PowiązaneRandka: czas na poznanie siebie nawzajem

W publiczność W dniu 27 maja 2015 r. papież Franciszek zdefiniował zaloty jako: "Czas, w którym dwoje jest powołanych do dobrego dzieła miłości, wspólnego i uczestniczącego dzieła, które sięga głębi. Oboje odkrywają się powoli, wzajemnie, to znaczy mężczyzna "zna" kobietę, znając tę kobietę, swoją oblubienicę; a kobieta "zna" mężczyznę, znając tego mężczyznę, swojego oblubieńca".

Skomentował również, że biblijny opis w Księdze Rodzaju mówi o całym stworzeniu jako dziele Bożej miłości; z tego obrazu wynika, że Boża miłość, z której pochodzi cały świat, nie była czymś lekkomyślnym. "Nie! To było piękne dzieło. Miłość Boża stworzyła konkretne warunki dla nieodwołalnego, trwałego przymierza, przeznaczonego do trwania". Podobnie przymierze miłości między mężczyzną i kobietą wymaga czasu, nie jest czymś natychmiastowym, dlatego "trzeba pracować nad miłością (...)". Innymi słowy, miłosne zjednoczenie mężczyzny i kobiety jest kultywowane i doskonalone w czasie. "Pozwolę sobie powiedzieć, że jest to ręcznie wykonany sojusz. Stworzenie z dwóch istnień jednego życia jest niemal cudem, cudem wolności i serca, powierzonym wierze".

Miłość to związek

W dniu 14 lutego 2014 r., w swoim przemówieniu do zaręczonych par przygotowujących się do małżeństwa, papież Franciszek, w odpowiedzi na pytanie, czy można kochać na zawsze, skomentował: "Ale co rozumiemy przez "miłość"? Czy jest to tylko uczucie, stan psychofizyczny? Oczywiście, jeśli tak, to nie da się na niej zbudować niczego trwałego. Ale jeśli miłość jest relacją, to jest rzeczywistością, która rośnie i możemy nawet powiedzieć, na przykład, że jest zbudowana jak dom. A dom buduje się razem, nie w pojedynkę. Budować oznacza tutaj zachęcać i pomagać we wzroście.

Warto zauważyć, że rok wcześniej, w swojej pierwszej encyklice ".Lumen fidei" n. 27, wyraził już coś podobnego: "W rzeczywistości miłość nie może być zredukowana do uczucia, które przychodzi i odchodzi. Z pewnością ma ona związek z naszą uczuciowością, ale aby otworzyć ją na ukochaną osobę i rozpocząć podróż, która polega na wyjściu z izolacji własnego "ja" i skierowaniu się ku drugiej osobie, aby zbudować trwałą relację; miłość dąży do zjednoczenia z ukochaną osobą. Widać więc, w jakim sensie miłość potrzebuje prawdy. Tylko w takim stopniu, w jakim opiera się na prawdzie, miłość może przetrwać w czasie, przezwyciężyć ulotność chwili i pozostać silna, aby nadać spójność wspólnej drodze. Jeśli miłość nie ma nic wspólnego z prawdą, ulega wahaniom uczuć i nie wytrzymuje próby czasu.

Prawdziwa miłość natomiast jednoczy wszystkie elementy osoby i staje się nowym światłem ku wielkiemu i pełnemu życiu. Bez prawdy miłość nie może zaoferować solidnej więzi, nie może wyprowadzić "ja" poza jego izolację ani uwolnić go od ulotności chwili, aby budować życie i przynosić owoce".

W czwartym rozdziale adhortacji apostolskiej "...".Amoris laetitia"Papież Franciszek skomentował, że w Hymnie do Miłości św. Pawła znajdujemy "pewne cechy prawdziwej miłości". Parafrazując go, przedstawił kilka wskazówek dla małżonków, które prowadzą do miłości małżeńskiej. Traktując zaloty, według słów papieża, jako "drogę przygotowania do małżeństwa", konieczne jest, aby zaręczona para również je znała, aby pracować nad miłością w ich związku.

Pierwszym punktem hymnu jest cierpliwość. Papież podkreślił, że cierpliwość, napędzana miłością, umacnia się, gdy uznajemy, "że druga osoba również ma prawo do życia na tej ziemi razem ze mną, taką, jaka jest", pomijając pragnienie perfekcjonizmu i ambicję posiadania wszystkiego tak, jak się chce.

Drugą jest postawa służby. Wskazał, że cierpliwość prowadzi do aktywnej, "dynamicznej i twórczej postawy wobec innych", przekładającej się na postawę służebną, ponieważ "miłość przynosi korzyści i promuje innych".

W trzecim podkreślił, że miłość prowadzi do patrzenia na drugiego oczami Boga, uzdrawiając zazdrość i prowadząc do radości dla dobra drugiego.

Odnosząc się do czwartego i piątego punktu, wyjaśnił, że miłość prowadzi do "nie popisywania się ani nie stawania się wielkim", ponieważ pomaga być na właściwym miejscu, bez dążenia do bycia w centrum.

Następnie odniósł się do następujących czterech punktów. Podkreślił, że "kochać to stawać się uprzejmym"; "uprzejmość jest szkołą wrażliwości i bezinteresowności, która wymaga od osoby pielęgnowania umysłu i zmysłów, uczenia się odczuwania, mówienia, a w niektórych momentach milczenia". W tym kontekście zachęcał do obserwowania i uczenia się łagodnego języka Jezusa. Miłość "nie szuka własnego interesu", "może wykraczać poza sprawiedliwość i przelewać się swobodnie, nie oczekując niczego w zamian".

Co więcej, miłość prowadzi do nie irytowania się; jest to postawa, która rodzi się "z wewnętrznej przemocy, z niemanifestowanej irytacji, która sprawia, że bronimy się przed innymi, jakby byli irytującymi wrogami, których należy unikać". Następnie, "nie bierze pod uwagę zła", miłość umie przebaczać; jest to forma, która rodzi się z "pozytywnego nastawienia, które stara się zrozumieć słabość innych i stara się znaleźć usprawiedliwienie dla drugiej osoby, jak to uczynił Jezus, gdy powiedział: 'Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią' (Łk 23, 34)".

Zakończył to wyjaśnienie hymnu następującymi punktami. Podkreślił, że miłość prowadzi do "radowania się z innymi". "Jeśli nie pielęgnujemy naszej zdolności do radowania się z dobra innych, a przede wszystkim, jeśli koncentrujemy się na własnych potrzebach, skazujemy się na życie z niewielką radością. Podobnie miłość "usprawiedliwia wszystko". Termin ten odróżnia się od "lekceważenia zła", ponieważ odnosi się do używania języka, co czasami może wymagać umiejętności "milczenia" o wadach innych.

W tym sensie "małżonkowie, którzy się kochają i należą do siebie, mówią o sobie dobrze, starają się pokazać dobrą stronę współmałżonka poza jego słabościami i błędami". Co więcej, "miłość wierzy we wszystko", "ufa". Zaufanie umożliwia zdrowy związek, z wolnością i szerokim horyzontem, ponieważ "miłość ufa, pozostawia wolność, rezygnuje z kontrolowania wszystkiego, posiadania, dominowania".

Inną cechą, którą podkreślił, jest to, że "miłość oczekuje wszystkiego", nie staje się niecierpliwa w obliczu przyszłości. Wynika z postawy, która "wskazuje na oczekiwanie kogoś, kto wie, że druga osoba może się zmienić", dając w ten sposób nadzieję drugiej osobie. I wreszcie, "miłość wszystko przetrzyma". Odnosi się to do "wytrwałości pośród wrogiego środowiska". Jest to "miłość pomimo wszystko, nawet jeśli cały kontekst zachęca do czegoś innego".

Jak buduje się miłość

Francisco, w przemówienie w lutym 2014 r., po wyjaśnieniu znaczenia miłości, zachęcał narzeczonych do wspólnego wzrastania, budowania domu i życia razem przez całe życie. Ostrzegł ich, aby nie budowali tego domu "na piasku uczuć, które przychodzą i odchodzą, ale na skale autentycznej miłości, miłości, która pochodzi od Boga". Wyjaśnił również, że rodzina powstaje z tego projektu miłości, który musi rosnąć tak, jak buduje się dom. "Niech będzie miejscem czułości, pomocy, nadziei, wsparcia. Tak jak miłość Boga jest stabilna i wieczna, tak również miłość, która buduje rodzinę, jest stabilna i wieczna. rodzina Chcemy, aby było stabilne i na zawsze. Ujawnił również sekret leczenia strachu przed "na zawsze":

"Uzdrawia się dzień po dniu, powierzając się Panu Jezusowi w życiu, które staje się codzienną duchową podróżą, budowaną krokami, małymi krokami, krokami wspólnego wzrostu, budowanymi z zaangażowaniem, aby stać się dojrzałymi kobietami i mężczyznami w wierze. Ponieważ, drodzy narzeczeni, "na zawsze" to nie tylko kwestia czasu trwania. Małżeństwo jest spełnione nie tylko wtedy, gdy trwa, ale ważna jest także jego jakość. Być razem i umieć kochać na zawsze to wyzwanie dla chrześcijańskich małżonków.

Zgodnie z powyższym, w dniu 26 września 2015 r. w sprawie przemówienie Podczas Święta Rodzin i czuwania modlitewnego w Filadelfii, papież wyjaśnił, że miłość jest praktykowaniem, które ma na celu wzrost: "Nie ma idealnych rodzin i nie powinno nas to zniechęcać. Wręcz przeciwnie, miłości można się nauczyć, miłością można żyć, miłość wzrasta poprzez "wypracowywanie jej" zgodnie z okolicznościami życia, przez które przechodzi każda konkretna rodzina.

Miłość zawsze rodzi się i rozwija między światłem a cieniem. Miłość jest możliwa w konkretnych mężczyznach i kobietach, którzy starają się, aby konflikty nie były ostatnim słowem, ale okazją. Okazją, by poprosić o pomoc, okazją, by zapytać siebie, gdzie musimy się poprawić, okazją, by odkryć Boga z nami, który nigdy nas nie opuszcza.

To jest wielkie dziedzictwo, które możemy zostawić naszym dzieciom, bardzo dobre nauczanie: popełniamy błędy, tak; mamy problemy, tak; ale wiemy, że to nie jest ostateczna rzecz. Wiemy, że błędy, problemy, konflikty są okazją do zbliżenia się do innych, do Boga.

Rok później, w Amoris laetitia n. 134, Franciszek podkreślił: "Miłość, która nie wzrasta, zaczyna ryzykować, a możemy wzrastać tylko poprzez odpowiadanie na Bożą łaskę większą liczbą aktów miłości, częstszymi, bardziej intensywnymi, bardziej hojnymi, bardziej czułymi, bardziej radosnymi aktami uczucia". Innymi słowy, jest to "droga ciągłego wzrostu".

Zaloty jako "podróż życia".

Podczas audiencji generalnej 27 maja 2015 r. papież powiedział, że przymierze miłości między mężczyzną i kobietą nie jest improwizowane, nie rodzi się z dnia na dzień, "trzeba pracować nad miłością, trzeba iść". Franciszek wyjaśnił, że Bóg, kiedy mówi o przymierzu ze swoim ludem, czasami czyni to w kategoriach zalotów. Na poparcie swojej argumentacji przytoczył dwa fragmenty z Pisma Świętego: "W Księdze Jeremiasza, przemawiając do ludu, który oddalił się od Niego, przypomina im czasy, kiedy lud był "oblubienicą" Boga i mówi: "Pamiętam twoje młodzieńcze uczucie, miłość twojej młodości, miłość twojej młodzieńczej miłości, miłość twojej młodzieńczej miłości, miłość twojej młodzieńczej miłości": "Pamiętam twoje młodzieńcze uczucie, miłość, którą miałeś dla mnie jako oblubienicy" (2:2). I Bóg odbył tę drogę zalotów; potem składa również obietnicę: słyszeliśmy ją na początku przesłuchania, w Księdze Ozeasza: "Zaręczę się z tobą na wieki, zaręczę się z tobą w prawości i sprawiedliwości, w miłosierdziu i czułości, zaręczę się z tobą w wierności, i poznasz Pana" (2, 21-22). Jest to długa droga, którą Pan podróżuje ze swoim ludem w tej podróży zaślubin. Ostatecznie Bóg jest zaręczony ze swoim ludem w Jezusie Chrystusie: w Jezusie jest zaręczony z Kościołem. Lud Boży jest oblubienicą Jezusa".

Fragmenty biblijne wyjaśnione przez Franciszka ilustrują, że ta sama trasa ma miejsce w zalotach między mężczyzną a kobietą: najpierw zaczynają razem chodzić, potem przychodzi obietnica wierności, która zakończy się małżeństwem, będącym znakiem jedności Chrystusa i Kościoła.

W dniu 26 grudnia 2021 r., w święto Świętej Rodziny, w list Ojciec Święty, zwracając się do małżeństw z okazji "Roku Rodziny Amoris laetitia", powiedział, że podobnie jak Abraham, "każdy z małżonków opuszcza swoją ziemię od chwili, gdy czując powołanie do miłości małżeńskiej, decyduje się oddać się drugiej osobie bez zastrzeżeń". Z tego powodu potwierdził, że zaloty oznaczają "wspólne kroczenie drogą, która prowadzi do małżeństwa". A w tej wspólnej podróży ważne jest, aby panna młoda i pan młody nauczyli się kochać siebie nawzajem.

Przepraszam, dziękuję i przepraszam

 Papież Franciszek, w swoim przemówieniu do narzeczonych z 14 lutego 2014 r., charakteryzującym się prostym, ale jednocześnie głębokim stylem mówienia, wskazał na znaczenie pewnych podstawowych zasad, które można streścić w trzech słowach: "pozwolenie", "dziękuję" i "przebaczenie". Trzy słowa, o których warto pamiętać w kontekście zalotów rozumianych jako okres "wspólnego kroczenia drogą do małżeństwa" i uczenia się wzajemnej miłości jako towarzysze podróży.

"Pozwolenie". Papież skomentował, że jest to "delikatna prośba o możliwość wejścia w życie drugiego człowieka z szacunkiem i uwagą". Innymi słowy, jest to "umiejętność wchodzenia z uprzejmością w życie innych", ponieważ prawdziwa miłość nie narzuca się i właśnie dlatego uprzejmość podtrzymuje miłość.

"Dziękuję Franciszek powiedział, że może się to wydawać prostym słowem, ale nie zawsze tak jest. "Pamiętacie Ewangelię Łukasza? Jezus uzdrawia dziesięciu chorych na trąd i tylko jeden wraca, aby podziękować Jezusowi. A Pan mówi: a pozostałych dziewięciu, gdzie oni są? Dotyczy to również nas: czy wiemy, jak dziękować? W waszym związku, a jutro w życiu małżeńskim, ważne jest, aby zachować żywą świadomość, że druga osoba jest darem od Boga, a Bożym darom mówimy dziękuję, zawsze mówimy dziękuję. Z tego powodu zachęcał narzeczonych do bycia wdzięcznymi, aby móc iść naprzód razem i pozytywnie w kierunku życia małżeńskiego.

"Przebaczenie. Papież podkreślił, że kondycja ludzka prowadzi do błędów i pomyłek przez całe życie, dlatego konieczne jest przepraszanie przy wielu okazjach w ciągu dnia. "Wybacz mi, jeśli podniosłem dziś głos"; "wybacz mi, jeśli przeszedłem obok bez przywitania się"; "wybacz mi, jeśli się spóźniłem", "jeśli byłem zbyt cichy w tym tygodniu", "jeśli mówiłem za dużo, nigdy nie słuchając"; "wybacz mi, jeśli zapomniałem"; "wybacz mi, byłem zły i wyładowałem się na tobie".

Możemy powiedzieć "przepraszam" wiele razy dziennie". Wyjaśnił również, że jest to nauczanie Jezusa, który zachęca nas, abyśmy nigdy nie kończyli dnia bez prośby o przebaczenie, bez pokoju powracającego do domu, do serca rodziny. "Jeśli nauczymy się prosić o przebaczenie i przebaczać sobie nawzajem, małżeństwo przetrwa, będzie trwać".

PowiązaneRandka: czas na poznanie siebie nawzajem

PowiązaneJezus z Nazaretu" to dzieło życia Benedykta XVIJezus z Nazaretu i historiaDlaczego filozofowie mają patrona, a nie mecenasa?

Chcę opowiedzieć ci pewną historię. Historię podróży w poszukiwaniu światła, tego światła, które uspokaja niespokojne serce i które przez wieki prowadziło mistyków i mędrców. Podróży, która rozpoczęła się od iskry ciekawości, a zakończyła odkryciem, które zmieniło wszystko. Ścieżka duchowej transformacji, w której sufizm ujawnił mi swój głęboki związek z chrześcijaństwem.

Od dzieciństwa sufizm był częścią mojego życia. Ten mistyczny nurt islamu, oparty na miłości i poszukiwaniu zjednoczenia z Bogiem, zawsze wydawał mi się odmienny od ortodoksyjnego islamu. Jego duch poddania, nieustanna tęsknota za prawdą i nacisk na unieważnienie ego głęboko przypominały mi życie Chrystusa i jego nauki.

To nie przypadek, że wielu historyków wywodzi korzenie sufizmu od najwcześniejszych wspólnot chrześcijańskich w Syrii i Egipcie, a nawet od esseńczyków. Słowo "sufi" ma ten sam rdzeń co "sophia", mądrość, termin, który rezonuje z wczesną tradycją chrześcijańską. I nie tylko w etymologii odnajdujemy ten związek, ale także w sposobie, w jaki sufi poszukują prawdy: poprzez miłość, oderwanie i kontemplację boskości.

Na stronie Sufizm naucza, że drogą do Boga jest absolutna miłość i unicestwienie samego siebie, aby odrodzić się w Nim. Koncepcja ta znajduje swoje odpowiedniki w chrześcijańskiej idei "umierania dla siebie", aby żyć w Chrystusie. Poeci suficcy, tacy jak Rumi i Attar, opisywali ten proces jako podróż przez różne etapy oczyszczenia, podobne do doświadczeń mistyków chrześcijańskich, takich jak święty Jan od Krzyża czy święta Teresa z Avila.

Wielki suficki poeta Farid al-Din Attar mówił o "Siedmiu Miastach Miłości", duchowej ścieżce, która zaczyna się od poszukiwania, a kończy unicestwieniem samego siebie. Każdy etap, od pragnienia Boga do ubóstwa i wyrzeczenia, rezonuje z duchową podróżą chrześcijańskich świętych.

Etapy

1. "Talab" - Pragnienie, Poszukiwanie: Początek ścieżki, na której poszukujący przekracza ziemskie pragnienia i rozpoczyna poszukiwanie prawdy.
2. "Eshgh" - Miłość: Największy i najbardziej przerażający etap, w którym miłość do Boga pochłania poszukiwacza i przekształca go.
3. "Ma'arefat" - Wiedza: Wiedza o Bogu i prawdzie, która prowadzi poszukującego z dala od niemoralności w kierunku boskiej kontemplacji.
4. "Bi Niazi" - Nie potrzebując: Wyrzeczenie się doczesnych pragnień bez oczekiwania nagrody, szukając jedynie bliskości Boga.
5. "Tawhid" - Jedność: Głębokie zrozumienie jedności Boga i całkowite poddanie się Mu.
6. "Heirat" - Niespodzianka: Stan zachwytu i kontemplacji, w którym poszukujący jest konfrontowany z boską wielkością.
7. "Faghr i Fana" - Konieczność i Unicestwienie: Kulminacja podróży, w której poszukujący całkowicie wyrzeka się siebie i łączy się z miłością Boga.

W moich własnych poszukiwaniach pojawił się moment, w którym poczułem, że czegoś mi brakuje. Wiedziałem, że sufizm przybliżył mnie do prawdy, ale pozostawało pytanie: gdzie znaleźć ostateczne źródło tej Miłości, która wszystko przemienia? Jakby zrządzeniem losu, moje studia doprowadziły mnie do Jezusa z Nazaretu i tam znalazłem odpowiedź. Sufizm przygotował moje serce, ale w Chrystusie znalazłem pełnię tej miłości, której szukałem.

Rezygnacja Benedykta XVI była wyrazem aktu głębokiej pokory, pokazując, że pomimo ogromnej władzy nad milionami ludzi, jego największym zobowiązaniem był przykład Jezusa. W świecie, w którym niewielu jest skłonnych oddać władzę, on, odziany w najwyższy duchowy autorytet jako papież, zdecydował się ustąpić. Ten gest doprowadził mnie do głębokiej refleksji: zdałem sobie sprawę, że moja miłość do niego musi zostać przełożona na działanie i zaangażowanie. To właśnie wtedy miałem absolutną jasność: musiałem zostać ochrzczony w jego imię i stać się dzieckiem Bożym, przyjmując dar jego ofiary z wdzięcznością i wiarą.

Sufizm, z jego niestrudzonym poszukiwaniem Boga poprzez miłość, jest wyrazem islamu, który jest najbliższy sercu chrześcijaństwa. W moim przypadku był to most, który doprowadził mnie do Niego.

PowiązaneJezus z Nazaretu" to dzieło życia Benedykta XVIJezus z Nazaretu i historiaDlaczego filozofowie mają patrona, a nie mecenasa?

PowiązaneArgüello: "Powołaniem, które najbardziej przeżywa kryzys w Hiszpanii, jest małżeństwo".

Na stronie Katechizm Kościoła KatolickiegoW numerze 1808 stwierdza, że "Męstwo jest cnotą moralną, która zapewnia stanowczość i stałość w dążeniu do dobra w trudnościach. Potwierdza postanowienie opierania się pokusom i pokonywania przeszkód w życiu moralnym. Cnota męstwa pozwala przezwyciężyć strach, nawet przed śmiercią, oraz stawić czoła próbom i prześladowaniom. Pozwala posunąć się aż do wyrzeczenia się i poświęcenia życia w obronie słusznej sprawy (...)".

Rodzisz się silny czy stajesz się silny? Raczej to drugie, zwłaszcza w przypadku istot ludzkich, które przychodzą na świat całkowicie zależne od innych, aby przetrwać. Stajemy się silni, gdy zdobywamy doświadczenie życiowe - dlatego jest to cnota, czyli dobry nawyk operacyjny.

Jesteśmy zainteresowani podkreśleniem tego, co zostało powiedziane w wyżej wspomnianym punkcie: ten, kto zawarł małżeństwo, szuka dobra i chce je zachować w jego autentyczności i autentyczności, szuka dobra. urodaRobią wszystko, co w ich mocy, aby zachować świeżość małżeństwa, bez względu na to, co trzeba, czyniąc siebie silnymi, aby stawić czoła niepowodzeniom.

W dobrobycie i w przeciwnościach losu...

W obrzędzie małżeństwa kanonicznego przyszli małżonkowie zobowiązują się do wierności sobie nawzajem w pomyślności i w przeciwnościach losu; innymi słowy, zakładają, że ich małżeństwo będzie trudne, że będzie cierpienie, ale że nadal będą wierni swojemu zobowiązaniu do miłości.

W małżeństwie pojawiają się burze, ale po burzowych chmurach ponownie pojawia się słońce. Dlatego żeglarze, widząc nadchodzące wiatry, przygotowują się do walki z przeciwnościami losu z całych sił, ponieważ wiedzą, że w końcu zawsze wygrają, a morze znów się uspokoi; żeglują wbrew wszelkim przeciwnościom losu w nadziei, że połączą się ze spokojnym, żeglownym morzem.

To samo dzieje się w małżeństwie: po niepowodzeniu, z którym dobrze sobie radzimy, przychodzi przezwyciężenie i właśnie tam rozpoznajemy owoc wierności przyrzeczeniu danemu w momencie jego zawierania; i właśnie tam rozpoznajemy piękno odpowiadania miłością nawet kosztem życiowych niepowodzeń, podejmowania wysiłku i ufania, mając nadzieję.

Jedność i komunikacja

Siła małżeństwa tkwi w jego jedności, w tym, że małżonkowie czują, że są jedną rzeczywistością. Dlatego ważne jest, aby dzielić się - komunikować - trudnościami tak, jakby problem drugiej osoby dotyczył również ciebie. Zapytaj go lub ją o jego znaczenie, o to, co reprezentuje i spróbuj postawić się na jego lub jej miejscu.

Możemy być w stanie wydawać dźwięki, ale komunikacja idzie znacznie dalej. Musimy wiedzieć, jak wyrażać nasze pomysły, nie raniąc innych, opisując nasz punkt widzenia, zaczynając od "ja" i kończąc na "my" oraz wyrażając nasze uczucia i uczucia.

Aktywne słuchanie, nawet ważniejsze i bardziej potrzebne niż mówienie, wymaga praktyki: zwracania i utrzymywania uwagi oraz upewniania się, że druga osoba czuje się wysłuchana i wzięta pod uwagę. Jest to trudne i często trzeba "stosować przemoc wobec samego siebie", z pozycji siły, aby to osiągnąć.

W małżeństwie ważne jest, aby nauczyć się słuchać uczuć. Skup się na tym, co czuje współmałżonek, a nie na tym, co mówi. W zdaniu "John - dziecko - jest nie do zniesienia; nie mogę już tego znieść!", ważne nie jest "John jest nie do zniesienia", ale "nie mogę już tego znieść"; a zanim zajmiesz się problemem Johna, wczuj się w uczucia współmałżonka: "Masz rację: nikt nie może tego znieść", co możemy zrobić? To ćwiczenie często wymaga wysiłku.

Szacunek, zrozumienie i dbanie o małe rzeczy

Szacunek jest niezbędny sam w sobie. Należy brać pod uwagę pytania i podejścia innych, nadając im co najmniej taką samą lub większą wartość niż własnym pomysłom. Nie narzucaj własnych myśli ani nie przekształcaj własnych opinii w dogmaty.

Zawsze dawaj pierwszeństwo współmałżonkowi. To on lub ona nadaje sens istnieniu małżeństwa i każdego z małżonków. Nie przedkładaj pragnień innych nad pragnienia współmałżonka, zachowując rozwagę i oczywiście nigdy nie opowiadaj się po stronie współmałżonka, ani nie ograniczaj się do "bycia neutralnym". Spróbuj postawić się w sytuacji drugiej osoby. Co to oznacza dla niego lub dla niej. To trudne...

Dbanie o najdrobniejsze szczegóły wspólnego życia, z ciągłym poświęceniem, którego to wymaga. Wszyscy wiemy, że wielkość tkwi w szczegółach. Z drugiej strony, jeśli będziesz uważny na małe gesty, przygotujesz się na trudniejsze wyzwania, a to w małżeństwie znajduje swoją przestrzeń i jest gwarancją wierności, która jest szczęściem.

Spokój i dobry humor

Kłótnie w życiu małżeńskim, które czasami są konieczne, powinny być zawsze prowadzone ze spokojem: jest to doceniane zarówno przez nas samych, jak i przez współmałżonka, z którym się kłócimy. Jest to kwestia znalezienia równowagi między rozumem a sercem, co często wymaga wysiłku. 

Jeśli małżonek odczuwa silne emocje, lepiej jest pozwolić im płynąć bez manipulowania nimi, a gdy opadną, skonfrontować się z przyczyną nieporozumienia.

A w każdym razie pośmiać się trochę z życia, bez dramatyzowania, bez nadmiernego absolutyzowania go. Śmiech "z", a nie "z" jednoczy o wiele bardziej, niż nam się wydaje. Ale czasami jest to trudne i musimy podjąć wysiłek, aby to osiągnąć.

Udowodniono, że słowne narzekanie osłabia nas i zaraża innych negatywnym nastawieniem. Lepiej jest szukać czegoś pozytywnego i nie nalegać na rzeczy, które nie zapewniają rozwiązań lub nie pomagają podnieść nas na duchu.

Mimo to, gdy słyszymy skargi od współmałżonka, lepiej pomyśleć, że w małżeństwie skargi często nie są wyrzutami, ale prośbami, co ponownie zachęca nas do bycia silnymi i walki z postawą narzekania, bardziej typową dla małostkowości niż zdrowego rozsądku i pozytywności.

PowiązaneArgüello: "Powołaniem, które najbardziej przeżywa kryzys w Hiszpanii, jest małżeństwo".