W książce "Albert Camus, nostalgia za Bogiem"(Javier Marrodán, 2024), autor jest zdumiony, że Albert Camus jest cytowany przez bardzo różne osoby. Można znaleźć jego frazy w zapalającej anarchistycznej publikacji, w obradach kongresu agnostyków, w powieści osadzonej na algierskiej pustyni lub w uroczystej homilii Josepha Ratzingera.
Albert Camus (Algieria 1913 - Francja 1960) poprzez swoich bohaterów zagląda w niemal wszystkie otchłanie współczesnego świata. Patrice Mersault ze "Szczęśliwej śmierci". jest zapisem niespokojnego i zuchwałego młodego człowieka, który odkrywa ścieżki do szczęścia. Syzyf, który schodzi po kamień i doktor Rieux, który próbuje ulżyć swoim beznadziejnym pacjentom w "Dżumie". Ujawniają się najgłębsze doświadczenia i aspiracje.
Dusze w chaosie
Jean-Baptiste Clamence z filmu "Upadek". jest spontanicznym prorokiem na pustyni XX wieku, ponieważ jego twórca również nim był, nawet jeśli nie zawsze był rozumiany lub słuchany. Są także dziećmi duchowej niepewności Alberta Camusa, Daru, który uwalnia Araba z "Gościa". oraz inżynier D'Arrast, który wcielił się w rolę Cyrenejczyka w "The Growing Stone"., i Kaliajewa, który opóźnia zabójstwo "Sprawiedliwego". aby zapobiec śmierci dzieci.
Za nimi, z ich tęsknotami, rozpaczami i nostalgią, pozwalają nam wejść w poruszoną i hojną duszę ich twórcy. Wszyscy są "wygnańcami" z Królestwa. Wszyscy oni sprawiają, że możliwość szczęśliwego Camusa staje się prawdopodobna.
Partia komunistyczna i anarchizm
Camus zainteresował się pracą i niesprawiedliwością społeczną we francuskiej Algierii, gdzie się urodził. W 1935 r. wstąpił do partii komunistycznej i współtworzył "Journal du Front Populaire", gdzie dał się poznać jako niezłomny i zaangażowany intelektualista. Później został oskarżony o bycie trockistą i wolał opuścić partię z powodu poważnych nieporozumień niż zostać wydalonym "w skandaliczny sposób".. W 1948 r. anarchista Andre Prudhommeaux wprowadził go do ruchu libertariańskiego. W 1951 r. opublikował esej "Człowiek zbuntowany"., co spowodowało odrzucenie przez krytyków marksistowskich i innych bliskich mu osób, takich jak Jean-Paul Sartre. W tym czasie zaczął wspierać różne ruchy anarchistyczne, najpierw na rzecz powstania robotniczego w Poznaniu, a następnie w rewolucji węgierskiej. Był członkiem Fédération Anarchiste.
Istotne jest to, że wiele z refleksji Camusa może być podjętych przez każdego chrześcijanina. Co więcej, wiele z nich oferuje sugestywne bodźce do rozważenia lepszego życia, również z chrześcijańskiej perspektywy.. "Proszę, módlcie się o wieczne szczęście Branda Blansharda i Alberta Camusa, dwóch szczerych ateistów, którzy pomogli mi stać się lepszym katolikiem"., proponuje w dedykacji "Czterdzieści powodów, dla których jestem katolikiem"., książka profesora filozofii Petera Kreefta.
"Każde pokolenie wierzy, że jego przeznaczeniem jest przebudowa świata"., powiedział Camus w swoim przemówieniu noblowskim. I dodał: "Kopalnia wie jednak, że tego nie powtórzy. Ale jego zadanie jest być może większe. Polega ono na zapobieganiu rozpadowi świata"..
Chrześcijańskie myślenie
Charles Moeller zajmuje się Camusem w pierwszym rozdziale pierwszego tomu swojej encyklopedycznej pracy "Literatura XX wieku a chrześcijaństwo".. Wyjaśnia, że pisarz tworzy postacie, takie jak Tarrou w "Pladze"., którzy są "zdesperowanymi świętymi", "wierni religii Błogosławieństw", nawet jeśli nie wierzą w Jezusa, ludzie zdolni do bezinteresownej miłości, otwarci na transcendencję, praktykujący uczciwość i mówiący o "czułości", aby nie używać słowa "miłość"..
Kiedy w grudniu 1948 roku dominikanie zaprosili go do wygłoszenia wykładu w paryskim klasztorze Tour-Maubourg, młody jeszcze pisarz wyjaśnił, że nie czuje się "w posiadaniu żadnej absolutnej prawdy czy przesłania"., więc "nigdy" nie mógłby zacząć od zasady, że chrześcijańska prawda jest "iluzoryczna"., ale tylko o tym, że nie był w stanie tam wejść.
Ateizm i wymagania etyczne
Filozof Reyes Mate napisał, że Camus "wiedział", że że współczesny człowiek jest wynikiem śmierci Boga i że sens cierpienia - jednej z jego najbardziej nieredukowalnych trosk - można nadać tylko wtedy, gdy nie straci się z oczu tradycji chrześcijańskiej, w której sam się urodził. Zrozumiałe jest więc, że w "Listach do niemieckiego przyjaciela" starał się uświadomić nazistowskiemu poganinowi, że brak wiary nie prowadzi do arbitralności w określaniu moralnego dobra i zła, i że jego ateizm jest doskonale zgodny z wysokim wymogiem etycznym, aby nadać sens ludzkiej egzystencji. Wiosną 1943 roku napisał, że pomimo "pewności" że "wszystko jest dozwolone". które rozsławił Iwan KaramazowMożliwe jest narzucenie sobie pewnych wyrzeczeń: na przykład wyrzeczenie się osądzania innych.
Ten sam filozof jest przekonany, że "wielkość" to Alberta Camusa wynika z jego sposobu konfrontacji z tajemnicą zła i rzeczywistością cierpienia. W udręczonej geografii XX wieku - Marna, Warszawa, Auschwitz, Hiroszima, Syberia, Algieria, Praga... - udaje mu się przezwyciężyć to, co niektórzy autorzy nazywają "milczeniem Boga". zaproponować sposób życia i odnoszenia się do świata i innych.
Świadomość sacrum
W wywiadzie, którego udzielił wkrótce po przyznaniu mu Nagrody Nobla, Albert Camus został zapytany o chrześcijaństwo: "Jestem świadomy sacrum, tajemnicy w człowieku i nie widzę powodu, by nie wyznać emocji, jakie czuję do Chrystusa i jego nauczania"., odpowiedział, dodając wkrótce potem, że nie wierzy w zmartwychwstanie.
Dziś wiadomo, że w ostatnich latach życia odwiedzał amerykański kościół w Paryżu i nawiązał głęboką i trwałą przyjaźń z pastorem metodystów Howarsem Mummą, z którym długo rozmawiał o Bogu, religii, Biblii i Kościele. "Straciłem wiarę, straciłem nadzieję. Niemożliwe jest życie bez sensu., wyznał jej podczas jednego z ich pierwszych spotkań.
