Na stronie Instrumentum laboris zgromadzenia Synodu Biskupów o Amazonii (6-27 października) postawił na możliwość wyświęcania na kapłanów mężczyzn żonatych, sprawdzonych w cnocie i wierności Kościołowi. W związku z tym nie możemy nie brać pod uwagę - jak to wykazali między innymi kardynał Alfonso M. Stickler i Christian Cochini, S.I. - że celibat dla święceń w Kościele pierwszych wieków należy rozumieć nie tylko w sensie zakazu zawierania małżeństw, ale także w sensie doskonałej kontynencji dla osób wyświęcanych w czasie, gdy były już żonate, co było normą.
Na stronie dokumenty soborów, papieży i ojców z pierwszych trzech wieków dotyczące celibatu pierwsze trzy wieki dotyczące celibatu-kontinuum są, ogólnie rzecz biorąc, odpowiedzią na wątpliwości lub pytania na wątpliwości lub pytania kwestionujące celibat świętych szafarzy na ogół w sensie nie wymagania od żonatych mężczyzn po święceniach doskonałej kontynencji, jak w kan. święcenia, jak w kanonie 33 Soboru w Elwirze (305?): "Wydawało nam się, że dobrą rzeczą jest zakazanie biskupi, księża i diakoni mają absolutny zakaz utrzymywania stosunków seksualnych ze swoimi stosunki (seksualne) z własną żoną". Są to dokumenty, które wyrażają wolę by pozostać wiernym tradycji "stary" a nawet do tradycji apostolskiej, której obrona będzie inspirować papieży, Ojców lub Ojców soborowych, aby przeciwstawić się podejrzanym innowacjom w tej dziedzinie. w tej sprawie.
A W świetle tych dokumentów anachroniczne byłoby uzależnianie powstania celibatu ministrów od celibat ministrów od chwili, gdy sobory rzymskie lub papieże promulgowali takie normy, albo uważać, że zaczęło to być Sobory lub Papieże promulgują takie normy, albo uważać, że zaczęto je praktykować w momencie ich promulgowania. promulgowany. Te spisane świadectwa z III i IV wieku odzwierciedlają starszą praktykę i jako takie powinny być rozumiane. praktyka i tak musi być rozumiana. Z drugiej strony należy w tych pierwszych wiekach rozróżnić "celibat" od "celibatu". między "celibatem-zakazem" małżeństwa po święceniach a "celibatem-zakazem" małżeństwa po święceniach. święcenia i "celibat-kontinuum", jako obowiązek zachowania doskonałej kontynencji idealna kontynencja dla tych, którzy zawarli małżeństwo przed przyjęciem święceń.
Na stronie Historia Kościoła pokazuje głęboki związek między celibatem ministrów a językiem i duchem Ewangelii. ministrantów oraz języka i ducha Ewangelii. Daleki od bycia czysto kościelnym o pochodzeniu czysto kościelnym, ludzkim i podlegającym derogacji, pojawia się jako praktyka pochodząca jako praktykę, która wywodzi się od samego Jezusa i Apostołów, na długo przed tym, jak została formalnie formalnie ustanowione przez prawo. Jezus Chrystus jawi się jako jedyny kapłan Nowego Testamentu, na którym mają się wzorować wszyscy kapłani i święci szafarze, za przykładem należy wzorować się na, za przykładem Apostołów, pierwszych kapłanów Chrystusa, którzy w lewo "wszystkie"by iść za nim, w tym ewentualnej kobiety.
Kiedy Paweł prosi Tymoteusza i Tytusa, aby wybrali na przywódców Kościoła "mężowie jednej kobiety", ma na celu zapewnienie przydatność kandydatów do praktyki doskonałego trzymania moczu, która będzie od nich wymagana poproszony o nie podczas nakładania rąk. Egzegeza tego fragmentu to. poświadczone przez pisma papieży i soborów od IV wieku, którzy rozumieją wcześniejszą tradycję wcześniejszą tradycję rozumiemy coraz wyraźniej nie tylko jako zakaz ponownego małżeństwa, jeśli ponowne małżeństwo, jeśli wyświęcony mężczyzna stanie się wdowcem, ale także jako doskonałą ciągłość idealną ciągłość z jego żoną. Z tego powodu znajdujemy bardzo starożytne pontyfikalne i patrystyczne świadectwa patrystyczne, które przypisują Apostołom wprowadzenie obowiązkowego celibatu. obowiązkowy celibat.
Jaka jest zatem w świetle Tradycji odpowiedź na pytanie o ewentualne święcenia żonatych mężczyzn w dzisiejszym Kościele? Zdaniem kardynała Sticklera nie byłoby to niemożliwe, o ile wymagano by od nich zachowania kontynencji, co powszechnie miało miejsce w pierwszym tysiącleciu Kościoła łacińskiego. Kiedy jednak mówimy dziś o święceniach żonatych mężczyzn, powszechnie przyjmuje się, że przyznaje się im możliwość kontynuowania życia małżeńskiego po święceniach, pomijając fakt, że takiego ustępstwa nigdy nie czyniono w czasach starożytnych, kiedy święcono żonatych mężczyzn.
Czy istnieją dziś okoliczności, aby Kościół łaciński powrócił do praktyki wyświęcania żonatych mężczyzn, wymagając od nich kontynentu? Jeśli uważa się, że Kościół starał się ograniczyć te święcenia ze względu na związane z nimi niedogodności i wyświęcać tylko mężczyzn w celibacie, to w obecnych okolicznościach nie wydaje się właściwe przywracanie praktyki, która jest już przestarzała. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby wyświęcić starszych mężczyzn w celibacie lub owdowiałych, a nawet osoby pozostające w związku małżeńskim, jeśli oboje małżonkowie zobowiązują się do zachowania kontynencji. Oczywiste jest, że dzisiejsza mentalność nie zrozumiałaby takiej kontynencji, ale nie był to sposób myślenia w pierwotnych wspólnotach chrześcijańskich, znacznie bliższych czasowo od przepowiadania Jezusa i Apostołów.
Skąd zatem odmienna dyscyplina w katolickich Kościołach wschodnich? Sam kardynał Stickler odpowiada: w Kościele łacińskim świadectwo Ojców i prawa Soborów pod przewodnictwem Biskupa Rzymu stanowią bardziej spójną całość niż teksty wschodnie, które są bardziej niejasne i zmienne z różnych powodów: wpływ herezji takich jak arianizm; brak wystarczającej reakcji hierarchów na nadużycia; brak skutecznego sprawowania czujności ze strony papieży rzymskich... Z tych i innych powodów Wschód doświadczył rozluźnienia pierwszej dyscypliny, która została zinstytucjonalizowana na soborze w Trullo lub Quininsesto w 691 roku.
Arcybiskup Mérida-Badajoz.
