Rzym zawsze zaskakuje. Po kilku latach spędzonych w Wiecznym Mieście można przyzwyczaić się do Cupolone Piotra lub wejść do jego atriów. Jednak, podobnie jak nadzieja, Jubileusz nie zawodzi. W lutym miałem szczęście być świadkiem jednej z najpiękniejszych rzeczy, jakich kiedykolwiek doświadczyłem w Rzymie: tak zwanego "Jubileuszu Jubileuszu". Notte Biancapodczas Jubileuszowego Spotkania Artystów.
Nikt nie wiedział, czego się spodziewać: mieliśmy tylko godzinę rozpoczęcia i udaliśmy się na Plac Świętego Piotra, aby przejść przez Drzwi Święte. Kiedy w końcu przez nie przeszliśmy, zastaliśmy bazylikę pogrążoną w całkowitej ciemności, przerywanej jedynie kilkoma punktowymi reflektorami w strategicznych punktach: rzeźba św. Pieta Michała Anioła, posągi świętych w centralnym korytarzu, niektóre grobowce i, co najbardziej imponujące Krzesło św. zaprojektowany przez Berniniego. Wycieczce towarzyszyła delikatna muzyka.
Nie było żadnego wyjaśnienia. Żadne wyjaśnienia nie były potrzebne. Wszystkich obecnych ogarnął zachwyt nad milczącym spektaklem. Czułem, że jestem w zupełnie nowym kościele, tajemnica delikatnie rozwijająca się przed moimi oczami. Wspaniałość, która objawiła się w atmosferze intymności i spokoju.
Ta noc skłoniła mnie do refleksji nad tym, czym żyjemy: być może otoczeni ciemnością (w świecie i w nas samych) i, jak moglibyśmy o tym nie myśleć, martwiąc się o zdrowie papieża Franciszka, który z powodu hospitalizacji nie mógł uczestniczyć w programie zaplanowanym na Jubileusz Artystów. Mimo wszystko światło jest i to wystarczy, by dostrzec to, co najważniejsze. Światło, które nie oślepia, ale ogrzewa i wita.
Jubileusz jest wciąż żywy, nie tylko w Rzymie, ale w całym Kościele. Każdy z nas jest wezwany do odkrycia tego małego światła, które czeka na odnalezienie. Nie rezygnujmy z naszej podróży nadziei.
