PowiązaneIzrael. Etniczność i religia, złożona kwestia.

Palestyna (Państwo Palestyna lub Palestyńska Władza Narodowa, PNA) jest państwem o ograniczonym uznaniu, w dużej mierze pod okupacją Izraela. Jego terytoria to Zachodni Brzeg Jordanu i wschodnia część Jerozolimy (w tym Stare Miasto), oba podbite przez Jordanię w 1948 r. wraz z założeniem Izraela, oraz Strefa Gazy, okupowana przez Egipt. Podczas wojny sześciodniowej (1967 r.) Izrael zajął wszystkie te obszary, których suwerenność została następnie zrzeczona zarówno przez Jordanię, jak i Egipt na rzecz OWP (Organizacji Wyzwolenia Palestyny).

Populacja całej Palestyny wynosi ponad 5 milionów, z czego około 3 miliony mieszka na Zachodnim Brzegu, a reszta w Strefie Gazy (gdzie większość populacji stanowią uchodźcy z całej historycznej Palestyny).

Głową państwa jest de iure Prezydent Mahmud Abbas, znany jako Abu Mazen, ale ostre i krwawe podziały między paramilitarnym ruchem Fatah, któremu przewodniczy wraz z OWP (wyrazicielem świeckiego arabskiego nacjonalizmu), a Hamasem, sprawującym władzę w Strefie Gazy po wyborach w 2007 r., dwa lata po wycofaniu się Izraela ze Strefy, doprowadziły do faktycznego podziału nie tylko geograficznego, ale także politycznego, gospodarczego i społecznego między dwoma terytoriami palestyńskimi.

Obszary, na których palestyńska kontrola jest skuteczna na Zachodnim Brzegu, nazywane są A (palestyńska kontrola bezpieczeństwa) i B (kontrola cywilna) i obejmują większość Zachodniego Brzegu, chociaż są przecinane i przerywane w swojej ciągłości terytorialnej przez żydowskie osiedla, drogami pod pełną kontrolą Izraela. Mur separacyjny oddziela Zachodni Brzeg od Izraela, podczas gdy ten ostatni ma pełną kontrolę nad obszarem C, na wschodzie, w kierunku Morza Martwego i granicy z Jordanią. Obszar A stanowi 18% regionu, B 22% i C 60%. Ponad 99% obszaru C jest zamknięte dla Palestyńczyków. Około 330 000 Izraelczyków mieszka na tym obszarze w osiedlach uznanych za nielegalne przez ONZ i większość innych krajów. 

Miasto Jerozolima jest w pełni kontrolowane przez Izrael, chociaż we wschodniej części miasta 60% ludności to Palestyńczycy (stali mieszkańcy i osoby niebędące obywatelami Izraela). 

Zamiast tego cała Strefa Gazy znajduje się pod kontrolą Hamasu.

Status ten został osiągnięty w wyniku porozumień z Oslo z 1993 r. pomiędzy premierem Izraela Icchakiem Rabinem a przywódcą OWP Jaserem Arafatem, w których pośredniczyły Stany Zjednoczone Billa Clintona.

Porozumienia te przewidywały po stronie palestyńskiej "odrzucenie wszelkiej przemocy i terroryzmu" oraz uznanie państwa Izrael w granicach z 1967 r., a po stronie izraelskiej uznanie OWP za "przedstawiciela narodu palestyńskiego".

Porozumienia z Oslo przewidywały pięcioletni okres przejściowy na przeniesienie niektórych uprawnień i obowiązków z Izraela na PNA, który zakończył się dalszymi negocjacjami przerwanymi wybuchem drugiej Intifady w 2000 roku.

W latach 2003-2005 rząd Izraela zainicjował i zakończył jednostronne wycofanie się ze Strefy Gazy, co doprowadziło do znacznych napięć w Izraelu (ze względu na demontaż kilku osiedli i przeniesienie tam osadników), ale także w PNA, ze względu na konflikt, który wybuchł między Fatahem a Hamasem (islamski ruch fundamentalistyczny, który nie akceptuje porozumień z Oslo i dąży do zniszczenia Izraela i ustanowienia państwa islamskiego rządzonego przez prawo szariatu w całej Ziemi Świętej). W wyniku tego konfliktu od 2007 r. Hamas kontroluje Strefę Gazy (gdzie zdobył większość głosów w wyborach parlamentarnych w 2006 r.), a Fatah Zachodni Brzeg Jordanu.

Strefa Gazy, choć wewnętrznie kontrolowana przez Hamas, od 2006 r. znajduje się pod blokadą morską (choć połowy są dozwolone), lądową i częściowo powietrzną. Tranzyt towarów drogą lądową jest regulowany na przejściach granicznych (zarówno po stronie izraelskiej, jak i egipskiej), a woda i energia elektryczna są dostarczane przez Izrael (i mogą zostać odcięte).

Etniczność i religia w Palestynie

Zdecydowana większość ludności Palestyny (93%) to muzułmanie sunnici. Chociaż istnieje silna mniejszość chrześcijańska (6% populacji), wolność religijna, zwłaszcza w Strefie Gazy pod rządami Hamasu, jest ograniczona.

Chrześcijanie są członkami Łacińskiego Patriarchatu Jerozolimy (katolicy), Greckiego Prawosławnego Patriarchatu Jerozolimy (większość), Ormiańskiego Patriarchatu Jerozolimy i różnych innych wschodnich kościołów katolickich (takich jak maronicki) i prawosławnych lub kościołów protestanckich.

Oprócz Druzów, którzy są również obecni w Palestynie, istnieje społeczność Samarytan (żydowska sekta znana już w Ewangeliach z nienawiści do szerszej społeczności żydowsko-rabinicznej) w pobliżu Nablus (dawniej Sichem), która ma swoje centrum kultu na górze Garizim, tuż za miastem.

Chrześcijanie w Strefie Gazy

Na całym świecie chrześcijanie pochodzenia palestyńskiego liczą ponad milion, ale w Strefie Gazy jest ich tylko 3000 (przed 2006 r. było ich co najmniej dwa razy więcej), czyli 0,7% populacji. Około 90% należy do Greckiego Kościoła Prawosławnego, z mniejszościami katolickimi (w Strefie jest tylko jedna parafia katolicka, Kościół Świętej Rodziny w dzielnicy al-Zaytoun w mieście Gaza) i baptystycznymi.

Wraz z powstaniem Hamasu sytuacja stała się krytyczna dla miejscowych chrześcijan, zarówno dlatego, że mała społeczność nie jest chroniona przed atakami fundamentalistycznych muzułmanów, jak i z powodu eskalacji, zwłaszcza od 2008 r., konfliktu z Izraelem i zamknięcia Strefy przez państwo żydowskie, co zwiększyło wpływ ruchów fundamentalistycznych wśród młodych obywateli Gazy.

Niemniej jednak wszystkie kościoły chrześcijańskie są na pierwszej linii frontu, pomagając głównie muzułmańskiej ludności w codziennych trudnościach spowodowanych izraelską blokadą, które przekładają się na powszechne ubóstwo i niedożywienie dzieci, zniszczenia spowodowane bombardowaniami i nieskuteczną opiekę zdrowotną.

Liczba chrześcijan w Strefie stale maleje, po pierwsze z powodu izraelskiej blokady, która uniemożliwia import i eksport większości towarów (z wyjątkiem tuneli zbudowanych i kontrolowanych przez Hamas, które przechodzą pod granicą z Egiptem i są wykorzystywane do przemytu towarów i broni, jak niestety ostatnio widzieliśmy), ale także z powodu trudności w swobodnym wyznawaniu wiary.

Na Zachodnim Brzegu

Na Zachodnim Brzegu 8% ludności to chrześcijanie. Liczba ta obejmuje Wschodnią Jerozolimę, która jednak została jednostronnie zaanektowana przez Izrael na mocy ustawy przyjętej przez Kneset w 1980 roku.

Życie chrześcijan na Zachodnim Brzegu jest z pewnością znacznie prostsze niż w Strefie Gazy: tutaj mogą oni mieć własne miejsca kultu, często wyraźnie widoczne i będące częścią palestyńskiego krajobrazu, oraz swobodnie obchodzić swoje święta religijne.

Istnieją dzielnice i całe miasta z wysokim odsetkiem ludności chrześcijańskiej (np. Betlejem, gdzie burmistrz jest również chrześcijaninem), wioski z większością chrześcijańską (Beit-Sahour, niedaleko Betlejem) lub nawet całkowicie chrześcijańskie: tak jest w przypadku Taybeh, wioski liczącej 1000 mieszkańców. Tak jest w przypadku Taybeh, małej wioski liczącej 1500 mieszkańców niedaleko Jerozolimy i Ramallah (jest to starożytny Efraim wspomniany w Ewangeliach, gdzie Jezus spędził kilka dni przed udaniem się do Jerozolimy na ostatnią Paschę), słynącej z produkcji najlepiej sprzedającego się palestyńskiego piwa o nazwie Taybeh.

Palestyńscy chrześcijanie są bardzo dobrze zintegrowani z lokalną tkanką społeczną. Większość z nich uważa się przede wszystkim za Palestyńczyków lub Arabów, a dopiero potem za chrześcijan.

Chociaż zdarzają się akty dyskryminacji lub przemocy, są one dość odosobnione, a w każdym razie napiętnowane przez polityków i znaczną część populacji muzułmańskiej.

Chrześcijanie nie odgrywają już znaczącej roli w palestyńskich ruchach oporu (robili to jednak w przeszłości, jak wspomniano w poprzednich artykułach na temat wzrostu arabskiego nacjonalizmu), ale nadal posiadają znaczną siłę ekonomiczną i wywierają znaczny wpływ społeczny i polityczny. Również w Palestynie, podobnie jak w Izraelu, rola chrześcijan jest dominująca w edukacji i badaniach naukowych, z ponad 70 chrześcijańskimi szkołami, głównie katolickimi, do których uczęszczają głównie muzułmańscy studenci. Chrześcijanie mają również wyższy poziom wykształcenia niż średnia krajowa w Palestynie, a także znacznie wyższy wskaźnik zatrudnienia.

Chrześcijanie w Ziemi Świętej: obecność w niebezpieczeństwie

W ostatnim czasie głęboka przepaść między obecnością chrześcijan na Zachodnim Brzegu a obecnością w Strefie Gazy znacznie się pogłębiła, choć z pewnością nie można powiedzieć, że chrześcijanie na Zachodnim Brzegu nie są zagrożoną mniejszością.

Rzeczywiście, w ostatnich dziesięcioleciach doszło do masowej emigracji chrześcijan z terytoriów palestyńskich, i to nie tylko z powodu wrażliwości społeczności na rosnącą wrogość niektórych fundamentalistycznych odłamów muzułmańskich. 

Rzeczywiście, konflikt izraelsko-palestyński i bariera oddzielająca Izrael od Zachodniego Brzegu Jordanu pogłębiły kryzys gospodarczy, który pandemia i wynikająca z niej nieobecność pielgrzymów, będących źródłem utrzymania znacznego odsetka palestyńskiej ludności chrześcijańskiej, jeszcze bardziej pogorszyły. Wielu chrześcijan cierpi również z powodu braku wolności i bezpieczeństwa, częściowo z powodu korupcji palestyńskich instytucji i niestabilności politycznej.

Większość z nich decyduje się na migrację do Jordanii, krajów Zatoki Perskiej, Stanów Zjednoczonych, Kanady i niektórych krajów europejskich.

Należy również zauważyć, że wskaźnik emigracji wśród chrześcijan jest wyższy niż wśród ludności islamskiej, ponieważ chrześcijanie zazwyczaj należą do miejskiej klasy średniej, która jest również bardziej skłonna do emigracji ze względu na wyższy poziom wykształcenia i umiejętności językowe. Międzynarodowe organizacje chrześcijańskie również oferują pomoc w opuszczeniu Palestyny.

To, w połączeniu ze znacznie niższym wskaźnikiem urodzeń chrześcijan w porównaniu z ich muzułmańskimi współobywatelami, zagraża obecności chrześcijan w Ziemi Świętej (zarówno w PNA, jak i w Izraelu) w chwili obecnej i, co ważniejsze, w przyszłości. Rzeczywiście, dane demograficzne pokazują, że populacja chrześcijan spadała już w okresie Mandatu Brytyjskiego, ale wraz z konfliktem izraelsko-palestyńskim trend ten nasilił się jeszcze bardziej.

W ostatnich latach eskalacja konfliktu, a przede wszystkim skupienie się władz politycznych po obu stronach na religijnej narracji konfliktu, pogorszyło sytuację, czyniąc chrześcijan ofiarami niechęci, dyskryminacji i wandalizmu zarówno z powodów żydowskich, jak i islamskich, i skutecznie pogarszając sytuację, która już i tak była trudna do zniesienia.

Aby poprawić sytuację chrześcijan, ale także wszystkich ludzi w Ziemi Świętej, należy jak najszybciej położyć kres żydowskiemu i muzułmańskiemu fundamentalizmowi religijnemu, który jest szkodliwy dla wszystkich zaangażowanych stron.

PowiązaneIzrael. Etniczność i religia, złożona kwestia.

Kielich nie przeminie, dopóki Jezus nie wypije wszystkiego. Po usłyszeniu wyroku śmierci wydanego przez Piłata, rzymscy żołnierze chwytają kij i sznury, aby związać go w ramionach tego skazanego Żyda, który wkrótce umrze na pobliskim kopcu Kalwarii.

Zarówno Żydzi, jak i Rzymianie zwykli przeprowadzać egzekucje poza murami miasta, ale następnego dnia miał być szabat, a żołnierze wiedzieli, że w Judei w soboty nic nie działa. Musieli się spieszyć. Nawet gdyby wykonano egzekucję na człowieku, który dokonał prawdziwych publicznych cudów, nikt nie tknąłby szabatu.

Co więcej, według Ewangelii Jana, w tamtym roku święto Paschy zbiegło się z szabatem, więc powaga i świętość następnego dnia była jeszcze większa.

W kierunku ślubu

Jezus opuszcza pretorium i miasto, niosąc na plecach poziomy słup. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem, pionowy słup krzyża zostałby wcześniej przybity do ziemi w miejscu tortur, mimo że cztery Ewangelie mówią o "krzyżu" (w oryginalnej grece), stauros) niesiony przez Pana na drodze krzyżowej.

Dane są rozbieżne co do tego, co wydarzyło się na krótkiej drodze oddzielającej pretorium od szczytu Kalwarii. Mamy zasadniczo pięć źródeł: czterech ewangelistów i tradycję Kościoła. Mateusz i Marek są zasadniczo zgodni co do tego, że po opuszczeniu pretorium żołnierze zmusili Cyrenejczyka imieniem Szymon do niesienia krzyża Jezusa do miejsca zwanego "Golgotą". Sprawiają nawet wrażenie, że Jezus w ogóle nie niósł swojego krzyża w drodze, z powodu braku odpowiednich warunków fizycznych lub z jakiegokolwiek innego powodu.

Zamiast tego Łukasz mówi o stosunkowo długim spotkaniu i dialogu Pana z córkami jerozolimskimi, w którym płaczą za Nim i zamiast być pocieszane, są pocieszane przez Jezusa. Według Łukasza, dwaj złodzieje, którzy mieli zostać ukrzyżowani wraz z Chrystusem, towarzyszą Mu w tej samej podróży. Jan natomiast, w zaledwie jednym wersecie, wyraźnie stwierdza, że Jezus niósł swój własny krzyż przez całą drogę krzyżową, nie wspominając o Szymonie z Cyreny ani o płaczących kobietach. Ewangeliczny opis tego ważnego epizodu z życia Chrystusa jest równie krótki.

Tradycja dodaje jeszcze kilka epizodów: bardzo intensywne spojrzenie między Jezusem a Jego Matką, gest Weroniki, która ociera twarz Pana welonem, oraz trzy upadki Jezusa, gdy niesie krzyż.

Ta komplementarność między tym, co przekazuje Pismo Święte, a tym, co przekazuje Święta Tradycja, doprowadziła do Papież Jan Paweł II w 1991 roku zaproponował alternatywną wersję tradycyjnej Drogi Krzyżowej.nazywana "Biblijną Drogą Krzyżową", ponieważ jej czternaście stacji jest bezpośrednio inspirowanych fragmentami biblijnymi. Wyjaśnia to wkład obu stron.

Przyjęcie weselne

Co ciekawe, żaden z ewangelistów nie podaje, w jaki sposób Jezus został ukrzyżowany. Dzieła sztuki, które znamy, nie zgadzają się nie tylko co do pozycji stóp (czy były obok siebie, czy zachodziły na siebie), ale także co Jezus miał na sobie w tym czasie, kto stał u stóp krzyża lub co dokładnie wydarzyło się, gdy wisiał na drzewie.

Wydaje się, że uniknięto opowiadania o krwawej akcji ukrzyżowania, być może po to, by oszczędzić chrześcijańskiemu czytelnikowi makabrycznych szczegółów.

Rzeczywiście, tylko w Jan 20,25 dziury pozostawione przez gwoździe w rękach zmartwychwstałego Chrystusa, w obliczu upartej niewiary apostoła Tomasza. Tylko sakramentalny kontekst Świętej Eucharystii zaoferuje uczniom delikatniejszy i bardziej nadprzyrodzony sposób radzenia sobie z tą traumą.

W źródłach tak naprawdę nic nie mówi się o stopach ukrzyżowanego Chrystusa. Jeśli chodzi o jego ubranie, mówi się tylko, że został rozebrany, nie pozostała na nim żadna szata; coś, co chrześcijańska ikonografia zaaranżuje bez większego kompromisu.

Jeśli chodzi o jego towarzystwo, oprócz dwóch wspomnianych już złoczyńców, Łukasz, jak widzieliśmy, mówi o "wielkiej rzeszy ludzi i kobiet" (Łk 23:27), którzy za nim podążali, później nazwanych "znajomymi Jezusa" i "kobietami, które szły za nim z Galilei" (Łk 23:49). Byli tam również rzymscy żołnierze z setnikiem i żydowscy przywódcy.

Z drugiej strony, Mateusz i Marek mówią nam o kilku żołnierzach z setnikiem, dwóch złodziejach, kilku przechodniach, którzy złorzeczyli Panu, arcykapłanach, uczonych w Piśmie, a przede wszystkim o wielu kobietach, w tym Marii Magdalenie, Marii (matce Jakuba i Józefa) i Salome (matce synów Zebedeusza).

Wreszcie, Jan mówi nam, że było tam wielu Żydów, arcykapłanów, żołnierzy, a przede wszystkim Maria z Nazaretu (matka Jezusa), siostra Marii z Nazaretu zwana Marią z Clopas, Maria Magdalena i on sam, Jan, uczeń, którego Jezus kochał. W rzeczywistości, jeśli Cyrenejczyk pozostał na Kalwarii, aby oglądać spektakl, nie wiemy o tym; najwyraźniej przyniósł krzyż, a następnie odszedł.

Jak widać, konkordancje stanowią większość, a odwoływanie się do różnych świadectw pozwoliło ewangelistom zebrać nowe dane dla każdej wersji tych wydarzeń. W rzeczywistości napis umieszczony na krzyżu ma inną treść w zależności od każdego z czterech głosów ewangelicznych.

Według Mateusza jest napisane: "To jest Jezus, król żydowski". Z drugiej strony Marek redukuje frazę: "Król Żydów". Łukasz podaje coś podobnego: "To jest król żydowski". Jan jednak podaje coś nieco dłuższego: "Jezus Nazarejczyk, Król Żydów" i zauważa, że został napisany po hebrajsku, łacinie i grecku, w trzech językach używanych wówczas w Judei.

W kontekście przygotowań do śmierci Mesjasza, czwarty ewangelista jest jedynym, który poświęca szczególną uwagę odzieniu Chrystusa. Cokolwiek powiedziano o rzekomym bogactwie bezszwowej szaty Pana, najpoważniejsze badania historyczne wskazują, że niekoniecznie była to droga szata tylko dlatego, że była bezszwowa. Taka szata była powszechna w Palestynie w tamtym czasie.

Hagiograf podkreśla to, aby podkreślić dokładne wypełnienie Ps 22:19 ("dzielą moje szaty i rzucają losy o moją tunikę"), gdzie tunika nie jest dzielona, ale rzucana losami, oraz aby symbolizować niepodzielność Kościoła, ponieważ tunika była szatą noszoną bezpośrednio na skórze, w bardzo bliskim kontakcie z Ciałem Chrystusa, którym jest Kościół.

Wszystko jest na swoim miejscu. Takie było środowisko. Ale dlaczego to wszystko się wydarzyło? A przede wszystkim, dlaczego te wydarzenia zaskoczyły tak wielu ludzi i nadal nas zaskakują? To prawie niewiarygodne, że człowiek, który uzdrawiał, głosił miłość swoim wrogom i żył trzeźwo, miał tak gwałtowny koniec.

Znany luterański teolog Rudolf Bultmann jest zdania, że egzekucja Chrystusa była spowodowana błędną interpretacją Jego dzieła jako agitacji politycznej; to znaczy, że potępienie przypisuje bardziej Rzymianom niż Żydom. Być może Bultmann zbytnio skupił się na narracji pasyjnej, a zbyt mało na pozostałej części Ewangelii, na wszystkich wydarzeniach, które doprowadziły sytuację Jezusa do skrajności.

Jednak innym możliwym wyjaśnieniem, które unika dychotomii żydowsko-rzymskiej, religijno-politycznej, bluźnierstwa i przestępstwa, jest to, które postrzega potępienie jako pozytywną wolę Boga Ojca wobec Jego Syna po upadku Adama.

Pod tym względem Stary Testament oferuje nam więcej wskazówek interpretacyjnych niż Nowy Testament. Wraz z teologiem Mariusem Reiserem możemy zadać sobie pytanie: "W rzeczywistości nikt nie spodziewał się, że Mesjasz skończy na krzyżu". A może odpowiednie aluzje w Piśmie Świętym zostały zignorowane do tego momentu?

PowiązaneW kierunku narodzin państwa Izrael. Syjonizm i pierwsza alijaW kierunku narodzin państwa Izrael. Pierwsza wojna światowaW kierunku narodzin państwa Izrael. Żydowskie osadnictwo i arabski nacjonalizmW kierunku narodzin państwa Izrael. Żydzi i diaspora

Ten pierwszy artykuł koncentruje się na różnorodności religijnej w dzisiejszym Izraelu.

W tym głównie żydowskim kraju, chrześcijańska obecność religijna jest reprezentowana przez różne wyznania, a obok nich społeczności muzułmańskie.

Przed utworzeniem państwa

Pod koniec XIX i na początku XX wieku zdecydowana większość (nieco poniżej 80%) ludności regionu palestyńskiego była muzułmanami. Jednak chrześcijanie stanowili znaczną mniejszość (około 16%) i byli obecni głównie w Betlejem, Jerozolimie i Nazarecie, gdzie stanowili ponad połowę (jeśli nie większość, jak w Betlejem i Nazarecie) mieszkańców.

Przed rozpoczęciem masowej emigracji z Europy, wraz z nadejściem syjonizmu (omawialiśmy to w innych artykułach), Żydzi stanowili jedynie 4,8% obywateli, skoncentrowanych w Jerozolimie, Tyberiadzie i Safed, a obecność Druzów była jeszcze mniejsza.

Do końca I wojny światowej region Palestyny był prowincją Imperium Osmańskiego, państwa opartego na podstawach religijnych, a nie etnicznych: sułtan był również "księciem wierzących", a więc kalifem muzułmanów o dowolnym pochodzeniu etnicznym (Arabów, Turków, Kurdów itp.), którzy byli uważani za obywateli pierwszej kategorii, podczas gdy chrześcijanie różnych wyznań (greccy prawosławni, Ormianie, katolicy i inni) oraz Żydzi podlegali specjalnemu reżimowi, tj. proso który przewidywał uznanie każdej niemuzułmańskiej wspólnoty religijnej za "naród" w imperium, ale z niższym statusem prawnym (zgodnie z islamską zasadą dhimmy). Chrześcijanie i Żydzi nie uczestniczyli zatem w rządzeniu miastem, płacili zwolnienie ze służby wojskowej w formie podatku pogłównego (dżizja) i podatku gruntowego (kharaj), a głową każdej społeczności był jej przywódca religijny. Na przykład biskupi i patriarchowie byli urzędnikami państwowymi podlegającymi bezpośrednio sułtanowi.

Utworzenie państwa (1948): Izrael jako demokracja etniczna

Izraelski socjolog Sammy Smooha, w artykule zatytułowanym "Model demokracji etnicznej: Izrael jako państwo żydowskie i demokratyczne". (w Nations and Nationalism, 2002) nazywa Izrael "demokracją etniczną".

Jest to koncepcja odnosząca się do demokratycznej formy rządów, w której jedna grupa etniczno-religijna (Żydzi są w rzeczywistości grupą etniczno-religijną) dominuje nad innymi, chociaż wszyscy obywatele cieszą się pełnymi prawami obywatelskimi i politycznymi, niezależnie od ich przynależności etnicznej i religijnej, i mogą uczestniczyć w życiu politycznym i procesie legislacyjnym.

Pod tym względem demokracja etniczna różni się od etnokracji lub "demokracji Herrenvolk", w której tylko jedna grupa etniczna cieszy się pełnią praw politycznych (np. w RPA pod rządami apartheidu, dlatego nie jest poprawne mówienie o apartheidzie w społeczeństwie izraelskim, ponieważ separacja między grupami etnicznymi nie jest narzucona przez prawo, ale jest zwykle wyborem każdej grupy etnicznej i religijnej).

Sammy Smooha identyfikuje osiem kroków niezbędnych do utworzenia demokracji etnicznej:

1. Identyfikacja wartości założycielskich państwa z wartościami dominującej grupy etnicznej.

2. Identyfikacja grupy etnicznej z obywatelstwem przez państwo.

3. Państwo jest kontrolowane przez dominującą grupę etniczną.

4. Państwo jest jedną z głównych sił mobilizujących grupę etniczną.

5. Istnieje trudność lub niemożność uzyskania i korzystania z pełni praw obywatelskich przez osoby nienależące do dominującej grupy etnicznej.

6. Państwo zezwala grupom mniejszości etnicznych na tworzenie organizacji parlamentarnych i pozaparlamentarnych, które stają się bardzo aktywne.

7. Państwo postrzega te grupy jako zagrożenie.

8. Państwo narzuca tym grupom formy kontroli.

W tej samej książce Smooha identyfikuje również dziesięć warunków, które mogą doprowadzić do powstania demokracji etnicznej:

- Dominująca grupa etniczna stanowi solidną większość liczbową.

- Dominująca grupa etniczna to największa liczbowo, ale nie większościowa grupa etniczna.

- Dominująca grupa etniczna ma silne powiązania z demokracją (np. jest to grupa, która ją założyła).

- Dominującą grupą etniczną jest grupa tubylcza.

- Mniejszości etniczne są allochtoniczne.

- Grupy mniejszości etnicznych są podzielone na wiele grup.

- Dominująca grupa etniczna uległa zjawisku diaspory.

- Istnieje pewne zaangażowanie ze strony krajów pochodzenia grup etnicznych.

- Kwestia ta cieszy się międzynarodowym zainteresowaniem.

- Nastąpiło przejście od reżimu niedemokratycznego.

Obecność religii w Izraelu

Warunki te prawie w całości występują w państwie Izrael, gdzie Żydzi, dominująca grupa etniczna, stanowią 73,6% populacji (chociaż 65% Żydów określa siebie jako niereligijnych, a 8% jako ateistów, co czyni ten kraj ósmym najmniej religijnym krajem na świecie).

Na stronie Izraelscy Arabowie (potomkowie Palestyńczyków, którzy w 1948 r. zdecydowali się pozostać na swojej ziemi i żyć w nowo powstałym państwie żydowskim) stanowią 21,1%, a 5,3% należy do innych grup etnicznych.

Na stronie Arabowie mieszkający we Wschodniej Jerozolimie i na Wzgórzach Golan, w przeciwieństwie do tych mieszkających w pozostałej części kraju, są stałymi rezydentami (nie mają obywatelstwa izraelskiego, ale mogą się o nie ubiegać). Chociaż de iure są w pełni zintegrowani z demokratyczną tkanką państwa, mniejszość arabska cierpi z powodu różnych trudności społecznych i ekonomicznych.

Osobisty status obywateli jest nadal regulowany przez system proso System osmański, zgodnie z którym jurysdykcja nad niektórymi dyscyplinami, zwłaszcza małżeństwem i rozwodem, należy do odpowiedniego wyznania religijnego (każdy Izraelczyk musi zadeklarować, do jakiego wyznania/etnosu należy, a do 2005 r. informacje te znajdowały się w dowodzie osobistym). Na przykład w Izraelu nie ma małżeństw cywilnych, a państwo uznaje małżeństwa zawierane przez uznane władze religijne (żydowskie, muzułmańskie, chrześcijańskie i druzyjskie).

Na stronie Izraelscy Żydzi Muzułmanie nie są monolitycznym blokiem; wręcz przeciwnie, istnieje duża różnorodność wewnątrz społeczności. Z drugiej strony muzułmanie stanowią około 19% populacji i prawie wszyscy są sunnitami.

Oprócz Druzowie (grupa etniczno-religijna, której doktryna jest pochodną islamu szyickiego i jest silnie zintegrowana ze społeczeństwem izraelskim, do tego stopnia, że jej obywatele odbywają służbę wojskową, z której wykluczeni są muzułmanie i chrześcijanie, którzy o to nie proszą), 2,1% Izraelczyków (161 000 osób) to chrześcijanie.

Chrześcijanie w Izraelu

Chrześcijanie w Izraelu to głównie grekokatolicy (melkici) i greccy prawosławni, ale jest też spora mniejszość chrześcijan obrządku rzymskiego (około 20 000 osób). W mniejszej liczbie są Maronici, Syryjczycy, Koptowie i Ormianie.

Chociaż jest około 127 000 chrześcijańskich Arabów (głównie obecnych w Nazarecie, Hajfie, różnych miastach i miasteczkach w Galilei i Jerozolimie), istnieje również mniejszość 25.Istnieje również mniejszość 25 000 słowiańskich chrześcijan (również prawosławnych) i kilka tysięcy mesjanistycznych Żydów (Żydów, którzy przeszli na chrześcijaństwo, ale nadal wyznają judaizm), głównie należących do rzeczywistości zielonoświątkowej, ale wśród nich jest także niewielka liczba konwertytów do Kościoła katolickiego, dla których, oprócz licznych imigrantów katolickich w kraju, Łaciński Patriarchat Jerozolimy utworzył Wikariat Santiago dla hebrajskojęzycznych katolików oraz emigrantów i osób ubiegających się o azyl.

W szczególności Kościół rzymskokatolicki w Izraelu jest zarządzany przez Łaciński Patriarchat Jerozolimyktóry ma również jurysdykcję w Autonomii Palestyńskiej, Jordanii i na Cyprze, i który ma pod swoją opieką, oprócz Bazyliki Grobu Świętego (dzielonej z Ormianami, Koptami, Syryjczykami i greckimi prawosławnymi), Współkatedrę Najświętszego Imienia Jezus w Jerozolimie, bazyliki Zaśnięcia Maryi, św, Anny i św. Szczepana w Jerozolimie, bazylika Stella Maris na Górze Karmel w Hajfie, bazylika Emaus na Górze Karmel w Hajfie oraz bazylika Grobu Pańskiego na Górze Karmel w Jerozolimie. Anny i św. Szczepana w Jerozolimie, bazylika Stella Maris na Górze Karmel w Hajfie oraz bazylika Emaus.

Tradycyjnie, na długo przed przywróceniem patriarchatu łacińskiego w Ziemi Świętej (1847 r.), katolicka obecność była chroniona przez franciszkańską Kustodię Ziemi Świętej, która nadzorowała i zarządzała większością katolickich miejsc świętych w Ziemi Świętej od 1217 roku.

Kilka faktów na temat chrześcijaństwa w Izraelu

Zgodnie z danymi dostarczonymi przez Pew Research Center Populacja Izraela rozkłada się następująco:

1. Większość chrześcijańskich Izraelczyków to etniczni Arabowie.

2. Pod względem politycznym chrześcijańscy Izraelczycy podzielają pogląd muzułmanów, że Izrael nie może być jednocześnie prawdziwą demokracją i państwem żydowskim, a także sprzeciwiają się żydowskim osiedlom na Zachodnim Brzegu Jordanu i nadmiernej bliskości Izraela ze Stanami Zjednoczonymi.

3. Izraelscy chrześcijanie są zwykle mniej przestrzegający prawa niż muzułmanie, ale procentowo bardziej niż Żydzi.

4. Chrześcijańscy Izraelczycy mają tendencję do życia oddzielnie i w nielicznych relacjach z Arabami innych religii i z Żydami (nie pochwalają małżeństw mieszanych).

5. Jako czynnik tożsamości, pewne praktyki są bardzo powszechne wśród Izraelczyków wyznania chrześcijańskiego, takie jak chrzest, obecność obrazów lub świętych przedmiotów w domu lub do noszenia, post wielkopostny itp.

Chrześcijanie w Izraelu i edukacja

Według dziennika Maariv i danych izraelskiego Centralnego Biura Statystycznego, izraelscy chrześcijanie odnoszą "największe sukcesy w krajowym systemie edukacji".

Jeśli wziąć pod uwagę dane zarejestrowane na przestrzeni lat, chrześcijańscy Arabowie osiągają najlepsze wyniki w dziedzinie edukacji w porównaniu z jakąkolwiek inną grupą w Izraelu, i to nie tylko dlatego, że są twórcami i menedżerami doskonałych szkół podstawowych i średnich, uniwersytetów i specjalnych ośrodków leczenia i towarzyszenia dzieciom w trudnej sytuacji (z czego słynie Nazaret).

W edukacji, liczba arabskich studentów, którzy uzyskali tytuł licencjata w ostatnich latach wynosi 64%, w porównaniu do 48% dla muzułmanów, 55% dla Druzów i 59% dla Żydów.

Jeśli następnie przyjrzymy się stopniom uniwersyteckim, 56% chrześcijańskich Arabów uzyskuje stopień naukowy, w porównaniu do 50% studentów żydowskich, 36% Druzów i 34% muzułmanów.

Chrześcijanie są ogólnie dobrze postrzegani przez Żydów i stanowią rodzaj narodowego spoiwa, choć są coraz bardziej wciśnięci między dwie większe grupy (Żydów i muzułmanów), gwałtownie podupadają i w ostatnich latach padają ofiarą licznych aktów wandalizmu i dyskryminacji ze strony odłamów ultraortodoksyjnego judaizmu, galwanizowanych przez politycznie wątpliwe postacie, takie jak Itamar Ben Gvir z partii Otzmah Yisraeli Otzmah Yisrael, W ostatnich latach stali się oni ofiarami licznych aktów wandalizmu i dyskryminacji ze strony skrajnych odłamów ultraortodoksyjnego judaizmu, ożywianych przez politycznie wątpliwe postaci, takie jak Itamar Ben Gvir z partii Otzmah Yehudit, często oskarżany o podżeganie do nienawiści wobec Arabów ze względu na swoje ekstremistyczne i kahanistyczne stanowisko.

W obecnym kontekście dramatycznej niestabilności arabscy chrześcijanie, skoncentrowani głównie na północy kraju, są zatem bardziej zagrożeni, jeśli weźmie się pod uwagę front północny (Liban i Hezbollah: należy zauważyć, że pociski z południowego Libanu często uderzają w wioski zamieszkałe przez ludność arabsko-muzułmańską i arabsko-chrześcijańską, pociągając za sobą ofiary wśród tych grup religijnych).

PowiązaneW kierunku narodzin państwa Izrael. Syjonizm i pierwsza alijaW kierunku narodzin państwa Izrael. Pierwsza wojna światowaW kierunku narodzin państwa Izrael. Żydowskie osadnictwo i arabski nacjonalizmW kierunku narodzin państwa Izrael. Żydzi i diaspora

PowiązaneŚwięta Teresa od Jezusa: 50 lat bezprecedensowego doktoratuDroga Terezjańska: Śladami życia świętej Teresy od Jezusa.Konferencja przygląda się 50-leciu doktoratu św. Teresy od Jezusa

Teresa de Cepeda y Ahumada urodziła się w Ávili w 1515 r. w wielodzietnej i pobożnej rodzinie. Historyczny kontekst jej dzieciństwa był epicki: rekonkwista właśnie się zakończyła, była wojna we Flandrii, wyprawy do Ameryki, literatura rycerska. Teresa jest przesiąknięta tą wielkodusznością i bawi się w bycie pustelnicą, męczennicą Maurów lub damą zalotną w wielkich romansach.

Osierocona w wieku 13 lat, prosi Matkę Bożą o adopcję, mimo że jest jeszcze dzieckiem. "bardzo niechętna byciu zakonnicą". Jednak augustiańska szkoła z internatem, w której się kształcił, stopniowo osłabiła jego światowość i doprowadziła do pojawienia się powołania zakonnego, co zaowocowało wstąpieniem do La Encarnación w 1535 roku.

Wkrótce potem poważnie zachorował. Wyzdrowiał, ale ta słabość nieustannie przypominała mu o ulotności świata i absolutnej potrzebie Boga. Mimo to lata duchowej letniości miną, w niezwykle zrelaksowanym środowisku religijnym.

Nawrócenie Teresy

W Wielki Post 1554 roku, mając za sobą 19 lat życia zakonnego, Teresa odkryła zranionego Chrystusa i otrzymała silny dar łez przed miłością Boga, który zmienił jej życie.

Jego relacja z Bogiem została zrewolucjonizowana: "W przedwczesnym momencie ogarnęło mnie uczucie obecności Boga, co do którego nie mogłem mieć żadnych wątpliwości, że jest we mnie lub że jestem nim całkowicie pochłonięty". Otrzymuje wiele wizji i mistycznych doświadczeń, które popychają go ku świętości.

Ponadto zrodziło się pragnienie odnowienia życia zakonnego, które postrzegał jako zbyt wygodne, intuicja, która dojrzewała przez lata i doprowadziła do założenia nowych karmelitów i reformy karmelitów bosych.

Pośród wielu wrogości stworzył pierwszy Karmel św. Józefa w samej Avili w 1562 roku. Jana od Krzyża i wielu innych świętych i mistrzów duchowych z nowym Zakonem jako prawdziwą matką.

Jego dzieła

Jego doświadczenie jest źródłem całego jego duchowego nauczania, co nie jest małą rzeczą. Jego ludzkie ciepło i dowcip zobowiązują każdego zainteresowanego jego lekcjami do bliższego przyjrzenia się jego duchowym notatkom, jego wierszom i bardzo obfitej kolekcji listów, która pokazuje sieć przyjaźni, które był w stanie utkać. I, oczywiście, istnieje ważny tryptyk dzieł, które wyznaczają historię duchowości chrześcijańskiej i kultury latynoskiej.

Chronologicznie pierwszym z nich jest Księga życiajaką znamy od czasu jej pierwszego wydania w 1562 roku, lub Księga miłosierdzia, jak nazwała ją sama Teresa. Napisany na prośbę jej spowiednika, jest klasyczny sam w sobie, w którym po raz pierwszy proponuje swoją osobistą teologię modlitwy. Święta jest fascynująca w tym punkcie: jej własne życie staje się teologią tajemnicy Boga i chrześcijańskiej egzystencji, z korzyścią dla wszystkich. Przedstawia modlitwę jako doświadczenie przyjaźni z Bogiem, jako centralne doświadczenie chrześcijańskie. Parafrazując Sobór Watykański II, moglibyśmy powiedzieć, że odkrywa powszechne powołanie wszystkich chrześcijan do modlitwy.

Następny nadchodzi Droga do doskonałościKsiążka została opublikowana w 1566 roku, dedykowana pierwszej grupie mniszek nowego klasztoru karmelitańskiego w Avila. Jest to propedeutyczny podręcznik życia duchowego we wszystkich jego wymiarach, od ascezy po mistycyzm. Pojawia się tu wiele interesujących elementów: duchowa wartość braterstwa i relacji, pokora i ubóstwo, postęp modlitwy i misyjny zasięg modlitwy wierzących.

Wreszcie, arcydziełem Teresy jest Zamek wewnętrzny, o Mieszkaniajak jest powszechnie znany. Napisany w 1577 roku, jest mistrzowskim pogłębieniem duchowej ścieżki wierzącego, opartej na symbolu zamku i strukturze stopniowo wewnętrznych pomieszczeń prowadzących do sali tronowej. "w głębi duszy gdzie mieszka Król, Oblubieniec, Jezus Chrystus.

W tych duchowych salach życie w Duchu ewoluuje: najpierw przez bardziej ascetyczne fazy do mistycznych faz duchowego bezruchu.

W ostatnich Mieszkaniach zarysowana jest świętość: duchowe małżeństwo, mistyczne zjednoczenie z Bogiem we wzajemnym oddaniu siebie. Bernini, w swoim Ekstaza Roman, pozostawił nam bezcenną interpretację tego doświadczenia pasji i uległości wobec nieznanej Miłości.

Wracając z fundacji Burgos, zatrzymała się w Alba de Tormes. Chora, dosłownie wyczerpana życiem pełnym poświęcenia, zmarła w 1582 roku. "Ostatecznie umieram jako córka Kościoła", mówi z ulgą po misji, która spotkała się z dużym sprzeciwem, zwłaszcza ze strony jej własnej rodziny. "Najwyższy czas, mój mężu, żebyśmy się spotkali".Ostrzega, że doskonałość życia chrześcijańskiego, którą jest miłość, spełnia się również dla niej.

PowiązaneŚwięta Teresa od Jezusa: 50 lat bezprecedensowego doktoratuDroga Terezjańska: Śladami życia świętej Teresy od Jezusa.Konferencja przygląda się 50-leciu doktoratu św. Teresy od Jezusa

Rozmawiamy z Alejandro Monteverde, reżyserem filmu, i Javierem Godino, który gra Jorge, kolumbijskiego policjanta, w Madrycie. Dźwięk wolności, Film, który porusza straszną rzeczywistość handlu seksualnego dziećmi, pojawia się w hiszpańskich kasach dzięki a contracorriente films po tym, jak stał się numerem 1 wśród filmów niezależnych w Stanach Zjednoczonych.

Pomimo braku wsparcia ze strony wielkiego przemysłu, ten odważny film, w którym wystąpili Jim Caviezel ("Pasja Chrystusa"), Mira Sorvino ("Potężna Afrodyta"), Eduardo Verástegui i Javiera Godino przekroczył 150 milionów dolarów w ciągu pierwszych trzech tygodni w kinach. 

Sound of Freedom,(Sound of Freedom) opowiada historię Tima Ballarda, byłego agenta bezpieczeństwa wewnętrznego USA, który porzucił wszystko, by walczyć z handlem dziećmi. Poprzez wzruszającą, a jednocześnie przerażającą historię, widz wkracza w tę straszną plagę, ale ze światłem nadziei, że dzięki temu filmowi stanie się punktem zwrotnym w zbiorowej i osobistej świadomości tej rzeczywistości. 

Alejandro, jak historia Tima Ballarda zwróciła twoją uwagę? 

-Przez około trzy miesiące pisałem fabułę na temat handlu dziećmi. W tym czasie producent (Eduardo Verástegui) zapytał mnie, czy chcę poznać Tima Ballarda. Poszukałem informacji na jego temat i zdałem sobie sprawę, że jest ekspertem w tej dziedzinie, który pracował dla rządu federalnego. Pomyślałem, że byłoby wspaniale porozmawiać z nim w ramach badań, ale kiedy go spotkałem, zdałem sobie sprawę, że jego życie przewyższa fikcję, którą pisałem przez trzy miesiące. Zmieniliśmy trasę i zaczęliśmy pisać jego życie jako scenariusz.

Co skłoniło cię jako reżysera do podjęcia tego kroku? 

-Najbardziej uderzyło mnie to, co sprawiło, że zostawił swoje dzieci, by ratować dzieci innych ludzi. Zostawić rodzinę, pracę, bezpieczeństwo ekonomiczne... wszystko, by ratować dzieci, które nie są Amerykanami. W USA jest dużo patriotyzmu i podziwiam to. Ballard jest amerykańskim agentem, agentem rządowym, a jego pierwszą misją było ratowanie kolumbijskich dzieci, a raczej dzieci w Kolumbii z całej Ameryki Łacińskiej, Ameryki Środkowej i Ameryki Południowej. 

Oprócz tego uderzyło mnie również to, jak zaczął łączyć tę grupę, różnych narodowości, na przykład z postacią Jorge, graną przez Javiera Godino. 

Ballard powiedział mi kiedyś, że dzieci nie powinny mieć narodowości. Innymi słowy, powinny być chronione, dosłownie, przez cały świat. Jeśli dziecko zostanie zgwałcone na Haiti, odpowiedzialność za to powinien ponosić cały świat; wieloryby mają taką ochronę, ale nie dzieci? Dla Ballarda dzieci są sercem świata, a jeśli nie będziemy chronić serca, może dojść do zatrzymania akcji serca.

Rozwiązanie tego problemu Dźwięk wolności Czy poruszyło cię to wewnętrznie?

-Tak, myślę, że tak dla mnie i dla nas wszystkich, którzy pracowali nad tym filmem. To bardzo złożony temat, którego unikaliśmy przez długi czas. To nie jest coś nowego, historycznie byliśmy w tej ciemności przez długi czas. 

Sam fakt rzucenia światła na tę ciemność i stworzenia przestrzeni, w której można rozpocząć rozmowę społeczną, już zaczyna cię zmieniać. Ale bardziej niż cokolwiek innego, jestem pod wrażeniem liczby ofiar, które otwierają się po obejrzeniu filmu. Podczas każdej prezentacji przynajmniej jedna lub dwie ofiary czuły się na tyle pewnie, by podzielić się ze mną swoją historią. Zawsze mówię im: "Chciałbym ci pomóc, ale nie jestem psychologiem ani ekspertem w tej dziedzinie... Ale doceniam, że masz odwagę o tym opowiedzieć. Jeśli ten film cię zainspirował, podążaj za nim". To ostatnie, ta rozmowa, to praca, której nie wykonuję sam, musi być wykonana we wspólnocie. 

Jak zrobić film o tak trudnym temacie, który można oglądać bez strachu?

-Dla mnie znęcanie się nad dziećmi to problem, który nie jest problemem jednego kraju, nie jest problemem jednego wieku. To sytuacja, przeciwko której wszyscy musimy podjąć działania. Jak więc zrobić film o tak mocnym temacie, który może obejrzeć cała rodzina? Moim zdaniem odpowiedzią jest kino. Kinem można się cieszyć, jeśli film wykorzystuje poetyckie elementy do opisania mroku, bez konieczności oglądania czegoś, czego później będzie się żałować. 

Czy trudno było nie popaść w "ekshibicjonizm"?

- [Alejandro Monteverde] To był intensywny proces. Najpierw o scenariuszu: taniej jest poprawić scenę na papierze niż na filmie. Najpierw zaczęliśmy testować scenariusz, czyniąc go tak opisowym, jak tylko mogliśmy: Te sceny, w których zasuwa się kurtyna, stoimy na zewnątrz "czekając" i słychać szczekanie psów... Niektóre z nich wróciły do mnie. To były dwa lata pracy nad scenariuszem, a kiedy już działał na papierze, zaczęliśmy kręcić. 

Również podczas kręcenia były momenty, które były bardzo mocne w kamerze i mówiłem "Stop, zmieńmy to", dostosowanie kamery, pozycji..., ponieważ byliśmy bardzo świadomi tej cienkiej linii, której nie powinniśmy przekraczać. 

- Javier Godino] [Javier Godino Podróż jest wewnętrzną podróżą widza. Jest jak w Rekin Spielberg, boisz się rekina, którego widzisz tylko płetwę... wyobrażasz go sobie. To widz odbywa wewnętrzną podróż.

Sound of Freedom wywołuje łzy w oczach niejednego widza. Czy płakałeś podczas oglądania tego filmu?

- Javier Godino] [Javier Godino Tak. Obejrzałem go niedawno, gdy był już ukończony. Nakręciliśmy ten film w 2018 roku i oglądając go, można znaleźć w nim wzruszające i bardzo trudne momenty. Jesteśmy w czasach, gdy wielu z nas zna ofiary przemocy i to poruszyło we mnie wiele rzeczy. Odbyłem wewnętrzną podróż, o której mówiłem wcześniej. Ale miałem też łzy nadziei. "Słyszysz to? To dźwięk wolności".Byłem poruszony w tym momencie. To jest kino. 

Dlaczego tak długo trwało uruchomienie tego projektu?

- [Alejandro Monteverde] Złożyło się na to kilka czynników. Pierwszym z nich jest wyzwanie związane ze sprzedażą tego filmu publiczności. To było największe wyzwanie dla dystrybutorów, gdy usłyszeli temat. Kino już przed pandemią przeżywało załamanie. Pamiętam, że czytałem wtedy artykuł, w którym Spielberg mówił o tym, że kino staje się doświadczeniem na Broadwayu, czymś, co robi się najwyżej raz lub dwa razy w roku. Filmy wchodzące do kin były wielkie, filmy niezależne znikały...  

Myśląc na głos, nie pamiętam innego niezależnego filmu, który odniósł taki sukces, odkąd kino zaczęło upadać. Jeśli ludzie mieli zapłacić 15 dolarów za obejrzenie filmu, to chcieli produkcję wartą 200 milionów dolarów, a nie 2 miliony.... 

Mam nadzieję, że ten film będzie przełomem, że pokaże, że istnieje publiczność dla kina niezależnego...

- Javier Godino] [Javier Godino ...i dla tych trudnych kwestii.  

Javier, twoja postać jest "powiewem nadziei" w sprzecznej atmosferze. Jak ci się grało Jorge? 

- Javier Godino] [Javier Godino Z dużą odpowiedzialnością. 

Opowiadanie historii policjanta, któremu udało się poruszyć całą policyjną maszynerię w Kolumbii, aby uratować te dzieci, jest czymś, czego doświadczyłem z dużą odpowiedzialnością i wdzięcznością. 

Grałem wiele czarnych charakterów: gwałcicieli, morderców... i granie takich postaci bardzo boli, ponieważ w pewnym sensie "utknęły" one w twoim ciele. Ludzie patrzą na ciebie przez ten pryzmat. 

Nagle, grając bohatera, to jest piękne! Jest to równie trudne, ponieważ w filmie cały czas wystawiasz swoje emocje na próbę i przez trzy miesiące musisz podtrzymywać te emocje i obrazy, które przynosi film. 

Przeżywam to z radością i widząc sukces, myślę, jak to dobrze, że prowadzimy dialog w społeczeństwie! To prawda, że znajdujemy się w czasach, w których ujawnianych jest wiele nadużyć, nadużyć ..... Musimy o tym rozmawiać i musimy wiele posprzątać. 

Jak myślisz, jak zostanie przyjęty w Hiszpanii?

- Javier Godino] [Javier Godino Myślę, że publiczność go poleci, ponieważ jest to film, w którym widzisz rzeczywistość, ale widzisz ją dobrze, z nadzieją. Myślę, że to będzie sukces.