Żyjemy w kontekście kulturowym pełnym sprzeczności. Ponowoczesność spowodowała fragmentację jedności znaczeń, które człowiek próbował nadać światu.
Dziś "pokojowo" współistnieją ruchy dialektyczne, takie jak ekologizm, scjentyzm i różne propozycje inżynierii społecznej, oparte na doktrynach takich jak gender czy prawa kapitalistycznego indywidualizmu.
Ekologizm lub ekologizm dąży do propagowania poszanowania cyklów przyrody, eliminowania zanieczyszczeń wynikających ze swobodnego działania człowieka oraz zachowania różnorodności biologicznej. Pozytywistyczny scjentyzm natomiast potwierdza, że prawdą jest tylko to, co jest empirycznie weryfikowalne.
Rozwój doktryny gender opiera się jednak na twierdzeniach o różnicach płciowych, które obalają najbardziej elementarne dowody z nauk empirycznych, takich jak genetyka, biologia, anatomia i inne.
Wiele z obecnych ruchów kapitalistycznej inżynierii społecznej uzasadnia praktyki śmierci, takie jak aborcja i eutanazja, w prawach jednostki. I tworzą nowe źródła biznesu poprzez komercjalizację życia ludzkiego, takie jak kliniki sztucznego zapłodnienia; lub poprzez instrumentalizację kobiet w praktyce - legalnej lub nielegalnej - macierzyństwa zastępczego. Czy nie zmienia to - i to radykalnie - cykli natury, która zawsze działa w celu zachowania życia i ciągłości gatunku?
Jak stwierdza Franciszek w Laudato siwszystko jest połączone". Kryzys ekologiczny nie jest problemem technicznym, ale przejawem głębokiego kryzysu etycznego, kulturowego i duchowego ponowoczesności. Nie możemy udawać, że uzdrawiamy nasze relacje ze środowiskiem bez uzdrowienia wszystkich podstawowych relacji międzyludzkich.
Musimy umieć rozpoznać wielkie sprzeczności naszych czasów: obrona przyrody wymaga pełnego poszanowania cyklów życia i śmierci.
Chrześcijanie, wierni otrzymanemu skarbowi prawdy, są szczególnie powołani do realizacji czekającego ich zadania: wypracowania nowej syntezy, która przezwycięży fałszywą dialektykę współczesnej kultury.
Profesor na Wydziale Prawa Międzynarodowego Uniwersytetu Katalonii i dyrektor Instytutu Wyższych Studiów nad Rodziną. Kieruje Katedrą Solidarności Międzypokoleniowej w Rodzinie (IsFamily Santander Chair) oraz Katedrą Opieki nad Dzieckiem i Polityki Rodzinnej w Fundacji Joaquima Molinsa Figuerasa. Jest również prodziekanem Wydziału Prawa na UIC Barcelona.
