PowiązanePapież podczas Wigilii Paschalnej: "Zawsze można zacząć od nowa"."Kościół jest powołany do pielęgnowania daru jedności".Niedziela Palmowa. Cud widzenia Boga kochającego

W tym roku nie było nam dane zobaczyć, jak z balkonu Loggii Błogosławieństw papież Franciszek udziela błogosławieństwa "Urbi et Orbi" - miastu i całemu światu. Piotra, skąd skierował Orędzie Wielkanocne do wszystkich wiernych słuchających go w radiu, telewizji i innych mediach.

Następnie, po ogłoszeniu udzielenia odpustu przez Jego Eminencję kard. Mauro Gambetti, arcykapłan Bazyliki św. Piotra, papież udzielił wszystkim śledzącym ten moment błogosławieństwa "Urbi et Orbi".

Publikujemy poniżej Orędzie Wielkanocne Ojca Świętego:

Drodzy Bracia i Siostry: Wesołych Świąt Wielkanocnych!
Dziś głoszenie Kościoła rozbrzmiewa w każdej części świata: "Jezus, ukrzyżowany, ma jak powiedział. Alleluja".

Głoszenie Wielkanocy nie jest mirażem, nie odkrywa magicznej formuły, nie wskazuje wyjścia z trudnej sytuacji, którą przeżywamy. Pandemia jest nadal w pełnym rozkwicie, kryzys społeczny i gospodarczy jest bardzo poważny, zwłaszcza dla najuboższych; a mimo to - i jest to skandaliczne - trwają konflikty zbrojne i wzmacniane są arsenały wojskowe.

Wobec tego, a raczej pośród tej złożonej rzeczywistości, proklamacja wielkanocna ujmuje w kilku słowach wydarzenie, które daje nadzieję i nie zawodzi: "Jezus, ukrzyżowany, zmartwychwstał". Nie mówi nam o aniołach czy duchach, ale o człowieku, człowieku z ciała i krwi, o twarzy i imieniu: Jezus. Ewangelia świadczy, że ten Jezus, ukrzyżowany pod władzą Poncjusza Piłata za to, że powiedział, iż jest Chrystusem, Synem Bożym, trzeciego dnia zmartwychwstał, zgodnie z Pismem i jak sam zapowiedział swoim uczniom.

Ukrzyżowany, a nie inny, jest tym, który zmartwychwstał. Bóg Ojciec wskrzesił swojego Syna Jezusa, ponieważ w pełni wypełnił swoją wolę zbawienia: wziął na siebie naszą słabość, nasze ułomności, naszą śmierć; cierpiał nasze bóle, nosił ciężar naszych nieprawości. Dlatego Bóg Ojciec wywyższył go i teraz Jezus Chrystus żyje na wieki, jest Panem.

I świadkowie zwracają uwagę na ważny szczegół: zmartwychwstały Jezus nosi rany odciśnięte na dłoniach, stopach i boku. Te rany są wieczną pieczęcią Jego miłości do nas. Każdy, kto cierpi ciężką próbę, w ciele i duchu, może znaleźć schronienie w tych ranach i otrzymać przez nie łaskę nadziei, która nie zawodzi.

Zmartwychwstały Chrystus jest nadzieją dla wszystkich, którzy wciąż cierpią z powodu pandemii, dla chorych i dla tych, którzy stracili bliską osobę. Niech Pan da pocieszenie i wsparcie w trudach pracy lekarzy i pielęgniarek. Wszyscy ludzie, zwłaszcza ci najbardziej wrażliwi, potrzebują opieki i mają prawo do dostępu do niezbędnego leczenia. Jest to tym bardziej oczywiste w chwili, gdy wszyscy jesteśmy wzywani do walki z pandemią, a szczepionki są podstawowym narzędziem w tej walce. Dlatego też, w duchu "szczepionkowego internacjonalizmu", wzywam całą społeczność międzynarodową do podjęcia wspólnego zobowiązania do przezwyciężenia opóźnień w ich dystrybucji i promowania ich dostarczania, zwłaszcza w krajach najuboższych.

Zmartwychwstały Ukrzyżowany jest pociechą dla tych, którzy stracili pracę lub znajdują się w poważnych trudnościach ekonomicznych i nie mają odpowiedniego zabezpieczenia socjalnego. Niech Pan inspiruje działania władz publicznych, aby wszyscy, a zwłaszcza najbardziej potrzebujące rodziny, otrzymały pomoc niezbędną do odpowiedniego utrzymania. Niestety, pandemia dramatycznie zwiększyła liczbę ubogich i desperację tysięcy ludzi.

"Trzeba, aby ubodzy wszelkiego rodzaju odzyskali nadzieję" - mówił św. Jan Paweł II podczas podróży na Haiti. I właśnie do drogiego narodu haitańskiego kieruję dziś moje myśli i słowa zachęty, aby nie był przytłoczony trudnościami, ale z ufnością i nadzieją patrzył w przyszłość.

Jezus Zmartwychwstały jest nadzieją także dla tak wielu młodych ludzi, którzy zostali zmuszeni do spędzenia długich okresów czasu bez chodzenia do szkoły lub na uniwersytet, bez możliwości dzielenia czasu z przyjaciółmi. Wszyscy potrzebujemy doświadczać prawdziwych relacji międzyludzkich, a nie tylko wirtualnych, zwłaszcza w wieku, w którym kształtuje się charakter i osobowość. Czuję się blisko młodych ludzi na całym świecie, a w tej chwili szczególnie tych w Myanmarze, którzy angażują się w demokrację, wyrażają swój głos w sposób pokojowy, wiedząc, że nienawiść można rozwiać jedynie poprzez miłość.

Niech światło Zmartwychwstałego Pana będzie źródłem odrodzenia dla migrantów uciekających przed wojną i nędzą. W ich twarzach rozpoznajemy oszpecone i cierpiące oblicze Pana, który idzie w kierunku Kalwarii. Niech nie zabraknie w nich konkretnych znaków solidarności i ludzkiego braterstwa, gwarancji zwycięstwa życia nad śmiercią, które obchodzimy w tym dniu. Dziękuję krajom, które hojnie przyjmują tych, którzy cierpią i szukają schronienia, zwłaszcza Libanowi i Jordanii, które przyjmują tak wielu uchodźców, którzy uciekli przed konfliktem syryjskim.

Niech naród libański, który przeżywa okres trudności i niepewności, doświadczy pociechy zmartwychwstałego Pana i niech będzie wspierany przez wspólnotę międzynarodową w swoim powołaniu do bycia ziemią spotkania, współistnienia i pluralizmu.

Niech Chrystus, nasz pokój, uciszy wreszcie zgrzyt broni w umiłowanej i udręczonej Syrii, gdzie miliony ludzi żyją obecnie w nieludzkich warunkach, a także w Jemenie, którego perypetie otacza głucha i wstrząsająca cisza, oraz w Libii, gdzie dekada krwawych sporów i konfrontacji wreszcie dobiega końca. Niech wszystkie zaangażowane strony skutecznie zaangażują się w zakończenie konfliktów i pozwolą rozdartym wojną narodom żyć w pokoju i rozpocząć odbudowę swoich krajów.

Zmartwychwstanie naturalnie prowadzi nas z powrotem do Jerozolimy; błagajmy Pana, aby obdarzył ją pokojem i bezpieczeństwem (por. Sól 122), odpowiedzieć na wezwanie, by być miejscem spotkania, gdzie wszyscy mogą poczuć, że są braćmi i siostrami, i gdzie Izraelczycy i Palestyńczycy mogą ponownie znaleźć siłę dialogu, by osiągnąć stabilne rozwiązanie, pozwalające dwóm państwom żyć obok siebie w pokoju i dobrobycie.

W tym dniu świątecznym moje myśli zwracają się także ku Irakowi, który miałem radość odwiedzić w ubiegłym miesiącu i który, jak się modlę, może nadal podążać drogą pacyfikacji, na którą wstąpił, aby mogło się spełnić marzenie Boga o rodzinie ludzkiej gościnnej i przyjaznej dla wszystkich jego dzieci.[1] Przesłanie Papieża jest przesłaniem nadziei i nadziei dla mieszkańców Iraku.

Niech siła Zmartwychwstałego Pana podtrzymuje ludy Afryki, których przyszłość jest zagrożona przez przemoc wewnętrzną i międzynarodowy terroryzm, zwłaszcza w regionie Sahelu i Nigerii, a także w regionie Tigray i Cabo Delgado. Niech nie ustają wysiłki na rzecz znalezienia pokojowych rozwiązań konfliktów, z poszanowaniem praw człowieka i świętości życia, poprzez braterski i konstruktywny dialog, w duchu pojednania i aktywnej solidarności.

Na świecie wciąż jest za dużo wojen i za dużo przemocy! Niech Pan, który jest naszym pokojem, pomoże nam przezwyciężenie mentalności wojennej. Niech obdarzy wszystkich wziętych do niewoli w konfliktach, zwłaszcza na wschodzie Ukrainy i w Górskim Karabachu, aby mogli bezpiecznie wrócić do swoich rodzin, oraz niech zainspiruje przywódców na całym świecie do zaprzestania wyścigu zbrojeń. Dziś, 4 kwietnia, przypada Światowy Dzień Walki z Minami Przeciwpiechotnymi, kunsztownymi i przerażającymi urządzeniami, które każdego roku zabijają lub okaleczają wielu niewinnych ludzi i uniemożliwiają "ludziom wspólne chodzenie po ścieżkach życia, nie obawiając się czai zniszczenia i śmierci"[2] O ileż lepszy byłby świat bez tych narzędzi śmierci!

Drodzy bracia i siostry: Również w tym roku w różnych miejscach wielu chrześcijan obchodziło Wielkanoc w warunkach poważnych ograniczeń, a w niektórych przypadkach nawet bez możliwości uczestniczenia w celebracjach liturgicznych. Módlmy się, aby te ograniczenia, jak również wszystkie ograniczenia wolności kultu i religii na świecie, zostały usunięte i aby wszyscy mogli swobodnie modlić się i chwalić Boga.

Pośród wielu trudności, które przeżywamy, nie zapominajmy nigdy, że jesteśmy uzdrowieni przez rany Chrystusa (por. 1 P 2,24). W świetle zmartwychwstałego Pana nasze cierpienia zostają przemienione. Gdzie była śmierć, tam jest teraz życie; gdzie była żałoba, tam jest teraz pociecha. Przyjmując Krzyż, Jezus nadał sens naszym cierpieniom. A teraz módlmy się, aby dobroczynne skutki tego uzdrowienia rozprzestrzeniły się na cały świat.Wszystkiego najlepszego z okazji Świąt Wielkanocnych dla wszystkich!

PowiązanePapież podczas Wigilii Paschalnej: "Zawsze można zacząć od nowa"."Kościół jest powołany do pielęgnowania daru jedności".Niedziela Palmowa. Cud widzenia Boga kochającego

PowiązanePapież na Mszy Chryzmatycznej: "Krzyż nie podlega negocjacjom"."Kościół jest powołany do pielęgnowania daru jedności".

"Zawsze można zacząć od nowa". Było to jedno z przesłań papieża podczas tegorocznej Wigilii Paschalnej, naznaczonej po raz kolejny pandemią. Uroczystość odbyła się w sobotę wieczorem o godz. 19.30 przy Ołtarzu Katedry w Bazylice św. Piotra. Nawa była zupełnie pusta, z wyjątkiem kilku wiernych zgromadzonych w ławkach w absydzie katedry.

Z tego powodu obrzęd błogosławieństwa ognia, który miał miejsce u stóp Ołtarza Zawierzenia, był bardziej symboliczny niż w poprzednich latach. Początkowa procesja ruszyła od Ołtarza Spowiedzi do Ołtarza Katedry przechodząc obok "Ołtarza św. Józefa".

Wraz ze śpiewem Glorii, bazylika była stopniowo oświetlana, aż do całkowitego rozświetlenia. Podczas uroczystości pominięto przygotowanie świecy paschalnej i nie było chrztu, a jedynie odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych, poprzedzone błogosławieństwem wody lustrzanej.

Publikujemy poniżej tekst homilii Papieża podczas Wigilii Paschalnej, po proklamacji Ewangelii Świętej:

"Kobiety myślały, że znajdą ciało do namaszczenia, zamiast tego znalazły pusty grób. Poszli opłakiwać zmarłego, ale zamiast tego usłyszeli zapowiedź życia. Dlatego Ewangelia mówi, że te kobiety były "zalęknione i oszołomione" (Mc 16,8). Zdumienie: w tym przypadku to strach zmieszany z radością zaskakuje ich serca, gdy widzą wielki kamień grobu odsunięty, a wewnątrz młodzieńca w białej szacie.

To cud usłyszenia tych słów: "Nie bój się! Ten, którego szukacie, Jezus z Nazaretu, ukrzyżowany, zmartwychwstał" (w. 6). A potem to zaproszenie: "Pójdzie przed tobą do Galilei i tam Go zobaczysz" (w. 7). Przyjmijmy również to zaproszenie, zaproszenie wielkanocneIdźmy do Galilei, gdzie poprzedza nas zmartwychwstały Pan. Ale co to znaczy "iść do Galilei"?

Pójście do Galilei oznacza przede wszystkim, zaczynając od nowa. Dla uczniów był to powrót do miejsca, gdzie Pan po raz pierwszy ich szukał i wezwał do pójścia za Nim. Jest to miejsce pierwszego spotkania i pierwszej miłości. Od tej chwili, opuściwszy sieci, szli za Jezusem, słuchając Jego kazania i będąc świadkami cudów, których dokonywał. Jednak, choć zawsze byli przy Nim, nie do końca Go rozumieli, często źle pojmowali Jego słowa, a w obliczu krzyża uciekli, pozostawiając Go samego.

Mimo tej porażki Zmartwychwstały Pan przedstawia się jako Ten, który po raz kolejny wyprzedza ich w Galilei; idzie przed nimi, czyli. Wzywa ich i zaprasza do pójścia za Nim, nigdy się nie męcząc. Zmartwychwstały mówi do nich: "Zacznijmy znowu od tego, od czego zaczęliśmy. Zacznijmy od nowa. Chcę, żebyś wrócił ze mną, mimo i ponad wszystkie niepowodzenia". W tej Galilei doświadczamy zdumienia nieskończoną miłością Pana, który wytycza nowe drogi na ścieżkach naszych porażek.

To pierwsze ogłoszenie wielkanocne, które chciałbym Wam zaproponować: zawsze można zacząć od nowaIstnieje bowiem nowe życie, które Bóg jest w stanie wznowić w nas ponad wszystkie nasze niepowodzenia. Nawet z gruzów naszego serca Bóg potrafi zbudować dzieło sztuki, nawet ze zrujnowanych szczątków naszego człowieczeństwa Bóg przygotowuje nową historię. Idzie przed nami zawsze: na krzyżu cierpienia, spustoszenia i śmierci, jak również w chwale życia, które wzrasta, historii, która się zmienia, nadziei, która się odradza. I w tych ciemnych miesiącach pandemii słyszymy zmartwychwstałego Pana, który zaprasza nas, byśmy zaczęli od nowa, byśmy nigdy nie tracili nadziei.

Udanie się do Galilei, w drugiej kolejności, oznacza. kroczenie nowymi ścieżkami. Oznacza to poruszanie się w kierunku przeciwnym do grobu. Kobiety szukały Jezusa w grobie, czyli zamierzały przypomnieć sobie to, co przeżyły z Nim, a co teraz straciły na zawsze. Będą się schronić w swoim smutku. Jest to obraz wiary, która stała się upamiętnieniem pięknego, ale zakończonego wydarzenia, tylko po to, by pamiętać. Wielu żyje "wiarą wspomnień", tak jakby Jezus był postacią z przeszłości, przyjacielem z młodości, dawno minionym, wydarzeniem, które miało miejsce dawno temu, gdy jako dzieci uczęszczali na lekcje katechizmu. Wiara złożona z obyczajów, z rzeczy z przeszłości, z pięknych wspomnień z dzieciństwa, która już mnie nie porusza, która nie stawia mi wyzwań.

Z kolei pójście do Galilei oznacza naukę, że wiara, aby była żywa, musi wyruszyć na nowo. Musi każdego dnia rozpalać na nowo początek podróży, zdumienie pierwszego spotkania. A potem zaufać, bez domniemania, że już wszystko wiemy, ale z pokorą tych, którzy pozwalają się zaskoczyć Bożym drogom. Udajmy się do Galilei, aby odkryć, że Boga nie można zdeponować wśród wspomnień z dzieciństwa, ale że jest żywy, zawsze zaskakujący. Zmartwychwstały, nie przestaje nas zadziwiać.

Następnie druga proklamacja wielkanocna: wiara nie jest repertuarem przeszłości, Jezus nie jest postacią przestarzałą. On jest żywy, tu i teraz. Kroczy z Tobą każdego dnia, w sytuacji, w której się znajdujesz, w próbie, którą przechodzisz, w marzeniach, które nosisz w sobie. Otwiera nowe ścieżki tam, gdzie wydaje ci się, że ich nie ma, nakłania do pójścia pod prąd wyrzutów sumienia i tego, co "już było". Nawet jeśli wszystko wydaje ci się stracone, pozwól sobie na zachwyt nad jego nowością: zaskoczy cię.

Pójście do Galilei oznacza również, przejdź do końcówek. Ponieważ Galilea jest najbardziej odległym miejscem, w tym złożonym i barwnym regionie żyją ci, którzy są najdalej od rytualnej czystości Jerozolimy. A jednak to właśnie stamtąd Jezus rozpoczął swoją misję, kierując swoje przepowiadanie do tych, którzy walczą o codzienne życie, do wykluczonych, kruchych, ubogich, aby być obliczem i obecnością Boga, który niestrudzenie szuka tych, którzy są zniechęceni lub zagubieni, który idzie do samych granic egzystencji, ponieważ w Jego oczach nikt nie jest ostatni, nikt nie jest wykluczony.

To właśnie tam Zmartwychwstały Pan prosi swoich wyznawców, aby szli, także dzisiaj. To miejsce codziennego życia, ulice, którymi codziennie chodzimy, zakamarki naszych miast, gdzie Pan nas wyprzedza i uobecnia się, właśnie w życiu tych, którzy nas mijają i dzielą z nami czas, dom, pracę, trudności i nadzieje.

W Galilei uczymy się, że możemy znaleźć Chrystusa Zmartwychwstałego w twarzach naszych braci i sióstr, w entuzjazmie tych, którzy marzą i w rezygnacji tych, którzy są zniechęceni, w uśmiechach tych, którzy się cieszą i we łzach tych, którzy cierpią, zwłaszcza w ubogich i zepchniętych na margines. Będziemy zdumieni, jak wielkość Boga objawia się w małości, jak Jego piękno jaśnieje w tym, co proste i ubogie.

Wreszcie trzecia proklamacja wielkanocna: Jezus, Zmartwychwstały, kocha nas bezgranicznie i odwiedza każdą sytuację w naszym życiu. On ustanowił swoją obecność w sercu świata i zaprasza także nas do pokonywania barier, przezwyciężania uprzedzeń, zbliżania się do tych, którzy są nam bliscy na co dzień, do ponownego odkrywania łaska codzienności. Rozpoznajmy Go obecnego w naszej Galilei, w codzienności. Z nim życie się zmieni. Bo poza wszelką klęską, złem i przemocą, poza wszelkim cierpieniem i poza śmiercią, Zmartwychwstały żyje i rządzi historią.

Bracie, siostro, jeśli w tę noc twoje serce przeżywa ciemną godzinę, dzień, który jeszcze nie zaświtał, pogrzebane światło, rozbite marzenie, otwórz swoje serce w zachwycie na wielkanocną proklamację: "Nie lękajcie się, On zmartwychwstał!". On czeka na ciebie w Galilei". Twoje oczekiwania nie pozostaną niespełnione, Twoje łzy zostaną otarte, Twoje lęki zostaną pokonane przez nadzieję. Bo Pan idzie przed tobą, idzie przed tobą. A z nim życie zaczyna się na nowo".

PowiązanePapież na Mszy Chryzmatycznej: "Krzyż nie podlega negocjacjom"."Kościół jest powołany do pielęgnowania daru jedności".

PowiązanePapież na Mszy Chryzmatycznej: "Krzyż nie podlega negocjacjom".Pocieszać Jezusa, towarzyszyć Maryi

Cisza i pustka po raz kolejny zdominowały atmosferę w ogromnej Bazylice św. Piotra w ten wielkopiątkowy wieczór. O godzinie szóstej wieczorem papież Franciszek przewodniczył przy Ołtarzu Katedry w Bazylice św. Piotra celebracji urzędów Męki Pańskiej.

Po wstępnej procesji papież prostestował pod stopniami prezbiterium, pozostawiając ikoniczny obraz, jak ten, który zobaczymy później, gdy ucałuje krzyż. Potrójne odsłonięcie Krzyża poprzedziło akt adoracji, a po adoracji Krzyża Ojciec Święty przedstawił go do cichej adoracji małego zgromadzenia. Podczas Liturgii Słowa odczytano relację o Męce Pańskiej według św. Jana, a homilię wygłosił Kaznodzieja Domu Papieskiego o. Raniero Cantalamessa, O.F.M. Cap:

"3 października ubiegłego roku, przy grobie św. Franciszka w Asyżu, Ojciec Święty podpisał swoją encyklikę o braterstwie "Fratres omnes". W krótkim czasie jego pisarstwo obudziło w wielu sercach dążenie do tej uniwersalnej wartości, uwypukliło liczne rany zadane jej w dzisiejszym świecie, wskazało drogi dojścia do prawdziwego i sprawiedliwego ludzkiego braterstwa i napomniało wszystkich - jednostki i instytucje - do pracy na jego rzecz.

Encyklika jest idealnie skierowana do bardzo szerokiego grona odbiorców, wewnątrz i na zewnątrz Kościoła: w praktyce do całej ludzkości. Obejmuje wiele obszarów życia: od prywatnego do publicznego, od religijnego do społecznego i politycznego. Ze względu na swój uniwersalny horyzont słusznie unika ograniczania dyskursu do tego, co właściwe i wyłączne dla chrześcijan. Pod koniec encykliki znajduje się jednak ustęp, w którym ewangeliczny fundament braterstwa zostaje streszczony w niewielu, ale żywych słowach. Czytamy w nim:

Inni piją z innych źródeł. Dla nas to źródło ludzkiej godności i braterstwa znajduje się w Ewangelii Jezusa Chrystusa. Z niej wypływa "dla myśli chrześcijańskiej i dla działania Kościoła prymat przyznany relacji, spotkaniu ze świętą tajemnicą drugiego, powszechnej komunii z całą ludzkością jako powołaniu wszystkich" (FO 277).

Tajemnica krzyża, którą obchodzimy, zobowiązuje nas do skupienia się właśnie na tym chrystologicznym fundamencie braterstwa, który został zainaugurowany właśnie w śmierci Chrystusa.

W Nowym Testamencie "brat" (adelphos) oznacza w sensie pierwotnym osobę urodzoną z tego samego ojca i matki. Po drugie, "bracia" oznaczają członków tego samego ludu i narodu. Dlatego Paweł mówi, że jest gotów stać się anatemą, odłączonym od Chrystusa, dla dobra swoich braci według ciała, którymi są Izraelici (por. Rz 9,3). Jest oczywiste, że w tych kontekstach, podobnie jak w innych przypadkach, "bracia" wskazuje na mężczyzn i kobiety, braci i siostry.

W tym poszerzeniu horyzontu dochodzimy do tego, że każdego człowieka nazywamy bratem, tylko dlatego, że jest człowiekiem. Brat jest tym, co Biblia nazywa "sąsiadem". "Kto nie miłuje brata swego..." (1 J 2,9) oznacza: kto nie miłuje bliźniego swego. Kiedy Jezus mówi: "Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, Mnieście uczynili" (Mt 25,40), ma na myśli każdą ludzką osobę potrzebującą pomocy.

Ale obok tych wszystkich znaczeń, w Nowym Testamencie słowo "brat" wskazuje coraz wyraźniej na szczególną kategorię osób. Braćmi między sobą są uczniowie Jezusa, ci, którzy przyjmują Jego naukę. "Kto jest moją matką i kto jest moimi braćmi? [Kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie, ten jest moim bratem i siostrą, i matką" (Mt 12, 48-50).

W tym sensie Wielkanoc wyznacza nowy i decydujący etap. Dzięki niej Chrystus staje się "pierworodnym wśród wielu braci" (Rz 8,29). Uczniowie stają się braćmi w nowym i bardzo głębokim sensie: dzielą nie tylko nauczanie Jezusa, ale także Jego Ducha, Jego nowe życie jako Zmartwychwstałego.

Znamienne jest, że dopiero po swoim zmartwychwstaniu, po raz pierwszy, Jezus nazywa swoich uczniów "braćmi": "Idź do moich braci - mówi do Marii Magdaleny - i powiedz im: 'Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego'" (J 20,17). W tym samym duchu pisze List do Hebrajczyków: "Ten, który uświęca, i ci, którzy są uświęceni, są jednego pochodzenia; dlatego [Chrystus] nie wstydzi się nazywać ich braćmi" (Hbr 2,11).

Po Wielkanocy jest to najczęstsze użycie terminu brat; wskazuje na brata w wierze, członka wspólnoty chrześcijańskiej. Bracia "przez krew" także w tym przypadku, ale z krwi Chrystusa! To sprawia, że braterstwo Chrystusa jest czymś wyjątkowym i transcendentnym w porównaniu z każdym innym rodzajem braterstwa, a wynika z faktu, że Chrystus jest również Bogiem.

To nowe braterstwo nie zastępuje innych rodzajów braterstwa opartych na rodzinie, narodzie czy rasie, ale je wieńczy. Wszystkie istoty ludzkie są braćmi i siostrami jako stworzenia tego samego Boga i Ojca. Do tego wiara chrześcijańska dodaje drugi decydujący powód. Jesteśmy braćmi nie tylko w sensie stworzenia, ale także w sensie odkupienia; nie tylko dlatego, że wszyscy mamy tego samego Ojca, ale dlatego, że wszyscy mamy tego samego brata, Chrystusa, "pierworodnego wśród wielu braci".

W świetle tego wszystkiego musimy teraz dokonać kilku współczesnych refleksji. Braterstwo buduje się dokładnie tak, jak buduje się pokój, czyli zaczynając od podstaw, dla nas, a nie z wielkimi planami, z ambitnymi i abstrakcyjnymi celami. Oznacza to, że powszechne braterstwo zaczyna się dla nas od braterstwa w Kościele katolickim. Pomijam też na razie drugi krąg, jakim jest braterstwo wśród wszystkich wierzących w Chrystusa, czyli ekumenizm.

Braterstwo katolickie jest zranione! Szata Chrystusa została rozdarta przez podziały między Kościołami; ale - co gorsza - każdy kawałek tej szaty często dzieli się z kolei na inne kawałki. Mówię oczywiście o ludzkim jej elemencie, bo prawdziwej szaty Chrystusa, Jego mistycznego ciała ożywionego Duchem Świętym, nikt nigdy nie zdoła zranić. W oczach Boga Kościół jest "jeden, święty, katolicki i apostolski" i taki pozostanie do końca świata. Nie usprawiedliwia to jednak naszych podziałów, ale czyni je tym bardziej zawinionymi i tym mocniej powinno nas skłonić do ich zażegnania.

Co jest najczęstszą przyczyną podziałów wśród katolików? To nie dogmaty, to nie sakramenty i posługi: wszystko to, co dzięki szczególnej łasce Bożej zachowujemy w całości i niepodzielnie. Jest to opcja polityczna, gdy wykorzystuje opcję religijną i eklezjalną i broni jakiejś ideologii, zapominając zupełnie o sensie i obowiązku posłuszeństwa w Kościele.

To, w wielu częściach świata, jest prawdziwym czynnikiem podziału, nawet jeśli się temu milcząco lub pogardliwie zaprzecza. Jest to grzech w najściślejszym znaczeniu tego słowa. Oznacza to, że "królestwo tego świata" stało się ważniejsze, we własnym sercu, niż Królestwo Boże.

Wierzę, że wszyscy jesteśmy wezwani do zrobienia poważnego rachunku sumienia w tej sprawie i do nawrócenia. Jest to, par excellence, dzieło tego, którego imię brzmi "diabolos", czyli dzielący, nieprzyjaciel, który sieje kąkol, jak określa go Jezus w swojej przypowieści (por. Mt 13, 25).

Musimy uczyć się z Ewangelii i przykładu Jezusa. Wokół niego była silna polaryzacja polityczna. Były cztery partie: faryzeusze, saduceusze, herodianie i zealoci. Jezus nie sprzymierzył się z żadną z nich i zdecydowanie przeciwstawił się próbom przeciągnięcia Go na jedną lub drugą stronę.

Wczesna wspólnota chrześcijańska wiernie podążała za nim w tym wyborze. Jest to przykład szczególnie dla pasterzy, którzy muszą być pasterzami całej trzody, a nie tylko jednej jej części. Dlatego to oni jako pierwsi muszą zrobić poważny rachunek sumienia i zapytać siebie, gdzie prowadzą swoją trzodę: czy na swoją stronę, czy na stronę Jezusa.

Sobór Watykański II powierza zwłaszcza świeckim zadanie wprowadzania w życie nauki społecznej, ekonomicznej i politycznej Ewangelii w różnych sytuacjach historycznych. Mogą one przekładać się na różne wybory, nawet jeśli są one pełne szacunku dla innych i pokojowe.

Jeśli istnieje jakiś szczególny charyzmat czy dar, do którego pielęgnowania dla wszystkich Kościołów chrześcijańskich powołany jest Kościół katolicki, to jest nim jedność. Ostatnia podróż Ojca Świętego do Iraku dała nam z pierwszej ręki odczuć, co to znaczy dla tych, którzy są uciskani lub którzy przeżyli wojnę i prześladowania, czuć się częścią uniwersalnego ciała, z kimś, kto może sprawić, że reszta świata usłyszy ich wołanie i ożywi nadzieję. Jeszcze raz wypełniło się polecenie Chrystusa skierowane do Piotra: "Utwierdzaj swoich braci" (Łk 22, 32).

Do Tego, który umarł na krzyżu, "aby zgromadzić rozproszone dzieci Boże" (J 11, 52), wznosimy w tym dniu "ze skruszonym sercem i uniżonym duchem" modlitwę, którą Kościół kieruje do Niego podczas każdej Mszy św. przed Komunią:

Panie Jezu Chryste, Ty powiedziałeś do swoich apostołów: "Pokój zostawiam z wami, pokój mój daję wam". Nie patrz na nasze grzechy, ale na wiarę Twojego Kościoła i zgodnie z Twoim słowem udziel mu pokoju i jedności, Ty, który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

PowiązanePapież na Mszy Chryzmatycznej: "Krzyż nie podlega negocjacjom".Pocieszać Jezusa, towarzyszyć Maryi

PowiązaneNiedziela Palmowa. Cud widzenia Boga kochającegoPocieszać Jezusa, towarzyszyć Maryi

O godz. 10.00 rano w Wielki Czwartek Ojciec Święty Franciszek przewodniczył przy Ołtarzu Katedry w Bazylice św. Piotra Mszy Świętej Chryzmatycznej, liturgii odprawianej we wszystkich kościołach katedralnych. Wieczornej mszy nie przewodniczył jednak Franciszek, jak pierwotnie planowano, lecz kardynał Giovanni Battista Re, emerytowany prefekt Kongregacji ds. Biskupów i emerytowany przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej.

Mszy św. chryzmatycznej przewodniczył Ojciec Święty, a koncelebrowali niektórzy kardynałowie i biskupi, z przełożonymi Sekretariatu Stanu i członkami Rady Prezbiterialnej diecezji rzymskiej. Podczas celebracji eucharystycznej kapłani odnowili przyrzeczenia złożone w chwili święceń.

Po tym nastąpiło błogosławieństwo oleju chorych, oleju katechumenów i chrztu.
Publikujemy poniżej homilię Papieża po proklamowaniu Ewangelii Świętej:

"Ewangelia pokazuje nam zmianę w uczuciach ludzi, którzy słuchają Pana. Zmiana jest dramatyczna i pokazuje nam, jak bardzo prześladowanie i krzyż są związane z głoszeniem Ewangelii. Zachwyt nad łaskawymi słowami, które wyszły z ust Jezusa, był krótkotrwały w umysłach mieszkańców Nazaretu. Zdanie, które ktoś wymruczał niskim głosem, poszło podstępnie "viralowo": "Czy to nie jest syn Józefa?

Jest to jeden z tych dwuznacznych zwrotów, które padają mimochodem. Można by go użyć, by wyrazić z radością: "Jak wspaniale, że ktoś o tak skromnym pochodzeniu powinien przemawiać z takim autorytetem". A inny może użyć go, by powiedzieć z pogardą: "A skąd on się wziął, za kogo się uważa? Jeśli spojrzymy na
Otóż zwrot ten powtarza się, gdy apostołowie w dniu Pięćdziesiątnicy, napełnieni Duchem Świętym, zaczynają głosić Ewangelię. Ktoś powiedział: "Czy ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami?" (Dz 2,7). I choć jedni przyjęli słowo, inni porzucili je jako pijacy.

Formalnie wydawałoby się, że pozostawiono opcję otwartą, ale jeśli pójdziemy po owocach, to w tym konkretnym kontekście słowa te zawierały zalążek przemocy, która została rozpętana przeciwko Jezusowi. Jest to "zdanie motywujące", jak wtedy, gdy jeden mówi: "Tego już za wiele!" i atakuje drugiego lub odchodzi.

Pan, który czasem milczał lub przechodził na drugą stronę, tym razem nie przepuścił komentarza, ale zdemaskował złą logikę ukrytą pod przebraniem zwykłej wiejskiej plotki. "Powiecie mi to mówiąc: "Lekarzu, ulecz się! Musisz czynić tu, w swojej ziemi, to samo, co słyszeliśmy, że czyniłeś w Kafarnaum" (Łk 4,23). "Heal thyself...". "Niech się ratuje". Tam jest trucizna! Jest to ten sam zwrot, który pójdzie za Panem na krzyż: "Innych ratował, niech się ratuje!" (por. Łk 23, 35); "a nas niech ratuje" - doda jeden z dwóch łotrów (por. w. 39). Pan, jak zawsze, nie prowadzi dialogu ze złym duchem, a jedynie odpowiada Pismem Świętym.

Również prorocy Eliasz i Elizeusz nie zostali przyjęci przez swoich rodaków, ale zostali przyjęci przez fenicką wdowę i Syryjczyka cierpiącego na trąd: dwóch cudzoziemców, dwóch ludzi innej religii. Fakty są przekonujące i wywołują efekt, który Symeon, ów charyzmatyczny starzec, przepowiedział: że Jezus będzie "znakiem sprzeciwu" (semeion antilegomenon) (Łk 2,34).

Słowo Jezusa ma moc wydobyć na światło dzienne to, co każdy ma w swoim sercu, które często jest pomieszane, jak pszenica i kąkol. A to powoduje walkę duchową. Widząc przepełnione gesty miłosierdzia Pana i słysząc Jego błogosławieństwa oraz "biada wam" Ewangelii, człowiek jest zmuszony do rozeznania i dokonania wyboru. W tym przypadku jego słowo nie zostało przyjęte i to spowodowało, że rozgniewany tłum próbował zakończyć jego życie. Ale nie była to "godzina" i Pan, jak mówi nam Ewangelia, "przeszedł pośród nich i udał się w drogę" (Łk 4, 30).

Nie był to czas, ale szybkość, z jaką rozpętała się furia i dzikość, zdolna zamordować Pana w tym właśnie momencie, pokazuje nam, że zawsze jest to czas. I tym właśnie chciałbym się dziś z wami podzielić, drodzy kapłani: że godzina głoszenia
Godzina prześladowania i godzina Krzyża idą w parze.

Głoszenie Ewangelii jest zawsze związane z przyjęciem jakiegoś konkretnego Krzyża. Delikatne światło Słowa rodzi jasność w dobrze nastawionych sercach, a zamieszanie i odrzucenie w tych, które nie są. Widzimy to nieustannie w Ewangelii. Dobre ziarno zasiane na polu przynosi owoce - stokrotne, sześćdziesięciokrotne, trzydziestokrotne - ale wzbudza też zazdrość nieprzyjaciela, który w nocy kompulsywnie zabiera się do siania kąkolu (por. Mt 13, 24-30, 36-43).

Czułość miłosiernego ojca nieodparcie pociąga syna marnotrawnego do powrotu do domu, ale jednocześnie budzi oburzenie i niechęć starszego syna (por. Łk 15, 11-32).

Hojność właściciela winnicy jest powodem wdzięczności u robotników ostatniej godziny, ale jest też powodem kwaśnych komentarzy u pierwszych, którzy czują się urażeni, bo ich pan jest dobry (por. Mt 20, 1-16). Bliskość Jezusa, który idzie jeść z grzesznikami, zdobywa serca takie jak Zacheusza, Mateusza, Samarytanki..., ale też budzi uczucia pogardy u tych, którzy myślą, że mają dobrego pana (por. Mt 20, 1-16).
uczciwie.

Wielkoduszność króla, który wysyła swojego syna, myśląc, że będzie on szanowany przez winiarzy, wyzwala w nich jednak dzikość ponad miarę: mamy do czynienia z tajemnicą nieprawości, która prowadzi do zabicia Sprawiedliwego (por. Mt 21, 33-46). Wszystko to sprawia, że widzimy, iż głoszenie Dobrej Nowiny jest w tajemniczy sposób związane z prześladowaniem i krzyżem.

Św. Ignacy z Loyoli w kontemplacji Narodzenia Pańskiego wyraża tę ewangeliczną prawdę, gdy każe nam patrzeć i rozważać to, co robią św. Józef i Matka Boża: "jak to jest chodzić i pracować, aby Pan narodził się w wielkim ubóstwie, a po tylu trudach, głodzie, pragnieniu, upale i zimnie, obelgach i zniewagach umarł na krzyżu; a wszystko to ze względu na mnie. Następnie - dodaje Ignacy - "po przemyśleniu, aby wyciągnąć jakiś duchowy zysk" (Ćwiczenia duchowe, 116). Jaką refleksję możemy podjąć, aby wyciągnąć zysk dla naszego życia kapłańskiego, kontemplując tę wczesną obecność krzyża - niezrozumienia, odrzucenia, prześladowania - na początku i w samym sercu głoszenia Ewangelii? Na myśl przychodzą dwie refleksje.

Po pierwsze, jesteśmy zdumieni, że Krzyż jest obecny w życiu Pana na początku Jego posługi, a nawet przed Jego narodzeniem. Jest ona obecna już w pierwszym zakłopotaniu Maryi na zapowiedź Anioła; jest obecna w bezsenności Józefa, gdy czuje się zobowiązany do opuszczenia oblubienicy; jest obecna w prześladowaniach Heroda i w trudach, jakie ponosi Święta Rodzina, podobnie jak wiele rodzin, które muszą udać się na wygnanie ze swojej ojczyzny.

Ta rzeczywistość otwiera nas na przeżywaną wcześniej tajemnicę Krzyża. Prowadzi nas do zrozumienia, że Krzyż nie jest wydarzeniem po fakcie, okazjonalnym, produktem jakiegoś momentu w życiu Pana. To prawda, że wszyscy krzyżowcy w historii sprawiają wrażenie, jakby Krzyż był szkodą uboczną, ale tak nie jest: Krzyż nie zależy od okoliczności.

Dlaczego Pan przyjął Krzyż w całości? Dlaczego Jezus przyjął całą pasję, przyjął zdradę i opuszczenie przyjaciół już podczas Ostatniej Wieczerzy, przyjął bezprawne aresztowanie, proces doraźny, niewybaczalny wyrok, niepotrzebne zło w postaci bezinteresownych policzków i opluć...? Gdyby okoliczność miała wpływ na zbawczą moc Krzyża, Pan nie objąłby wszystkich. Ale gdy nadeszła Jego godzina, objął cały Krzyż, bo na Krzyżu nie ma dwuznaczności! Krzyż nie podlega negocjacjom.

Druga refleksja jest następująca. To prawda, że w Krzyżu jest coś, co stanowi integralną część naszej ludzkiej kondycji, ograniczenia i kruchości. Ale prawdą jest też, że na Krzyżu dzieje się coś, co nie jest związane z naszą kruchością, ale jest ukąszeniem węża, który widząc ukrzyżowanego bezradnego, gryzie go i stara się zatruć i obalić całe jego dzieło. Jest to zgryzota, która stara się skandalizować, unieruchamiać i czynić jałową i nieistotną wszelką służbę i ofiarę miłości dla innych. Jest to trucizna złego, który ciągle nalega: ratuj się. I w tym okrutnym i bolesnym ukąszeniu, które udaje śmiertelność, pojawia się wreszcie triumf Boga.

Św. Maksym Wyznawca pokazał nam, że z Jezusem ukrzyżowanym rzeczy zostały odwrócone: gryząc Ciało Pańskie, diabeł nie zatruł Go - znalazł w Nim jedynie nieskończoną łagodność i posłuszeństwo woli Ojca - lecz przeciwnie, wraz z hakiem krzyża połknął Ciało Pańskie, które było dla niego trucizną, a dla nas stało się antidotum neutralizującym moc Złego.

To są właśnie te refleksje. Prośmy Pana o łaskę skorzystania z tej nauki: w głoszeniu Ewangelii jest krzyż, to prawda, ale to krzyż, który zbawia. To Krzyż z siłą zwycięstwa Chrystusa, który pokonuje zło, który uwalnia nas od Złego. Przyjęcie jej z Jezusem i jak On, "przed" wyjściem na głoszenie, pozwala nam rozeznać i odrzucić truciznę zgorszenia, którą diabeł będzie chciał nas zatruć, gdy krzyż niespodziewanie pojawi się w naszym życiu.

"Ale my nie jesteśmy z tych, którzy się kurczą (hypostoles)" (Hbr 10,39) - taką radę daje nam autor Listu do Hebrajczyków. Nie jesteśmy zgorszeni, bo Jezus nie był zgorszony tym, że Jego radosne głoszenie zbawienia ubogim nie rozbrzmiewało w czystości, ale pośród krzyków i gróźb tych, którzy nie chcieli słuchać Jego Słowa.

Nie jesteśmy zgorszeni, ponieważ Jezus nie był zgorszony koniecznością uzdrawiania chorych i uwalniania więźniów pośród moralistycznych, legalistycznych, klerykalnych dyskusji i kontrowersji, które powstawały za każdym razem, gdy czynił dobro. Nie jesteśmy zgorszeni, bo Jezus nie był zgorszony tym, że musiał dać wzrok niewidomemu pośród ludzi, którzy zamykali oczy, aby nie widzieć lub patrzyli w inną stronę.

Nie jesteśmy zgorszeni, bo Jezus nie był zgorszony tym, że Jego ogłoszenie roku łaski Pańskiej - roku, który jest całą historią - wywołało publiczny skandal w czymś, co dziś zajęłoby tylko trzecią stronę prowincjonalnej gazety. I nie jesteśmy zgorszeni, ponieważ głoszenie Ewangelii nie otrzymuje swojej skuteczności od naszych wymownych słów, ale od mocy Krzyża (por. 1 Kor 1,17).

Ze sposobu, w jaki przyjmujemy krzyż w głoszeniu Ewangelii - czynami i, jeśli trzeba, słowami - wynikają dwie rzeczy: że cierpienia, które przychodzą ze względu na Ewangelię, nie są nasze, lecz "cierpienia Chrystusa w nas" (2 Kor 1, 5), oraz że "nie głosimy siebie samych, lecz Jezusa jako Chrystusa i Pana" i jesteśmy "sługami ze względu na Jezusa" (2 Kor 4, 5).

Chcę zakończyć wspomnieniem. Kiedyś, w bardzo ciemnym momencie mojego życia, prosiłam Pana o łaskę, o uwolnienie mnie z ciężkiej i trudnej sytuacji. Poszedłem głosić Ćwiczenia Duchowe do niektórych zakonnic i ostatniego dnia, jak to było w tym czasie w zwyczaju, poszły do spowiedzi. Przyszła bardzo stara siostra, o jasnych oczach, naprawdę świetlistych.

Była kobietą Boga. Na koniec poczułam pragnienie, by prosić ją za mnie i powiedziałam jej: "Siostro, jako pokutę, módl się za mnie, bo potrzebuję łaski. Jeśli poprosisz o to Pana, na pewno mi to da". Zatrzymała się na dłuższą chwilę, jakby modląc się, a potem powiedziała mi tak: "Z pewnością Pan da ci łaskę, ale nie popełnij błędu: da ci ją na swój Boski sposób". Zrobiło mi to wiele dobrego: poczucie, że Pan zawsze daje nam to, o co prosimy, ale robi to na swój Boski sposób. Ta droga wiąże się z krzyżem. Nie z masochizmu, ale z miłości, z miłości do końca".

PowiązaneNiedziela Palmowa. Cud widzenia Boga kochającegoPocieszać Jezusa, towarzyszyć Maryi