Czy uważasz, że świat jest w bardzo złym stanie, że społeczeństwo straciło wiarę i dobre nawyki, że pustoszenie kościołów jest nie do naprawienia i że nic nie można zrobić, aby odwrócić ten trend? Cóż, jeśli tak myślisz, być może to ty masz problem.
Nie możemy zrzucać całej winy na innych. Musimy być samokrytyczni i zadać sobie pytanie, dlaczego, jeśli życie wiarą jest warte życia, większość naszych sąsiadów przestała je praktykować.
W tę niedzielę obchodzimy Światowy Dzień Misyjnypopularny DomundPapieskie Stowarzyszenia Misyjne proponują jako motto jedno ze zdań z przypowieści o uczcie weselnej, kiedy król, po przygotowaniu wszystkiego na przyjęcie gości, w obliczu ich odmowy, wysyła swoje sługi, aby poszli na rozdroże i zaprosili wszystkich, których znajdą. Byli posłuszni i zebrali wszystkich, których znaleźli, "złych i dobrych", jak mówi tekst.
Kościół jako uczta weselna
Pierwszym obrazem, który może nam pomóc w tej refleksji, jest Kościół jako uczta weselna. Uroczystość weselna to święto, czas, w którym rodzina spotyka się, aby świętować miłość małżonków i żyć w braterstwie z rodziną. Dlatego dominuje radość, którą wyrażamy strojem, specjalnym jedzeniem i piciem, muzyką, tańcem, prezentami...
W jakim stopniu nasz Kościół jest świętem rodzinnym? W jakim stopniu moja parafia, mój ruch, moja wspólnota jest miejscem, w którym można poczuć się częścią rodziny, która obchodzi święto? W jakim stopniu ja sam, jako członek Kościoła, a zatem jego przedstawiciel, jestem muzyką i winem dla tych, którzy są wokół mnie? Czy moje życie, poprzez moje konkretne powołanie małżeńskie, kapłańskie, konsekrowane, samotne itp. jest odzwierciedleniem święta? Ciągłe narzekanie, beznadzieja wobec przyszłości, krytyka tych, którzy są mniej niż doskonali, pierwszeństwo formalności przed doświadczeniem wiary, nasz faryzeizm w skrócie, jest tym, co drażni wielu z tych, którzy na nas patrzą.
Przez nasz chrzest wszyscy jesteśmy misjonarzami, sługami posłanymi na rozdroża, aby wezwać ludzi na ucztę, ponieważ Bóg ma dać radość i sens naszemu życiu; ale wielu z nas, zamiast ich przyciągać, próbuje ich odstraszyć naszym pesymistycznym nastawieniem lub niespójnością między tym, co głosimy, a tym, czym żyjemy.
Radość z misji
Jeśli jest coś, co wyróżnia misjonarzy, którzy w tych dniach Światowej Niedzieli Misyjnej dają swoje świadectwo w parafiach, szkołach i mediach, to jest to głęboka radość, którą przekazują. Zawsze widziałem w nich szczególny blask w oczach, który na weselach widać u pary młodej, rodziców chrzestnych, dziadków, braci i sióstr oraz najbliższych przyjaciół pary młodej. Błysk, który mówi o radości, która jest w ich sercach i którą chcą dzielić się ze wszystkimi wokół nich.
Teresy od Jezusa, niestrudzonej misjonarki, wędrowniczki i założycielki klasztorów na tyle, na ile pozwalały jej siły, możemy czerpać z jej nauk. Uczy nas, abyśmy nie pozostawali sparaliżowani w trudnych czasach, takich jak te, w których - podobnie jak ona w swoich czasach - musieliśmy żyć. Jej "niech nic was nie niepokoi, niech nic was nie przeraża" odciąga nas od pokusy defetyzmu, od rozczarowania, od beznadziei, w którą możemy wpaść, gdy widzimy szalejące wokół nas zło. Bóg nie odwrócił się od swojego ludu i chociaż chodzimy po ciemnych laskach, Jego laska i Jego spokój podtrzymują nas.
Zbliża się Jubileusz Nadziei, który zaprasza nas, indywidualnie i zbiorowo, do bycia znakami nadziei dla świata. Otrząśnijmy się więc z kurzu depresji i złych przeczuć i idźmy na rozdroże, aby zaprosić wszystkich, wszystkich, wszystkich. Zaufajmy nadziei, która nie zawodzi, ponieważ cierpliwość pozwala osiągnąć wszystko.
Dziennikarz. Absolwent Nauk o Komunikacji oraz licencjat z Nauk o Religii. Pracuje w diecezjalnej delegaturze ds. mediów w Maladze. Jego liczne "wątki" na Twitterze dotyczące wiary i życia codziennego cieszą się dużą popularnością.
