Te dwie kwestie były przedmiotem dwóch not szczegółowych - jednej dotyczącej prawa oświatowego i drugiej dotyczącej sytuacji nadmiaru migrantów na Wyspach Kanaryjskich - w których prałatury wyraziły swoje obawy i propozycje.

Zgromadzenie naznaczone pandemią

Pandemia koronawirusów dała początek najmniej tradycyjnemu z dotychczasowych Plenariów: z 72 biskupów uczestniczących w spotkaniu tylko trzydziestu wzięło w nim udział osobiście i po poddaniu się na początku tygodnia testowi na antygeny, w którym - anegdotycznie - ostatni biskup, który poddał się testowi, uzyskał wynik pozytywny i jest obecnie zamknięty, choć bezobjawowy, jak wyjaśnił rzecznik Konferencji Episkopatu Hiszpanii na końcowej konferencji prasowej. W rzeczywistości przemówienie inauguracyjne kard. Omella, prezes EWG, wygłosił swoje pierwsze przemówienie jako prezes,"Odrodzony wśród nas wszystkich", skupiła się na refleksji nad obecną sytuacją naznaczoną wpływem COVID. Przekazał "nasze kondolencje i nadzieję" rodzinom wszystkich zmarłych oraz solidarność i zaangażowanie wobec tych, którzy ponoszą zdrowotne, gospodarcze i społeczne konsekwencje tej pandemii.

NOTATKA Z KOŃCOWEJ KONFERENCJI PRASOWEJ

Biskupi mogli odnieść się do tych konsekwencji z dwóch perspektyw: jednej skoncentrowanej na dziedzinie ekonomicznej i społecznej, z prezentacją Antonio GaramendiPrezesa CEOE, na temat konsekwencji COVID 19 z perspektywy makroekonomicznej, który uzupełnił. prace Komisji Episkopatu ds. Duszpasterstwa Społecznego i Promocji Człowieka, przedstawiony przez Biskup Atilano Rodríguez Martínez wynik dialogu między agencjami i departamentami Komisji w celu uzyskania bezpośrednich i dokładnych informacji na temat sytuacji najbardziej narażonych osób w społeczeństwie. "Chcieliśmy nadać temu problemowi twarz."Argüello podkreślił.

Obawy dotyczące ustawy Celaá

Realizacja procesu zatwierdzania ustawy LOMLOE lub Celaá była jednym z gorących tematów na tym spotkaniu hiszpańskich biskupów, którzy wyrazili swoje obawy w nocie W sprawie nowego prawa oświatowego.

Sytuacja, w jakiej ta ustawa pozostawia przedmiot Religia i nie tylko, ale ewidentne ograniczenie wolności i praw rodziców, utrata miejsc pracy i całkowita kontrola edukacji przez państwo to niektóre z powodów, dla których tak trudno jest państwu kontrolować edukację. główne obawy wykazane przez uczestników Zgromadzenia.

Wszystko to razem z odrzuceniem przez państwo dialogu w procesie tworzenia tekstu legislacyjnego, który - jak mają nadzieję biskupi - może się zmienić, przynajmniej w swoich najbardziej kontrowersyjnych punktach, w trakcie procesu zatwierdzania.

Kryzys migracyjny

Finałowa konferencja prasowa posłużyła również do odsłonięcia Notatka na temat sytuacji migrantów na Wyspach Kanaryjskich który opiera się na komunikacie wydanym przez diecezje tego obszaru w obliczu niekontrolowanego napływu imigrantów na wybrzeża kanaryjskie i nieludzkiej sytuacji, w jakiej znajduje się większość z nich po przybyciu na hiszpańską ziemię. W związku z tym biskupi przypomnieli o potrzebie pracy państw nad "poszukiwaniem właściwej równowagi między ochroną praw obywateli a zagwarantowaniem przyjęcia i pomocy migrantom", a także zachęcili hiszpańskich biskupów do "współpracy w celu zapewnienia ochrony praw obywateli oraz zagwarantowania przyjęcia i pomocy migrantom".spólnoty chrześcijańskie a "dawać jedyne w swoim rodzaju świadectwo braterstwa i obywatelstwa w przyjmowaniu, opiece i wspieraniu tych, którzy przybywają oraz w moralnym i politycznym działaniu przeciwko przyczynom tak wielu cierpień"..

Kwestia finansowa

Wśród omawianych tematów gospodarka również odgrywała kluczową rolę w tym Zgromadzeniu, ponieważ, co oczywiste, na jesiennej sesji plenarnej zatwierdzane są bilanse i rozliczenia budżetowe na rok 2019, a także kryteria konstytuowania się i podziału Wspólny Fundusz Międzydiecezjalny i Budżety EWG i jej agencji do 2021 r.

Nie było też niespodzianek w nominacjach w obszarze gospodarczym, gdzie Fernando Giménez Barriocanal został odnowiony na stanowisku wicekretarza ds. ekonomicznych Konferencji Episkopatu Hiszpanii (CEE) na kolejne pięć lat. 

Konferencja Episkopatu Hiszpanii (CEE) stworzyła. ABSIDE MEDIA, nowa platforma komunikacyjna Kościołaz włączeniem COPE i TRECE. Poprzez tę decyzję Konferencja Episkopatu pragnie lepsze reagowanie na wyzwania jakie stawia przed społecznym i ewangelizacyjnym dziełem Kościoła. w kontekście takim jak obecny, charakteryzującym się tworzeniem grup multimedialnych i zintegrowane modele zarządzania. 

Statut ABSIDE MEDIA S.L. brzmiał. uzgodnione w trakcie Zgromadzenia Plenarnego EWG , która odbyła się w marcu ubiegłego roku. Wówczas biskupi zebrani na swoim półrocznym spotkaniu zatwierdzili utworzenie tej spółki jako podmiotu, który skupiałby różne media Kościoła w Hiszpanii. Jej założenie i formalna rejestracja miały miejsce latem, przy wniesieniu udziałów COPE i TRECE należących do Konferencji Episkopatu, do których wkrótce dołączą udziały większości diecezji i organizacji kościelnych. W ten sposób, ABSIDE MEDIA będzie właścicielem COPE'a 75% i TRECE'a 99%.. 

Mimo ukonstytuowania się tego podmiotu, zarówno Radio Popular S.A. jak i Trece Televisión S.L. nadal istnieją niezależnie i utrzymać ich odpowiednie organy zarządzające i administracyjne. Celem ABSIDE MEDIA jest dalszy postęp w rozpoczętym nieco ponad dwa lata temu procesie integracji operacyjnej obu spółek, który już zaowocował znaczącymi synergiami pomiędzy obiema firmami. 

Ponadto, nowa platforma rodzi się wraz z powołanie do integrowania różnych projektów kościelnych w dziedzinie komunikacjiNie jest więc wykluczone, że inne media będą włączane stopniowo, począwszy od innych realiów samej Konferencji Episkopatu i jej otoczenia. Proces cyfryzacji oraz zmiany w nawykach komunikacji i interakcji społecznych sprawiają, że wskazana jest ewolucja w kierunku zintegrowanego i skoordynowanego modelu zarządzania.   

Nowa struktura organizacyjna

Równocześnie z prezentacją ABSIDE MEDIA na rynku, uzgodniono przetasowania w strukturze COPE i TRECE. Ignacio Armenteros Menéndez, do tej pory Dyrektor Generalny, z długą karierą zawodową w grupie COPE, zostanie mianowany Dyrektorem Generalnym obu firm, z początkiem przyszłego roku. Zastępuje on Juliána Velasco Mielgo, który poprosił o dobrowolną rezygnację z powodów osobistych, ze skutkiem na koniec 2020 roku. Fernando Giménez Barriocanal pozostaje prezesem wykonawczym i podejmuje wyzwanie kierowania, wraz z zespołem zarządzającym, nowym projektem, dzięki któremu Kościół łączy swoje media.

Po ponad dwudziestu pięciu latach pracy w COPE, a ostatnio także na czele TRECE, Julián Velasco opuszcza Grupę po doprowadzeniu jej do najlepszego poziomu oglądalności i rentowności.. Na najbliższym zgromadzeniu plenarnym biskupów, podobnie jak przy poprzednich okazjach, Julián Velasco zda relację z postępów grupy w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Na stronie CEE podziękowała Juliánowi Velasco za jego ofiarną pracę. w służbie COPE i TRECE, w spójności z wartościami, które inspirują te media i zawsze w poszukiwaniu uzasadnionego wzrostu i ewolucji, z zachowaniem niezależności, prawdy i odpowiedzialności. 

Według najnowszego NWZ, opublikowanego w kwietniu br, COPE jest ogólną stacją radiową z najlepszą ewolucją swoich słuchaczy.Także TRZYDZIEŚCI jest obecnie w dziesiątym roku działalności jako uznany telewizja usługowa i referencyjna dla widzów rodzinnych który zasiada przed ekranem, aby być informowanym, aby być rozrywanym wartościami i aby żyć swoją wiarą i zaangażowaniem społecznym. Ograniczenia pojemności kościołów spowodowane pandemią zwielokrotniły liczbę osób uczestniczących we Mszy Świętej. Kolejną cechą nowej grupy będą treści cyfrowe.Osiągnięte rezultaty i reakcja społeczeństwa na projekt pokazują, że produkty Grupy COPE odniosły sukces w tej dziedzinie. Osiągnięte rezultaty i reakcja społeczeństwa na projekt pokazują, że możliwość i potrzebę zastosowania modelu audiowizualnego, takiego jak ten zaproponowany przez ABSIDE MEDIA. 

Źródło: Konferencja Episkopatu Hiszpanii

Miguel Ángel Jiménez Salinasksiądz z Ciudad Real, jest odpowiedzialny za wsparcie Kościoła w Konferencji Episkopatu Hiszpanii. W przeddzień obchodów Diecezjalnego Dnia Kościoła stwierdza, że przyszłość w Hiszpanii, także w zakresie wspierania wspólnot parafialnych, jest skomplikowana i ufa we wspólną pomoc wiernych, aby przezwyciężyć ten moment.

W najbliższą niedzielę, 8 listopada, Kościół w Hiszpanii obchodzi Diecezjalny Dzień Kościoła. Celem tego dnia jest przypomnienie wiernym, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za rozwój naszej wielkiej rodziny, jaką jest Kościół, poprzez nasz wkład finansowy, owszem, ale także poprzez naszą solidarność, działalność ewangelizacyjną itp. W wywiadzie dla magazynu Palabra, Miguel Ángel Jiménez Salinas, odpowiedzialny za wsparcie Kościoła, przypomina, że ta kampania "...jest kampanią solidarności".nie żąda od nikogo niczego, prosimy o współpracę, każdy na miarę swoich możliwości"..

P- Tegoroczna kampania, jak wszystko inne, jest wyraźnie naznaczona sytuacją, przez którą przechodzimy w wyniku pandemii. W tym czasie wiele osób nie jest w stanie fizycznie udać się do swojej parafii i pojawia się pytanie, jak można dalej pomagać? 

W służbie parafii mamy ważny instrument, jakim jest portal donacyjny. donoamiiglesia.es. Z niej można złożyć ofiarę, w wybranej przez siebie wysokości i częstotliwości, na rzecz dowolnej parafii w Hiszpanii, dużej lub małej, bliskiej lub dalekiej. Ejego portal ma być dla nich fundamentalną pomocą, zwłaszcza w czasach, gdy pomoc fizyczna jest bardzo ograniczona, ale który Kościół nadal dociera do wielu ludzi, oferując im pocieszenie, nadzieję, a także wszelką potrzebną pomoc materialną.. Istniała już przed pandemią, ale okazała się bardzo skutecznym narzędziem pomocy, ponieważ każdy może złożyć datek, w dowolnym czasie, w dowolnym miejscu i nie tylko może przekazać go na rzecz wybranej przez siebie parafii, ale może również określić, czy chce, aby jego datek został przekazany na Caritas lub inną akcję, o której wie, że jest prowadzona. 

P- Są ludzie, którzy od miesięcy nie mogą postawić stopy w swojej parafii, czy w swoim ośrodku Caritas, jak w tych warunkach nie stracić poczucia parafii, rodziny? 

M.A.J.-. To chyba najważniejsza rzecz, o której należy pamiętać. Kiedy podczas Mszy Świętej składamy wyznanie wiary, odpowiadamy: "Tak, wierzę", ale odpowiadamy wspólnie. Wiara jest sprawą osobistą, na którą odpowiadamy we wspólnocie z innymi. Dlatego tak bardzo chcemy podkreślać i akcentować, że jesteśmy rodziną. Nasze parafie muszą być miejscami spotkania, gdzie przyzwyczajamy się do bycia, a przede wszystkim gdzie odkrywamy, że należymy do Kościoła, To w niej otrzymaliśmy naszą wiarę i to w niej znajdujemy najlepsze środowisko dla jej wzrostu. 

Tak jak w naszym życiu chrześcijańskim musimy odkryć w parafii nasz najbardziej konkretny punkt odniesienia, aby stamtąd wiedzieć, że jesteśmy żywymi członkami Kościoła, jest to zadanie, droga. 

Kościół w pandemii

P- Przez cały czas trwania pandemii Kościół działał na wiele sposobów; przede wszystkim duszpastersko, ale także na polu pomocy i edukacji, wiele inicjatyw było kontynuowanych lub powstało, jak ta działalność została podtrzymana? I w pewien sposób, jak przewidujemy przyszłość? 

M.A.J.-. To, co jest przewidziane na przyszłość, nawet jeśli będzie nas to kosztować, to trudności i cierpienia, ale razem będziemy w stanie stawić im czoła. To będzie nasze najlepsze wsparcie. 

Na portalu iglesiasolidaria.esPonieważ czasami trzeba konkretyzować, odkryliśmy to wszystko, co Kościół robił w miesiącach wiosennych tego roku, w marcu, kwietniu i czerwcu, a także to, co robi nadal teraz: dzieło, które patrzy na osobę we wszystkich jej wymiarach. To prawda, że istnieje wiele stowarzyszeń i organizacji pozarządowych, które udzielają stałej pomocy, ale Kościół patrzy na całą osobę. Karmienie, rozdawanie żywności, pomoc w opłaceniu rachunku za prąd czy szukanie pracy, mimo trudności, jakie mogą się z tym wiązać, bo na wszystko potrzebne są środki, to zadanie, które oferuje wielu. Całościowe spojrzenie Kościoła na człowieka mówi także o jego godności, dając pocieszenie i nadzieję. Towarzyszenie w tak wielu sytuacjach bólu i trudności. 

Diecezjalny Dzień Kościoła

P- Od kilku lat trwa kampania Diecezjalnego Dnia Kościoła, w której pojawia się ten sam wers "jesteśmy z Tobą jedną wielką rodziną". Dlaczego ta idea została wybrana jako główny punkt komunikacji?

M.A.J.-. Powiedzieliśmy o tym nieco wcześniej. To przesłanie chce przekazać, czym jest Kościół, czym my jesteśmy w Kościele. Dlatego do tego przesłania dołączamy również słowa "jesteśmy tym, czym Ty jesteś i czym pomagasz nam być". "We areChurch24Seven". To wszystko jest częścią tej samej idei. Jeśli zajrzymy do wnętrza Kościoła, odkryjemy, że Bóg jest naszym Ojcem, że wszyscy jesteśmy jego dziećmi, a więc braćmi i siostrami dla siebie nawzajem. W rodzinie nie lekceważymy się wzajemnie, ale wszyscy współpracujemy, pomagamy, ofiarujemy to, czym jesteśmy i co mamy, bo ważne jest to, że razem dalej idziemy. Ale ten Kościół, który jest rodziną, w której wszyscy jesteśmy dziećmi, zależy od wkładu każdego, od jego współodpowiedzialnego oddania. Również, oczywiście, Kościół patrzy na zewnątrz siebie, ponieważ jest zaangażowany w społeczeństwo i dlatego "We areChurch24Seven". Stale otwarta i gotowa do pomocy, to właśnie oznacza 24Siete, 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu: zawsze gotowa oddać wszystko co mamy dla innych. 

Współpraca poza gospodarką

P- Czy w czasach, gdy kryzys gospodarczy nie jest zagrożeniem, ale rzeczywistością, nie jest zbyt wielką prośbą o pomoc dla Kościoła? Czy ta pomoc rzeczywiście się zwraca? 

M.A.J.-. Oczywiście, czym jest i co robi Kościół, jego misja i zadanie, przeżywa je patrząc na świat. Już Jan Paweł II mówił, że ten Kościół patrzy na konkretnego i realnego człowieka i szuka jego dobra, jego zbawienia. Od nikogo nic się nie wymaga, ale każdy jest proszony o współpracę na miarę swoich możliwości. Mówimy o dzieleniu się, o dawaniu, o współpracy poprzez czas, cechy, modlitwę, wsparcie finansowe i jeśli spojrzymy na każdy z tych wymiarów jako całość, to zobaczymy, że dana osoba może współpracować na różne sposoby. Będą ludzie, którzy ze względu na swój zawód czy zajęcia nie będą mieli czasu na dzielenie się, ale będą mogli pomóc niektórymi swoimi przymiotami, bo oddadzą je nie tylko na służbę Kościołowi, ale poprzez Kościół podzielą się nimi ze światem. Inni, być może, będą potrafili się modlić, jest to czasem zapomniane zadanie, które możemy ofiarować dla innych: modlić się za innych. Oczywiście współpraca finansowa, bo bez pieniędzy i wsparcia nie bylibyśmy w stanie pomóc w tak wielu potrzebach, jakie są niejednokrotnie. Również z czasem. Poświęcanie czasu innym jest ogromnie cenne. 

Najważniejsze jest to, że każdy z nas może czuć się powołany do współpracy w pewien sposób, nie wyłączając się, czyli być może wielu z nas może współpracować w tych czterech wymiarach: swoim czasem, swoimi cechami, swoją modlitwą i swoim wsparciem finansowym, czyli wszystkim, czym jesteśmy. 

Wreszcie, czy teraz bardziej współpracujemy z naszą parafią? Być może zawsze skupiamy się na współpracy finansowej, ale czy wszystkie sposoby pomocy są równie godne pochwały? 

M.A.J.-. Często, bo to też jest najbardziej natychmiastowe, gdy ktoś prosi nas o pomoc, sięgamy do kieszeni. Rzeczywiście, zdarzają się sytuacje, kiedy to zaangażowanie nie sięga do kieszeni, - jak mówi papież Franciszek - nie jest tak poważne i radykalne, jak mogłoby być. Niemniej jednak, żadna forma współpracy nie jest wyłączna, a w naszych parafiach potrzebna jest współpraca wszystkich. To jest wezwanie, które wszyscy otrzymujemy i na które jesteśmy powołani odpowiedzieć: współpracować z naszą parafią, w jakikolwiek sposób; że angażujemy się, ponieważ należymy do Kościoła, który jest naszą matką. W rodzinie, we wspólnocie, każdy wnosi wkład według swojego sposobu bycia, według swoich okoliczności, swoich cech, dzieląc się wszystkim, ofiarując wszystko. W naszej parafii też tak musi być. 

Otwarcie Drzwi Świętych zapoczątkuje w najbliższą sobotę Rok Jubileuszowy Katedry w Burgos. Pożegnanie Mons. Fidel Herráez Vegas i przybycie nowego arcybiskupa, Bp Mario Iceta Gavicagogeascoa, sprawić, że ten jubileuszowy czas w archidiecezji będzie szczególnie zapamiętany.

Administrator apostolski, Mons. Fidel Herráez, będzie odpowiedzialny za otwarcie Drzwi Świętych. Katedra w Burgos w tym Roku Jubileuszowym przyznanym przez Papież Francisco W tym roku przypada 8. rocznica położenia kamienia węgielnego pod budowę siedziby w Burgos.

Uroczystość otwarcia tego Roku Świętego, naznaczonego oczywiście epidemią koronawirusów, była również ramami wybranymi przez Fidela Herráeza na pożegnanie z archidiecezją, którą pasterzował od 2015 r. aż do przyjęcia rezygnacji z powodów wiekowych i mianowania dotychczasowego biskupa Bilbao na stolice Kastylii.

Wymowne i diecezjalne świętowanie

Jak zaznaczyli odpowiedzialni za archidiecezję Burgos na konferencji prasowej z okazji otwarcia tego Roku Jubileuszowego, wszyscy arcykapłani tej diecezji wezmą udział w przyszłej sobotniej uroczystości "z kilkoma najbardziej popularnymi krzyżami procesyjnymi". Ich nosiciele otrzymają luminarze, aby udać się do każdego z terytoriów i rozświetlić ich uroczystości wokół tego Roku Jubileuszowego, czyniąc diecezję widoczną jako jedna wspólnota wiernych". Sposób na przybliżenie tego święta, które zostało bardzo dotknięte pandemią COVID19.

Pandemia spowodowała modyfikację procesji wejścia publicznego, która pierwotnie rozpoczynała się od klasztoru Salesas i została zastąpiona krótką trasą od kaplicy Santo Cristo, "Bardzo znaczący gest w tym czasie, ponieważ przypisuje się obrazowi cudowną interwencję przeciwko zarazie, która spustoszyła Burgos w 1405 roku i zmiotła połowę populacji. Epidemia ustała, a Rada Miejska złożyła ślubowanie, że co roku, w podzięce, będzie przychodzić 14 września, ślub ten został powtórzony w 1629 roku i jest przestrzegany do dziś.".

Jedną z inicjatyw, która nabierze kształtu w najbliższą sobotę będzie antyfona skomponowana przez ks. kanonika José Inocencio Fernándezorganista w katedrze, zatytułowany Ja jestem drzwiami. Podczas Eucharystii zabrzmi również hymn Roku Jubileuszowego, skomponowany przez pochodzącego z Burgos Pedro María de la Iglesia na piśmie księdza z Burgos Donato Miguel Gómez.

Jesteście świątynią Boga

Rok Jubileuszowy Katedry w Burgos miał się rozpocząć 20 lipca 2020 roku, termin ten musiał zostać przesunięty ze względu na ograniczenia związane z pandemią. Archidiecezja nie zrezygnowała jednak z projektu tego Roku Jubileuszowego, który "...odbędzie się 20 lipca 2020 roku.jest zaproszeniem do poczucia, że jesteśmy żywymi kamieniami i świątyniami Boga pośród świata.". Hasło zostało zaczerpnięte z tekstu pierwszego listu św. Pawła do Koryntian, w którym przypomina im: "Wy jesteście świątynią Boga i Duch Święty mieszka w was" (1 Kor 3, 16).

Ograniczenia nałożone przez rząd cywilny muszą być "proporcjonalne do zamierzonego celu" i w żadnym wypadku pandemia nie może legitymizować "tłumienia podstawowego prawa do wolności religijnej" - mówi Rafael Palomino, profesor państwowego prawa kościelnego.

13 marca 2020 r., Hiszpania. Ogłoszono stan alarmowy z powodu kryzysu zdrowotnego COVID19; to, co nie do pomyślenia, stało się realne, a katolicy byli świadkami zamykania kościołów i odwoływania kultu publicznego, czego nie widziano od lat trzydziestych. Chociaż w przypadku diecezji hiszpańskich zastosowano szereg praktycznie "uniwersalnych" środków dotyczących całkowitego zamknięcia kościołów i ograniczenia kultu publicznego, nie wszystkie wybrały to samo rozwiązanie: były miejsca, w których zalecono zamknięcie parafii, i inne, w których po zastosowaniu wymaganych środków sanitarnych nadal można było uczestniczyć np. we Mszy św.

Sytuacja, która łączy dwie instancje: cywilną i religijną, i która doprowadziła do pewnego zamieszania wśród niektórych wiernych, którzy i co doprowadziło do pewnego zdumienia niektórych wiernych, którzy zastanawiali się, w jakim stopniu w wolnym i demokratycznym społeczeństwie obywatel w jakim zakresie, w wolnym i demokratycznym społeczeństwie, władza cywilna może decydować o praktykach religijnych? może decydować o praktykach religijnych.

Pandemia nadal jest obecna w naszym życiu i w konsekwencji nadal doświadczamy częściowych zamknięć, zamknięć obszarów itp. co rodzi pytanie, czy znowu zobaczymy zamknięte kościoły? Z tymi pytaniami rozmawialiśmy z Profesor prawa kościelnego na Uniwersytecie Complutense w Madrycie, Rafael Palomino wiedzieć, czego można, a czego nie można żądać w warunkach, które same w sobie zmieniają i warunkują normalne parametry, na których opiera się nasze życie społeczne, a więc i zakonne.

P- Niektórzy twierdzą, że pandemia była "doskonałym pretekstem" do ograniczenia wolności kultu, a nawet zakazu uczęszczania do kościołów przez rząd cywilny. Na ile prawdziwe jest to twierdzenie? Czy rząd cywilny może ustalać limity na gruncie takim jak kościoły? Czy wolność religijna została kiedykolwiek naruszona przez "pretekst" zdrowotny?

R.P. -Stwierdzenie takie jak. pandemia stała się pretekstem do ograniczenia wolności religijnej trzeba sprawdzić lub udowodnić twardymi danymi. Nie mam danych, które pozwoliłyby mi stwierdzić, że to stwierdzenie jest prawdziwe lub fałszywe. Udało mi się sprawdzić, że w Hiszpanii i poza nią miały miejsce konkretne działania władz publicznych, które wiązały się z bezprawnym ograniczeniem podstawowego prawa do wolności religijnej. Te działania muszą zostać potępione. Równie prawdziwe jest to, że władza publiczna może ograniczyć prawa podstawowe: nie ma praw nieograniczonych. Ale ograniczenia muszą być proporcjonalne, odpowiednie, niezbędne do osiągnięcia zamierzonego celu. W tym przypadku proporcjonalne do celu, jakim jest zachowanie zdrowia publicznego. I oczywiście tym, co nie legitymizuje pandemii, jest tłumienie podstawowego prawa do wolności religijnej, nawet w ramach ogłoszenia stanu alarmowego.

Postawa obywateli

P- W przypadku Hiszpanii, zwłaszcza w początkowej fazie pandemii, decyzje biskupów dotyczące całkowitego zamknięcia kościołów nie były jednakowe we wszystkich diecezjach: jedne zamykały się całkowicie, inne utrzymywały kult z ustalonymi ograniczeniami, jeśli tak zdecydowali proboszczowie, itd... itd. Co można, a czego nie można wymagać w zakresie uczestnictwa w nabożeństwach? Czy dla wiernych zawsze lepiej jest podporządkować się decyzjom władz cywilnych, nawet jeśli uważają je za niesprawiedliwe lub nieproporcjonalne?

R.P. -To normalne, że decyzje biskupów hiszpańskich nie były dokładnie takie same, jednolite. Występowanie wirusa nie jest identyczne na całym terytorium kraju, sytuacja we Wspólnocie Madrytu nie jest taka sama jak w Kantabrii czy Melilli, by podać kilka znanych przykładów. Czego można wymagać lub nie od władz kościelnych, od biskupów, od proboszczów? Wydaje mi się, że punkt wyjścia jest podobny jak w przypadku sfery świeckiej. Spójrzmy na to. Zgodnie z kanonem 213 Kodeksu Prawa Kanonicznego - podstawowej i najwyższej normy regulującej funkcjonowanie Kościoła katolickiego -.echrześcijańscy wierni mają prawo do otrzymywania dóbr duchowych, przede wszystkim słowa Bożego i sakramentów. To jest naprawdę podstawowe prawo, nie toast za słońce, które jest niezbędne dla wiernych. Pamiętajmy, że jak już mówiliśmy, nie ma praw nieograniczonych: to też nie. Ale ograniczenie (nie zlikwidowanie, co byłoby bardzo poważne) prawa do otrzymywania dóbr duchowych musi być przyjęte z rozwagą właściwą dobrej władzyPodejście Komisji powinno być proporcjonalne, odpowiednie i konieczne, oczywiście zgodne z wymogami regulacyjnymi władzy cywilnej, ale nie kierować się wyłącznie kryteriami celowościowymi lub doraźnymi.

Nie możemy zredukować Boga do ekranu telefonu czy telewizora: Słowo Boże stało się ciałem, a nie ekranem, wiecie, co mam na myśli: w miarę możliwości, przy zachowaniu roztropności, dobra zbawienia muszą dotrzeć do ludzi, a ludzie do domu Bożego również w ciele, bo nie jesteśmy tylko duchem, a tym bardziej nie jesteśmy obrazem na ekranie.

Z drugiej strony wierni muszą stosować się do wszystkich słusznych nakazów władzy cywilnej. (nawet jeśli nie lubimy ludzi pełniących funkcje publiczne w danym momencie) nawet jeśli się z nimi nie zgadzamy lub uważamy - wszyscy mamy w sobie alternatywnego władcę - że rzeczy można zrobić lepiej, dużo lepiej. A jeśli poważnie uważa się, że decyzje władzy są niesprawiedliwe lub nieproporcjonalne, to tym, co odpowiada postępowaniu wiernego chrześcijanina, który będąc chrześcijaninem, jest dobrym obywatelem (lub chce nim być), jest zaskarżenie tych decyzji administracyjnych do sądów powszechnych. 

P- W tej tak zwanej "drugiej fali", w której środki są nieco mniej restrykcyjne, obserwujemy jednak sytuacje takie jak ta z września ubiegłego roku na Ibizie, gdzie rząd cywilny zadekretował "tłumienie działalności religijnej", zezwalając jednocześnie na otwieranie i uczęszczanie do miejsc o większym znaczeniu. Czy z prawnego punktu widzenia można utrzymać tego typu postawę, czy wręcz przeciwnie - jest ona konieczna, a w konsekwencji należy się do niej odwołać?

R.P. - Tłumienie działalności kultowej przez władzę publiczną jest sprzecznością, jest nonsensem, jest paradygmatem arbitralności. Władza cywilna nie może, ze względu na stany alarmowe, tłumić aktów kultu. Jest to całkowicie poza jego kompetencjami. To, co może zrobić, to proporcjonalnie ograniczyć pojemność miejsc kultu lub podjąć środki w celu ochrony bezpieczeństwa lub zdrowia publicznego. To prawda, że władze publiczne częściej niż zwykle rozumowały według kryteriów materialistycznych, co doprowadziło je do uznania, że "usługi podstawowe" dla ludności mogą być, praktycznie rzecz biorąc, tylko dwiema rzeczami: zakupami w supermarkecie i leczeniem w szpitalu. I to jest błąd, który ignoruje korzeń podstawowych praw osoby i duchowej natury człowieka. Z prawnego punktu widzenia te decyzje administracyjne, zasady czy uchwały są sprzeczne z prawem: należy je zaskarżyć, ale nie tylko dla własnej korzyści, jeśli mogę tak powiedzieć, ale także po to, by przypomnieć władzom publicznym, że podstawowe prawa jednostki ograniczają ich arbitralność.

Stolica Apostolska ogłosiła dziś o godz. 12.00, w piątek 30 października 2020 r., mianowanie Fernando Valera Sánchez jako biskup Zamora . Papież Franciszek mianował tego 60-letniego księdza z Murcji, dotychczasowego kierownika duchowego wyższego seminarium San Fulgencio i niższego seminarium San José w diecezji San José. Cartagena.

Po śmierci bp. Gregorio Martínez SacristánNowy biskup obejmie swoje obowiązki 20 września 2019 r. Sprawuje on pieczę nad diecezją, jako administrator diecezji, José Francisco Matías Sampedro.

Fernando Valera Sánchez

Pochodzący z Bullas, miasta w Murcji, gdzie urodził się 7 marca 1960 roku. W 1977 r. wstąpił do seminarium San Fulgencio diecezji Cartagena, potem w Granadzie i ukończył studia kościelne na Wydziale Teologicznym w Granadzie. 3 kwietnia 1983 r. przyjął święcenia diakonatu w mieście Murcia, a 18 września 1983 r. w swoim rodzinnym mieście otrzymał święcenia kapłańskie.

W 1987 r. uzyskał tytuł magistra filozofii na Uniwersytecie w Murcji, gdzie odbył również studia doktoranckie. Rozum, dyskurs i historia w filozofii współczesnej. W 1995 r. uzyskał licencjat z teologii duchowości na Papieskim Uniwersytecie Comillas, a w 2001 r. doktorat z teologii na tej samej uczelni.

Ma na swoim koncie kilka opublikowanych prac: W środku świata. Duchowość świecka kapłana diecezjalnego y Duch Święty a życie kapłana a także inne wkłady w kongresy i różne artykuły w czasopismach specjalistycznych. W swoim 37-letnim życiu kapłańskim pełnił różne funkcje i zajęcia duszpasterskie i akademickie. W swojej pracy dydaktycznej był profesorem metodologii naukowej i prowadził zajęcia z przedmiotów. Sakramenty w służbie wspólnoty y Pneumatologia. Od 2007 roku jest profesorem Pneumatologia jako klucz do zrozumienia teologii fundamentalnej Instytutu Teologicznego w Murcji OFM, ośrodka działającego przy Wydziale Teologicznym Papieskiego Uniwersytetu Antonianum w Rzymie. prof. Teologia duchowości, sakrament święceń i małżeństwa w Instituto Superior de Ciencias Religiosas San Dámaso, w jego sekcji nauczania na odległość w Murcji.

Jego zadania duszpasterskie były liczne, spędził też rok na wyżynach Boliwii jako ksiądz misyjny. fidei donum.

Obecnie był dyrektorem duchowym Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, na prawie diecezjalnym, dyrektorem duchowym Wyższego Seminarium Duchownego w San Fulgencio i Niższego Seminarium Duchownego w San José. Członek Kolegium Konsultorów Diecezji Cartagena i Kanonik Katedry Kościoła Świętego w Murcji.

Od 27 lat Caritas w tych dniach zwraca uwagę na rzeczywistość bezdomności. Sytuacja, która dotyczy ponad 40 tysięcy osób i przeciwko której jesteśmy zaproszeni do podniesienia głosu, bo jak podkreśla tegoroczne hasło: "Bezdomność zabija. A ty co mówisz? Powiedz dość. Nikt bezdomny".

Nazywa się je Ana y Jorge Ivan... ale także Manuela, Pepe, Rosa czy Yaiza... ponieważ każda osoba żyjąca na ulicy ma swoje imię, swoją historię, proces, czasem nieoczekiwany, który doprowadził do tego, że została pozbawiona najbardziej podstawowych elementów godnego życia: dachu nad głową, miejsca, do którego może wrócić, domu. 

W tym roku. kampania na rzecz bezdomności kierowany przez Caritas Hiszpania jest naznaczona pandemią koronawirusa na dwa sposoby: niemożność przeprowadzenia działań w ramach kampanii oraz bardzo poważny wpływ pandemii na gospodarkę, która zbiera szczególnie obfite żniwo wśród tych, którzy mają najmniej. "Bezdomność zabija".Tegoroczne hasło mówi, że bezdomność w skrajnych przypadkach prowadzi do śmierci człowieka, ale zawsze zabija godność, nadzieje i marzenia wszystkich, którzy na nią cierpią. 

Jak dochodzi do tego, że człowiek mieszka na ulicy? 

Odpowiedź nie jest wyjątkowa, ale - jak zaznacza Jorge Ivanjedna z osób bezdomnych, którym Caritas pomaga, "Skończyć na ulicy jest łatwo"prostsze niż może się nam wydawać na początku. "Z dnia na dzień znalazłem się na ulicy".dodaje. On ma rację, według VIII Raport Foessa na temat wykluczenia i rozwoju społecznego w Hiszpanii, 2,1 mln osób cierpi z powodu niepewnej sytuacji mieszkaniowej

Historia tego prawie 53-letniego Kolumbijczyka naznaczona jest kolejnymi kryzysami pracowniczymi i gospodarczymi w naszym kraju, do którego przybył w 2003 roku, uciekając przed sytuacją społeczno-gospodarczą w Kolumbii. Choć na początku przyznaje, "miał trudności ze znalezieniem pracy".Po pewnym czasie zaczął prowadzić kilka sklepów z telefonami, których właścicielem był znajomy. Problemy zaczęły się około 2010 roku, wraz z zamknięciem tych call shopów. Od czasu do czasu dostawał jakąś pracę, ale było mu już bardzo ciężko, tak że stopniowo te drobne prace znikały. Potem, nie mogąc sobie pozwolić na wydatki, Jorge Iván poszedł zamieszkać u znajomych. "Było mi z nimi bardzo dobrze, przez jakieś dwa, trzy lata, aż do momentu, kiedy im też było bardzo źle, stracili pracę i musieli zrezygnować z mieszkania. Nie miałem gdzie się podziać".. Przez przyjaciółkę skontaktowała się z Caritasem, gdzie "Byłem bardzo dobrze zaopiekowany i zostałem powitany następnego dnia".. Między jedną a drugą sprawą spędził ponad dwa tygodnie na ulicy "jest ciężko" podkreśla. "Nigdy wcześniej nie miałem takiego doświadczenia. Nie wiesz co robić i gdzie iść. Jedyne, o czym mogłem myśleć, to wyjście z tej sytuacji".. 

Uderzony przez pandemię

Tego bloku psychicznego doświadczyli również m.in. Anaktóry znalazł się bez domu, w którym mógłby zamieszkać, "za zaufanie niewłaściwym ludziom jak mówi, a których sytuacja stała się nie do utrzymania od marca, wraz z wybuchem epidemii koronawirusa. Choć zarabia na minimalny czynsz (niecałe 400 €), doświadczyła też surowości ulicy. Przez pewien czas mieszkała w wynajętym pokoju u znajomych, "Ale miałam problem z osobą, z którą była w związku i ona mnie wyrzuciła i zabrała moje rzeczy; od tego momentu wszystko poszło z górki, prosiłam o pomoc, ale zawsze był jakiś problem: albo mój wiek, albo to, że nie kwalifikuję się do innej ze względu na minimalny dochód, albo ze względu na psa.. Spał na dworcach autobusowych i kolejowych, "Ale przy koronawirusie nie pozwolili nam spać w środku i wyrzucili nas wszystkich. Miała szczęście gościć od marca do lipca w schronisku organizacji pozarządowej, ale to się skończyło i znalazła się na ulicy, gdzie "Nie można iść do toalety, jedzenie jest skomplikowane, bo nie pozwalają... a jeszcze mniej ze szczeniakiem...".

Dach i przyszłość 

Zarówno Jorge Iván, jak i Ana znaleźli wyjście i nadzieję dzięki programom dla bezdomnych w Caritas Madryt. Zarówno oni, jak i wiele innych osób, które skorzystały z tych programów, nie ukrywają swojej wdzięczności. "Zawsze jestem wdzięczny tym, którzy dali mi tę szansę". podkreśla Jorge Iván, "Teraz odnawiam dokumenty, aby móc znaleźć pracę i studiować Business Administration, co było moim wielkim pragnieniem, a teraz mam na to większą ochotę".. 

Ana podkreśla, że. "Fakt, że można wziąć prysznic, spać w łóżku z pościelą, jeść... nie da się za to zapłacić pieniędzmi; obecnie mieszka w schronisku miejskim Juan Luis Vives, "bardzo szczęśliwy".ale dodaje "Chcę ubiegać się o mieszkanie nadzorowane, aby móc zamieszkać z moim małym pieskiem".. 

Jorge Iván i Ana to tylko dwa przykłady z 40 000 historii osób, którym Caritas Hiszpania pomaga obecnie w ramach różnych programów dla bezdomnych. Bardzo różne osoby i historie, które łączy bezdomność i które po raz kolejny Cáritas uświadamia nam w tej kampanii. "Bezdomność zabija. I CO POWIESZ? Powiedz dość. No One Homeless". która wzywa do niezbędnego zaangażowania, aby położyć kres tej rzeczywistości. .