Wygląd jest często podejrzany. To, co głębokie, jest autentyczne, a wygląd jest "tylko" wyglądem. Ta dialektyka między substancją a formą wpływa na publiczne debaty o wartościach. Z jednej strony stanowiska w kwestiach merytorycznych - życie, niewolnictwo, imigracja - tworzą treść; z drugiej strony stanowiska te wchodzą do debaty w procesach pojawiania się, które wpływają na postrzeganie i oceny innych.
Kiedy więc katolik uczestniczy w debacie publicznej, jak "wygląda" jego stanowisko w danej kwestii? Jeśli wyjdziemy od realistycznego modelu komunikacji, można rozpoznać trzy powiązane ze sobą komunikaty: komunikat o sprawie; komunikat o relacji - o rodzaju więzi, jaką jego sposób komunikowania się tworzy z drugim człowiekiem, na przykład poprzez promowanie kultury spotkania; oraz komunikat o tożsamości - jego pozycja, sposób, w jaki ją komunikuje i sposób, w jaki odnosi się do innych, mówią coś o tym, kim jest ta osoba.
W pozytywnym sensie skuteczna komunikacja polega na wnoszeniu wkładu w debatę poprzez mobilizację punktu widzenia Kościoła na daną kwestię, przy czym tożsamość katolicka powinna być jak najbardziej zrozumiała dla jak największej liczby osób, a rozmówca bardziej otwarty na przekaz poprzez poprawę relacji interakcyjnej.
W sensie negatywnym mogą pojawić się sytuacje niepełne lub paradoksalne: prezentowanie stanowiska w jakiejś sprawie i zdradzanie własnej tożsamości w procesie mobilizacji do działania; prezentowanie wizji, ale zużywanie lub niszczenie relacji, które następnie utrudniają pracę duszpasterską lub wspólne życie; unikanie dawania świadectwa w drażliwej kwestii, aby uniknąć napięcia związanego z obcowaniem z wrogim rozmówcą.
Ten złożony świat stawia przed nami wyzwanie, by prawda o tożsamości istniała nie tylko w intencjach, ale by ukazywała się innym w naszych działaniach i komunikatach.
