Kazimierz, który miał stać się jednym z patronów Polski, a także patronem Litwy, urodził się w Krakowie w 1458 roku w wielodzietnej rodzinie, jako trzecie z trzynaściorga dzieci Kazimierza, polskiego króla, i Elżbiety, córki cesarza Austrii, która była katoliczką i starała się wychowywać swoje dzieci w wierze. Według biografowiePonadto św. Kazimierz miał dwóch dobrych nauczycieli: ojca Jana, który cieszył się opinią mądrego i świętego, oraz profesora Kallimacha, który przez lata pomagał królowi Polski w nauczaniu młodzieży.
Od 17 roku życia Kazimierz był u boku swojego ojca, króla Kazimierza Jagiellończyka, w sprawach publicznych i towarzyszył mu na LitwieJagiellonowie pochodzili. Jego największym pragnieniem było podobać się Bogu. Będąc synem króla, ubierał się prosto, bez luksusów. Umartwiał się w jedzeniu, piciu, patrzeniu i spaniu, jak napisano. Często spał na podłodze. Jego ulubionymi duchowymi nabożeństwami były Męka i Śmierć Jezusa Chrystusa - medytował nad agonią Jezusa w ogrodzie - oraz Jezus w Najświętszym Sakramencie.
Czcił Jezusa
Korzystał z odpoczynku i nocy, by godzinami adorować Jezusa w Hostii Świętej. Był hojny, poświęcając swój czas i dobra ubogim. Chciano go ożenić z córką cesarza Austrii Fryderyka III, ale Kazimierz odmówił małżeństwa, ponieważ postanowił żyć w celibacie. Zachorował na gruźlicę, zmarł 4 marca 1484 r., w wieku 26 lat, na Litwie i został pochowany w Wilnie.
120 lat po tym, jak został pochowany, jego grób został otwarty i znaleziono jego ciało. niezniszczalne ciało. Na jego piersi znaleziono wiersz do Dziewicy Maryi, który często recytował i który kazał umieścić na swoich zwłokach, gdy miał zostać pochowany.
