Dialog z innymi jest potrzebą człowieka, warunkiem jego bycia. Humanizuje i wzbogaca je oraz pozwala na rozwijanie wspólnych działań. W tym sensie jest ona niezbędna do współistnienia w społeczeństwie, ponieważ nie ma innego sposobu na wyartykułowanie wspólnych projektów i dodanie wkładu wszystkich. Jeśli pozostały rany lub nieporozumienia, może to być trudne, ale otworzy drogę do pojednania. Jak wydaje się oczywiste, zakłada ona uznanie godności wspólnej dla wszystkich, ponad wszelkimi różnicami, oraz wierność każdego człowieka jego osobistym przekonaniom. To wzbogaca wszystkich, a nie przeszkadza w słuchaniu czy wspólnej pracy.
Zdarzają się sytuacje, w których postawy dialogu i szacunku okazują się pożądane i korzystne. Tak jest w niektórych aktualnych sytuacjach, w rozbieżnych sferach. W sferze religijnej obchodziliśmy właśnie doroczny tydzień modlitwy o jedność chrześcijan, z oznakami zrozumienia i sympatii, które nie ukrywając różnic, pokazują prawdziwe zbliżenie wierzących w Chrystusa, a wszystko to w perspektywie przypadającej w przyszłym roku piątej rocznicy reformy luterańskiej. W relacjach między różnymi religiami należy podkreślić ciepłe przyjęcie, jakie zgotowano Ojcu Świętemu w synagodze w Rzymie, pośród zachęcającego kontekstu stworzonego przez dokumenty opublikowane niemal równocześnie w grudniu przez Komisję Stolicy Apostolskiej ds. Stosunków z Judaizmem i przez wielu rabinów, zawierające nowatorskie podejście do wzajemnych rozważań. Również w relacjach z muzułmanami korzyści płynące z dialogu i potrzeba wspierania pojednania są oczywiste. Ta sama zasada powinna towarzyszyć niezbędnym wysiłkom na rzecz integracji migrantów i uchodźców w Europie.
Patrząc na inny kontekst, obecna sytuacja polityczna w Hiszpanii również wymaga, według jednomyślnej interpretacji, nowej woli dialogu. Kompendium Doktryny Społecznej przypomina, że promocja dialogu powinna inspirować działania polityczne chrześcijan świeckich (n. 565). Konieczne jest znalezienie sposobów promowania go na różnych poziomach, na których pojawiają się problemy, z których wiele jest poważnych i pozornie martwych: polityczne, pracownicze, gospodarcze, terytorialne, ideologiczne... Ale społeczeństwo potrzebuje również, by dialog nie został zredukowany do elementu taktycznego, do krótkoterminowego zasobu w celu znalezienia formuł, które rozwiązują jedynie krótkotrwałe trudności. Musi się ona przełożyć na nową gotowość do służenia wspólnym projektom współistnienia. Może to być okazja do wzmocnienia demokracji i odnowienia kultury politycznej.
