Od XVI wieku, a nawet wcześniej, bractwa i konfraternie były świadkami i protagonistami historii swojego środowiska. Udział ten został szeroko zbadany w publikacjach związanych, mniej lub bardziej bezpośrednio, z nimi, oprócz protokołów zarządów, w niektórych przypadkach doskonale zachowanych, które dostarczają szczegółowych informacji na temat bractwa oraz zwyczajów, obyczajów i wydarzeń tamtych czasów. Tego obfitego materiału przybyło w ostatnich latach, zarówno w projektach badawczych, jak i w podręcznikach, monografiach, artykułach naukowych, pracach dyplomowych itp.

Interesujące byłoby przeprowadzenie metaanalizy, być może została przeprowadzona, a ja o niej nie wiem, aby sprawdzić tematy poruszane w tych pracach i wagę statystyczną każdej z nich. Gdybym miał zaryzykować wyniki tej hipotetycznej pracy badawczej, to zaryzykowałbym stwierdzenie, że najczęściej poruszanymi tematami byłyby: historia bractw, sztuka, społeczeństwo, antropologia, relacje z władzą polityczną i kościelną, praca społeczna i niewiele więcej.

Ale jest jedna kwestia, której nie widziałem w konsultowanej bibliografii: rola bractw w historii idei współczesnych, ich wpływ na historię myśli. Pierwsze rozważania dotyczą tego, czy rzeczywiście mają one do odegrania jakąś rolę, czy też należy je obudować, ochronić przed otoczeniem poprzez zamknięcie w kapturze ochronnym, aby nie zostały skażone przez różne prądy myślowe.

Historia idei od XVI wieku jest fascynująca. Przejście od średniowiecza do epoki nowożytnej, od Ancien Régime'u do Nowego Reżimu, charakteryzowało się uznaniem autonomii doczesności i powszechnej godności osoby jako obrazu Bożego. W tamtych latach, oprócz działalności związanej z kultem i pomocą społeczną, bractwa podjęły również rolę katechizacyjną, katechetyczną, jako kontrapunkt dla reformacji.

Nie jest to ani czas, ani miejsce, by dokonywać choćby krótkiej syntezy historii współczesnych idei. Najogólniej rzecz biorąc, można by nakreślić chronologiczną relację, poczynając od oświecenia, które w centrum swojego światopoglądu stawia rozum naukowy, przechodząc przez liberalizm, który obraca się wokół indywidualistycznej koncepcji natury ludzkiej, aż po marksizm, który przedkłada zbiorowość nad jednostkę i przedstawia dialektyczną wizję historii.

Wiek XX rozpoczął się radykalnym nihilizmem czy sceptycyzmem wobec niemożności, jak twierdzą, poznania prawdy, który ustąpił miejsca egzystencjalizmowi, w jego różnych wariantach, skupionemu na osobie i jej bezpośrednim doświadczeniu, bez innego horyzontu.

Wielu myślicieli utożsamia wydarzenia z maja 1968 roku z momentem, w którym przeciągający się po II wojnie światowej kryzys kulturowy i antropologiczny doprowadził do powstania społeczeństwa permisywnego, które położyło kres poprzednim systemom.

Z relatywizmu absolutnego zastępuje je ruchami społecznymi: rewolucją seksualną, radykalnym feminizmem, transekologia jako ideologia, rewizja historii, kultury obudzony, metawersy i tak dalej.

Przez cały ten czas Kościół był nieustannie aktywny, identyfikując i korygując odchylenia oraz proponując modele zgodne z naturą ludzką i Objawieniem. Sobór Watykański II jest kompleksową odpowiedzią Kościoła na te wyzwania i określa rolę wiernych w społeczeństwie.

A co z bractwami - czy pozostały na obrzeżach historii współczesnych idei, zamknięte w laboratoryjnym dzwonie? Czy uległy wpływowi prądów myślowych każdej epoki, czy pozostały na uboczu? Czy udział w tej debacie jest częścią ich misji?

Decyzja nie jest fakultatywna. Dzisiejszy globalizm ma tendencję do wymazywania tożsamości i różnic kulturowych, dlatego też bractwa muszą wzmacniać swoją tożsamość, aby nie dać się zmieść. Ważne jest, aby bractwa, jako trzon społeczeństwa obywatelskiego, aktywnie uczestniczyły w fundowaniu modeli myślenia zgodnych z godnością człowieka i z misją Kościoła, któremu służą. Niekoniecznie w sposób korporacyjny, ale zachęcając do udziału w tej permanentnej debacie swoich najzdolniejszych braci i siostry. Wkład tych braci jest ważny, zarówno indywidualnie jak i w think tankiw tym ekscytującym zadaniu.

Kilka miesięcy temu miałem szczęście wrócić do Ziemi Świętej z grupą dziennikarzy religijnych dzięki Israel Tourism. Podczas tej podróży, gdy jedliśmy obiad w Nazarecie, zostaliśmy zanurzeni w osobliwej rozmowie na temat klucza do Zbawienia: czy leży on we Wcieleniu, czy w Zmartwychwstaniu. Prawda jest taka, że nie doszliśmy do żadnego wniosku, prawdopodobnie dlatego, że nie byliśmy najlepszymi teologami na świecie, a co znacznie bardziej prawdopodobne, ponieważ nasz napięty harmonogram pozostawił go w połowie.

Od tamtej pory dużo myślałem o tej rozmowie, może dlatego, że w rzeczywistości Bóg nie jest zadowolony z jednego punktu zwrotnego w swojej historii miłości z człowiekiem; może dlatego, że coraz bardziej zdumiewa mnie to, że Bóg stał się ciałem i krwią.

Bóg człowiek, ale na serio, z żyłami, włosami, paznokciami i ugryzieniami komarów... Dlaczego? Może dlatego, że inaczej uwierzylibyśmy, że "ta sprawa zbawienia" jest dla ciebie i dla mnie?

Jak powiedział Terulian: "Caro salutis est cardo", "ciało jest zawiasem zbawienia" (De carnis resurrectione, 8, 3: pl 2, 806), a komentując ten fragment Benedykt XVI zwraca uwagę, że "Jezus zaczyna ofiarowywać się z miłości od pierwszej chwili swego ludzkiego istnienia w łonie Maryi Dziewicy". Punkt zwrotny: Bóg, który staje się zwykłym Tobą.

Tak, jesteśmy uwarunkowani (błogosławiony stan) przez ciało, przez nasze ograniczenia, przez nasz wzrost i naszą szerokość... fizyczną i duchową.

A jednak z tej skończoności nasza tęsknota za wiecznością czyni nas zdolnymi do powiedzenia drugiej ukochanej osobie: "Umieram, aby być z tobą". Umieram... "Oddaję tę skończoność aż do przeminięcia jej wieczności", "Przestaję być sobą, bo jesteś wart więcej niż ja", "Przestaję być sobą, bo jesteś wart więcej niż ja". moja samotność w samotności".

Kochać to powiedzieć drugiej osobie nie tylko, że jest warta, ale że warto żyć.

Kiedy Chrystus daje siebie, kiedy daje swoje życie - kolejny punkt zwrotny - swoje ciało, swoje ciało, to kulminuje to dawanie siebie na krzyżu. Tam zamyka się nowe przymierze, czwarty kielich... ten sam dar z siebie każdej Eucharystii.

Tak, był - jest - jeden, który przy całym swoim rozsądku umarł za ciebie. Nawet więcej, umarł, aby być z tobą.  

PowiązaneDama w czerwieni na szarym tleReligia i demokracje nieliberalne

Jakiś czas temu przeczytałem książkę "Transformacja współczesnego umysłu. Jak dobre intencje i złe pomysły skazują pokolenie na porażkę", której autorami są Jonathan Haidt i Greg Lukianoff.

Ponieważ nie mam nic wspólnego z tą publikacją, czuję się upoważniony do polecenia jej lektury naszym władzom oświatowym, a także dzisiejszym rodzicom i wychowawcom, gdyż wydaje mi się, że mogliby oni czerpać ciekawe pomysły, które pomogłyby im w ważnym zadaniu wychowania nowych pokoleń, od których zależy nasza przyszłość.

To książka wydana w Stanach Zjednoczonych w 2018 roku przez psychologa Jonathana Haidta i eksperta od wolności słowa Grega Lukianoffa, która teraz ukazuje się w języku hiszpańskim. Opisywane przez nich zjawiska są już doskonale wykrywalne w Europie, a dokładniej w Hiszpanii.

Przez jej ponad czterysta stron, które czyta się z przyjemnością, próbują odpowiedzieć na pytanie: czy odpowiednio przygotowujemy młodych ludzi do zmierzenia się z dorosłym życiem, czy też za bardzo ich chronimy? I odpowiadają na nie, przedstawiając kilka ciekawych spostrzeżeń dla wszystkich zainteresowanych edukacją młodych ludzi.

Autorzy opowiadają, jak około 2015 roku na amerykańskich kampusach zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Studenci, którzy twierdzą, że bronią postępowych idei, zagłuszali polityków i wykładowców na swoim uniwersytecie i uniemożliwiali im przemawianie. Czy ta sytuacja brzmi znajomo? Przypuszczam, że tak jest w przypadku Pablo Iglesiasa i Rosy Díez, skoro ten pierwszy był przed laty bohaterem bojkotu wykładu tego drugiego na jednym z hiszpańskich uniwersytetów publicznych.

W coraz większej liczbie, również w Hiszpanii, wielu studentów niechętnie wystawia swoje opinie na widok publiczny i szczerze je omawia. Od pewnego czasu to, co powinno być "gimnazjum umysłu", jest pełne ludzi stroniących od debaty i krytycznego myślenia, co jest ciekawym zjawiskiem dla uniwersytetu.

Jak opisują autorzy w tej książce, przyczyną tej niepokojącej sytuacji są trzy błędne przekonania, które wdarły się do podświadomości wielu młodych i nie tak młodych ludzi, którzy wierzą, że opowiadają się za wielkoduszną i inkluzywną wizją edukacji.

Pierwszy: co cię nie zabije, to cię osłabi (musisz za wszelką cenę uciekać przed wszelkimi trudnościami). Drugi: musisz zawsze ufać swoim uczuciom (a więc być niezwykle podatnym). I wreszcie: życie to walka między dobrymi i złymi ludźmi (a ty należysz do tych dobrych).

Jak pokazuje ta odważna i rygorystyczna książka, pojęcia te, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się korzystne, ponieważ chronią jednostkę i schlebiają jej własnym instynktom, w rzeczywistości są sprzeczne z najbardziej podstawowymi psychologicznymi zasadami dobrostanu.

Przyjmowanie tych nieprawdziwych informacji, a tym samym promowanie kultury bezpieczeństwa, w której nikt nie chce słuchać argumentów, które mu się nie podobają, zaburza rozwój społeczny, emocjonalny i intelektualny młodych ludzi. I utrudnia im poruszanie się po często skomplikowanej i trudnej drodze do dorosłości.

Albo, mówiąc słowami Haidta: "Wielu młodych ludzi urodzonych po 1995 roku, tych, którzy przybywają na uniwersytety od 2013 roku, jest kruchych, nadwrażliwych i manichejskich. Nie są przygotowani do stawienia czoła życiu, które jest konfliktem, ani demokracji, która jest debatą. Są skazani na porażkę.

Jest to połączone z dobrze znanym ogólnym wzrostem lęku i depresji u nastolatków, który rozpoczął się około 2011 roku, bardziej powszechnym u dziewcząt i młodych kobiet niż u chłopców i młodych mężczyzn. Wzrost ten przejawia się w rosnących wskaźnikach zarówno przyjęć do szpitala z powodu samookaleczenia, jak i samobójstw.

Na szczęście jednak książka nie ogranicza się do trafnej i ponurej diagnozy trudności, z jakimi boryka się nasza młodzież. Zawiera również cenne wskazówki, jak my, osoby starsze, możemy im pomóc w ich skutecznym pokonaniu.

Podobnie jak mięśnie czy kości, dzieci są "antykruchymi", co oznacza, że potrzebują stresu i wyzwań, aby się uczyć, adaptować i rozwijać. Jeśli będziemy je chronić przed wszelkiego rodzaju potencjalnie denerwującymi doświadczeniami - jak np. niezaliczenie przedmiotu - sprawimy, że nie będą w stanie poradzić sobie z takimi wydarzeniami, gdy dorosną.

Z drugiej strony należy ich przestrzec przed najczęstszymi zniekształceniami poznawczymi, aby nie dali się tak łatwo zwieść fałszom emocjonalnego rozumowania (jestem do niczego, mój świat jest ponury i nie ma nadziei na moją przyszłość).

Wreszcie powinniśmy zwalczać kulturę publicznego oskarżania i mentalność "my kontra oni", która sprawia, że zapominamy, iż - jak powiedział Sołżenicyn - "granica między dobrem a złem przebiega przez serce każdego człowieka". Albo, jak mówi rabin Lord Jonathan Sacks, "życie ludzkie nie jest radykalnie podzielone na nieodwracalnie dobre i nieodwracalnie złe".

Wreszcie autorzy potwierdzają danymi negatywny wpływ wczesnej dostępności smartfonów i mediów społecznościowych, upadku "swobodnej zabawy bez nadzoru" i "programowych wyścigów zbrojeń" na zdrowie psychiczne naszej młodzieży. Co istotne, książkę dedykują swoim matkom, które robiły wszystko, by przygotować je do czekającej je drogi.

PowiązaneDama w czerwieni na szarym tleReligia i demokracje nieliberalne

PowiązaneLenin w HiszpaniiReligia i demokracje nieliberalne

Kilka tygodni temu miałam okazję uczestniczyć w wykładzie na temat tego dzieła Miguela Delibesa (1920-2010) prowadzonym przez profesor Nieves Gómez na Uniwersytecie Villanueva w Madrycie. Miałam ochotę przeczytać tę wspaniałą książkę, która odzwierciedla intensywną relację, jaka łączyła hiszpańskiego pisarza z żoną Ángeles de Castro, z którą miał 7 dzieci, oraz jej nagły koniec w 1974 roku, spowodowany chorobą mózgu. Książka osobista i bardzo delikatna, napisana w intymnym stylu. Poznali się w młodości i pobrali w 1946 roku w Valladolid (Delibes miał 26 lat, a Ángeles 20). Było to więc prawie 30 lat bardzo owocnego małżeństwa, nie tylko ze względu na ich dzieci, ale także ze względu na powołanie literackie Delibesa, które zrodziło się po ich ślubie, prawdopodobnie dzięki jej wierze w jego talent: "Wzruszyła mnie jego wiara w moje możliwości. Wyobrażałem sobie, że jeśli gdziekolwiek bym się doskonalił w malarstwie, jeśli robiłbym to właściwie, mógłbym zostać geniuszem.

Książka jest odbiciem jego życia osobistego, pod tożsamością malarza, który stracił natchnienie po śmierci żony i muzy. Wówczas z wielką nostalgią (głównie dlatego, że dzięki niej ma chwile, w których wydaje mu się, że znów może zobaczyć swoją żonę) schronił się w drinku. Przekazuje bogatą osobowość Ángeles de Castro i konkretny przykład tego, jak wygląda kobieca racja stanu. Była kobietą zdecydowaną, o harmonijnej sylwetce - której nie zepsuło siedem ciąż - z szeroko otwartymi na rzeczywistość oczami i zdolnością do ulepszania otaczającego ją świata.

Ktoś, kto lubił sprawiać niespodzianki i je otrzymywać, z naturalną elegancją i "naturalnym" poczuciem humoru.selektywna intuicja". wrodzony. Kobieta "of complicit gaze", który miał "godna podziwu umiejętność tworzenia atmosfery". i że to było "wróg rozpowszechniania złych wiadomości". Ale to koniecznie musiało mieć swój odpowiednik: "Kiedy gasła, wszystko wokół niej marniało", "brakowało jej radości".Osoba, która miała "godna podziwu umiejętność tworzenia atmosfery". i że w swoich podróżach potrafiła wyjść poza sztywne środowiska akademickie (których Delibes nie lubił). Wspomina, jak na spotkaniu profesorów Uniwersytetu Yale grała na kastanietach i ożywiała spotkanie.

Miał wielki urok osobisty i umiejętność pracy z ludźmi. W pewnym momencie książki mówi się: "Estetyka też się liczy". Bohater opowieści mówi swojej córce, że. "siła uwodzenia twojej matki była porywająca". i w innym fragmencie, "Jego wiara uczyniła mnie płodną, bo energia twórcza była jakoś przenoszona. Była kobietą o ogromnej dobroci i umiejętności zamieszkiwania w życiu innych: "Miał zdolność do intruzowania w domach innych ludzi, nawet do przerywania snu sąsiada, bez drażnienia go, być może dlatego, że w głębi duszy wszyscy byli mu coś winni. Ktoś, kto nie lubił wulgarności i biurokracji, bo była nieprzepuszczalna dla ich uroków. Kobieta z wrodzonym talentem do relacji międzyludzkich i przyjmowania zwierzeń. W tym sensie pisarka podkreśla jej "takt dla współżycia, jego oryginalne kryteria co do rzeczy, jego delikatny smak, jego wrażliwość".. Jedną z jego rad w czasach niskiej kreatywności było "Nie daj się oszołomić; pozwól sobie żyć"..

Kobieta z doskonałym słuchem muzycznym, która potrafiła się porozumieć w ciągu kilku dni pobytu w obcym kraju i która potrafiła mieć rytm.Miał intuicyjne ucho, które pozwalało mu czasem uchwycić to, co niewyrażalne". Kobieta, która nie znosiła rutyny i wiedziała, jak sprawić, by każdy dzień był wyjątkowym wydarzeniem. Była kobietą, która wiedziała jak być szczęśliwą. Kiedy zdiagnozowano u niej guza mózgu, jej wypowiedź brzmiała: "Jestem szczęśliwa: "Dzisiaj te rzeczy są do naprawienia - powiedział. W najgorszym wypadku byłem szczęśliwy przez 48 lat; niektórzy ludzie nie mogą być szczęśliwi przez 48 godzin w życiu. Ktoś, komu nie przeszkadzało gromadzenie lat (i doświadczeń), bo lata nie tylko mijają, ale zostają: "Każdego ranka, gdy otwierała oczy, zadawała sobie pytanie: 'Dlaczego jestem szczęśliwa? I natychmiast uśmiechałaby się do siebie i mówiła: mam wnuczkę.

W tym dziele Delibes pozostawia nam fascynujące refleksje o życiu, o prawdziwej wiedzy, o pięknie, opisując swoją żonę jako osobę posiadającą dar odkrywania go w najbardziej niepewnych miejscach, a nawet tworzenia: "Od kogo dowiedział się wtedy, że róża w wazonie może być piękniejsza niż bukiet róż albo że piękno może kryć się w starym, wypatroszonym zegarze ściennym pełnym książek? Jak nie mogło być inaczej, książka jest głęboką refleksją nad śmiercią, nie tyle w sensie biologicznym, co biograficznym, jako utratą wspólnego życia. I to przy delikatnie osiągniętych momentach, takich jak ten, gdy w przeddzień operacji chora kobieta czyta wiersz włoskiego pisarza Giuseppe Ungarettiego, zatytułowany "Agonia":  Zginąć jak spragnione skowronki/ w mirażu,/ Albo jak przepiórka/ kiedyś za morzem/ w pierwszych krzakach.../ Ale nie żyć na lamentach/ jak oślepiony złotogłów.

Niewątpliwie jest to refleksja na temat komplementarności, jaka istnieje między kobietami i mężczyznami oraz tego, jak się wzajemnie równoważymy. W tym sensie podkreśla jego kobiecość "żywa wyobraźnia i delikatna wrażliwość. Była zrównoważona, inna; dokładnie taka odnowa, jakiej potrzebowała moja krew". W innym fragmencie stwierdza zwięźle, ale trafnie: "Nasza była dwuosobowa firma, jeden produkował, a drugi zarządzał".

Ta konkretna praca jest pogłębioną refleksją nad codziennym szczęściem, nad tym, że klucz do niego leży w ciągłym współistnieniu: "Byliśmy razem i to wystarczyło. Kiedy odeszła, zobaczyłem to jeszcze wyraźniej: te rozmowy bez słów, te spojrzenia bez planów, bez oczekiwania od życia wielkich rzeczy, były po prostu szczęściem".

Książka jest również odzwierciedleniem codziennej religijności, przeżywanej przez Ángeles de Castro: "Twoja matka zawsze podtrzymywała swoją wiarę. Przed operacją przystąpiła do spowiedzi i komunii. Jej wiara była prosta, ale stabilna. Nigdy nie opierała swojej wiary na dostępach mistycznych czy problemach teologicznych. Nie była kobietą pobożną, ale była wierna swoim zasadom: kochała i umiała postawić się na miejscu innych. Była chrześcijanką i przyjęła tę tajemnicę. Jej obrazem Boga był Jezus Chrystus. Potrzebowała ludzkiego obrazu Wszechmogącego, dzięki któremu mogłaby Go zrozumieć.

Dzieło mówi też - pośrednio - o zmienności ówczesnego społeczeństwa hiszpańskiego (lata 70.): strajki studenckie, aresztowania, bunty, tortury w więzieniach. W tym sensie pisarz odnosi się do aresztowania dwójki dzieci tej pary, Léo i Any, która jest rozmówcą malarza. Franco zostaje wspomniany w momencie, gdy malarz i jego żona odwiedzają swoje dzieci w więzieniu. W tym sensie żona artysty mówi: Ten człowiek nie będzie trwał wiecznie"., jak gdyby zdejmując go z piedestału". Jest to zresztą dzieło niosące implicite krytykę jednolitej i znormalizowanej edukacji, która nie pozwala na rozwój osobowości: "Irytowała go struktura kursu, indoktrynowani nauczyciele, narzucone idee. Jego głowa poruszała się bardzo szybko, wyprzedzał swoich mentorów.

Inne tematy, które zawsze chodziły Delibesowi po głowie: połączenie tego, co wiejskie z tym, co nowoczesne: "Trzeba było wstawić to, co nowoczesne, do tego, co wiejskie, bez uciekania się do przemocy. Samotność osób starszych, jak wtedy, gdy wspomina, że jego żona potrafi dotrzymać towarzystwa starszym osobom: "Ci szaleni, samotni starcy nigdy nie byli nieobecni w życiu twojej matki: [...] byli to wszyscy nieodwracalni starcy, przyłapani na braku solidarności współczesnego życia. Czuli się zagubieni w wirze świateł i hałasów, i wydawało się, że ona, jak dobra wróżka, bierze ich za rękę, jednego po drugim, by przenieść ich na drugi brzeg". Komunikacja między pokoleniami: "Zwracał uwagę na każdego, od staruszków z ich jedzeniem po nastolatków z ich równorzędną intymnością. Nie wybłagał swojego oddania".

Podsumowując, książka warta przeczytania.

PowiązaneLenin w HiszpaniiReligia i demokracje nieliberalne

W tym miejscu nikt nie kwestionuje, że bractwa nie są ciałami obcymi dla społeczeństwa, ale są jego częścią i dotykają je te same problemy.

W analizie dzisiejszego społeczeństwa silny jest nurt relatywizmu i dyskursu populistycznego, który skłania ludzi do oddania swojej wolności państwu w zamian za pewien poziom dobrobytu, choć ostatecznie kończą oni bez wolności i dobrobytu.

W środowisku społecznym tak płynnym jak to, w którym żyjemy, bractwa nie powinny zajmować stanowiska korporacyjnego w walce politycznej, ale powinny dawać kryteria braciom i siostrom (CIC c. 298), aby mogli oni wywierać pozytywny wpływ na społeczeństwo.

Nie powinny one przedstawiać technicznych rozwiązań rozwiązywania problemów społecznych, nie powinny proponować systemów, nie powinny wyrażać preferencji partyjnych.

Wśród misji, jakie Kodeks Prawa Kanonicznego przypisuje bractwom, jest chrześcijańska doskonałość ich członków; aby wypełnić tę misję, konieczne jest rozpoznanie cech wyróżniających osobę i ich wzmacnianie.

Muszą głosić zasady moralne i wypowiadać się we wszystkich sprawach ludzkich, także tych dotyczących porządku społecznego, o ile wymagają tego podstawowe prawa jednostki, jej braci i sióstr.

Ta analiza społeczeństwa nie odbywa się w próżni, ale z pewnej antropologii, mniej lub bardziej wyraźnej, dlatego zarządzanie i rozwój bractw musi być zewnętrznym przejawem mocnego fundamentu doktrynalnego i solidnego życia wewnętrznego osób odpowiedzialnych.

Istnieją jednak bractwa, które wkupują się w dominujący dyskurs socjologii. kofrade, Członkowie skupiają się na najbardziej satysfakcjonujących sprawach - procesjach, dorocznych nabożeństwach, działalności społecznej - i izolują się od debaty nad ideami, które uważają za obce życiu bractwa. W ten sposób przyjmują wizję rzeczywistości, która jest nieuzasadniona i skupiona na uczuciach. Model przyjazny i wygodny, ale osłabiający bractwa, czyniący je bezbronnymi.

Sobór Watykański II proponuje wiernym "chrystianizację społeczeństwa od wewnątrz" (LG nr 31), a Kodeks Prawa Kanonicznego przenosi ten imperatyw na bractwa (CIC c. 298).

Aby działać w tym kierunku, Kościół nieustannie dostarcza wszystkim, także bractwom, doktrynalnych podstaw do prowadzenia koniecznego dialogu społecznego.

Ostatnio czyni to za pośrednictwem dwóch wyjątkowych i bardzo aktualnych postaci: św. Jana Pawła II i św. Edyty Stein, Doktora Kościoła.

Obaj poruszają się w sferze personalizmu: sens ludzkiej egzystencji jest uznawany w takim stopniu, w jakim osoba [...] [...] [...]bractwodo uczestniczenia w realizacji powierzonego mu zadania [...].jego celTo w nim ma osiągnąć swoją doskonałość.

W związku z tym "jakość" osoby [bractwaNie zależy to od jego zgodności z określonymi zasadami, ani od przestrzegania zwyczajów i tradycji bractwa, ale od tego, że jego zachowanie jest zgodne z jego naturą.

Jest to badanie działania, które ujawnia osobę i jej rozwój jako osoby.: "każdy osoba [każde z rodzeństwa"Działanie doskonali się w działaniu, o ile to działanie jest zgodne z prawem naturalnym, odciśniętym w człowieku jako udział w boskiej naturze". (Karol Wojtyła, "Osoba i działanie").

W bractwie, podobnie jak w społeczeństwie, każdy człowiek ma oddać swoje zdolności na służbę innym, świadomy, że ostatecznym kryterium wartości człowieka nie jest to, co wnosi do wspólnoty, do rodziny, do swojego bractwa, "...ale to, co wnosi do wspólnoty, do rodziny, do swojego bractwa, "...".ale czy ten wkład odpowiada na Boże wezwanie, czy jest zgodny z jego naturą, czy nie". (Edyta Stein, "Struktura osoby ludzkiej").

Takie podejście jest nieco pracochłonne do przyjęcia, ale daje Starszemu Bratu i innym przywódcom bractwa szczególną wolność i spokój w ich działaniach, nawet jeśli dla niektórych może to być szokujące.

Jest bardzo prawdopodobne, e aden z tych dwóch świętych, o solidnej formacji intelektualnej, nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia swojego personalistycznego podejścia dla bractw, ale otworzyli oni bardzo interesującą, pełną mo liwości drogę rozwoju bractw. Teraz chodzi o to, by je wydeptać.