dziecku można pomóc w opieraniu się i zarządzaniu impulsami, które pojawiają się w chwili obecnej, dzięki czemu jest w stanie opóźnić nagrodę. Na przykład, jeśli chce loda przed obiadem, możemy pomóc mu nauczyć się czekać i zrozumieć, że najpierw musi zjeść obiad, a potem zjeść loda.

Z. cierpliwość i tolerancja na frustrację. Św. Tomasz powiązał cnotę męstwa z cierpliwością, wyjaśniając, że cnota ta pozwala zaakceptować rzeczywistość trudnej sytuacji, co pomaga osobie kontynuować starania i oczekiwanie bez zniechęcenia i smutku. Na przykład nie kupowanie zabawki, którą dziecko chce bez powodu w tym momencie i czekanie na urodziny lub na Trzech Mędrców.

Z. wytrwałość. Cnota ta zakłada bycie stałym w naszych wysiłkach zmierzających do osiągnięcia celu. Na przykład zachęcanie dziecka, by próbowało wiązać sznurówki tyle razy, ile trzeba.

Z. hojność. Dziecko w tym wieku jest charakterologicznie egocentryczne i radzenie sobie z trudną sytuacją, w której musi zwracać uwagę na dobro drugiego człowieka, może pomóc mu rosnąć w siłę. Na przykład uleganie i oddawanie ostatniego ciastka swojemu rodzeństwu.

Nieuchronnie, pracując nad tą cnotą, będziemy sprzyjać wzrostowi innych cnót, takich jak np. radośćOsoba, która dąży do czegoś dobrego, jest zawsze zadowolona. Ta satysfakcja wynika ze świadomości, że dąży do czegoś, co jest naprawdę wartościowe.

Krótko mówiąc, pomagając dzieciom od najmłodszych lat w tworzeniu podstaw do rozwoju tej cnoty, zapewnimy wzmocnienie ich woli w późniejszych latach, co będzie miało pozytywny wpływ na ich wzrost i rozwój jako osoby, a tym samym na ich szczęście. Według słów Seneki "per aspera ad astra.

PowiązaneKamień węgielny edukacjiNa cześć doskonałościSamobójstwo wśród młodzieży a edukacja

Decyzja o likwidacji chronologicznego badania Historii w LOMLOE była szokująca i wzbudziła krytykę historyków i pisarzy. Jak można badać Historię bez uwzględnienia wątku wydarzeń?

Krytyka nie trwała długo i była wyrażana w różnych mediach. W rzeczywistości grupa pisarzy wylansowała manifest, w którym zajmuje wyraźne stanowisko przeciwko temu modelowi nauczania historii.

"Odpowiadają na ideologiczne podejście, które zamienia historię w magmę, w serię oderwanych od siebie ram, w których czas historyczny nie ma znaczenia, a co za tym idzie, fakty nie są zintegrowane z konkretnym okresem, ale są nauczane bez kontekstu.

Formuła ta sprawia, że uczniowie popadają w prezentyzm i oceniają przeszłość za pomocą obecnych kryteriów, co oznacza użyźnianie gruntu pod "kulturę unieważnienia": ubezwłasnowolnienie każdego faktu historycznego, dzieła kultury czy postaci uznanych za sprzeczne z pewnymi aktualnymi wartościami tożsamościowymi".

Oprócz tej zmiany paradygmatu w nauce historii, przedmiot historii jest jednak podważany pod wieloma innymi względami.

Na początek poważnie ograniczono liczbę godzin dydaktycznych. Ponadto ogranicza się do minimum badanie okresów historycznych sprzed XIX wieku, pomijając istotne wydarzenia historyczne. A część programu nauczania skupia się bardziej na analizach socjologicznych, które nie są wolne od podejść ideologicznych, niż na historycznych.

Nie mówiąc już o tym, że niektóre fakty historyczne są zabarwione pewnym subiektywizmem, który w rzeczywistości jest stanowiskiem partyzanckim, jak to ma miejsce np. przy analizie II Republiki Hiszpańskiej.

Wszystko to przypomniało mi, przez skojarzenie idei, o czymś, co w reformie oświaty przeszło jako anegdota: o tym, że nauka cyfr rzymskich została stłumiona.

Wymówka, że w programie nauczania jest za dużo wiedzy i że trzeba zmniejszyć ciężar, brzmi za bardzo jak wymówka.

Młodsze pokolenie nie będzie już w stanie zinterpretować większości napisów. Dla nich będzie to jak patrzenie na egipski hieroglif, kupę nic nie znaczących liter. Ale szkody są znacznie większe i bardziej niepokojące, jeśli dodamy to do ogólnej utraty koncepcji historycznej, o której mówimy.

Wspólna historia kształtuje nas jako ludzi, nadaje nam tożsamość, zakotwicza nas we wspólnocie. Dzięki niej rozumiemy, kim jesteśmy jako społeczeństwo i jako ludzie. Analizuje przeszłość, aby zrozumieć teraźniejszość i zaprojektować sobie lepszą przyszłość. Zawsze słyszeliśmy, że ci, którzy nie znają historii, są skazani na jej powtórzenie.

Dziś w powietrzu i wśród elit politycznych i społecznych panuje mentalność rewolucyjna. Rewolucja jest zawsze przedstawiana z adamowym pretekstem, że wszystko zaczyna się dzisiaj, od radykalnego zerwania z przeszłością.

Przy niektórych okazjach, jak np. podczas rewolucji francuskiej, zmieniano kalendarz. Nie można już było mierzyć lat ani miesięcy kalendarzem chrześcijańskim. Narodziny Chrystusa nie mogły być centrum historii.

To rewolucyjne uczucie można dziś dostrzec w sposób szczególny, choć w sposób wolniejszy, subtelniejszy, mniej hałaśliwy. Z pewnością znajdujemy się w punkcie zwrotnym. Ale jest to zmiana, którą niektórzy chcą przeprowadzić, by zerwać z przeszłością, zaproponować nowy paradygmat etyczno-moralny, polityczny i ekonomiczny. A zrywanie z przeszłością, pozostawianie nowych pokoleń bez korzeni, zacieranie więzi wspólnotowych, to część drogi, która prowadzi do wielkiego rebootu, do którego dążą. W ramach tego rewolucyjnego schematu zmiany paradygmatu edukacja jest kluczowym elementem; jest narzędziem napędzającym tę zmianę.

Eliminacja historii jest niezbędna dla tego celu tworzenia nowego porządku społecznego. Potrzebują nowego pokolenia młodych ludzi bez historii, bez przeszłości, bez kotwic. Tylko w ten sposób, bez więzi z ziemią, która wiąże się z posiadaniem korzeni, mogą oni podążać pewnymi osobistymi i zbiorowymi drogami, które byłyby sprzeczne z zasadami moralnymi i społecznymi, które konstytuowały ich jako narody i jako jednostki.

Ale wszyscy wiemy, co dzieje się z drzewem bez korzeni. Nie trzyma się. Kołysze się przy najmniejszym wietrze. I w końcu umiera. To jest ten kluczowy moment, w którym żyjemy.

Właśnie mając to na uwadze, nie mogę nie przywołać słów polskiego papieża-świętego. Karolowi Wojtyle i jego pokoleniu rodaków przyszło też żyć w czasach, gdy rewolucyjny reżim chciał zmienić ich tożsamość i ustanowić nowy porządek społeczny. Ale właśnie w tym zakorzenieniu w historii i tradycji znaleźli klucze do zmierzenia się z tym ogromnym wyzwaniem. Warto ponownie odczytać te słowa i wyciągnąć wnioski dla naszych czasów.

"Myślę, że w tych wielu formach pobożności ludowej tkwi odpowiedź na pytanie, które czasem stawia się o sens tradycji, nawet w jej lokalnych przejawach.

Zasadniczo odpowiedź jest prosta: dostrojenie serc jest wielką siłą. Zakorzenienie się w tym, co pradawne, silne, głębokie i ujmujące zarazem, daje niezwykłą wewnętrzną energię.

Jeśli to zakorzenienie łączy się także z silną siłą idei, nie może być już powodów do obaw o przyszłość wiary i stosunków międzyludzkich w narodzie.

W bogatym humusie tradycji pielęgnuje się kulturę, która cementuje współżycie obywateli, daje im poczucie bycia jedną wielką rodziną oraz daje wsparcie i siłę ich przekonaniom.

Naszym wielkim zadaniem, zwłaszcza dziś, w dobie tzw. globalizacji, jest kultywowanie zdrowych tradycji, pielęgnowanie odważnej harmonii wyobraźni i myśli, wizji otwartej na przyszłość, a jednocześnie czułego szacunku dla przeszłości.

Jest to przeszłość, która zalega w ludzkich sercach pod wyrazem dawnych słów, starych gestów, wspomnień i zwyczajów odziedziczonych po minionych pokoleniach".

Święty Jan Paweł II, "Wstań, chodź!

PowiązaneKamień węgielny edukacjiNa cześć doskonałościSamobójstwo wśród młodzieży a edukacja

Tekst w języku włoskim

W nowym prawie oświatowym jest takie wyrażenie, które, ponieważ jest ewangeliczne, zwróciło moją uwagę. Ministerstwo Edukacji Pilar Alegría zwraca uwagę, że profil wyjścia "jest kamieniem węgielnym budynku programowego, matrycą, która łączy i ku której zbiegają się poszczególne etapy".

Profil wyjazdowy to model osoby, który ma być osiągnięty dzięki wdrożeniu LOMLOE. Cały system edukacji jest nastawiony na ten cel. Profil wyjściowy uczącego się nakreśla typ osoby, do której rozwoju, jako grupa społeczna, chcemy się przyczynić poprzez edukację, a poprzez nią - typ społeczeństwa, do którego budowy dążymy.

Jako wychowawcy chrześcijańscy, a myślę tu zwłaszcza o szkołach inspirowanych katolicyzmem i nauczycielach religii, dobrze zrobilibyśmy, gdybyśmy zadali sobie pytanie, jaki jest nasz "profil wyjścia", czyli jaki mamy model osoby, a wraz z nim, jaki chcemy, aby było nasze społeczeństwo. I będziemy musieli zadać sobie pytanie, na ile nasz projekt pokrywa się z tym, co proponuje to czy inne prawo oświatowe.

Być może trzeba zacząć od początku. Naszym kamieniem węgielnym w edukacji jest nikt inny jak sam Jezus Chrystus. Celem całej formacji chrześcijańskiej jest konfiguracja do Chrystusa. Wzorem, jaki mamy w człowieczeństwie, jest wcielony, nie ideowo, ale żywy i pulsujący, Jezus z Nazaretu. W rzeczywistości jesteśmy powołani, aby mieć serce, spojrzenie, umysł Jezusa Chrystusa. To jest nasz ostateczny formacyjny punkt odniesienia.

Prawdą jest, że szkoła ma swoją własną dynamikę i że nasza katolicka propozycja może pokrywać się z wieloma celami określonymi w profilu wyjścia edukacyjnego, a nawet może niektóre z nich głębiej wzmacniać.

Musimy być jednak świadomi i uczciwi wobec siebie, aby móc zaproponować własny projekt, własny profil wyjścia, nie obawiając się, że są aspekty, w których nie zgadzamy się z "poprawnością polityczną". Musimy umieć zaproponować swój punkt widzenia w niektórych kwestiach, gdzie pozornie mówimy o tym samym, ale tylko pozornie. Bo np. czym innym jest mówienie o trosce o wspólny dom z perspektywy, że świat jest dziełem Boga, a człowiek jego "arcydziełem", a czym innym jest robienie tego poprzez proponowanie panteistycznego schematu matki ziemi Gai i przedstawianie człowieka jako wroga, swoistego wirusa, który musi być zwalczany za pomocą neomaltuzjańskiej polityki ograniczającej liczbę ludności. To nie jest to samo.

I nie jest to tylko kwestia poglądów na ten sam temat. Czasami nie jest to problem tego, co się mówi, ale tego, czego się nie mówi. Istnieją żywotne perspektywy, które nigdy nie pojawią się w profilu wyjściowym żadnej ustawy oświatowej, a które są dla nas kluczowe. My chrześcijanie nie możemy zapominać, że jesteśmy obywatelami nieba, że ziemia jest naszym wspólnym domem, ale w łonie Ojca rozszerza się i staje się nieskończona. Że Jezus, umarły i zmartwychwstały, żyjący dzisiaj, jest tym, który podtrzymuje nasze życie.

Naszym kamieniem węgielnym jest Chrystus. Bez niego cały gmach się wali. Bez tego zwornika niemożliwe jest wychowanie jako chrześcijan. Mając tę jasność, wiedząc kim jesteśmy i jaka jest nasza propozycja, będziemy mogli nieść światło, które rodzi się z Ewangelii i które oświeciło wszystkie wieki i wszystkie narody.

Także XXI.