PowiązaneJosé Carlos González-HurtadoIm więcej nauki, tym więcej Boga": "Im więcej nauki, tym więcej Boga".Stephen BarrTeza o konflikcie między nauką a wiarą jest mitem wygenerowanym przez polemiki końca XIX wieku".

Nicholas Spencer jest członkiem "Theos Think Tank"Jest absolwentem historii nowożytnej i anglistyki na Uniwersytecie Oksfordzkim oraz doktorem filozofii na Uniwersytecie Cambridge. Posiada również dyplom z historii nowożytnej i języka angielskiego Uniwersytetu Oksfordzkiego oraz doktorat z filozofii Uniwersytetu Cambridge.

Jest autorem kilku książek i artykułów. Jego najnowsza, "Magisteria: The Entangled Histories of Science and Religion", jest obecnie dostępna tylko w języku angielskim i została opublikowana 2 marca 2023 roku. Omawia w niej historyczne relacje między nauką a religią, które są znacznie bardziej złożone, niż pozwala nam zrozumieć popularny mit.

Nicholas uważa, że relacja między nauką a religią "stanie się najważniejszą kwestią naszego stulecia, ponieważ nauka jest coraz bardziej zdolna do przeprojektowania ludzkiej natury. Uważa on, że niektóre postępy, takie jak słynne narzędzie "GPT Chat", "są znacznie większymi elementami rozwoju niż przestrzeń, jaką mamy na etyczną refleksję nad nimi. I to jest kwestia religijna, ponieważ wraca do idei człowieka.

Biorąc pod uwagę jego bogate doświadczenie w badaniach nad kwestiami związanymi z nauką i wiarą, w tym wywiadzie omawia takie kwestie, jak granice między nimi, ich związek z polityką lub możliwe przyszłe konsekwencje wielkich postępów, które obecnie mają miejsce.

W jaki sposób nauka i religia, każda na swój sposób, pomagają nam odpowiedzieć na pytanie, kim jesteśmy?

- Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy wrócić do tego, czym jest nauka i religia, a obie są bardzo delikatnymi bytami. Nauka jest próbą uzyskania obiektywnego lub przynajmniej neutralnego zrozumienia świata materialnego. Ludzie są istotami materialnymi, więc nauka jest próbą zrozumienia nas w ten sposób.

Ale ludzie są również złożeni. Jesteśmy osobami w tym sensie, że nasza wyłaniająca się złożoność wytworzyła w nas coś, co można nazwać duszą. Naturalnie uciekamy się do języka duszy, aby spróbować wyjaśnić wyłaniający się osobisty wymiar ludzkiej natury. A religia, mówiąc negatywnie, pasożytuje na tym wymiarze. Mówiąc bardziej pozytywnie, religia jest jednym z obszarów, prawdopodobnie najbardziej znaczącym, w którym odnosimy się do siebie nawzajem i do rzeczywistości na poziomie osobistym.

Jednym z argumentów jest to, że istoty ludzkie muszą być rozumiane na wielu poziomach. Jeśli zrozumiemy nas tylko za pomocą metod naukowych, jako organizmy materialne, to w końcu nas odczłowieczymy. Jeśli zrozumiemy nas tylko jako "istoty duchowe", zignorujemy naszą niezwykle ważną materialną obecność.

Dlatego zarówno nauka, jak i religia mogą pozytywnie przyczynić się do wszechstronnego zrozumienia człowieka.

Czy możemy mieć prawdziwie pozytywną wizję postępu bez religijnych koncepcji człowieka, godności i systemu moralnego, który zakłada istnienie Opatrzności?

- Postęp naturalnie zależy od jakiejś teleologii, jakiegoś celu. Postęp można osiągnąć tylko wtedy, gdy ma się do czego dążyć.

Wierzę, że możliwe są formy postępu całkowicie pozbawione jakichkolwiek religijnych czy duchowych, a nawet moralnych ram. Na przykład, czy lepiej jest mieć mniej bólu fizycznego niż więcej? A jeśli zmierzasz w kierunku mniejszego bólu fizycznego, to jest to rodzaj postępu. Nie sądzę więc, by sama idea postępu zależała wyłącznie od posiadania moralnych lub duchowych ram. Można czynić postępy w kategoriach czysto świeckich.

Wierzę jednak, że ponieważ jesteśmy takimi istotami, jakimi jesteśmy, pragniemy również moralnego i duchowego postępu.

Nasza zachodnia cywilizacja dokonała niesamowitego postępu na przestrzeni wieków, zarówno w nauce, jak i religii. Czy istnieje korelacja między tymi dwoma obszarami, która może wyjaśnić ten postęp?

- Nauka, jako technologia i inżynieria, bez wątpienia zmieniła oblicze Ziemi i ludzkie życie w stosunkowo krótkim czasie. Świat jest w przeważającej mierze religijny i prawdopodobnie stanie się jeszcze bardziej religijny w XXI wieku.

Jednak polityka, która ma dziś bardzo złą reputację, jest prawdopodobnie ważniejsza niż nauka czy religia jako narzędzie postępu. Wyeliminowanie cholery w XIX wieku jest tego przykładem. Naukowe zrozumienie choroby i humanitarne pragnienie jej wyeliminowania, które często wynikało z impulsu religijnego, zostały skoordynowane przez rząd i państwo, przez politykę, a następnie cholera została całkowicie wyeliminowana.

Zarówno nauka, jak i religia wnoszą swój wkład, ale bardzo często wymagają publicznej koordynacji poprzez politykę, aby osiągnąć ten postęp.

Czasami mówiłeś o pewnych rewolucjach naukowych, które miały podstawy teologiczne. W jaki sposób nauka i religia przeplatają się, nie wchodząc sobie w drogę?

- Należy pamiętać, że nauka i religia, tak jak rozumiemy je dzisiaj, są dość nowoczesnymi terminami. Jeśli cofniesz się o kilkaset lat, ludzie rozmawiali o nauce i religii, ale nie mówili o tym w taki sposób, jak my.

W Wielkiej Brytanii do połowy XIX wieku nauka i religia w znacznym stopniu nakładały się na siebie pod względem społecznym, koncepcyjnym i intelektualnym. Jednym z powodów napięć i konfliktów między nauką a religią w tym czasie były dwie różne magisteria, które były społecznie wyobcowane. Od tego czasu pojawia się pytanie, jaki jest związek między nauką a religią. Niektórzy twierdzą, że są to całkowicie odrębne magisteria, z których jedno zajmuje się faktami, a drugie wartościami. Dlatego nie mogą się pokrywać.

Różne magisteria można rozgraniczyć. Jednak moim argumentem jest to, że w jednym bardzo ważnym obszarze nakładają się one na siebie, a mianowicie, gdy chodzi o nas, istoty ludzkie. Jeśli chodzi o nas, nie jest łatwo odróżnić fakty od wartości.

Tak więc obecne napięcie wynika z perspektywy, że w niektórych kwestiach zarówno nauka, jak i religia mają do odegrania bardzo istotną rolę. A to wymaga starannych negocjacji. Nie wystarczy powiedzieć, że są one odrębne. Kiedy mówimy o sztuczna inteligencja Inżynieria genetyczna, aborcja czy przedłużanie życia - wszystkie te rzeczy są ważnymi kwestiami naukowymi w naszym stuleciu. Ale jest to również wtrącanie się w ideę tego, co to znaczy być człowiekiem, a to jest kwestia głęboko religijna.

Dlaczego napisałeś swoją książkę "Magisteria: Splątane historie nauki i religii"? Jaka idea za nią stała?

- Zajmuję się nauką i religią od około piętnastu lat. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że domyślny pogląd publiczny jest taki, że te dwie dziedziny są w konflikcie i że historycznie zawsze tak było. Jest to narracja, która wywodzi się z końca XIX wieku, z okresu napięć, a w szczególności z bardzo wpływowych historii nauki i religii, które argumentowały, że relacje między nimi od dawna pozostają w ciągłym konflikcie.

W świecie akademickim dyscyplina historii nauki i religii jest stosunkowo nowa. Świat akademicki całkowicie wywrócił ten obraz do góry nogami, pokazując, że związek ten jest znacznie bardziej złożony i znacznie bardziej pozytywny, niż przyznaje popularny mit. Ale nigdy nie dotarło to do ogółu społeczeństwa. Kilka lat temu zrobiłem serial w BBC opowiadający tę historię, a "Magisteria" była książką, która została opublikowana w rezultacie.

Wieki temu wielu naukowców było chrześcijanami, ale dziś najpopularniejsze nazwiska w dziedzinach naukowych deklarują się jako ateiści. Jak wyjaśnić tę zmianę?

- W rzeczywistości obraz jest znacznie mniej dramatyczny i ekscytujący. Nie chodzi o to, że naukowcy nie są już religijni, ale o to, że społeczeństwo jest znacznie mniej religijne. Ogólny trend jest taki, że odsetek religijnych naukowców jest mniej więcej równy odsetkowi religijnych ludzi w kraju. A dokładniej, jest mniej więcej równy odsetkowi osób religijnych w klasie społeczno-ekonomicznej, z której pochodzą naukowcy. Ogólnie rzecz biorąc, naukowcy w społeczeństwie są tak religijni, jak samo społeczeństwo.

Jesteś częścią projektu o nazwie "Theos Think Tank". Dlaczego powstał ten związek ekspertów w dziedzinie religii i społeczeństwa? Jaki jest jego cel?

- Jesteśmy chrześcijańskim think-tankiem działającym już od siedemnastu lat. Zostaliśmy założeni przy wsparciu arcybiskupa Canterbury i katolickiego arcybiskupa Westminster, ale nie jesteśmy związani z żadną konkretną denominacją. Istniejemy po to, by lepiej opowiadać o chrześcijaństwie, a konkretnie o wierze w ogóle, we współczesnym życiu publicznym.

Lepsza historia na dwa sposoby: lepsza w sensie dokładniejsza, ponieważ badania są sercem tego, co robimy; ale także lepsza w sensie bardziej angażująca i spójna.

W ramach projektu "Theos Think Tank" mówiłeś o związku między pięknem, nauką i religią. Co możesz nam powiedzieć o tej korelacji między tymi trzema elementami?

- Badania te były częścią większego projektu zainicjowanego przez Katolicki Uniwersytet Ameryki. Niewielką część badań przeprowadziłem w Wielkiej Brytanii, ponieważ byłem szczególnie zainteresowany estetyką.

Ogólna zasada jest taka, że istnieje głęboki rezonans między prawdą a pięknem. Niektórzy znani badacze uważają, że piękno jest przewodnikiem do prawdy. Ma to duży oddźwięk, ale u niektórych naukowców większy niż u innych. Fizycy częściej tak twierdzą. Zależy to również od szczególnego rozumienia piękna, które z estetycznego punktu widzenia jest nieco wątpliwe. Traktuje ono piękno jako synonim elegancji, prostoty i symetrii. Wielu teoretyków estetyki uważa, że nie jest to szczególnie trafna definicja piękna.

Badanie było więc próbą sprawdzenia, jak duży wpływ ma ten pomysł. Odpowiedź brzmi, że tak, ale jest on bardzo zniuansowany. Piękno może być wykorzystywane jako heurystyka w przedsięwzięciach naukowych, ale jeśli tak, to musi być traktowane z wielką ostrożnością.

Jaka jest nasza odpowiedzialność jako chrześcijan wobec nauki?

- Krótka odpowiedź brzmi: świętować i wspierać. Długą odpowiedzią jest zwracanie bacznej uwagi na to, co się dzieje, ponieważ w pewnym sensie nie ma czegoś takiego jak nauka, są naukowcy. W historii zdarzały się sytuacje, w których chrześcijanie zdecydowanie sprzeciwiali się nauce i całkowicie się mylili, ale były też takie, w których mieli całkowitą rację. Tak więc dłuższą odpowiedzią jest uważne spojrzenie, ponieważ nie każda nauka jest równa.

Czy uważasz, że religia służy wyznaczaniu granic nauki i czy te granice są konieczne?

- Pierwszą rzeczą do powiedzenia jest to, że można absolutnie ograniczyć naukę bez religii i istnieją przykłady ateistycznych społeczeństw, które ograniczały naukę, całkiem niesłusznie, ale nie było problemu z ograniczaniem nauki. Podobnie, istnieją niezliczone komisje etyczne na całym świecie, które kwestionują i nakładają ograniczenia na praktykę naukową w dzisiejszych czasach.

Ogólnie rzecz biorąc, jestem zwolennikiem badań naukowych. Ograniczenia powinny dotyczyć raczej sposobu, w jaki się to robi, a nie samego faktu robienia tego. Kluczowe są też ograniczenia dotyczące tego, w jaki sposób wykorzystuje się zdobyte informacje.

Tak więc, tak, powinny istnieć pewne ograniczenia dla nauki, ale powinniśmy robić to ostrożnie.

Jesteś osobą o szerokim spojrzeniu na dialog między religią a nauką. Znając wszystkie postępy, które mają miejsce, czy czujesz nadzieję czy strach, kiedy myślisz o przyszłości?

- Na to pytanie prawie zawsze można odpowiedzieć, wiedząc, jaką jest się osobą. Z natury nie jestem optymistą, więc nie jestem optymistą co do przyszłości, ale to mówi więcej o mnie niż o przyszłości.

Ale żeby być bardziej precyzyjnym, nie martwię się o to, że sztuczna inteligencja stanie się świadoma i czująca. Martwi mnie to, w jaki sposób sztuczna inteligencja będzie wykorzystywana przez nikczemnych aktorów, którzy chcą manipulować rzeczywistością. Martwię się nie tyle o to, co nowe technologie mogą zrobić z nami, ale o to, co inni ludzie mogą zrobić z nami za pomocą nowych technologii.

PowiązaneJosé Carlos González-HurtadoIm więcej nauki, tym więcej Boga": "Im więcej nauki, tym więcej Boga".Stephen BarrTeza o konflikcie między nauką a wiarą jest mitem wygenerowanym przez polemiki końca XIX wieku".

Powiązane"Jeśli naprawdę zależy nam na osobach starszych, musimy ich słuchać"."Nie opuszczaj mnie", hasło Światowego Dnia Osób Starszych

Starzenie się populacji jest zjawiskiem niepokojącym nie tylko dla społeczeństw o wysokich dochodach, ale stało się kwestią niepokojącą dla wszystkich krajów, ponieważ według Światowej Organizacji Zdrowia "do 2050 r. 80 % ludzi na świecie będzie żyło w krajach rozwijających się, a liczba starzejącej się populacji do 2050 r. przekroczy 1,5 miliona". więcej będzie mieszkać w krajach o niskich i średnich dochodach".

Wybór tematu, w którym seniorzy zakwalifikują się do konkursu Nagrody CEU for Life 2024 powstał, ponieważ "kiedy mówimy o obronie życia, pierwszą rzeczą, która przychodzi na myśl, jest aborcja lub eutanazja"; jednak "opieka nad osobami starszymi jest bardzo aktualną kwestią, jak podkreśla papież Franciszek", wyjaśnia Effioh Agossou Emmanuel Lokossou, urodzony w Beninie (Afryka) 30 lat temu, który odbył prenowicjat w Burkina-Faso, a nowicjat w Togo. Effioh Lokossou pracował również na Wybrzeżu Kości Słoniowej, a w 2018 r. przyjechał do Hiszpanii, aby studiować teologię. Został wyświęcony na diakona przez kardynała Carlosa Osoro w 2022 roku, a na kapłana przez arcybiskupa Pascala N'KOUE, arcybiskupa Paraku (Benin), w zeszłym roku. 

Oprócz studiowania komunikacji audiowizualnej na Uniwersytecie CEU San Pablo, Effioh uczęszcza, jak wspomniano powyżej, do parafii Cristo Liberador i jest odpowiedzialny za zarządzanie Centrum Młodzieżowym Juveliber, oba w Parla (Madryt). Wraz z księdzem salezjaninem, Instytut Studiów nad Rodziną CEU, kierowany przez Carmen Fernández de la Cigoña, przyznał tegoroczną nagrodę europosłankom Isabel Benjumea i Margaricie de la Pisa za ich publiczną obronę życia.

Emmanuel, jakie są główne wyzwania stojące przed społeczeństwem w związku ze starzeniem się społeczeństwa?

-Pierwszym wyzwaniem jest rosnąca częstość występowania chorób przewlekłych wśród osób starszych. Wraz ze wzrostem długowieczności obserwujemy również nawrót chorób, które wymagają bardziej specjalistycznej opieki medycznej. Co więcej, stwarza to pilną potrzebę opracowania systemów opieki zdrowotnej, które nie tylko zajmują się samymi chorobami, ale także uwzględniają ogólne samopoczucie i jakość życia starzejącej się populacji. Dlatego też, podążając śladami papieża Franciszka, chcielibyśmy powiedzieć, że nie wystarczy opracować samych planów opieki, ale istnieje pilna potrzeba wdrożenia projektów życiowych. Innymi słowy, podjęte środki muszą przede wszystkim uwzględniać godność ludzką.

Samotność i izolacja społeczna to kolejne wyzwania, które zasługują na szczególną uwagę w dzisiejszym kontekście. W naszym społeczeństwie osoby starsze nierzadko stają w obliczu sytuacji, w których utrata bliskich, przejście na emeryturę i ograniczona mobilność mogą przyczynić się do poczucia izolacji. Zjawisko to nie tylko wpływa na ich stan emocjonalny, ale może mieć również wpływ na ich zdrowie fizyczne. W obliczu wyzwań związanych ze starzeniem się, potrzeba holistycznej opieki staje się kolejnym kluczowym elementem. Poza konwencjonalną opieką medyczną, wymagane jest holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno aspekty medyczne, jak i społeczne. 

Jak Twoim zdaniem możemy przekształcić te wyzwania w szanse? Komentarz na temat kultury afrykańskiej.

- Po pierwsze, starość, daleka od postrzegania jej jako nieuchronnego upadku, powinna być postrzegana jako czas wzbogacenia i mądrości. Podążając śladami obecnego Biskupa Rzymu, powiedzmy, że osoby starsze są jak drzewa, które przez lata przynoszą owoce, wnosząc do społeczeństwa swoje doświadczenie i wiedzę gromadzoną przez lata. 

Niewątpliwie ich długa kariera zawodowa i życie osobiste dają im wyjątkową perspektywę, którą można się podzielić, aby poprowadzić młodsze pokolenia i stawić czoła współczesnym wyzwaniom z mądrością i zrozumieniem. W tym duchu popularne przysłowie z kultur afrykańskich mówi, że kiedy umiera stara osoba, płonie biblioteka. Łącząc kropki, kiedy uznajemy nieodłączną wartość doświadczenia i mądrości osób starszych, nie tylko przyznajemy im szacunek i godność, na jaką zasługują, ale także wzbogacamy nasze społeczności i wzmacniamy tkankę społeczną poprzez większą integrację i uznanie dla różnorodności pokoleniowej.

Po drugie, należy zauważyć, że starość jest szansą, ponieważ jest to czas głębokiej refleksji i ponownej oceny priorytetów. Innymi słowy, jest to czas na rozwój osobisty i poszukiwanie większego sensu życia.

Wreszcie, starsi są niekwestionowaną szansą dla młodszego pokolenia, ponieważ bez nich niemożliwe jest osiągnięcie sojuszu między pokoleniami. Rzeczywiście, dzięki swojemu ogromnemu doświadczeniu i mądrości pomagają młodym ludziom stawić czoła wyzwaniom i podejmować odważne decyzje. Ponadto, jako strażnicy pamięci zbiorowej, przekazują historie, tradycje i wartości, które mają fundamentalne znaczenie dla zachowania tożsamości kulturowej i poczucia przynależności.

Jaki jest wkład tradycji chrześcijańskiej w opiekę nad osobami starszymi?

- Tradycja chrześcijańska oferuje bogatą i znaczącą perspektywę starości, która może wnieść cenny wkład w refleksję nad opieką nad osobami starszymi we współczesnym społeczeństwie, którą oferujemy.

Po pierwsze, tradycja chrześcijańska podkreśla wewnętrzną wartość każdej istoty ludzkiej, niezależnie od wieku i stanu zdrowia. Zakorzenione w zasadach miłości, współczucia i miłosierdzia, chrześcijaństwo podkreśla wewnętrzną wartość każdej istoty ludzkiej stworzonej na obraz i podobieństwo Boga. Z tej perspektywy starość jest rozumiana jako etap życia zasługujący na głęboki szacunek i godność. Nauczanie to wywodzi się z fragmentów biblijnych, które honorują osoby starsze i zachęcają do szacunku dla ich mądrości i doświadczenia. 

Sam Jezus dał nam przykład, okazując współczucie i troskę o osoby starsze podczas swojej ziemskiej posługi, uzdrawiając chorych i pocieszając strapionych. W praktyce duszpasterskiej Jezusa przypowieść o dobrym Samarytaninie (Łk 10:25-35) podkreśla znaczenie pomocy potrzebującym, niezależnie od ich wieku i stanu. Oczywiste jest, że tradycja chrześcijańska zachęca nas do przyjmowania i doceniania osób starszych jako cennych członków rodziny ludzkiej. W świecie coraz bardziej skoncentrowanym na młodości owiniętej w konsumpcyjne ideologie i produktywność, tradycja chrześcijańska przypomina nam o tym, jak ważne jest docenianie i szanowanie osób starszych jako nosicieli historii, mądrości i wiary.

Papież Benedykt XVI w swoim pontyfikacie podkreślał kryzys indywidualizmu i brak solidarności we współczesnym społeczeństwie, wskazując, że dotyka to szczególnie osoby starsze, które często są marginalizowane lub wykluczane.   

Z drugiej strony, papież Franciszek, w swojej encyklice Fratelli Tutti, odnosi się do potrzeby budowania kultury spotkania i solidarności, która obejmuje wszystkie pokolenia, uznając istotną rolę osób starszych w tym procesie. W świecie naznaczonym fragmentacją i podziałami argentyński papież podkreśla znaczenie odzyskania wymiaru wspólnotowego oraz wartości doświadczenia i mądrości osób starszych. Podkreśla, że dialog międzypokoleniowy i szacunek dla osób starszych mają fundamentalne znaczenie dla budowania bardziej sprawiedliwego, integracyjnego i humanitarnego świata dla wszystkich. Pamiętajmy, że oprócz 15 katechez na temat starości, papież Franciszek ustanowił w 2021 r. Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych.

Jaka powinna być rola rodziny w opiece nad osobami starszymi?

- Oczywiste jest, że rodziny znajdują się na rozdrożu, próbując sprostać obowiązkom zawodowym i finansowym, jednocześnie starając się zapewnić odpowiednią opiekę swoim starszym bliskim. Nierzadko sytuacja ta prowadzi do stresu emocjonalnego i napięcia w rodzinie, zwłaszcza gdy członkowie rodziny czują się przytłoczeni wymaganiami związanymi z opieką i poczuciem, że nie są w stanie odpowiednio zaspokoić potrzeb osób starszych. W rezultacie wielu członków rodziny jest zmuszonych do podejmowania trudnych decyzji dotyczących opieki nad osobami starszymi, takich jak korzystanie z profesjonalnych usług opiekuńczych lub przenoszenie ich do domów opieki, co może prowadzić do poczucia winy i konfliktów.

W obliczu tego wszystkiego konieczne jest ratowanie i promowanie wartości, które wzmacniają rolę rodziny jako podstawowej jednostki społecznej. Szybka ewolucja współczesnego życia doprowadziła do oddalenia się od tego, co najważniejsze, często spychając opiekę nad osobami starszymi na drugi plan. Jednak pośród efemerycznego świata istnieje potrzeba zmiany mentalności, odnowy, która zaprasza nas do przeżywania każdego wydarzenia z perspektywy mądrości serca. Rodzina ludzka musi na nowo połączyć się z tym, co najcenniejsze: miłością, szacunkiem i solidarnością międzypokoleniową. W świecie, w którym wyrzekamy się posiadania dzieci ze szkodą dla nadawania większej wartości zwierzętom, musimy zatrzymać się i zadać sobie transcendentalne pytania.

Odnowa, o którą apelujemy, oznacza powrót do korzeni, przewartościowanie więzi rodzinnych i zaangażowanie na rzecz pełnej i doskonałej godności każdego człowieka. Nadszedł czas, aby wspierać kulturę opieki i życia, w której dziedzictwo osób starszych dla społeczności jest uznawane i honorowane, a wszelkie formy dyskryminacji lub wykluczenia są odrzucane.

Jak rządy, jako władze publiczne, mogą pomóc?

-Rządy ponoszą kluczową odpowiedzialność za tworzenie polityk i programów, które wspierają opiekę nad osobami starszymi i wzmacniają rolę rodziny w tym zakresie, ponieważ to od nich zależy organizacja struktur społecznych.

   Po pierwsze, mają one obowiązek zapewnienia równego dostępu do wysokiej jakości usług zdrowotnych dla osób starszych w celu promowania ich dobrobytu i godności w społeczeństwie. Oznacza to nie tylko zapewnienie dostępności odpowiednich obiektów i pracowników służby zdrowia, ale także ułatwienie dostępu do leków, leczenia i specjalistycznej opieki. 

Po drugie, rządy powinny promować godzenie życia zawodowego i rodzinnego. W związku z tym konieczne jest, aby uchwalały one przepisy i polityki, które uznają i wspierają pracę pracowników, którzy są również opiekunami rodzinnymi. Jednym z kluczowych środków byłoby wdrożenie płatnego urlopu przeznaczonego specjalnie na opiekę nad starszymi członkami rodziny. Innym ważnym środkiem jest promowanie elastycznych godzin pracy. Po trzecie, rządy powinny promować edukację i szkolenia dla opiekunów rodzinnych.

Zastosowanie sztucznej inteligencji jest bardzo aktualne, w jaki sposób może ona pomóc w opiece nad osobami starszymi?

– La Sztuczna inteligencja (AI) staje się obiecującym narzędziem do poprawy opieki nad osobami starszymi na wiele sposobów. Po pierwsze, sztuczna inteligencja może być wykorzystywana do monitorowania stanu zdrowia osób starszych w sposób ciągły i nieinwazyjny, za pomocą urządzeń do noszenia lub inteligentnych czujników wbudowanych w dom, i może wykrywać wczesne oznaki problemów zdrowotnych, umożliwiając szybką i zapobiegawczą interwencję.

Ponadto sztuczna inteligencja może pomóc w personalizacji planów opieki dla każdej osoby, biorąc pod uwagę jej potrzeby medyczne, osobiste preferencje i wyjątkowe okoliczności. Kluczowe znaczenie ma jednak podjęcie wyzwań etycznych i związanych z prywatnością, związanych z wykorzystaniem sztucznej inteligencji w opiece nad osobami starszymi. Przejrzystość w przetwarzaniu danych jest niezbędna, aby użytkownicy rozumieli, w jaki sposób ich dane osobowe są wykorzystywane i do jakich celów. Ponadto konieczne jest uzyskanie świadomej zgody osób starszych przed zastosowaniem jakiejkolwiek technologii opartej na sztucznej inteligencji w ich opiece. Priorytetem musi być również ochrona prywatności użytkowników.

Wreszcie, ważne jest, aby pamiętać, że sztuczna inteligencja nie powinna zastępować interakcji międzyludzkich w opiece nad osobami starszymi, ale je uzupełniać. Opieka skoncentrowana na człowieku pozostaje podstawą do zaspokojenia emocjonalnych, społecznych i fizycznych potrzeb osób starszych.

Powiązane"Jeśli naprawdę zależy nam na osobach starszych, musimy ich słuchać"."Nie opuszczaj mnie", hasło Światowego Dnia Osób Starszych