Życie konsekrowane - przypowieść o braterstwie w zranionym świecie

Pierwszy Światowy Dzień Życia Konsekrowanego obchodzony był 2 lutego 1997 roku, ustanowiony przez św. Jana Pawła II w celu "pomóc całemu Kościołowi, aby coraz wyżej cenił świadectwo tych, którzy postanowili ściśle naśladować Chrystusa, praktykując rady ewangeliczne". Papież chciał również, aby Dzień ten był dla osób konsekrowanych okazją do odnowienia postanowień i rozpalenia na nowo uczuć, które powinny inspirować ich poświęcenie się Panu.

Cele

Święty Jan Paweł II postawił sobie trzy cele. Pierwszym z nich było uwielbienie i podziękowanie Panu za wielki dar życia konsekrowanego, które ubogaca i raduje wspólnotę chrześcijańską charyzmatami i owocami życia poświęconego sprawie Królestwa. Drugim jest promowanie wśród ludu Bożego wiedzy i uznania dla życia konsekrowanego. I po trzecie - zaprosić osoby konsekrowane do wspólnego świętowania cudów, które Pan w nich działa.

W dniu 2 lutego 2021 roku obchodzimy 25 rocznicę tego dnia. Aby uczcić ten srebrny jubileusz hasło wybrane w Hiszpanii odzwierciedla aktualne wydarzenia i ewangeliczne apele papieża Franciszka: "Życie konsekrowane, przypowieść o braterstwie w zranionym świecie".

To hasło jest jednym z proroczych imion życia konsekrowanego w obecnym czasie historii. Z tymi samymi problemami, nadziejami i wyzwaniami, co reszta członków ludu Bożego i naszego społeczeństwa, życie konsekrowane trwa i musi trwać jako prorocza przypowieść o łasce.

Nosiciele światła

Odrzucając wszelką defetystyczną perspektywę, osoby konsekrowane, przyobleczone w Jezusa Chrystusa, są nosicielami Jego światła, jak to potwierdził Benedykt XVI na kilka dni przed swoją rezygnacją: "Nie przyłączajcie się do proroków biedy, którzy wieszczą koniec lub bezsens życia konsekrowanego w dzisiejszym Kościele; raczej przyobleczcie się w Jezusa Chrystusa i nieście ramiona światła - jak zachęca św. Paweł (por. Rm 13:11-14) - czuwanie i czuwanie". Słowa te przytoczył papież Franciszek w. List apostolski na Rok Życia Konsekrowanego (2014). 

Osoby konsekrowane stają się coraz mniej liczne i starsze, ale zawsze przepojone miłością Boga i Ewangelią Jezusa, świadkowie i prorocy radości i nadziei, które płyną ze spotkania z Panem. Zjednoczeni razem, z Nim w centrum, są w stanie płynąć do innych brzegów, gdzie są potrzebni. Ich życie i ich misja poświęcają ich do realizacji szczególnego projektu, który zakłada pójście, zobaczenie i zamieszkanie tam, gdzie Chrystus stawia centrum, to znaczy na peryferiach, ponieważ Królestwo Boże ma za swoją stolicę brzegi tego świata.

Podczas pandemii

Niektóre z tych brzegów to, w ostatnich miesiącach, pandemia COVID-19 i jej skutki. Na peryferiach bólu, niepewności, depresji, niepewności i śmierci, osoby konsekrowane zaangażowały się po bratersku, okazując się ekspertami w dziedzinie Ewangelii i człowieczeństwa, zwłaszcza wobec najbardziej bezbronnych. 

Jego przypowieść o braterstwie w zranionym świecie zabłysła jak światło spokoju i nadziei w tej humanitarnej sytuacji kryzysowej. W domach starców, gdzie wirus zebrał swoje żniwo; w szpitalach u boku lub jako część personelu medycznego; żyjąc z nieletnimi bez rodzin, osobami uzależnionymi, niepełnosprawnymi lub chorymi psychicznie; przyjmując bezdomnych i ofiary nadużyć, prostytucji i handlu ludźmi; odpowiadając na wyzwania edukacji; towarzysząc i pocieszając w samotności; udając się w każdy rejon potrzeby; modląc się z nadzieją.

Jak stwierdzili biskupi CLCEC w orędziu na 25. Światowy Dzień 2 lutego br. antena satelitarna konsekrowanych staje się olejem i winem na rany świata, opatrunkiem i domem zdrowia Boga. Dziękujmy Bogu za nich i z nimi, tkając samarytańskie więzi do wewnątrz i na zewnątrz, bliscy naśladowcy Jezusa Chrystusa, Dobrego Samarytanina.