Synod młodych ludzi po raz kolejny pokazał, że instytucją, którą cenią najbardziej jest rodzina. Może się to wydawać zaskakujące, biorąc pod uwagę kryzys, jaki od dziesięcioleci przeżywa małżeństwo i rodzina. Ale młodzi ludzie wyczuwają - niektórzy z nich nawet jeśli nigdy tego nie doświadczyli - że rodzina jest idealnym miejscem dla pełnego rozwoju osobowego. A w ich sercach jest tęsknota za domem, za pełnym przyjęciem, za bezwarunkową miłością, której można doświadczyć tylko na łonie rodziny.
Od lat sześćdziesiątych XX wieku podważa się podstawowe filary małżeństwa i rodziny, a narzuca styl życia oparty na zaciekłym indywidualizmie, odrzuceniu wszelkich zobowiązań i jakiegokolwiek odniesienia do prawdy oraz koncepcji wolności jako czegoś absolutnego, pozbawionego treści. Jeśli chodzi o seksualność, to została ona oderwana od miłości, zaangażowania i otwartości na życie, stając się zwykłym źródłem przyjemności, czymś prywatnym i czysto subiektywnym, czymś, co należy tylko i wyłącznie do intymności każdej jednostki, pozostawiając podmiotowi nadanie jakiegokolwiek znaczenia jego własnej seksualności i związkom, które może nawiązać.
Ale ten sposób życia nie przyniósł więcej szczęścia ani pełniejszego życia. Przyniosła samotność i wykorzenienie, wiele cierpienia i głębokie rany emocjonalne.
Na Synodzie młodzi ludzie pokazali, że mają ogromną potrzebę, by czuć się kochanym i by naprawdę kochać. Szukają czegoś wielkiego, czegoś pięknego. Zwracają się do Kościoła, aby znaleźć odpowiedzi, na których można budować swoje życie i znaleźć nadzieję. Nie zawiedźmy ich. I nie bądźmy naiwni. Młodzi ludzie, urodzeni w środowisku kulturowym, które opisaliśmy powyżej, a często nie mający doświadczenia prawdziwej miłości, potrzebują wiele pomocy.
Musimy pomóc im potwierdzić ich nadzieję, przezwyciężyć pesymizm antropologiczny, w którym wielu jest pogrążonych z powodu ran afektywnych w ich wnętrzu, sprawiając, że zobaczą, iż prawdziwa miłość jest możliwa. Że nie jest to ideał zarezerwowany dla nielicznych, że jest w zasięgu tych, którzy postawią sobie za cel "chcieć to móc", zwłaszcza jeśli są otwarci na Bożą pomoc.
Musimy pomóc im uciec od kultury praw jednostki, która jest radykalnie sprzeczna z kulturą miłości i odpowiedzialności i która niszczy rodziny.
Musimy pomóc im przezwyciężyć fałszywe przekonanie, że wolność jest autonomiczną i nieuwarunkowaną siłą, bez więzów i zasad. Musimy pomóc im przezwyciężyć absolutyzację uczuć i odkryć na nowo, że wewnętrzna dynamika miłości małżeńskiej obejmuje i potrzebuje rozumu i woli oraz otwiera się na ojcostwo i macierzyństwo, harmonizując ludzką wolność z darem Łaski.
Małżeństwo, nawet jeśli jest związkiem jednego mężczyzny i jednej kobiety, z trudem może być przeżywane w samotności tych dwojga, a tym bardziej w tym naszym społeczeństwie, które tak bardzo skupia się na pragnieniach i prowizorce. Małżonkowie potrzebują towarzystwa, zwłaszcza w pierwszych latach małżeństwa (40 % rozpadów małżeńskich następuje w ciągu pierwszych siedmiu lat). Rodziny mogą i powinny towarzyszyć innym rodzinom, budując autentyczne wspólnoty, które umacniają swoich członków i dają świadectwo prawdziwej miłości pośród świata.
Musimy im pomóc, aby się nie bali, bo Dobry Pasterz jest z nami, tak jak był w Kanie Galilejskiej jako Oblubieniec między małżonkami, którzy oddają się sobie na całe życie. W sercu chrześcijanina nie może być miejsca na apatię, na tchórzostwo, na pesymizm. Bo Chrystus jest obecny. Dlatego św. Jan Paweł II zwrócił się do chrześcijańskich małżonków tymi słowami: "Nie bójcie się ryzyka! Boża siła jest o wiele potężniejsza niż wasze trudności!". (GrS, 18).
Dyrektor Centrum Studiów nad Rodziną. Uniwersytet Francisco de Vitoria (UFV).
