Uścisk dłoni lub przytulenie między dwoma przywódcami politycznymi, między dwoma mężami stanu, może być prostym gestem protokołu lub dyplomatyczną operacją makijażu. Ale może też być znakiem pojednania i kluczem otwierającym nowy etap porozumienia i zgody. Zobowiązanie, w świetle fleszy, chęci do ścisłej współpracy.
Spotkanie papieża Franciszka z prezydentem Argentyny Javierem Milei w Watykanie wzbudziło wiele oczekiwań. Spotkanie odbyło się w kontekście wyjątkowego wydarzenia: kanonizacji w Bazylice Świętego Piotra pierwszej argentyńskiej świętej, świętej Marii Antonii de Paz y Figueroa.
Kraj, w którym urodzili się Francisco i Milei, przechodzi poważny kryzys gospodarczy, polityczny i społeczny. Obaj dygnitarze zdają sobie z tego sprawę i jest to dla nich bardzo ważne. Pragnienie dialogu między Kościołem a państwem jest silne, nawet jeśli jest ono naznaczone ciągłym przeciąganiem liny.
Ale poza okolicznościami, uścisk, którego byliśmy świadkami tego dnia, w swojej prostocie wymownie mówi o wielkości Jorge Mario Bergoglio.
Nie wiadomo, do jakiego stopnia człowiek jest w stanie wybaczyć, jeśli nie został mocno skrzywdzony. Wcześniejsze obelgi Milei pod adresem Francisco wykraczały daleko poza zniewagę. Prawdą jest, że od tego czasu przeprosił i że kiedy je wypowiedział, był na szlaku kampanii. Ale osobiście nie wiem, czy byłbym tak wielkoduszny, by przeprosić kogoś, kto odniósł się do mnie w ten sposób, bez względu na to, jak wiele zrozumienia bym mu okazał. Papież Franciszek miał geniusz, by rozbroić Milei w swoim stylu porteño, burząc wszelkie mury miłym odniesieniem do jego fryzury. Potem przyszła prośba prezydenta: "Czy mogę cię uściskać?" I odpowiedź Franciszka, jako pastora i ojca: "Tak, mój synu, tak".
